ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #56 : EP : 56 ฆ่าให้หมด

EP : 56 ฆ่าให้หมด

อลิซลืมตาตื่นเพราะรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรมากอดรัดเธอเอาไว้ ก่อนจะจำได้ว่าอลันนอนกอดเธอ แต่เพราะปกติมันไม่แน่นแบบนี้ ก็เลยทำให้เธอสงสัยและแล้วเธอก็ได้เห็นว่ามีสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัน

โซมี

แล้วกลิ้งมานอนกอดเธอได้ยังไงเนี่ย จำได้นอนห่างกันอยู่นะ แล้วดูนั้นสิมาห่มผ้ากับพวกเธออีกด้วย

“ออกเลยไปนะยัยบ้า”

ก่อนที่อลิซจะทันได้พูดอะไร อลันก็ผลักตัวของโซมีอย่างแรงจนร่างบางที่นอนกอดเธออยู่นั้นกลิ้งไปกระแทกกับผนังห้อง

“โอ๊ย!” โซมีที่รู้สึกตัวก็ร้องขึ้นมาทันทีพลางมองอลันไปด้วยความไม่พอใจ เธอทำอะไรผิด

“อลัน” อลิซเรียกอลันเสียงนิ่งทันที เมื่อครู่อลันใช้แรงผลักเยอะไปหน่อยเลยทำให้โซมีกลิ้งไปไกลหน่อย

“ก็ผมไม่ชอบนี่” อลันบอกพลางหันหน้าหนีทันที ไม่สนใจจะหันไปมองโซมีแม้แต่น้อย เพราะมันยิ่งทำให้เขาคิดไปถึงตอนที่พวกของโซมีแกล้งพี่ของเขาในตลอดเวลาที่ผ่านมา

“ไปอาบน้ำไปตัวเหม็น” อลิซบอกเพราะดูยังไงบอกอลันไปตอนนี้อลันก็คงไม่ยอมทำตามหรอก เลยไล่ให้ไปอาบน้ำ

อลันที่ได้ยินแบบนั้นก็ยกแขนขึ้นมาดมทันที เพราะกลัวว่าเขาจะทำให้พี่สาวของเหม็น

“ฉันว่ารีบกินข้าวแล้วรีบออกจากป่ากันเถอะ” คาโลเอ่ยบอกหากอยู่นานกว่านี้คงเป็นเรื่องแน่

“นายรู้ทางออกใช่มั้ย” อลิซถามเพราะเธอก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะพาทุกคนออกจากป่านี้ได้

“อืม” คาโลบอกเพราะตลอดทางที่เดินเข้ามาในป่า เขาก็ทำสัญลักษณ์ไว้หมดแล้ว

“งั้นรีบกินจะไปรีบเดินทาง” อลิซบอกพลางกินขนมปังทาแย้มที่บาร์ลอนส่งมาให้ หากไม่เจอพวกนั้นระหว่างทางพวกเธอทั้งออกจากป่าก่อนเที่ยงอย่างแน่นอน

ทั้งหมดใช้เวลากินทานอาหารไม่นานก็พากันเตรียมตัวออกเดินทางโดยมีโอคอนเนอร์กับคาโลนำทางส่วนอิลไลเดินอยู่ด้านหลังกับบาร์ลอน ด้านข้างเป็นอลันกับโลแวนที่ตามประกบสองสาวเอาไว้

“ฆ่าพวกนั้นเลยมั้ย” คาโลที่เดินนำหน้าก็พูดขึ้นมาทันที เมื่อเขาได้ยินเสียงเท้าของคนจำนวนหนึ่งเดินตรงมาที่พวกเขา และสายตาของเขาก็เห็นว่าคนพวกมันมีปืนมาด้วยดูก็รู้แล้วว่าเป็นศัตรู

“ฆ่าให้หมดเลย” อลิซบอกพลางมองหาที่หลบไปด้วย คงต้องซุ่มยิงพวกนั้นแล้วละ 

“งั้นแบ่งเป็นสองกลุ่ม” อิลไลบอกก่อนจะมองคาโลและโอคอนเนอร์จากนั้นก็พยักหน้าให้กัน แล้วเดินแยกตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวสิ ต้องฆ่ากันเลยเหรอ” โซมีหันไปถามอลิซทันที

“หรือเธออยากถูกฆ่า” อลิซหันไปถามโซมีที่จับแขนของเธออยู่

โซมีที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปเลยทันที เพราะเธอก็ไม่อยากถูกฆ่า

“มาหลบทางนี้” โลแวนบอกพลางกวักมือเรียกทั้งสามที่ยังคงยืนพูดกันอยู่

อลิซพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปหลบที่ต้นไม้ใหญ่ อลิซเอาปืนออกมาเตรียมตัวยิงคนพวกนั้นไปด้วย

อลันที่เห็นอลิซเอาปืนออกมาก็ตาเป็นประกายทันที เขาอยากยิงปืนเป็นบ้าง หรือเขาจะให้พี่สอนดีนะ

