ตำนานแห่งอาร์เจ

ลำดับตอนที่ #2 : - เปิดตำนาน -

-    เปิดตำนาน   -

1

ณ   ใจกลางเมือง ซีเลนท์   

"เซอร์ซี...  นายแน่ใจนะว่ามาถูกทาง"

            "ชัวร์อ่ะ"   

            "ชัวร์อ่ะ  น่ะอะไรของนาย"  คนถามถามพลางขมวดคิ้ว

            "หลงทางชัวร์ๆ ไง รีมัส"

            คนถูกถามหันกลับมาตอบพร้อมรอยยิ้มแฉ่งอันมั่นใจ  พลางผงกหัวให้เพื่อน เพื่อยืนยันคำตอบเดิมที่ทำให้คนตั้งคำถามหันกลับมามองด้วยอาการไม่อยากเชื่อให้ฟังอีกครั้งว่า

            'ชัวร์ป้าบ... พวกเราหลงแน่ๆ'

            "นาย...หลงทาง?"  เจ้าของนามรีมัสถามเสียงสั่นเมื่อได้ฟังคำตอบอันไร้ความรับผิดชอบของคนตัวเล็กข้างตัว

            "ชัวร์!" 

            พระเจ้าจอร์จ  เขาไม่อยากจะเชื่อ  มันสร้างปัญหาอีกแล้ว...

เซอร์ซี...บอกกับเขาว่าจะมาเอาวิสป์ให้ช่วยมาเป็นเพื่อนกับมันหน่อย  ถามมันก็ไม่ยอมตอบว่าวิสป์อะไร  บอกแต่ว่าให้ตามมันมา  

เขา...เพื่อนที่แสนดีก็เลยเดินตามก้นมันมาทั้งวัน 

เห็นมันเดินเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาอย่างมั่นใจ  แถมยังมีหน้ามาลากแขนเขาบอกให้ตามมาเร็วๆอีกต่างหาก  

เขาน่าจะรู้....ว่าถ้ามันไม่สร้างปัญหา...มันก็ไม่ใช่เซอร์ซี

จะไม่มีวันเชื่ออะไรมันอีกแล้ว...สาบานได้

รีมัสใช้มือปาดเหงื่อบนหน้าผากออกช้าๆ หลังยืนอึ้งอยู่หลายนาที  ก่อนที่หัวสมองจะเริ่มทำงานอีกครั้ง

            "รีมัส"

            "รีมัส  เราหลงทางนะ"

            "รีมัส เราหลงทาง" 

เซอร์ซีใช้มือโบกด้านหน้าของรีมัสเมื่อเห็นรีมัสยืนค้างอยู่นาน

            "เออ  รู้แล้ว ไม่ต้องย้ำ"  รีมัสพูดพร้อมใช้มือกุมหัวอย่างหมดอาลัยตายอยาก  แล้วทิ้งตัวนั่งลงอย่างช้าๆ

            "คือ... รีมัส  จริงๆ ฉันก็ไม่อยากย้ำหรอกนะ  แต่ฉันว่าฉันควรบอกนายสักหน่อยจะดีกว่าว่า  สงสัยเราจะหลงเข้ามาใจกลางเมืองซีเลนท์ล่ะ" 

ตัวก่อเรื่องว่าพลางมองสำรวจรอบป้ายแสดงชื่ออาณาเขตที่ถูกปักไว้ใจกลางเมือง   พวกเขากำลังยืนอยู่ท่ามกลางซากตึกพังทลายที่ถูกปล่อยทิ้งร้างมานาน  ความเงียบสงัดไร้เสียงของสิ่งมีชีวิต(ยกเว้นพวกเขา)และอากาศหนาวเย็น  รวมทั้งดวงอาทิตย์ที่ถูกบดบังด้วยเมฆคลึ้มหนาทึบ ทำให้ถนนหนทางเต็มไปด้วยหมอกปกคลุมจนแทบจะไม่เห็นทางเดิน   ดินโคลนเฉอะแฉะและต้นไม้พันธุ์ประหลาดที่ขึ้นอยู่โดยรอบทำให้บรรยากาศยิ่งดูวังเวงไปถนัดตา  เซอร์ซีเริ่มขยับตัวเข้าไปใกล้รีมัสมากขึ้น

            "แล้วไง?"   รีมัสถาม

            "ถ้านายมัวแต่หลับในเลกเชอร์ประวัติศาสตร์  ฉันก็จะช่วยเตือนความจำให้นะว่า..

