คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นั่นคือผู้คนจริงๆอย่างงั้นเหรอ
[ติ๊ง! มีเควสหลักสร้างห้องพักผู้จัดการและสร้างห้องพักของผู้เช่าจำนวน 1 ห้องรางวัล 1000 แต้ม ปลดล็อกเควสรอง สามารถออกนอกพื้นที่ในระยะ 5 กิโลเมตร]
"ตุบ" เมื่อการแจ้งเตือนสุดท้ายหยุดลงลลินก็สลบเหมือบราวกับถูกปิดสวิตช์โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้อาคารที่เคยเป็นดันเจี้ยนลับมาก่อนเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน กลิ่นอับชื้น คราบเลือดก็หายไปจนหมด จากตึก 7 ชั้นเหลือเพียงตึกแถวชั้นเดียวด้านในไม่มีอะไรเลยนอกจากตัวของลลินที่กำลังนอนหลับอยู่ บริเวณด้านนอกเองก็ถูกปกคลุมด้วยบาเรียใสมีกำแพงกำลังถูกก่อตั้งขึ้นมา ด้านหน้ามีพื้นที่สวนหย่อมเล็กๆ แม้จะไม่มีอะไรแต่สบายตาอยู่ไม่น้อย
#อาคารอสังหาริมทรัพย์ Lv.1 [1/2]
-จำนวนผู้เช่า 0/1 -จำนวนห้องเช่า 0/1
-ร้านค้าอาชีพ Lv.2 -ร้านค้าทั่วไป Lv.2
-แต้มสะสม 2391 แต้ม-
เจ้าของพื้นที่ ลลินตา
รายละเอียดเพิ่มเติม
[???] [???] [???] [???] [???]
------------------------------------------------------------------------------------------------
ผ่านไปหลายชั่วโมงลลินลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาอีกรอบ อาคารใหม่เอี่ยมนี่มันของเธอเหรอ! ไม่รอช้าลลินเรียกระบบขึ้นมาดูทันที ข้อมูลเกี่ยวกับตัวของเธอก็ไม่มีอะไรเพิ่มขึ้นมาเท่าไหร่นักนอกจากพาสซีฟใหม่ สกิลยังมีแค่ 1 เหมือนเดิมส่วนช่องเก็บของนั้นนอกจากกริชก็มีแค่มงกฎก็อบลินที่ถูกเพิ่มเข้ามาใหม่ลลินจึงหันไปสนใจที่ระบบร้านค้าอาชีพแทนเพราะเมื่อครู่เธอเห็นว่าร้านค้านั้นอัพเลเวลแล้ว
"อืม.....มีอะไรมาเพิ่มเยอะอยู่เหมือนกัน" ลลินกวาดตามองผ่านๆ อยู่ชั่วครู่และเปลี่ยนไปซื้อขนมปังกับนมที่ร้านค้าทั่วไปเหมือนเดิมมากินแทน ต่อให้จะกินโดยที่ยังไม่แปรงฟัน ร่างกายมีกลิ่นก็ช่างมันไปก่อน เป้าหมายของเธอยังคงเป็นการกลับไปหาครอบครัวไม่เปลี่ยนแปลง อาคารที่ดรอปมาได้ในอนาคตเธอค่อยคิดว่าจะเอาไว้ใช้ทำอะไร จัดการตัวเองอย่างลวกๆ ร่างบางจึงลุกขึ้นเตรียมตัวออกเดินทางต่อทว่าทันทีที่ขากำลังจะก้าวออกไปตัวของลลินก็เด้งกลับมาอยู่ที่เดิมทำให้เจ้าตัวรู้สึกงุนงงไม่น้อย
"ทำไมออกไม่ได้ล่ะ..? หรือเมื่อกี้ติดบัค?" ว่าแล้วลลินก็เดินไปที่ประตูอีกครั้งและผลมันมันไม่ต่างจากเดิม เธอถูกเด้งกลับมาอยู่ภายในอาคารเหมือนอย่างก่อนหน้านี้เป๊ะ! "อะไรเนี้ย! มีมอนสเตอร์เหรอ!?"
