ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #1 : EP : 1 หักหลังและกลั่นแกล้ง

EP : 1 หักหลังและกลั่นแกล้ง

ปัง!

“ไม่คิดเลยว่าจะเป็นนาย” ทีเรียเงยหน้ามองคนสนิทที่ทำงานมาด้วยกันเป็นสิบสิบปีอย่างเชื่อใจ แต่สุดท้ายก็ถูกอีกฝ่ายหักหลังจนได้

“เธอมันโง่เอง” แมททิวกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูดขึ้น ถึงแม้พวกเขาจะสนิทกันมากแค่ไหนแต่อำนาจมันก็สำคัญกว่าอยู่ดี เพราะถ้าทีเรียตายไปทุกอย่างก็จะทุกเป็นของเขาทั้งหมด

“แก!” ทีเรียกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวดเพราะบาดแผลจากการถูกอีกฝ่ายยิ่งเมื่อครู่ก่อนหน้านี้ พร้อมกับคำรามเรียกอีกฝ่ายอย่างโกรธแค้น

“ลาก่อน” แมททิวพูดขึ้นก่อนจะส่งยิ้มสะใจไปให้ทีเรียที่นั่งคุกเข่าใช้มือกดเลือดที่ท้องของตัวเอง แมททิวเล็งปลายกระบอกปืนไปที่หน้าผากของทีเรียก่อนจะลั่นไกปืน

ปัง!”

“เอามันไปเผาซะ” แมททิวสั่งลูกน้องตัวเองที่ยืนอยู่ข้างพร้อมกับยื่นปืนที่ใช้ยิงทีเรียเมื่อครู่ให้กับลูกน้องตัวเองเพื่อให้เอาไปทำลายหลักฐานทิ้ง

“ครับ” ชายคนนั้นรับคำก่อนจะไปจัดการตามที่หัวหน้าของตัวเองสั่ง

“ฉันช่วย” ชายอีกคนพูดขึ้นก่อนจะช่วยเพื่อนร่วมงานทำงานทันที พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

เพียะ!

ตุ้บ!

“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า ยัยอ้วนเอ๊ย ทำเก่งต่อหน้าคุณโซมีนัก! อย่างนี้ต้องถูกสั่งสอน” หลังสอบเสร็จของวันที่สามอลิซที่เตรียมจะกลับบ้านก็ทุกเพื่อนๆ ในห้องลากตัวออกมาด้านหลังโรง เพราะด้วยรูปร่างของเธอทำให้คนอื่นรังเกียจและค่อยกลั่นแกล้งเธอเพื่อให้เธอออกจากโรงโรงเรียนผู้ดีแห่งนี้ออกไปเสียที แต่เพราะเธอมีสัญญากับพ่อของเธอเอาไว้ ทำให้เธอต้องทนกับความเป็นอยู่ในสภาพแบบนี้

เธอยอมเจ็บตัวเพื่อไม่ให้พ่อของเธอลำบากไปกว่านี้อีกแล้ว เพราะที่ผ่านมาเธอถึงได้ยอมทนให้คนพวกนี้รังแกเธออยู่บ่อยๆ จะไปฟ้องอาจารย์ในโรงเรียนนี้ก็ไม่ได้เพราะแกนนำของเรื่องกลั่นแกล้งเธอเป็นลูกสาวของเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้

ตอนนี้เธอปวดไปหมดทั้งตัวแล้ว และเปลือกตาของเธอก็ลืมตาดูคนพวกนี้ไม่ไหวแล้ว แม้แต่เรียวแรงก็ไม่มีจะต่อต้านคนพวกนี้อีกแล้ว และในที่สุดโลกของเธอก็ดับมืดลงไป

ตุ้บ!!

“ยัยหมูอ้วน สลบไปแล้วทำไงดี” แอนนาสาวผมสั่นสีน้ำตาลพูดขึ้นเมื่อเห็นอลิซสลบไปแล้ว ก็หันไปมองจีน่าที่เป็นสาวผมยาวสีดำที่เป็นคนวางแผนเรื่องทุกหมด

“เอาน้ำมาสาดมัน” จีน่าหันไปสั่งผู้ชายอีกคนที่เป็นกลุ่มแฟนคลับของโซมียอมทำงานทุกอย่างเพื่อให้โซมีพึงพอใจ

“ครับ” ผู้ชายคนนั้นรับคำก่อนจะวิ่งหายไปได้นานก็กลับมาพร้อมกับถังน้ำจากนั้นก็สาดทำให้อลิซทันที

ซ่า!!

ทุกต่างพากันจ้องไปยังอลิซที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง ตอนแรกก็นึกว่าแกล้ง แต่พอผ่านไปนานเข้าทุกคนก็เริ่มใจไม่ดี จนจีน่าสั่งให้ผู้ชายที่เป็นคนสาดน้ำใส่อลิซเป็นทดสอบว่าอลิซแกล้งตายหรือเปล่า

“ไปดูสิมันยัยอ้วนมันตายหรือยัง”

“ครับ” ชายคนนั้นรับคำ ก่อนจะเดินไปยังอลิซก่อนจะใช้นิ้วยื่นไปที่จมูกของอลิซ ก่อนจะมีใบหน้าซีดเผือกแล้วกันไปมองจีน่าแล้วพูดขึ้นดำน้ำเสียงตะกุกตะกัด

“ตะ…ตาย ยะ…ยัยอ้วน มะ…มันตาย”

“อะไรนะ!!” ทุกในบริเวณนั้นต่างพากันร้องขึ้นมาพร้อมกันอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าทำเพียงแค่นี้อีกฝ่ายจะตายง่ายดายขนาดนี้