โซมีที่เห็นอลิซเอาปืนออกมาก็สะดุ้งนิดๆ เพราะเธอไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าอลิซพกปืนติดตัวมาด้วย แล้วเธอก็ไม่นึกว่าอลิซจะยิงปืนเป็นด้วย

“สิบคนเองเหรอ” อลิซพึมพำเบาๆ ก่อนจะเล็งปืนไปที่คนที่อยู่ด้านหลังสุดทันพอคนพวกนั้นเห็นว่าเพื่อนของตัวเองล้มลงไปก็หันไปมองก่อนจะหาที่หลบ

แต่ก่อนที่พวกนั้นจะได้หลบดีอลิซก็ได้เก็บอีกสามคนที่ยังหาที่หลบไม่ได้ แย่จริงๆ ที่เธอไม่เอาลูกกระสุนจากพวกนั้นมาด้วย ทำให้ตอนนี้ปืนกระบอกนี้ทำอะไรไม่ได้

“ทีเหลือก็ปล่อยให้สามคนนั้นจัดการ” บาร์ลอนพูดขึ้นถ้าไม่มีโซมีพวกเขาคงพากันออกไปจัดการคนพวกนั้นหมดแล้ว ไม่ต้องหลบแบบนี้หรอก

“ออกมาได้แล้ว” ไม่นานหลังจากนั้นโอคอนเนอร์เดินมาหาคนทั้งห้าที่หลบอยู่ก่อนจะพูดขึ้นก่อนจะส่งปืนและลูกกระสุนให้กับอลิซเพราะเพื่อว่าไปเจอพวกนั้นระหว่างทางอีก

“ฉันขอด้วย” อลันบอกพลางยืนมือไปรับปืนจากโอคอนเนอร์ด้วยสายตาเป็นประกายยิ่งพี่สาวของเขาไม่ว่าอะไรอลันก็ยิ่งดีใจ

“เรียบร้อยนะ” โลแวนเอ่ยถามพลางกวาดสายตาอยากศพคนทั้งสิบไปด้วย

“อืม” โอคอนเนอร์ครางตอบระดับพวกเขาแล้ว ไม่พลาดหรอก

“รีบเดินทางกันเถอะ” อลิซบอกพลางมองโซมีที่หันหน้าหนีทันทีเมื่อเห็นศพของคนทั้งสิบ เพราะคนทั้งสิบต่างถูกจับหักคอทั้งนั้น

เดินมาได้สักพักอลิซก็เริ่มจะจำทางได้แล้วเพราะมันเป็นต้นไม้ใหญ่ที่เธอพาโซมีขึ้นไปหลบคนพวกนั้นนั่นเอง

“อ๊ะ!” โซมีที่เดินมาตั้งนานก็สะดุดกับกิ่งไม้ก่อนจะเซไปหาอลิซแต่ก่อนที่โซมีจะได้เซไปถึงตัวของอลิซ  อลันที่ก็ใช้มือใหญ่ของตัวเองจับไปที่หัวเล็กๆ ของโซมีไม่ให้เซมาหาพี่ของเขาแล้วพูดขึ้น

“สำออย” 

“ปล่อยฉันนะ” โซมีบอกพลางปัดมือของอลันออกก่อนจะก้มมองเท้าของตัวเองที่เริ่มแดงและเจ็บไปด้วย

อลิซที่เห็นอาการของน้องชายของเธอก็รู้สึกว่าอลันเริ่มถูกเนื้อต้องตัวกับโซมีโดยที่ไม่มีอาหารเกร็งอีกแล้ว หรือว่าเธอจะใช่โซมีรักษาอาการของน้องชายของเธอดี

“ขี่หลังมั้ย” อลิซถามเธอไม่ได้เป็นคนดีอะไรหรอก แต่จะกระตุ้นอลันเท่านั้นเอง

“ได้เหรอ” โซมีถามพลางมองอลิซด้วยสายตาเป็นประกายโดยไม่ได้สนใจสายตาของพวกผู้ชายที่มองมาที่ตัวเองเลยสักนิด

“มาขี่หลังฉันนี่” อลันบอกพลางดึงร่างเล็กของโซมีเข้ามาหาตัวเองก่อนที่พี่สาวของจะให้โซมีขี่หลังตัวเอง เขาไม่ยอมหรอก

“กรี้ด” โซมีกรีดร้องออกมาเมื่ออลันไม่ได้ให้เธอขี่หลังแต่จับเธอพาดไหล่ของตัวเองแทน

“ไม่เดินเองก็แบบนี้แหละ” อลันพูดอย่างไม่ได้รู้สึกผิดก่อนจะเดินต่อโดยไม่สนใจมือเล็กๆ ที่กำลังทุบตีแผ่นหลังของเขาเลยสักนิด

 มาแล้วจร้าาา เมื่อพยายามจะพิมพ์แต่ไม่ทัน เที่ยงคืนแล้วยังพิมพ์ไม่เสร็จเลย สุดท้ายก็เลยต้องมาพิมพ์วันนี้แทน

ยังไม่ได้ตรวจคำผิดน่าาาา ต้องขอโทษด้วยจร้าาาาา

บอกได้นะว่ามีตรงไหนบ้าง