ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #37 : EP : 37 ฮันเตอร์

EP : 37 ฮันเตอร์

“อะไรอีก ฉันจะไปนอนแล้วนะที่มันห้าทุ่มแล้ว” อลิซหันไปถามพร้อมกับบอกคาโลไปด้วย เธอไม่อยากนอนดึกหรอกช่วงนี้เธอต้องนอนเยอะๆ หน่อย

“ดูเหมือนเธอจะมีแผล” คาโลบอกเพราะเห็นรอยเลือดซึมกับเสื้อที่อลิซใส่อยู่ตรงแถมๆ หน้าอกของอลิซ

“ฉันไม่ อ๊ะ!” อลิซที่กำลังปฏิเสธก็ขมวดคิ้วพร้อมกับร้องขึ้นมาทันทีก่อนจะจับไปที่เนินหน้าอกของตัวเอง สงสัยจะต้องเป็นตอนที่คาโลฉีกเสื้อของเธอแน่

“ถอดเสื้อออกสิอลิซ” คาโลบอกพร้อมกับจับอลิซให้นั่งลงกับเตียง

“ถอดทำไม เฮ้ย ทำบ้าอะไรคาโล” อลิซถามก็จะร้องขึ้นมาเมื่อคาโลเลิกเสื้อของเธอขึ้น โชคดีที่เธอคิดใส่ชั้นในมาด้วย เธอตะโกนถามเมื่อเห็นคาโลกำลังเลียแผลให้เธอ

“น้ำลายของแวมไพร์สามารถรักษาแผลได้นะ” โลแวนบอกก่อนจะมองคาโลทที่แทบจะบังร่างของอลิซจนพวกเขามองอะไรไม่เห็นเลย

“ถอยออกไปเลยคาโล” อลิซบอกเมื่อแผลของเธอหายแล้วแต่คาโลยังไม่ยอมถอยห่างออกจากหน้าอกของเธอ

“อยู่ที่นี่จนถึงเที่ยงคืนไม่ได้เหรอ เดี๋ยวไปส่งถึงห้องเลย” คาโลบอกเพราะยังอยากดมกลิ่นหอมๆ จากตัวของอลิซ

“ก็ได้นะ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน” อลิซบอกพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเธอต้องการให้โอคอนเนอร์ทำอะไร

“พูดมาเลย” คาโลพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าอลิซยอมลงให้แล้ว

“โอคอนเนอร์ฉันอยากให้นายจัดการเรื่องพวกนี้ให้หายไปให้หน่อย” อลิซบอกพร้อมกับกดมือถือเรื่องที่เธอกำลังเป็มนข่าวอยู่ตอนนี้ให้โอคอนเนอร์ดู

“เธอดังขนาดนี้ไม่ชอบเหรอ” โอคอนเนอร์ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะว่าใครที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองก็ต้องดีใจบ้างละ

“ไม่” อลิซตอบกลับแทบจะทันทีโดยไม่เสียเวลาคิด

“ตกลงเดี๋ยวจัดการให้” โอคอนเนอร์รับปากก่อนจะส่งมือถือให้อลิซคืน จากนั้นก็พากันมองหน้าไปด้วยว่าจะเอายังไงต่อ

“ไปนั่งข้างล่างกันเถอะ” อลิซบอกจะให้อยู่ในห้องของคาโลมันเสี่ยงเกินไป เพราะขนาดแค่ทำแผลให้เธอยังถูกคาโลหลอกฉวยโอกาสกับเธอเลย

“นี่บาร์ลอนทำอะไรให้กินหน่อยสิ ตอนนี้ฉันโคตรหิวเลยว่ะ” โอคอนเนอร์ร้องบอกหลังจากที่กำลังนั่งเปิดทีวีอยู่

อลิซเลือกนั่งโซฟาเดี่ยวโดยมีคาโลที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอไม่ไปไหน อลิซได้แต่ถอนหายใจก่อนจะจ้องไปทีวิที่กำลังออกข่าวตอนห้าทุ่ม