[ติ๊ง! มีเควสหลักที่ยังไม่ได้ทำสร้างห้องพักผู้จัดการและสร้างห้องพักของผู้เช่าจำนวน 1 ห้องรางวัล 1000 แต้ม ปลดล็อกเควสรอง สามารถออกนอกพื้นที่ในระยะ 5 กิโลเมตร]
หน้าจอโฮโลแกรมที่ขึ้นมาราวกับเป็นคำตอบของเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้ลลินเกิดอารมณ์หัวร้อนไปชั่วขณะ คนกำลังรีบอยู่แท้ๆ! แม้จะไม่พอใจแค่ไหนแต่ตัวเธอก็ทำอะไรไม่ได้ ลลินจึงจำใจทำเควสตามที่ระบบสั่งมือนิ้วจิ้มไปที่เควสหน้าจอโฮโลแกรมก็เปลี่ยนไปจากเดิมเป็นรูปร่างของกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่สามารถหมุนได้ 360 องศา ด้านล่างมีตะกร้าร้านค้าพอลองกดเข้าไปก็มีฟอนิเจอร์หลากหลายไม่ว่าจะเป็น เตียงนอน ห้องน้ำ หรือแม้กระทั่งของใช้ในครัวเองก็มี พอลลินกดดูรายละเอียดตรงอื่นเพิ่มเติมก็ทำให้รู้ว่าสามารถต่อเติมเป็นห้องเล็กๆ ได้ตามที่เราอยากทำ เรียกได้ว่าเหมือนเล่นเกมแต่งบ้านสมัยเด็กไม่มีผิด สร้างสรรได้ทุกอย่างตามที่ใจคิดแต่ค่าใช้จ่ายก็จะมีมากขึ้นเป็นลำดับ
ลลินนั้นเป็นคนที่ไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องนี้แม้แต่น้อยคิดแค่ว่ารีบทำให้เสร็จก็พอเธอจึงไม่ได้คิดอะไรมาก ซื้อของที่จำเป็นแล้วจัดว่างง่ายๆ น่าจะผ่านเควสแล้วซึ่งดูเหมือนว่าเธอนั้นจะดูถูกระบบเกินไป..
[ติ๊ง! ห้องพักผู้จัดการเรียบง่ายเกินไปไม่ผ่าน!] รอบแรกลลินไม่ได้วางอะไรมากมีแค่เตียงนอน ชักโครกและโต๊ะอีก 1 ตัว ไม่มีการตกแต่งใดๆ ไม่มีแม้แต่สีผนังและหน้าต่างระบบจึงไม่ให้ผ่าน ลลินจึงต้องแก้โดยการเพิ่มสีผนังสีพื้นเข้าไป
[ติ๊ง! ห้องพักผู้จัดการมีฟอนิเจอร์น้อยเกินไปไม่ผ่าน!] รอบที่สองลลินจึงต้องซื้อฟอนิเจอร์เพิ่มขึ้นมาไม่ว่าจะเป็น โซฟายาว ขายโต๊ะอันเก่าทิ้ง เพิ่มพรม ต้นไม้แม้กระทั่งโต๊ะทานข้าวและห้องครัว ห้องน้ำยังทำเพิ่มขึ้นมาจากเดิมเรียกได้ว่าเป็นห้องที่ครบครันมากขึ้นแม้ว่าทุกอย่างนั้นจะเป็นแค่ของระดับ 1 ก็ตาม โดยรวมมูลค่าของห้องนี้คือ 499 แต้ม ราคาเกือบเท่าบอสก็อบลินกันเลยทีเดียว
[ติ๊ง! ห้องพักผู้จัดการผ่าน! สร้างห้องพักของผู้เช่า --ปลดล็อก 300 แต้ม--] ราคาที่ต้องจ่ายทำให้ลลินอึ้งไปเล็กน้อย เธอกดซื้ออย่างจำใจมองแต้มที่เหลือแค่ 1592 จากเกือบ 2400 แต้มเดิมที่เคยคิดว่าจะใช้ซื้อไอเทมหรือสกิลใหม่ๆ คงต้องพับเก็บไปก่อนล่ะมั้ง
