ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #48 : EP : 48 โคลันรู้ความจริงแล้ว (จบภาคหนึ่ง)

EP : 48 โคลันรู้ความจริงแล้ว

วันถ่ายแบบมาถึงโอคอนเนอร์ได้ให้คนมารับพวกเธอไปถ่ายแบบที่บริษัท ทุกคนต่างพากันมองมาที่เธอบ้างคนก็ว่าเธอเด็กเส้นบ้างล่ะ หรือว่าเธอเอาตัวเข้าแรก แต่เรื่องพวกนั้นทำอะไรเธอไม่ได้หรอก ก็แค่พวกขี้อิจฉาพวกเธอก็เลยต้องหาทางระบายด้วยการว่าร้ายคนอื่น

“สวัสดีครับ คุณโอคอนเนอร์กำลังยุ่งอยู่เลยไม่ได้มารับครับ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเพราะเขาถูกโอคอนเนอร์ใช้ให้มารับทั้งสาม

“ไม่เป็นไรค่ะ” อลิซตอบเมื่อคืนเธอรองให้ทั้งสองฝึกโพสต์ท่ามาบ้างแล้วหลังจากที่เธออ่านรายละเอียดจากที่โอคอนเนอร์ส่งมาให้และดูเหมือนจะไปได้สวยกว่าที่คิด

พวกเธอทั้งสามได้ไปเปลี่ยนชุดแล้วก็มาแต่งหน้าทำผม ก่อนที่ช่างแต่งหน้าจะมองหน้าพวกเราแล้วก็พูดขึ้น

“ใบหน้าของพวกคุณดีมากค่ะ ไม่ต้องแต่งอะไรมากก็โอเคแล้ว” ช่างแต่งหน้าคนนั้นบอก หลังจากที่จ้องมองใบหน้าของพวกเธอทั้งสามคน

“ขอบคุณครับ” โคลันเอ่ยบอกพลางมองอลันที่นั่งนิ่งตัวเกร็งหลังจากที่ถูกช่างแต่งหน้าหญิงคนนั้นจับใบหน้า

“เริ่มแต่งเลยดีกว่าค่ะ ตากล้องจะได้ไม่รอนาน” อลิซเอ่ยบอกพร้อมกับรู้ว่าอลันนั้นไม่ถูกกับผู้หญิงเท่าไร ที่หลังเธอต้องบอกโอคอนเนอร์แล้วว่าให้เอาช่างแต่งหน้าชายมาด้วย

“ฮ่าๆ งั้นเริ่มเลยนะคะ”

ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จแล้วพวกเธอทั่งสามเดินตามทีมงานไปยังสตรูดิโอที่ตอนนี้ทุกอย่างเตรียมพร้อมเอาไว้หมดแล้ว

เธอเห็นโอคอนเนอร์นั่งอยู่มุมห้องไม่คิดที่จะเดินหาพวกเธอแต่ก็ยิ้มทักทายพวกเธออย่างรู้กัน ก่อนที่พวกเธอจะเริ่มถ่ายตากล้องคนนั้นก็มองพวกเธอก่อนจะรีบถ่ายพวกเธอทันทีอย่างมืออาชีพ

“ไม่น่าเชื่อว่าพวกคุณเพิ่งเคยถ่ายแบบนั้น” ตากล้องคนนั้นเอ่ยบอกหลังที่พวกเธอถ่ายไปแล้วทั้งหมดห้าเซตตามที่โอคอนเนอร์บอกมา

 “ฝึกมานิดหน่อยครับ”

“ฮ่าๆ ครับ ถ้ามีโอกาสหน้าที่เราได้ร่วมงานกันก็คงดี” เขาบอกก่อนจะเดินจากไปทันที จากนั้นโอคอนเนอร์ก็เดินมาหาพวกเรา

“ฉันโอนเงินเข้าบัญชีให้แล้วนะ ถ้ายอดขายได้เกินกำหนดจะมีเงินพิเศษให้ด้วย” โอคอนเนอร์เอ่ยบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะทำหน้านึกขึ้นได้แล้วพูดขึ้นมาต่ออีก

“จริงสิ! เดี๋ยวจะมีของขวัญส่งไปให้ที่บ้านนะ วันนี้กลับได้แล้ว” โอคอนเนอร์เอ่ยบอกก่อนจะเดินจากไปเพราะมีงานต้องทำกับพี่ชายของตัวเองอีกนิดหน่อยทีแรกว่าจะพาไปหาพี่เขาสักหน่อยแต่เพราะพวกเขาต้องไปทำธุระนิดหน่อยก็เลยไม่มีโอกาส

“ไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ” อลิซบอกก่อนที่ทั้งสามจะพากันไปเปลี่ยนชุดแล้วก่อนจะพากันสั่งอาหารไปกินที่บ้านเพื่อเลี้ยงฉลอง เธอไม่คิดว่าจะได้เงินจากการถ่ายแบบคนละล้านแบบนี้ ประเทศที่เธออยู่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เยอะขนาดนี้ เธอมองดูอลันที่ยิ้มหน้าไม่หุบหลังจากได้เงินมา

“ถ่ายแบบมันก็ไม่แย่เท่าไร” อลันพึมพำพร้อมกับยักไหล่ไปด้วยก่อนหน้านี้เขาไม่ชอบอาชีพนี้เท่าไร ออกจะเกลียดด้วยซ้ำ

“มาสเตียนฉันซื้ออาหารแมวมาให้ด้วยนะ” โคลันบอกหลังจากเดินเข้าบ้านมานั้นก็เพราะว่าถูกอลิซบอกให้ซื้อมาให้โซมาสเตียน

“ขอบใจ แต่ไม่ต้อง”  โซมาสเตียนเอ่ยบอกก่อนจะเดินหนีไปทำงานเหมือนเดิม แต่ก็ไม่วายถูกอลิซแหย่

“คุณพ่อบ้านแมวไม่ชอบอาหารแมวเหรอคะ”

“เขาบอกว่าแมวชอบกินมากเลยนะ” อลิซตะโกนบอกอีกครั้งก่อนจะเดินไปจัดการกับอาหารที่สั่งมาที่ห้องครัวอย่างรวดเร็วแล้วยกอาหารมาให้กับทั้งสอง

ตอนนี้เธอเริ่มเรียนเวทย์มนตร์กับพ่อของเธอตั้งแต่เมื่อวานก่อน พ่อของเธอบอกว่าตั้งใช้สมาธิมากๆ เวลาที่จะใช้พลังหรือเวทย์มนตร์คาถาพวกนั้น

“อลิซกินเสร็จแล้วไปหาพ่อที่ห้องนะ” โคลันเอ่ยบอกหลังจากที่กินอิ่มแล้ว เขามีเรื่องสงสัยและอยากจะถามอลิซมาก

 “ได้ค่ะ” อลิซถามก่อนจะคิดว่าโคลันจะถามอะไรเธอกันแน่ถึงได้เรียกเธอไปถามที่ห้องแบบนั้น อาจจะเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ เธอนั่งกินอาหารกับอลันเรื่อยๆ ก่อนจะรู้สึกอิ่มก็เลยเดินขึ้นห้องไปหาพ่อของเธอ

“เข้าไปนะคะพ่อ” เธอร้องบอกก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน จากนั้นอลิซก็รู้สึกว่าทุกอย่างในห้องนี้ถูกปิดกั้นเสียงเอาไว้หมดแล้ว

“เธอรู้เปล่าว่าอลิซอยู่ที่ไหน ไม่ต้องตกใจหรอก ฉันพึ่งรู้ได้ไม่นานนี่เองว่าเธอไม่ใช่อลิซ” ทันทีที่อลิซเข้ามาโคลันก็เอ่ยถามทันทีเขาทำใจมาสักพักแล้ว เขาได้ลองตรวจสอบอลิซเพราะทุกอย่างมันดูแปลกไปหมด

อลิซไม่เคยมีนิสัยแบบนี้มาก่อนเท่าที่เขารู้จัก และเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในระหว่างนี้ก็ทำให้เขาคิดว่าอลิซแปลกไป เธอดูเข้มแข็งไม่ได้ดูอ่อนแออย่างก่อนหน้านี้

และพวกเขาก็มีเงินมากมายชนิดที่ใช้ไปจนตายก็ไม่หมด แถมเขายังใช้พลังพิเศษตรวจดูอะไรอลิซไม่ได้เลยทั้งที่เมื่อตอนอลิซเป็นเด็กเขายังตรวจดูได้แท้ๆ

“เอ่อ คือ คุณรู้?” อลิซรู้ว่าเป็นคำถามที่ไม่ควรถามแต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าท่าทีแปลกๆ ของโคลันในสองสามวันที่ผ่านมามันคืออะไร นั้นก็เพราะเขารู้เรื่องที่เธอไม่ใช่อลิซนั้นเอง

