ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ฉันคือ...อลิซ

    ลำดับตอนที่ #36 : EP : 36 ความลับของห้าหนุ่ม

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.49K
      329
      9 ก.ย. 63








    EP : 36 ความลับของห้าหนุ่ม

     





    “ใจเย็น ฉันอลิซเอง สงบสติอารมณ์ของนายซะ”อลิซร้องบอกคาโลก่อนจะตาโตเมื่อคาโลทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม


    แคว้ก!


    ผัวะ!!


    ด้วยความโมโหที่ถูกคาโลฉีกเสื้อจนขาดอลิซก็ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายทันทีอย่างแรงก่อนจะตามไปกระทืบซ้ำโดยไม่ให้โอกาสคาโลโต้ตอบเธอกลับมาได้


    “คิดว่าเป็นแวมไพร์แล้วฉันจะกลัวเหรอ ห้ะ!” อลิซพูดจบก็ถูกคาโลฉวยโอกาสจับทุ่มลงกับพื้น จากนั้นก็ถูกคาโลคร่อมร่างเอาไว้


    “อะอลิซ” คาโลขมวดคิ้วพร้อมกับเรียกชื่อของอลิซไปด้วย เมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของอลิซ และสิ่งหนึ่งที่เข้าสงสัยก็คืออลิซได้สร้อยคอของคุณยายมาได้ยังไง


    “ถ้าได้สติแล้วก็ออกไป” อลิซบอกก่อนจะผลักอีกฝ่ายออกไปทันทีเพราะยังโมโหคาโลไม่หายที่มาฉีกเสื้อของเธอ


    “เธอมาได้ไง” คาโลถามและสงสัยด้วยว่าอลิซไม่ตกใจกลัวเขาเลยหรือไง หรือว่ารู้อยู่แล้ว


    “กระโดดข้ามกำแพงเข้ามา” อลิซบอกก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของคาโลก่อนจะคว้าเสื้อของอีกฝ่ายมาใส่ทันทีโดยไม่ขออนุญาติ


    “เธอรู้อยู่แล้วเหรอ” คาโลเอ่ยถามเพราะว่าไม่มั่นใจนัก


    “เพิ่งรู้” อลิซบอกก่อนจะลูบคอของตัวเองไปด้วยอดโมโหคาโลไม่ได้ที่ทำคอของเธอเป็นรอยแดง ก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายทันที


    “เอ่อ เรื่องนี้ฉันอธิบายได้นะ” คาโลไม่รู้จะเริ่มเล่าจากตรงไหนดี ก่อนจะรับรู้ว่าเพื่อนของเขากำลังจะมาที่นี่ เขารีบพุ่งตัวไปหาอลิซแล้วคว้าตัวของเธอเอาไว้ก่อนที่เพื่อนเขาจะมาถึงก่อน


    “อะไร” อลิซถามทันทีอย่างตกใจที่คาโลพุ่งเข้ามากอด


    “นิ่งๆ ก่อน เฮ้ๆ ใจเย็นก่อน นี่อลิซเอง พวกนายตั้งสติซะ” คาโลบอกพร้อมกับกระชับอ้อมอกแน่นขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนอีกสี่คนของเขามาถึงห้องแล้ว


    “พวกนายเป็นแวมไพร์ทั้งหมดนี่?” อลิซถามพร้อมกับสะบัดตัวออกจากคาโลไปด้วย คนยิ่งร้อนๆ อยู่ด้วย แถมยังรู้สึกหงุดหงิดง่ายแปลกๆ


    “ใช่ แต่เราอธิบายได้นะ” บาร์ลอนตอบก่อนจะพูดขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาของอลิซที่จ้องตาของเขา


    “ที่วันนี้พวกเราไม่ไปโรงเรียนเพราะว่าอาการของพวกฉันจะกำเริบน่ะ วันนี้จะเป็นวันที่เราควบคุมตัวเองไม่อยู่จะต้องใช้ยาฉีดเอาไว้ทุกๆ หกชั่วโมง เธอก็เห็นรอยตามผนังห้องแล้วนี่” โอคอนเนอร์อธิบายบอก


    “แล้วตอนนี้ฉีดยาหรือยัง” อลิซเอ่ยถามเพราะไม่มั่นใจเพราะอีกฝ่ายบอกว่าทุกหกชั่วโมงจะต้องฉีกยา


    “เพิ่งฉีก แต่คาโลไม่ เดี๋ยวนะ คาโลนายโอเคใช่มั้ย”  โอคอนเนอร์ตอบก่อนจะเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าคาโลไม่มีอาการกำเริบแล้ว เป็นไปได้ยังไง เพราะทุกครั้งที่เป็นแบบนี้คาโลจะอาการหนักกว่าเพื่อน


    “ฉันโอเค” คาโลตอบเขาเองก็แปลกใจเหมือนกันที่เขาควบคุมอาการตัวเองได้ เขาขมวดคิ้วก่อนจะมองไปที่อลิซอย่างสงสัย


    “แล้วพวกนายควบคุมพลังยังไง” อลิซถามเพราะสงสัยว่าแวมไพร์จะควบคุมพลังที่มากกว่าคนธรรมดายังไง เพราะเธอรู้มาว่าแวมไพร์มีพลังมากกว่าคนธรรมดา


    “ที่จริงพวกเราจะมีของควบคุมพลังนะเห็นนี่มั้ย” โลแวนบอกก่อนจะชูข้อมือของตัวเองที่มีกำไรเหล็กสีเงินให้อลิซดู