“กรี้ด! พวกเราฆ่าคนตายหรือเนี่ย!” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกรี้ดร้องขึ้นอย่างตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“เงียบ! เรื่องนี้จำเอาไว้ว่าเราไม่ผิด และเรื่องในวันนี้พวกเราไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น นายสองคนลากยัยอ้วนนี้ไปไว้ห้องเก็บของนั้นซะ เรื่องวันนี้เราจะไม่พูดถึงมันจำเอาไว้ ถ้ายังไม่อยากเป็นอย่างยัยอ้วนนี้ ก็อย่าพูดถึงเรื่องในวันนี้อีก” จีน่าพูดเสียงราบเรียบท่าทีนิ่งสงบนั้นต่างทำให้ทุกคนเชื่อฟังเป็นอย่างดี เพราะถ้าไม่ทำตามก็อาจจะมีสภาพแบบอลิซก็ได้

“กลับบ้านกัน” จีน่าหันไปบอกแอนนาที่ยังยืนนิ่งเพราะยังตกใจอยู่ เธอคว้ามือของแอนนาแล้วออกแรงดึงอีกฝ่ายให้เดินออกไปจากตรงนี้

หลังจากเด็กหนุ่มสองคนที่ลากอลิซมาแล้วไว้ในห้องเก็บของเสร็จก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที

และไม่นานหลังจากนั้นร่างที่ถูกทิ้งเอาไว้ในห้องเก็บของก็ลืมตาตื่น

“แค่กๆ บ้าเอ๊ย! เจ็บชะมัด นี่เรารอดมาได้ยังไงเนี่ย จำได้ว่า อ๊ะ นี่มันก็อะไรกัน ทำไมรอบๆ มันแปลกไปหมด แล้วนี่ทำไมเราอ้วนขึ้นละ บ้าจริง นี่ฉันมาอยู่ในร่างนี้ได้ยังไงกัน” ทีเรียที่พบว่าตัวเองอยู่ในร่างของคนอื่นก็ตกใจไมน้อย จากนั้นไม่นานความทรงจำของเด็กคนนี้เข้ามาในสมองของเธอทันที

“อย่างน้อยฉันก็มีโอกาสกลับมาอีกครั้ง ขอบคุณเธอมากอลิซจากนี้ฉันจะดูแลพ่อและน้องชายของเธอเองและจะจัดการคนพวกนี้ให้เธอด้วย” ทีเรียพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะบอกตัวเองว่าทีเรียคนก่อนได้ตายไปจากนี้เธอคืออลิซเด็กสาววัยสิบเจ็ดปี รอก่อนเถอะแมททิว แค้นนี้เธอจะต้องชำระให้ได้

พออยู่ในร่างนี้แล้วรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เคยเล่นกีฬามาก่อนแน่ๆ อลิซพยุงตัวเองลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องเก็บของ ด้วยสภาพทุลักทุเล

เธอเดินกลับบ้านในตอนเย็นที่สภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยความเงียบสงัด ถึงแม้จะไม่ยากกลับไปให้พ่อและน้องเห็นสภาพตัวเองแบบนี้ก็ตาม แต่มันก็ช่วยไม่ได้

“พี่! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ” เมื่อเดินมาถึงบ้านเล็กเท่ารูหนูของอลิซ อลันผู้เป็นน้องชายก็เรียกผู้เป็นพี่เสียงดังด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบเข้าไปพยุงพี่สาวของตัวเองพร้อมกับร้องถามไปด้วย ยังดีที่พ่อยังไม่กลับมา ถ้ากลับมาเจอสภาพพี่สาวเป็นแบบนี้ต้องแย่แน่ๆ

“มีเรื่องนิดหน่อย” เธอตอบผู้เป็นน้องชายก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง เพราะกลัวพ่อของเธอจะกลับบ้านแล้วมาเห็นสภาพของเธอ

“เดี๋ยวอลันเอาข้าวกับยามาให้นะ” อลันพูดบอกผู้เป็นพี่สาวก่อนจะวิ่งออกไปเอาข้าวกับยาให้ผู้พี่เป็นสาวแม้ว่าข้าวจะเป็นของตอนเช้าก็เถอะแต่ว่าเขาทำอาหารไม่เป็นจริงๆ

“เฮ้อ เดี๋ยวพี่ทำอาหารเอาไว้รอพ่อก่อนก็ได้” อลิซมองอาหารตรงหน้าก็รู้สึกสลดใจ แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจว่าจะทำอาหารกินเอง เพราะไม่น่าจะใช้เวลานานเท่าไร

“แต่พี่ไม่สบายอยู่นะ” อลันพูดขึ้นเพราะกลัวว่าอลิซจะเป็นหนักยิ่งกว่าเดิม

“ถ้าพี่ไม่ทำพ่อกับอลันก็ไม่มีอะไรกินนะสิ” ที่เธอพูดแบบนี้ก็ถูกเพราะทั้งสองคนนี้ทำอาหารไม่เป็นเลยสักคน เรียกว่าทำทีไรครัวพังทุกที

“แต่ว่า…” อลันจะพูดขัดแต่สุดท้ายก็ยอม

“ไปช่วยเป็นลูกมือพี่ดีกว่าเดี๋ยวพ่อมาไม่ทันแน่” อลิซเอ่ยบอกอลันไม่อยากจะพูดอะไรมากเพราะตอนนี้ปากของเธอมันเจ็บแสบมาก

“ครับ”

ใครไม่ถนัดเม้นกดกำลังใจก็ได้น่าาาาาา