            เมืองซีเลนท์ 

=  เมืองเก่า 

=  ห่างจากเขตคุ้มครองของพวกมนุษย์

=  อดีตเมืองมนุษย์ ที่ตอนนี้ถูกทำลายซะจนราบคาบ 

=  ….  เมืองของพวกอีแวนท์     …

นายอยากให้ฉันย้ำอีกมั๊ยว่า  เมืองพวกอีแวนท์เป็นยังไง?"  เจ้าตัวกอดอก แสดงความมั่นใจกับความรอบรู้ที่นานๆทีจะถูกขุดเอามาใช้

            1 วิ…

            2 วิ…

            3 วิ…

            "ไอ้เตี้ย!!!  แกว่าไงนะ  แกพาหลงเข้ามากลางดงไอ้พวกอีแวนท์เนี่ยนะ"  เซลล์สมองรีมัสเริ่มทำงาน  ปลุกเร้าระบบประสาทสั่งการให้เริ่มตื่นตัวถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายลงทุกที

            "ใช่! ฉันพานายหลงเข้ามา  แล้วฉันก็ไม่ได้ชื่อไอ้เตี้ย!"  เซอร์ซีเริ่มหงุดหงิดเมื่อถูกตั้งฉายาให้ใหม่อย่างไม่เต็มใจ

            "แล้วนายจะเอาไงต่อดี?"  เซอร์ซีถามเมื่อเห็นรีมัสเกิดอาการสติแตกเอาแต่พึมพำเรียก 'อีแวนท์ อีแวนท์..'  ไม่หยุดสักที

            .........

            ..............

"เลิกคบ!"

            "อะไรนะ!"  เซอร์ซีหันขวับ

            "ฉันบอกว่า"

"ฉันเลิกคบกับนายแล้วว้อย ไอ้เตี้ย!!!" 

            เซอร์ซีตกใจกับการประกาศตัดสัมพันธ์อย่างปัจจุบันทันด่วนของรีมัส จนลืมโกรธกับฉายาที่ถูกเรียกไปเสียสนิท

            "นายจะเลิกคบกับฉันแค่เพราะพามาหลงทางแค่นี้น่ะ?"  เซอร์ซีประท้วงกับความไม่ยุติธรรมของรีมัส

            "แค่!  แค่!งั้นเหรอไอ้เตี้ย  แกบอกว่าแค่เนี่ยนะ!" 

"นายทำฉันสอบตกซ้ำคลาส 4 ปีซ้อนเพราะความเหลวไหลไร้สาระของนาย!"  

"นายทำฉันติดทัณฑ์บนอีกเป็น 10 กว่าครั้งกับการแหกกฎของนาย!"

"นายทำฉันเจ็บตัวกว่าอีก 100 ครั้งกับการก่อเรื่องของนาย!"   

            "นี่ยังไม่นับรวมที่นายพามาหลงทาง  กับสารพัดเรื่องที่นายขยันหามาอีกนับไม่ถ้วนเลยนะ!"   รีมัสพูดรัวเร็วติดต่อกันจนแทบไม่ได้หยุดหายใจจนหน้าแดงก่ำ

            "นายจะรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาทำไม"  เซอร์ซีเถียงหลังจากได้ยินเพื่อนรักขุดเอาแต่เรื่องดีๆของตัวเองขึ้นมาพูด

            "อืม...แต่จะว่าไปแล้วพวกเราก็คบกันนานเหมือนกันนะ"  เจ้าตัวก่อเรื่องพูดพร้อมส่งยิ้มให้  เออออกับเขาไปด้วยท่าทีอันไร้ซึ่งจิตสำนึกของการทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี

            "ใช่!  และชีวิตฉันก็ดิ่งลงเหวขึ้นทุกทีหลังจากที่ได้มาพบกับนาย  เพราะฉะนั้น  เลิกคบ!!!"

            "รีมัส นา.."

            "อ๊ากกกกกกกกก  ช่วยยยด้วยยย!!!!"  

            เสียงร้องดังขึ้นทำให้บทสนทนาทั้งหลายต้องหยุดลง  ทำให้พวกหันไปมองทางต้นกำเนิดเสียง

            "เซอร์ซี  หยิบสคอร์ตขึ้นมาเดี๋ยวนี้!"  รีมัสเอ่ยสั่งอย่างเร่งรีบ  สีหน้าเคร่งขรึมเตรียมพร้อมกับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดในอีกไม่กี่นาที

            .......

            ปากมันก็บอกเลิกคบกับเขา  แต่เกิดอะไรขึ้นทีไร มันก็คอยช่วยเขาอยู่ดี

            เซอร์ซียิ้มที่มุมปาก  ขณะที่รีมัสเดินนำเขาไปทางต้นเสียง   สคอร์ตเป็นดาบยาวประจำตัวของเขา  เป็นอาวุธที่เขาถนัดที่สุด  ในขณะที่รีมัสหยิบ กริฟต์ ออกมา กริฟต์เป็นปืนสั้นประจำตัวของรีมัสที่มีน้ำหนักมากกว่าเอาดาบของเขา10 เล่มมารวมกันเสียอีก

            ไม่รู้มันถือได้ไง....หนักจะตาย