    “นี่เป็นของควบคุมพลังของฉัน ส่วนของอิลไลเป็นสร้อยคอส่วนของโอคอนเนอร์เป็นแหวนส่วนของบาร์ลอนเป็นตุ้มหู” โลแวนบอกของแต่ละคน ก่อนจะหยุดเมื่อคาโลพูดขึ้นมาเอง


    “ของฉันเป็นแหวนกับตุ้มหู” คาโลบอกพร้อมกับชี้ให้ดู


    “ทำไมของนายมีสองล่ะ” อลิซถามเพราะสงสัยว่าทำไมคาโลมีมากกว่าคนอื่น


    “หมอนี่มีพลังมากกว่าคนอื่น” บาร์ลอนบอกก่อนจะดีดนิ้วให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน


    “ขอถามอีกอย่าง ครอบครัวก็เป็นด้วยหรือว่าพวกนายสะกดจิตพวกเขาให้พวกเขาเข้าใจว่านายเป็นคนในครอบครัว” อลิซเอ่ยถามเพราะไม่แน่ใจว่าพวกนี้มีครอบครัวจริงๆ หรือมาสะกดจิตคนพวกนั้น


    “เป็นครอบครัวกันจริงๆ” โวแลนตอบ


    “แล้วเวลาถูกแดดไม่ทรมานเหรอ” อลิซถามขึ้นมาอีกมันมีอะไรที่เธอสงสัยอีกมาก


    “นี่มันยุคไหนแล้ว อีกอย่างเดี๋ยวโลกพัฒนาไปมากแล้วด้วย พวกฉันก็ต้องพัฒนากันบ้างสิ” โอคอนเนอร์บอกพร้อมกับยักไหล่ไปด้วย


    “แล้วนายต้องออกล่าเหยื่อเองมั้ย” อลิซถามต่อ 


    “ออกล่าเหยื่อทำไมเราไม่ดื่มเลือดหรอกนะ” บาร์ลอนตอบบ้าง

     

    “แล้วพวกนายอยู่ได้ยังไงเมื่อไม่ดื่มเลือด” อลิซถามต่อเพราะถ้าบอกว่าไม่ดื่มเลือดแล้วจะอยู่ยังไง


    “พวกเธอกินยังไงพวกฉันก็กินอย่างนั้นแหละ” คาโลบอกก่อนจะดมกลิ่นที่ออกมาจากตัวของอลิซไปด้วย


    “ถอยไปเลยคาโลนึกว่าฉันจะหายโกรธนายที่ฉีกเสื้อของฉันหรือไง” อลิซบอกพร้อมกับผลักคาโลที่พยายามดมอะไรบางอย่างจากตัวของเธอ


    “ฉันรู้แล้วว่าทำไมฉันถึงไม่เป็นอะไร พวกนายได้กลิ่นหอมๆ มั้ย” คาโลพูดขึ้นพร้อมกับคว้ามือของอลิซเอาไว ก่อนจะดมไปแถวๆ ซอกคอของเธอที่มันส่งกลิ่นหอมออกมา


    “เฮ้ คาโลบอกให้ถอยออกไป” อลิซร้องบอกพร้อมกับอาศัยช่วงจังหวะที่คาโลกำลังดมซอกคอของเธอจับเขาทุ่มลงกับเตียงทันที


    “อืม ชัดเจนเลย ทีแรกนึกว่าน้ำหอมของนายซะอีก” โอคอนเนอร์บอกหลังจากที่หายตัวมาอยู่หลังของอลิซพร้อมกับดมไปที่หลังคอของอลิซ


    “ว่าแต่อลิซเธอแรงเยอะไปนะ” โลแวนบอกเพราะขนาดเขายังจับคาโลทุ่มแบบนั้นไม่เคยได้เลย


    “ก็ปกติ นายยังไม่จ่ายเงินสิบล้านให้กับฉันเลยนะ” อลิซบอกก่อนจะมองคาโลที่ยอมนอนนิ่งอยู่กับเตียงแล้วเธอก็พูดขึ้นเมื่อจำเรื่องที่พวกเธอพนันกันเอาไว้


    “สิบล้าน อะไร ทำไม” บาร์ลอนถามขึ้นทันทีอย่างสงสัย


    “อ้าว คาโลไม่ได้บอกเหรอว่าแพ้พนันฉันนะ” อลิซหันไปถามเพราะคิดว่าคาโลน่าจะบอกเพื่อนตัวเอง


    “พนันอะไรกัน” อิลไลถามพร้อมกับจ้องตาคาโลไปด้วย


     “โอนให้ได้มั้ย” คาโลไม่ตอบอิลไลแต่หันไปถามอลิซพร้อมกับคว้ามือถือที่อยู่ไม่ไกลจากมือของตัวเองมากนัก


    “ได้” อลิซบอกก่อนจะส่งหมายเลขบัญชีให้คาโลดูจากนั้นก็ตรวจดูว่าตัวเองได้รับเงินเรียบร้อยแล้ว


    “งั้นฉันไปละ” อลิซบอกก่อนจะผละตัวออกมาจากทุกคนที่ล้อมเธอเอาไว้ เพราะมันใกล้ได้เวลานอนของเธอแล้ว


    หมับ!


    “เดี๋ยวสิ” คาโลคว้าข้อมือของอลิซทันทีก่อนจะเอ่ยรั้งอลิซไปด้วย





    แวมไพร์ก็แวมไพร์เถอะ หากอลิซโมโหก็เอาไม่อยู่


    คนจะไปนอนอย่าห้ามนะ


    มีใครคิดว่าห้าหนุ่มจะเป็นแวมไพร์บ้าง ความแฟนตาซีจะแบบช้า ช้ามาเกือบจบภาคหนึ่งอะไร ถึงได้

    เริ่ม





    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×