“ในที่สุดนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงจากประเทศเวเดอวูฟก็มาที่ประเทศของเราแล้วนะครับ ได้ยินมาว่าเขาจะพักที่ประเทศของเราสักสามเดือนสาวๆ คนไหนที่ชื่นชอบเขาก็อย่าพลาดงานเลี้ยงโรมแรมสุดหรูที่กำลังจะจัดขึ้นในอีกสามวันครั้งหน้านี้นะครับ”

“นั่นโรงแรมของบาร์ลอนใช่มั้ย” โอคอนเนอร์เอ่ยบอกเพราะจำไม่ได้

“นี่นายเป็นเพื่อนกันมากี่ปี่แล้วเนี่ย” โลแวนเอ่ยถามทันทีอย่างสงสัยที่โอคอนเนอร์ไม่รู้หรือไม่ใส่ใจกันแน่

“ก็สิบแปดปี” โอคอนเนอร์ตอบ ก่อนจะเอื้อมไปแย่งขนมโลแวนกินลองท้องไปก่อน

“ขอถามอีกนะ อายุจริงๆ ของพวกนายเท่าไร” อลิซเอ่ยถามขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นโลแวนถามโอคอนเนอร์แบบนั้น เธอสงสัยจริงๆ ว่าพวกเขามีอายุถึงร้อยปีหรือยัง

“พวกฉันเพิ่งสิบแปดก่อนเปิดเทอม” อิลไลบอกก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าครัว

“อย่าบอกนะว่าเกิดเดือนเดียวกันด้วยนะ” อลิซถามต่ออย่างไม่จริงจัง

“แถมยังเป็นวันเดียวกันและเวลาพร้อมกันด้วย” คาโลบอกก่อนจะยื่นมือไปคว้าขนมจากโลแวนมากินด้วย

“ไม่น่าเชื่อ” อลิซพูดพร้อมกับยักไหล่ตาก็จ้องทีวีปล่อยให้พวกนั้นพูดคุยกันไป วันนี้เธออยากจะนอนเร็วๆ ชะมัด

“ถ้าง่วงก็นอนได้นะ” คาโลบอกเมื่อเห็นว่าอลิซกำลังปรือตาเหมือนจะหลับแต่ก็ยังไม่หลับ

“ไม่ล่ะ” อลิซบอกพร้อมกับผงกหัวไปด้วย เธอไม่ยอมหลับต่อหน้าพวกนี้แน่ๆ

“ไปนอนห้องฉันมั้ย” คาโลถามต่อพร้อมกับเอามือไปคว้าหน้าผากของอลิซที่ผงกหัวไปมา

“นั่นยิ่งไม่ปลอดภัย” อลิซบอกพลางนั่งตัวตรงและตั้งใจมองทีวีมากขึ้น ตั้งแต่เธอมาอยู่ในร่างนี้เธอก็ต้องนอนช่วงสี่ทุ่มตลอดเพราะเจ้าของร่างเดิมติดนิสัยที่ต้องนอนเวลานี้

ซึ่งมันแปลกมาก เธอเคยพยายามนอนดึกแล้ว แต่ก็ไม่เคยทำสำเร็จเลย มีวันนี้แหละที่เธอสามารถยังไม่นอนตอนสี่ทุ่ม และไม่ว่ายังไงเธอจะไม่ยอมหลับในขณะที่อยู่กับพวกนี้แน่นอน

“อลิซหลับเหรอ” บาร์ลอนเอ่ยาถามเมื่อเห็นว่าคาโลกำลังอุ้มอลิซไปว่างที่โซฟาตัวยาว

“อืม” คาโลตอบเบาๆ พร้อมกับมองอลิซที่กำลังนอนหลับลึกชนิดที่ว่าเขาอุ้มยังไม่รู้สึกตัวเลย เขามองเพื่อนที่กำลังมามุ่งดูอลิซที่กำลังหลับอยู่

