คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : EP : 43 เดินทางไปแคว้นโจ
EP : 43 เินทาไปแว้นโ
รุ่เ้ามาถึร่าบาที่นอนอยู่บนเีย็ยับัวเสียที
ร่าสูให่มอนัวเล็ที่ำลับิัวไปมาในอ้อมออเา
“ื่นเถิเหลียนฮวา” ิวเหวยหลระิบบอ้าใบหูเล็ๆ อีเหลียนฮวา
“อื้อ”
“ไปอาบน้ำัน” ิวเหวยหลเอ่ยบอ่อนะอุ้มีเหลียนฮวาึ้นมาทัน่อนะพาันอาบน้ำโยไม่สนใเสียร้อโวยวายอีเหลียนฮวาเลยสันิ
“ท่านอ๋อ้าไปูับลมปรานะเ้าะ”
หลัาที่ทั้สอทานอาหารเ้าเสร็ีเหลียนฮวา็ร้อบอ่อนะเินหายเ้าไปห้อูับลมปราทันที
ีเหลียนฮวาเินึ้นไปยัแท่นหินลมปรา่อนะหลับาลแล้วเริ่มูับลมปราทันที
ลมปราาแท่นหิน่าพาันพุ่เ้าสู่ันเถียนอีเหลียนฮวาไม่หยุสายลมแผ่วๆ
พัไปรอบัวอีเหลียนฮวา่อนะเริ่มรุนแรึ้นเรื่อยๆ
ผ่านไปเนิ่นนาน
เปลือาบา็่อยๆ ลืมาึ้นมา่อนะะพริบาสอสามที วามียามลาืน็หายไป
ีเหลียนฮวาไม่รู้ัวว่าผ่านไปี่วันแล้ว
แ่รู้อย่าหนึ่ือเธอหิวมา
าเรียว้าวลาแท่นหิน่อนะเินออไป้านนอห้อทันที
“ท่านอ๋อ ้าหิว” ทันทีที่เห็นหน้าันีเหลียนฮวา็ร้อบออีฝ่ายทันที
“อืม” ิวเหวยหลที่นั่อ่านหนัสือรอีเหลียนฮวาอยู่สามเือบสี่วัน็เยหน้าไปมอร่าบาที่เินมาอยู่รหน้าอเา่อนะราอบเบาๆ
แล้ว็เ็บหนัสือใส่่อมิิทันที
แล้ว็โบมือไปมาีเหลียนฮวา็อยู่ในุใหม่
านั้นิวเหวยหลพาีเหลียนฮวาหายัวไปทันที
“ีใ้วยอรับับารเลื่อนระับ”
พ่อบ้านาเมื่อเห็นีเหลียนฮวา็ล่าวึ้นทันที
“ว่าะเลื่อนมาถึระับนภาั้นหนึ่ที่มันไม่่ายเลยริๆ”
ีเหลียนฮวาพูเพราะมันทำให้เธอูับหินลมปรานานถึสามเือบสี่วัน
“แ่นี้็เ่มาแล้ว” ิวเหวยหลเอ่ยบอถ้าเป็นนอื่นทำไม่ไ้แบบนาหรอ
นาเาอายุสิบห้าถึไ้บรรลุระับเทพั้นสิบเลยพู่ายๆ
็ือเาเป็นนเียวที่มาถึุนี้นาพ่อบ้านายัอยู่ระับเทพั้นห้าเอ
“ริสิอรับ
ท่านอ๋อะ้อไปประุมที่แว้นโนะอรับ” พ่อบ้านาเอ่ยเือนเพราะพรุ่นี้อ๋อิวเหวยหล้อไปประุมแทนิวอี่เียน
“้าไป้วย!” ีเหลียนฮวาร้อบอทันทีเมื่อเห็นว่าะไ้ไปแว้นอื่น เธอยัไม่เยไปเลย ็เลยอยาะเห็นว่ามันแ่าันยัไาแว้นิว
“อืม” ิวเหวยหลอบเบาๆ
่อนะมอีเหลียนฮวาทานอาหารมามายนหมไป ัวเล็นิเียวเอาไปไว้ที่ไหนหม
