ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #38 : EP : 38 แขกไม่ได้รับเชิญ

EP : 38 แขกไม่ได้รับเชิญ

“อีกอย่างนะ ก่อนหน้าที่ฉันได้ยินว่าบ้านอลิซจนมาก ถ้าเป็นฮันเตอร์จริงไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองมีสภาพตกต่ำแบบนั้นหรอก และอีกอย่างดูจากท่าทางของโคลันสิ เขาไม่มีทางเป็นฮันเตอร์ได้อย่างแน่นอน” คาโลพูดชี้แจงอีกครั้งเพื่อนให้เพื่อนของเขาคิดตาม

“แต่ตอนนี้ก็รวยแล้วไง แถมยังได้เงินจากนายไปอีกสิบล้านเลย บอกหน่อยสิว่าพวกนายไปพนันอะไรกันมา”โอคอนเนอร์เอ่ยถาม อยากจะรู้ว่าทำยังไงให้ตัวเองรวยได้ถึงขนาดที่มาอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านนี้ได้ภายในสองเดือน

“ก็แค่เรื่องเล็กน้อย” คาโลพูดขึ้นโดยไม่คิดจะบอกความจริง

“เรื่องเล็กน้อยอะไรถึงทำให้นายยอมเสียเงินสิบล้านกัน” บาร์ลอนเอ่ยถามอย่างอยากจะรู้เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ของคาโลคงโทรมาถามแน่ๆ ว่าเอาเงินไปใช้อะไรถึงได้หายไปสิบล้าน

“รู้แล้วก็เงียบไว้ด้วยล่ะ” คาโลจ้องหน้าเพื่อนแต่ละคนของตัวเองก่อนจะพูดขึ้น

“ตกลง พวกฉันจะปิดปากให้เงียบเลย” โลแวนเอ่ยตอบด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ

“ฉันก็แค่บอกว่าถ้าลดน้ำหนักได้สิบโลก่อนเปิดเทอมจะให้เงินสิบล้านแค่นั้น แต่ไม่คิดว่าอลิซจะลดเยอะกว่านั้น” คาโลยอมบอกในที่สุด

“สวยจนไปไหนไม่ได้สินะ” บาร์ลอนพูดประชดคาโลอย่างอดไม่ได้จริงๆ

“อย่า อย่าเข้ามา บอกว่าอย่าเข้ามาไง!”

“อลิซ” คาโลวิ่งเข้าไปหาอลิซที่อยู่ๆ ก็ตะโกนขึ้นมา

“ปล่อยฉัน บอกให้ปล่อยฉันไง!” อลิซที่ฝันถึงอดีตเมื่อตอนเป็นเด็กก็ตะโกนขึ้นบอกคนที่กำลังจับตัวของเธอไปที่ไหนสักแห่ง เธอพยายามต่อสู้ก่อนจะต่อยคนที่จับเธอ

ผัวะ!

จากนั้นก็คร่อมอีกฝ่ายแล้วรั่วหมัดใส่อีกฝ่ายทันทีเธอทั้งโกรธแล้วก็โมโหและยังกลัวมากอีกด้วย ไม่นานเธอก็ถูกอีกฝ่ายรวบมือทั้งสองข้างเอาไว้ก่อนจะตะโกนเรียกเธอ

“อลิซ! อลิซ! หยุด! นี่ฉันเอง” อิลไลร้องบอกพยายามรวบมือของอลิซให้แน่นที่สุด ผู้หญิงบ้าอะไรว่ะแรงเยอะชะมัดเลย

“เกิดอะไรขึ้น” อลิซถามเมื่อได้สติ เธอมองตัวเองที่กำลังนั่งคร่อมอิลไลแถมยังถูกอิลไลรวบมือของเธอเอาไว้อีกต่างหาก

“เธอฝันร้าย” คาโลบอกพร้อมกับดึงอลิซให้ลุกขึ้นเหงื่อเต็มใบหน้าของอลิซทำให้คาโลรู้ว่าอลิซต้องฝันร้ายอย่างแน่นอน

