คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #106 : การผจญภัยของสามแสบ 25
ารผภัยอสามแสบ 25
“โห เหมือนในหนัเลยวะ”
เหวินหยาล่าวเมื่อเห็นบรรยาาศในารัานารประลออสำนั
“ยัไ็สู้ๆ เ้า่ะท่านพี่”
ิวเสี่ยวฮวาเอ่ยบอเพราะเมื่อท่านอาารย์ไ้บอพวนาสามนว่าะให้พวนาลประลอสิบู่สุท้ายอาน
็เลยไม่แ่ลประลอเหมือนับรุ่นพี่ห้านนี้
“พวเ้านี่โีริๆ”
เยี่ยิวล่าวึ้นอย่าอไม่ไ้เพราะมันโีริๆ เพราะรอแ่ประลอับ
นที่ผ่านเ้ามาในยี่สิบนสุท้ายเท่านั้นึ่มันสบายว่าพวเามา็รที่พวเา้อประลอั้แ่รอบแรยันรอบสท้ายหาแพ้รั้แร็ีไปเพราะะไ้ไม่้อลประลออี
แ่ถ้าหานะ็้อประลอๆไปเรื่อยๆ นว่าะแพ้
นั้นทำให้พวเาเสียแรไปมาว่าที่ไ้ประลอรอบสุท้ายริๆ
“ถ้า้าลประลอรอบแรๆ มัน็ไม่สนุสิอรับ”
ิวเสี่ยวานเอ่ยบอพลานั่ลับที่อัวเอ
“ถ้าเ้าอยาให้สามนนี้ลประลอ้วย
เราไม่รอแล้วละ” โอวเอ่ยึ้นพลามอไปยัลานประลอที่มีอาารย์ยืนอยู่บนลานประลอ
“เาับื่อใ่หรือไม่” ุนเอ่ยถาม
“ใ่” ิวเสี่ยวืออบพลาเอาน้ำามาื่มไป้วยอันที่ริ็อยาะสั่อาหารมาทานที่นี่อยู่หรอนะ
แ่เรในอื่นเา
“ลานประลอที่หนึ่เหวินหยาประลอับเมาเหยา”
เสียอาารย์ประาศบอทำให้เหวินหยาใที่ัวเอ้อมาประลอู่แร
“และลานประลอที่สอุนประลอับี่” เสียประาศออาารย์ทำเอาุนที่ำลัยัไม่ทันเรียมใ็พลันสะุ้ทันทีเมื่อถูประาศื่อ
“้ายัไม่ทันเรียมใเลยนะ”
ุนเอ่ยึ้น่อนะลุึ้นแล้วเินามเหวินหยาไปามิๆ
“ท่านพี่ๆ เ้านั้นมอน้อสาวเราไม่หยุเลยอรับ”
ิวเสี่ยวานระิบบอทันทีมเมื่อสายาอผู้ายมอมาที่น้อสาวอเา
“เี๋ยวไปัารมันอนลประลอ”
ิวเสี่ยวือบอเสียเรียบมือ็พลาบีบแ้วน้ำาแน่น
“ูท่าเหวินหยาะเออแ็เ้าแล้วสิ”
เยี่ยิวล่าวึ้นเมื่ออีฝ่ายูมีประาร์มาว่า
“อืม”
โอวอบพลาิว่าเหวินหยาไม่รีบใ่ท่าไม้ายอนนี้หรอนะ
ู้ม!!