หลัทานอาหารีเหลียนฮวา็เินรอบระูลเพื่อย่อยอาหารอาหารอนเย็นเริ่มหนาวทำให้เธอ้อรีบเ้าวนัวเอ
“ไปแว้นโเ้าห้ามห่าา้า”
ิวเหวยหลบอีเหลียนฮวาที่ำลััอที่ะไปแว้นโพรุ่นี้
“เ้า่ะ” ีเหลียนฮวาอบรับ่อนะเ็บอ่ออี
แล้วานั้น็ไปอาบนั้นเพราะะไ้รีบเ้านอน
ิวเหวยหลเมื่อเห็นีเหลียนฮวาล้มัวนอนแล้วเา็ไปอาบน้ำแล้วมานอน้าายอีเหลียนฮวาทันทีพรุ่นี้้อเินทาแ่เ้า
ในอนเ้าีเหลียนฮวาื่นึ้นมา็รีบลุึ้นไปอาบน้ำทันที
เพราะไม่เห็นิวเหวยหลแล้วเาว่าไม่อยู่ห้อทำาน็รออยู่ห้ออาหารเป็นแน่
ีเหลียนฮวาเ็บอทุหมเอาไว้ใน่อมิิอัวเอ
่อนะเินออไปหลััารทุอย่าเสร็แล้ว
แ่เมื่อเินออาวนแล้วเธอ็้อใเมื่อเห็นเรือนาให่ออยู่ลานว้าอระูล
“ท่านอ๋อเรือนั้นอใรันเ้า่ะ”
ทันทีที่เ้ามายัห้อโถีเหลียนฮวา็ร้อถามทันทีพลาี้นิ้วไป้านนอไป้วย
“อ้าเอ
เราะเินทาโยใ้เรือเหาะัน” ิวเหวยหลเอ่ยบอพลาโบมือไปมาให้ีเหลียนฮวามานั่ทานอาหารเสียที
ีเหลียนฮวาไม่ไ้ล่าวอะไร่อเพราะำลัื่นเ้นที่ะไ้ึ้นเรือเหาะรั้แร
เธอไม่เยรู้มา่อนเลยว่าิวเหวยหลมีเรือเหาะ้วย
“พระายาวันนี้มีนเินทาไปับพวเรา้วย
ท่าน้อระวััวให้มานะอรับ” พ่อบ้านาเอ่ยบอเพราะมีพวุนนาบาน้อไปประุม้วยเหมือนัน
“มีนอื่นไป้วยหรือเนี่ย” ีเหลียนฮวาพึมพำ่อนะพยัหน้ารับแล้วนั่ทานอาหาร ่อนะาม้วยนมพ่อบ้านาไม่ไ้ไป้วยเพราะิธุระ ิวเหวยหลเอาอรัษ์ไป้วยห้านมีเพิเทียนและเป่าเปย้วย
“พวนั้นมาันแล้วไปันเถอะ” ิวเหวยหลล่าวึ้นพลาลุึ้นยืน่อนะส่มือไปให้ับีเหลียนฮวาให้ับมืออเา
ทั้สอเินออมา้านนอ ีเหลียนฮวามอรถม้ามามายที่ำลัออยู่ลานว้าอระูล่อนที่พวุนนาะพาันลมา
บานเอาลูายลูสาวอัวเอมา้วย
ีเหลียนฮวามอพวหิสาวที่พาันแ่ัวเินหน้าเินาอเธอ่อนะละสายาไปมอเรือ
เพราะเธอำไ้ว่ามีบานที่เยหาเรื่อเธอมา่อนหน้านี้
ิวเหวยหลโอบเอวีเหลียนฮวา่อนะระโึ้นเรือไปาม้วยนอื่นๆ
ที่พาันรีบึ้นเรือามมาที่หลั
“ถ้าึ้นมารบแล้ว็ออเรือ”
ิวเหวยหลหันไปบอุนนานหนึ่ที่มาัวนเียว
่อนที่เาะพาีเหลียนฮวาไปยัห้อพัที่อยู่ั้นบนสุและให่ที่สุ
ั้แ่ไ้เรือเหาะมานี่เป็นรั้แรที่เาไ้ใ้มัน
ความคิดเห็น