“ขอน้ำหน่อย” อลิซบอกเสียงอ่อนจะยื่นมือไปรับแก้วน้ำกับโลแวนมาดื่มแก้กระหายก่อนจะหันไปบอกอิลไล

“ขอโทษ”

“ไม่เป็นไร” อิลไลบอกก่อนจะลูบใบหน้าของตัวเองไปมาเพื่อให้คลายความเจ็บปวด ดูยังไงอลิซก็ไม่น่าจะหมัดหนักขนาดนี้เพราะเห็นตัวเล็กๆ แต่ไม่คิดต่อยหนักขนาดที่เขาสามารถเกือบสลบได้เลย แต่เขาคงลืมไปว่าเธอเคยจับคาโลทุ่มลงกับพื้น

“อลิซเธอไหวนะ” โลแวนถามเมื่อเห็นว่าอาการของอลิซไม่ค่อยดีเท่าไร

“ดูเหมือนเธอจะตื่นเต็มตาแล้วนะอลิซ กินข้าวกับพวกเราหน่อยมั้ย” โอคอนเนอร์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าอลิซไม่มีท่าทีงัวเงียเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว

“ก็ดี” อลิซตอบรับเพราะรู้สึกหิวขึ้นมาบ้างแล้วกินอะไรสักหน่อยอาการน่าจะดีขึ้น จู่ๆ เกิดบ้าอะไรก็ไม่รู้ที่ฝันเรื่องแบบนั้น สิบปีมานี้เธอไม่เคยฝันถึงเรื่องนั้นอีกเลย

“ไปเถอะ” อิลไลพูดพร้อมกับเดินนำไปก่อน ดีที่อาการปวดได้หายไปแล้ว พวกเขาพากันกินอาหารที่บาร์ลอนทำไปอย่างเงียบๆ แต่ก็คอยมองอลิซไปด้วยเป็นพักๆ เพราะมันให้ความรู้สึกแปลกๆ ที่เธอยอมอยู่กับพวกเขาดีๆ

“อลิซดูเหมือนบ้านเธอจะมีแขกนะ” โลแวนหันไปบอกอลิซทันที เมื่อเขารับรู้ได้ว่าบ้านของอลิซมีผู้บุกรุกเข้ามาแถมเยอะมากอีกด้วย

“กี่คน” อลิซถามทันทีเมื่อรู้ว่าแขกพวกนั้นไม่ได้รับเชิญจากเธอ แถมยังมาในช่วงนี้คงไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน

“โอ้ ก็ยี่สิบคนเห็นจะได้อาวุธครบมือ” โลแวนเอ่ยบอกเมื่อเห็นคนพวกนั้นกำลังเข้าไปในบ้านของอลิซได้แล้วเรียบร้อย

“ฉันต้องรีบกลับบ้าน” อลิซบอกพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีอย่างร้อนใจเธอว่าโซมาสเตียนต้องรู้ตัวแล้วแน่นอน แต่พ่อกับน้องชายของเธอคงไม่รู้หรอก เธอไม่รู้ว่าพวกนั้นต้องการอะไร แต่ถ้าทำครอบครัวเธอละก็ไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่

“ได้เดี๋ยวพวกฉันไปส่ง” คาโลบอกก่อนจะพาอลิซเดินออกจากบ้านไปแล้วอุ้มอลิซก่อนจะพากระโดดข้ามกำแพงไปอย่างง่ายได้

“ไปที่ห้องของฉัน” อลิซบอกแล้วก็ชี้นิ้วบอกคาโลไปด้วยเธอเปิดหน้าต่างเข้าไปอย่างเงียบๆ

ตอนนี้ทุกคนเข้ามาในห้องของเธอหมดแล้วอิลไลปิดหน้าต่างให้เธอเรียบร้อยสิ่งที่เธอต้องทำต่อไปคือรีบไปห้องของอลัน พวกนั้นกำลังขึ้นมาชั้นบนแล้ว

“ฉันจะไปหาน้อง” อลิซบอกแต่ดูเหมือนจะช้าไป เพราะประตูห้องของพ่อของเธอถูกเปิดออกแล้วก่อนจะเป็นประตูของเธอ และประตูของอลัน

ปัง!