“มาอยู่ที่นี่พวเราลายเป็นพวไม่ไ้เรื่อเลย”
อู้หลานล่าวึ้นอย่าอไม่ไ้
เพราะารประลออพวเานั้นมันอ่อนว่าอริอย่ารหน้าพวเามา อยู่ที่นั้นพวเาอย่าเทพอยู่ที่นี่ไม่่าายะเลยสันิ
“น่าๆ อย่าน้อยพวท่าน็เลื่อนระับมาั้เยอะแล้วนี้
ถือว่า้าวหน้ามาเลยนะอรับ” ิวเสี่ยวานเอ่ยปลอบ พลา้อเม้นผู้ายที่้อมอมาที่น้อสาวอเา
เี๋ยวพ่อวัลูาออเสียเลยนี่
“นั้นสินะ” อู้หลานอบลับเพราะั้แ่มาอยู่ที่นี่พวเาเลื่อนระับันเร็วมา
สสัยเป้นเพราะลมปราที่นี่แน่นหนาว่าที่พวเาอยู่เป็นแน่เลยทำให้พวเาเลื่อนระับเร็ว
“พี่ัสินใแล้วว่าเราะอยู่ที่นี่นว่าฮวาะเอ้อร์ลอลู
พี่ไม่อยาเสี่ยเินทาไปมาพี่ลัวว่ามันะมีผลระทบับลูอเรา”
ิวเหวยหลที่ิทบทวนมาหลายวันในที่สุ็พูึ้น สามแสบ็ยัไม่ลับมาบ้านอี
ทำให้เาระวนระวาย แ่พอหลินเทียนบอว่าสามแสบลโบราสถานและน่าะอยู่ในนั้นนานมันเลยทำให้เาิว่า้ออยู่ที่นี่สัพั
เรื่อที่ะไปเียลานั้น้อเ็บเอาไว้่อน ลูๆ และเมียอเาสำัที่สุ
“แล้วเรื่อานละะ”
ีเหลียนฮวาเอ่ยถามเพราะเธอเห็นว่าเานั้นมีานมามาย้อทำแ่หานมาที่นี่เือบเป็นเือนแล้วไม่รู้ลับไปานะเยอะนาไหน
“เี๋ยวพี่เปิประูมิิลับไปเอาานมาทำ็ไ้”
ิวเหวยหลเอ่ยบอ
อนนี้เาำลัิอยู่ว่าะแยร่าเอาไว้ที่นั้นเพื่อทำานแทนเาีหรือไม่
“ะไม่เหนื่อยแย่เหรอะ” ีเหลียนฮวาถาม้วยวามเป็นห่วเพราะูเหมือนว่าิวเหวยหลมีสีหน้าเหนื่อยๆ
ลัวว่าถ้าใ้พลัมาไปอาทำให้เหนื่อย
“สสัยพี่้อให้พี่อีนไปทำานแทนพี่แล้วละ”
ิวเหวยหลพึมพำเบาๆ พลาโบมือไปมา็สามารถสร้าเาอีนึ้นมาไ้
“สุยอ! ทำเรื่อเ่นนี้ไ้้วยเหรอเนี่ย!”
ีเหลียนฮวาร้อถามอย่าื่นเ้นผสมีใไป้วยที่เห็นว่ามีิวเหวยหลสอน
“สบายมา”
ล่าวพลาล้มัวไปนอนหนุนัีเหลียนฮวาไป้วย
เมื่อืนเานอนไม่หลับเลยเพราะวิ่ไปอ้าวลอ นี่สินะืออาารแพ้ท้อแทนเมีย
“ฝา้วยนะ” ิวเหวยหลบอับร่าอเาอีรึ่หนึ่
“ไ้”
ิวเหวยหลหมายเลสออบลับมา่อนะเปิประูมิิลับไปยัที่ามา่อนะ้าวเ้าไปในประูมิิทันที
“เหมือนันทุอย่าเลย” ีเหลียนฮวาบอาเป็นประายท่าทาารพูารา็เหมือนิวเหวยหลอเธอหมเลย
เฮ้อ ว่าแ่ว่าเมื่อไรลูๆ
อเธอะลับมาสัทีนะ
ิถึแล้วสิ
“เหวยหล”
“หือ” ิวเหวยหลที่หลับาอยู่็รารับในลำอไป้วย
“หิวอ่า”
“อยาทำให้นะ แ่ไม่มีแรเลย”
ว่าพลาุหน้าเ้ามาหน้าท้ออีเหลียนฮวาไป้วย มึนหัวไปหมแล้ว
“น่าสสารั หลินเทียนทำอาหารให้หน่อยสิ” พูพร้อมับลูบหัวอิวเหวยหลไป้วย่อนะะโนบอหลินเทียนที่เินเ้ามาในบ้านพอี
“รู่เียวรับ”
หลินเทียนบอ่อนะมออีนที่เป็นส่วนเินที่นั่เป็นทอไม่รู้ร้อนอยู่ับสามีภรรยาอยู่เียบๆ
มาแล้วร้า ยัไม่ไ้แ้ำผิน่าาาาาา
ความคิดเห็น