“อืม” โคลันตอบเบาๆ

“ที่จริงฉันก็ไม่รู้อะไรหรอก ฉันตื่นขึ้นมาหลังจากที่ถูกคนที่ฉันไว้ใจกว่าสิบปียิงจนตายก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็มาอยู่ในร่างของอลิซแล้ว เธอเป็นเด็กดีนะ ขนาดถูกเพื่อนในโรงเรียนรังแกยังไม่บ่นออกมาสักคำเดียว ถ้าเป็นฉันละก็ไม่มีทางยอมให้โดนรังแกหรอก” อลิซตัดสินใจที่จะเปิดอกคุยกับโคลันเพราะถึงยังไงเขาก็เป็นถึงพ่อของเด็กคนนั้น จะไม่ให้เขารู้อะไรเลยก็น่าสงสารเกินไป

“ผมเป็นพ่อที่แย่มากสินะ” โคลันเอ่ยเบาๆ อย่างเศร้าใจ

“ไม่หรอกอย่างน้อยคุณก็ไม่ได้ทิ้งลูกๆ ของคุณสักหน่อย ดีกว่าฉันเยอะฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของฉันเป็นใครมีแม่คนเดียวแต่ก็ต้องมาตายเพราะปกป้องฉันจากพวกนักเลง ฉันใช้ชีวิตอยู่ในความมืดเพื่อความอยู่รอดเท่านั้น” อลิซบอกพร้อมกับเหม่อมองไปโดยไม่มีจุดมุ่งหมายก่อนจะสะดุ้งเมื่อถูกโคลันดึงเข้าไปกอด

“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เธอใช้ชีวิตผ่านอะไรมาบ้างแต่ตอนนี้เธอก็คือลูกของฉัน” โคลันเอ่ยบอกแค่มองแววตาของอลิซตอนนี้เขาก็รู้แล้ว่าเธอคนนี้ผ่านอะไรมาเยอะกว่าเขาแน่ๆ

“ทะ…ทำอะไรนะ” อลิซร้องถามก่อนจะพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดอบอุ่นของโคลันด้วยความอายที่จู่ๆ ก็ถูกอีกฝ่ายกอดทั้งที่โคลันก็รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ใช่อลิซ

“การที่เธอมาอยู่ในร่างนี้นั่นก็เหมือนกับว่าเธอเป็นลูกสาวของฉันเหมือนกัน สบายใจได้ความลับนี้มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่รู้” โคลันเอ่ยบอกพร้อมกับลูบหัวของอลิซเบาๆ เขาไม่สนว่าที่ผ่านมาเธอเจออะไรมาบ้าง รู้แค่ว่าตอนนี้เธอเป็นลูกสาวของเขาหนึ่งเหมือนกัน

“อะไรกันเล่า” อลิซพึมพำก่อนจะยอมให้โคลันกอด ความลับที่เธอเก็บเอาไว้มันกดทับความรู้สึกผิดต่อโคลันและอลันจนเธอกลัวว่าทั้งสองจะเกลียดเธอ แต่วันนี้เธอก็เบาใจแล้วที่โคลันไม่กล่าวโทษหรือโมโหเธอ

“วันนี้ก็ตั้งใจฝึกด้วยละ” โคลันยอมปล่อยเธอในที่สุดก่อนจะเอ่ยบอกเธอ

“เอ่อ ค่ะ” อลิซบอกก่อนจะหันหน้าหนีอย่างไม่กล้าสู้หน้า แค่ถูกกอดเธอไม่เห็นจะต้องเขินเลยสักนิด

จบภาคหนึ่ง

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนจบภาคหนึ่งนะคะ ที่เราไม่พูดอะไรหรือตอบเม้นอะไร เพราะไม่รู้ว่าจะได้แต่งภาคสองต่อหรือเปล่า ถ้าจะแต่งอาจจะไม่ได้มาลงบอยนัก 

เพราะเรายังมีนิยายจีนที่ตองอัพ ที่เห็นเรามาอัพทุกวัน และวันละสองเรื่องแบบนี้ นั่นเป็นเพราะว่าเรื่องนี้เราพิมพ์จนจบภาคหนึ่งอย่างที่เคยบอกเอาไว้ รอแค่แก้คำผิดและเรียบเรียงใหม่เท่านั้นเอง 

ทั้งนี้ไม่มีอะไรแน่นอนนะคะ

ขอบคุณทุกคนค่ะ