เสียงปืนด้านล่างทำให้ทุกคนสะดุ้งตัวตื่นขึ้น

โคลันตกใจเมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองถูกเอาปืนจ่อหัวเอาไว้

ส่วนอลันก็ยกมือขึ้นทันทีเมื่อพบว่ามีเอาปืนเล็งมาที่ตัวเองทันทีที่ตื่นขึ้นมา เกิดอะไรขึ้น?

ผัวะ!

กร็อบ! 

อลิซต่อยเข้าไปที่ปลายคางของคนที่มาใกล้เตียงของเธอจนสลบไป ก่อนจะกระโดดไปหาอีกคนที่กำลังเล็งปืนใส่เธอจากนั้นก็ลงมือหักคออีกคนทันที

“มีดสั้น ปืนไรเฟิล” อลิซยึดมาจากคนที่เธอหักคอเมื่อครู่ก่อนจะหยิบปลอกที่เก็บเสียงปืนมาใส่ปลายกระบอกปืน จากนั้นก็รอให้ทั้งพ่อและน้องชายของเธอลงไปด้านล่างก่อนจากนั้นเธอจะลงมือ

“อีกคนไปไหน!” ด้านล่างตะโกนถามทันที

“ลูกสาวแกไปไหน!” ชายที่เป็นหัวหน้าในการปล้นครั้งนี้เอ่ยถามโคลันทันทีเมื่อไม่เห็นอลิซ

เขาได้รับงานให้มาปล้นบ้านหลังนี้จากมาเฟียกลุ่มหนึ่งบอกว่าภายในเดือนสองอลิซได้เงินจากการเล่นหุ้นจากเว็บไซต์ของมาเฟียกลุ่มหนึ่งไปเกือบห้าร้อยล้าน

ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่มากเกินไป และมาเฟียกลุ่มนี้ก็ยอมไม่ได้ที่จะเสียเงินไปเลยจ้างพวกเขาให้มาปล้นและจับตัวอลิซไปด้วย

โซมาสเตียนที่สุ่มดูอยู่พอดีก็โล่งอกที่อลิซไม่ได้ถูกจับมาอยู่ด้วย เขาคิดอยู่แล้วว่าต้องเกิดอะไรขึ้นด้านบน

แต่เขาจะเข้าไปช่วยสองพ่อลูกตอนนี้ก็ไม่ได้ โซมาสเตียนมองดูคนด้านในที่มีสิบคนส่วนอีกแปดคนอยู่ด้านนอก เขาใช้ปืนของตัวเองเล็งไปที่คนที่อยู่ไกลสุด แต่ในตอนนั้นเขาก็ต้องหยุดลง

“พ่ออลัน” อลิซที่ถูกจับลงมาด้านล่างก็ร้องเรียกทันที

คราวนี้โซมาสเตียนคิดหนักว่าจะช่วยทั้งสามยังไงดี ถ้าคนเดียวมันเป็นเรื่องง่ายอยู่แล้ว แต่นี่สามคนนี้ไม่เคยผ่านการต่อสู้มาเหมือนกับเขา เพราะงั้นรับมือกับคนพวกนี้ถือว่าเป็นงานยากที่สุดแล้ว

แต่ที่เขาแปลกใจก็คือเขารับรู้ได้ว่ายังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่อยู่ด้านบน ซึ่งมันแปลกมากเพราะตอนแรกเขานับคนที่บุกเข้ามาได้แค่ยี่สิบคนไม่ใช่ยี่สิบห้าคน

มาแล้ววววว ค้างล่ะสิ