ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #55 : EP : 55 กลางดึก

 EP : 55 กลางดึก

“ในนี้ไม่มีสัญญาณเลย” คาโลพูดขึ้นหลังจากที่รอโทรออกแต่ก็ไม่สามารถโทรติดต่อใครได้เลย พวกเขาทั้งหกคนพากันตามหาอลิซจนพบว่ามีรอยเท้ามุ่งเข้าไปในป่า ทำให้พวกเขานั้นพากันรีบตามเขาไปด้านใน  เดินหาเกือบจะมืดแล้วยังหาไม่เจอเลย

“ต้องมีสักที่สิที่อลิซจะทิ้งร่องรอยเอาไว้” อิลไลพูดขึ้นพลางมองไปรอบๆ ตัวไปด้วย

“ทางนั้นมีแม่น้ำ อลิซต้องไปใกล้ๆกับแม่น้ำแน่นอน” โอคอนเนอร์พูดขึ้นก่อนที่ทั้งหกจะมุ่งตรงไปยังแม่น้ำตามที่ตัวเองได้ยินเสียง

“ฉันได้กลิ่นของอลิซ” บาร์ลอนพูดขึ้นพลางสูดจมูกดมกลิ่นไปด้วย กลิ่นของอลิซนั้นเขาจำได้ดีเลยล่ะ

อลันเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ตวัดสายตาไปมองบาร์ลอนทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเวลานี้เขาต้องการหาพี่สาวของเขามากกว่า

“ตามฉันมา” คาโลบอกเมื่อสังเกตเห็นรอยรองเท้าส้นสูง พร้อมกับกลิ่นตัวของอลิซ เธอต้องอยู่แถวๆ นี้แน่ อาจจะเป็นที่ที่ไม่สะดุดตานัก ต้องหาที่แบบนั้นไม่เจอ

“จะนอนตรงไหนก็เลือกเอา” อลิซบอกพลางจัดที่นอนไปด้วย เพราะตอนนี้ก็มืดแล้วยังดีที่เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงเลยทำให้สามารถมองเห็นสิ่งรอบๆ ตัวได้ อันที่จริงถ้าเป็นเดือนมืดเธอก็มองเห็นอยู่ดี

โซมีมองที่นอนเก่าๆ พร้อมกับทำหน้าคิดหนักไปด้วย หากไม่นอนที่นอนเก่าๆ เธอก็ต้องนอนกับไม้แข็งๆ พวกนี้นะสิ 

เธอมองอลิซที่นอนหันหลังให้เธอ ก่อนจะตัดสินใจทิ้งตัวลงไปนอนใกล้ๆ กับอลิซ เธอยังคงกลัวว่าคนพวกนั้นจะตามหาพวกเธอเจออยู่

“ฉันว่าอลิซต้องยู่แถวๆ นี้แน่”

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ก็มีเสียงพูดดังขึ้นมาจากข้างนอก นั้นทำให้โซมีที่นอนไม่หลับก็ขยับตัวเข้าไปหาอลิซทันทีด้วยความกลัว พร้อมกับเขย่าแขนของอลิซไปด้วยเบาๆ

“อลิซตื่นสิ” โซมีกระซิบเสียงเบาด้วยความตื่นกลัวว่าคนพวกนั้นจะเข้ามาเห็นพวกเธอ

อลิซรู้สึกตัวตั้งแต่มีคนเดินเข้ามาในบริเวณใกล้ๆ กับกระท่อมแล้วเพียงแต่เธอมั่นใจว่าไม่มีใครหาพวกเธอเจออย่างแน่นอน

“อยู่ไหนของพี่นะ” อลันพูดขึ้นเขาสัมผัสได้ว่าพี่เขาต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ แต่เขามองไม่เห็นเนี่ยสิ หรือว่าพี่เขาจะใช้คาถาลวงตากัน 

“อลิซอยู่แถวนี้แหละ” คาโลพูดขึ้นพร้อมกับเดินวนไปมา 

อลิซที่ได้ยินแบบนั้นก็ลืมตาขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นทันที โดยไม่ได้สนใจโซมีที่กำลังเบียดตัวเข้ามาหาเธอเลยสักนิด

“อลัน”

“พี่!” เร็วกว่าใครเพื่อน อลันที่ได้ยินเสียงของอลิซก็หันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเห็นกระท่อมที่ปรากฏตัวพร้อมกับร่างของเขาที่วิ่งไปหาผู้เป็นพี่สาว

“รู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงพี่แค่ไหน!” อลันถามอลิซเสียงดังเพราะเขาทั้งเป็นห่วงและโมโหอลิซที่ทิ้งเขาเอาไว้แบบนั้น

“น่าๆ พี่ขอโทษ” อลิซเอ่ยบอกพร้อมกับดึงอลันเข้ามากอดแน่นๆ เพื่อให้อลันหายโมโห

“ใครเหรออลิซ” โซมีที่ได้ยินเสียงอลิซที่พูดกับใครเธอเดินมาที่ประตูก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจ

“ดีใจที่เธอปลอดภัย” อิลไลพูดขึ้นมองไปที่อลิซก่อนจะมองไปที่โซมีที่หลบอยู่ด้านหลังของประตู แต่พอเห็นเขาก็มีสีหน้าตกใจ จากนั้นก็หลบสายตาไปทันที 

“อืม แล้วทานอะไรมาหรือยัง” อลิซพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยถามไปด้วย

“เอ่อ ยังไง แต่พวกฉันเอาของกินมาด้วย” คาโลบอกก่อนจะมองไปที่นิ้วของอลิซที่เคาะไปที่แหวนมิติของตัวเอง เขาก็เข้าใจทันที 

อลิซที่เห็นแบบนั้นก็ถอนแหวนมิติให้คาโลแล้วโยนให้อีกฝ่ายไปด้วย แค่มองตาก็รู้แล้วว่าเธอต้องการที่จะบอกอะไร 

คาโลพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาโลแวนที่อยู่มุมหนึ่งก่อนจะพากันเดินมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่สามใบ

“เข้ามาข้างในก่อน” อลิซบอกพลางพาทั้งหมดเข้ามาด้านใน จากที่สองคนแล้วดูว่างเปล่า แต่เมื่อมีผู้ชายร่างใหญ่เข้ามาก็พบว่ามันดูคับแคบไปเลย

“ในนั้นมีอะไรบ้าง” อลิซถามทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่ามีอะไร ก็เธอเตรียมของทั้งหมดเองนี่น่า

“ของจำเป็น” โลแวนบอกก่อนจะเปิดกระเป๋าออกมาจากนั้นก็หยิบของในกระเป๋าออกไปด้วยมีไฟฉายผ้าห่มและที่นอนขนาดเล็กและพวกยาอีกด้วยอีกกระเป๋าก็เป็นเหมือนกันส่วนอีกกระเป๋านั้นเป็นอาหารทั้งหมด

“ตามหาพวกฉันเจอได้ยังไง” อลิซถามพลางรับอาหารกระป๋องมาด้วย

“รอยเท้า” อิลไลบอกหากบอกว่ากลิ่นตัวของอลิซโซมีก็สงสัยนะสิ

“เอาหรือเปล่า” บาร์ลอนถามพลางส่งแซนด์วิชไปให้กับโซมีที่นั่งข้างอลิซอย่างผิดวิสัย

“ฉันไม่กินมื้อดึก” โซมีบอกเพราะเธอไม่อยากน้ำหนักขึ้นก็เลยไม่กินอะไรตอนดึกๆ

“ก็ดีจะได้ไม่เปลือง” อลันพูดขึ้น พลางโกรธโซมีที่ทำให้พี่สาวต้องเขามาในป่าแบบนี้ พร้อมกับคิดถึงตอนที่พวกโซมีกลั่นแกล้งพี่ของเขาไปด้วย

“รีบกินจะได้รีบนอน” อลิซบอกแม้จะรู้ว่ากินแล้วก็นอนนั้นไม่ดี แต่ตอนนี้มันก็ใกล้ได้เวลาที่เธอจะต้องนอนแล้ว 

“เอาที่นอนมาปู” อลิซบอกพลางเอื้อมมือไปเอาผ้าปูที่นอนที่ปู ก่อนจะเอาผ้าห่มมาปูอีกเพราะมันไม่พอ เมื่อปูเสร็จเธอก็กลับไปนอนลงที่เดิมของเธอทันที แต่ก็มีโซมีที่ตามเธอมาก่อนจะนอนข้างเธอที่ติดกับผนังห้องก่อนจะดึงผ้าห่มเก่าๆ คลุมร่างของตัวเองทันที

“พี่ขยับมาหาผมก็ได้” อลันบอกเมื่อเห็นว่าโซมีนอนเบียดพี่สาวของเขาจนแทบจะสิ่งเข้าร่างของพี่เขาอยู่แล้ว มันทำให้เขารู้สึกแปลกใจกับท่าทางของโซมี 

“อืม” อลิซครางตอบเบาๆ ก่อนจะขยับไปนอนกับอลันที่ใช้แขนตัวเองเป็นหมอนให้กับเธอ

“เอานี่ไปห่ม” คาโลบอกพร้อมกับยื่นผ้าห่มที่ถูกใช้ปูเป็นที่นอนให้กับอลัน ส่วนเขาก็เดินไปนั่งพิงกับต้นเสาไปโดยไม่ได้สนใจเพื่อนของเขาที่กำลังทำอะไรไม่ถูก

มาแล้วจร้า เบื่อลิลลี่งั้นเอาเรือบาปไปแทนละกันฮ่าๆๆ