“กลิ่นเธอหอมจริงๆ” โลแวนชะโงกหน้าแล้วก็พูดขึ้นกลิ่นหอมหวานที่เชิญชวนให้พวกเขาอยากเข้าไปใกล้

“ว่าแต่รู้สึกยังไงตอนที่เลียแผลให้อลิซ” โอคอนเนอร์เอ่ยถามอย่างอยากจะรู้ว่ามันรู้สึกยังไงตอนที่เลียบาดแผลให้กับอลิซ

“ก็ดี” คาโลตอบก่อนพากันเดินเข้าครัวเพื่อไปกินเข้าและเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนอลิซที่หลับอยู่กับโซฟา

“เดี๋ยวนะพวก นายอยู่ห่างจากอลิซแล้วอาการไม่กำเริบเหรอวะ” โอคอนเนอร์เอ่ยถามทันทีเพราะกลิ่นของอลิซช่วยให้พวกเขาอาการไม่กำเริบได้ถ้าได้อยู่ใกล้ๆ

“ก็สบายดีนี่” คาโลบอกเพราะรู้สึกว่าไม่ได้เป็นอะไรแถมยังสบายดีอีกต่างหาก บ้าชะมัดรู้สึกดีจนอยากจะอยู่ใกล้ๆ ไม่ไปไหนเลยจริงๆ

“ฉันว่าอลิซเป็นพวกฮันเตอร์” อิลไลพูดขึ้น เพราะตอนที่คาโลถูกกอลิซจับทุ่มลงกับเตียงไม่ใช่เรื่องที่คนจะทำกันได้ง่ายๆ ถ้าไม่ใช่พวกฮันเตอร์

“นายจะบอกว่าอลิซเป็นนักปราบแวมไพร์ว่างั้น” โอคอนเนอร์หันไปถามอิลไลเพื่อความแน่ใจ มันจะเป็นไปได้ยังไง

ก่อนหน้านี้พวกเขาแทบจะไม่รู้จักอลิซด้วยซ้ำ มารู้จักกันก็ตอนที่เปิดเทอมวันแรก และอีกอย่างถ้าอลิซเป็นทั้งครอบครัวอลิซก็เป็นเหมือนกัน แล้วยังมีเรื่องที่โรงเรียนเกิดขึ้นกับตัวเองขนาดนั้นทำไมไม่ทำอะไรเลยล่ะ

“แต่ว่า ฉันเคยได้ยินมาว่าพวกฮันเตอร์ถูกจัดการไปเมื่อพันปีก่อน มันจะเป็นไปได้ยังไง” บาร์ลอนเอ่ยถามทันทีอย่างสงสัย

“แต่มันก็มีความเป็นไปได้นะดูจากสีผมแดงเพลิงของอลิซแล้วเป็นตามหนังสือที่บอกเอาไว้เลย และดูได้จากการที่เธอไม่ค่อยชอบหน้าพวกเราเท่าไร” โลแวนพูดขึ้นพร้อมกับมองไปยังอลิซที่นอนกับโซฟา

“ก็เป็นไปได้ แต่ว่าฉันอยากรู้อยู่อย่างหนึ่ง ถ้าอลิซเป็นฮันเตอร์จริงทำไมไม่ใช่กริชเงินฆ่าฉันแทนขวดน้ำหอมล่ะ” คาโลพูดขึ้นเพราะพวกฮันเตอร์เป็นศัตรูกับแวมไพร์อยู่แล้ว และต้องฆ่าเขาโดยใช้กริชเงินไม่ใช่เอาขวดน้ำหอมมาทุบหัวของเขาแบบนี้หรอก

 วันนี้หากมีอะไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยน่า แก้แล้วรอบหนึ่ง แต่เพราะวันนี้มันมึนเบลอ เนื่องจากนอนน้อย เลยรู้สึกว่าจะวูบตลอดเวลา นี้รีบมาเลย กว่าว่าจะมารออ่าน