แม้ในใจจะบ่นตามประสา ทว่ามือของลลินไม่ได้หยุดตามเธอลงมือตกแต่งห้องใหม่ให้เหมือนกับห้องแรกไม่มีผิดจะต่างกันก็คือของห้องแรกสีติดไปทางครีมส่วนห้องของผู้เช่านั้นเธอเลือกเป็นเขียวอ่อน ตามความเชื่อที่เขาบอกสีเขียวเหนี่ยวทรัพย์ สิ่งที่แตกต่างระหว่างห้องแรกกับห้องนี้ก็เป็นที่ราคาของฟอนิเจอร์ทุกอย่างนั้นแพงกว่าห้องผู้จัดการระดับนึงลลินจึงไม่เลือกของที่แพงมาก ตกแต่งเสร็จให้ระบบประเมินก็ผ่านอยู่ ราคาของห้องนี้คือ 992 แต้ม
[ยินดีด้วย! เควสหลักของคุณผ่านแล้ว ได้รางวัล 1000 แต้ม #ปลดล็อกเควสรอง ช่วยเหลือครอบครัวที่กำลังลำบาก]
สิ้นเสียงการแจ้งเตือนภายในที่เคยโล่งเตียนไม่มีอะไรเลยเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เริ่มจากส่วนด้านหลังของตัวอาคารได้มีห้องเพิ่มขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ ส่วนด้านหน้าที่ลลินยืนอยู่นั้นยังโล่งอยู่เหมือนเดิมซึ่งดูแล้วอนาคตอาจจะมีเควสให้ทำที่ตรงนี้ต่อ..
[ติ๊ง! มีเควสหลักสร้างห้องนั่งเล่นรวมเพิ่มความนิยมจากผู้เข้าพัก รางวัล สกิลอาชีพแรงค์ F-SS (สุ่ม) ]
'นั่นไง ผิดจากที่เธอคิดที่ไหนกัน' ลลินกรอกสายตามองบนแต่ความสนใจทั้งหมดของเธอไม่ได้อยู่ที่พวกนี้แต่เป็นที่เควสรอง! ลลินไม่แม้แต่จะเดินออกไปดูห้องที่ระบบสร้างให้เสียด้วยซ้ำยิ่งกว่านั้นที่ระบบบอกว่าเธอออกจากพื้นที่ได้ในระยะ 5 กิโลเมตรนั่นแสดงว่าเธอไม่สามารถกลับบ้านได้ในตอนนี้แน่นอน! เพราะบ้านของเธอกับที่นี่ห่างกันเกือบ 30 กิโลต่อให้จะเดินไปหาที่ทำงานของพี่ชายก็ยังไม่ถึงอยู่ดี อีกอย่างลลินมั่นใจว่าพี่เองคงต้องมุ่งหน้ากลับบ้านมากกว่ามาหาเธอ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ห่วงเธอหรอกนะ แต่ถ้าเทียบกับพ่อแม่ที่เริ่มมีอายุมากแล้ว อันไหนน่าห่วงกว่ากันล่ะในสถานะการณ์แบบนี้่?
[ติ๊ง! มีเควสรองเพิ่มเข้ามาในระบบ ช่วยเหลือครอบครัวที่กำลังลำบาก (ไม่จำกัดเวลา) เนื่องจากผู้เล่นติดเควสหลักอยู่จึงไม่สามารถทำเควสรองได้ชั่วคราวระบบจึงทดแทนให้ผู้เล่นเป็นการระบุความปลอดภัยของเป้าหมายแทน
สถานะเป้าหมาย : ความปลอดภัย 3/3 บาดเจ็บ 0/3 เสียชีวิต 0/3]
ลลินโล่งอกหลังจากที่ได้ฟังเนื้อหาตอนแรกเธอยอมรับว่าโกรธระบบมากจนกระทั่งระบบชดเชยเรื่องสถานะความปลอดภัยอย่างน้อยมันก็ช่วยให้อุ่นใจได้บ้างเมื่อรู้ว่าทุกคนยังไม่เป็นอะไร ลลินมองคำว่าปลอดภัยอีกครั้งก่อนจะหันมาสนใจที่เควสหลักแทน เธอเชื่อมั่นในตัวของครอบครัวตัวเองในเมื่อทุกคนปลอดภัยนั่นแสดงว่าทุกคนเองก็กำลังพยายามเอาชีวิตรอดอยู่เหมือนกัน เธอจะมาถอดใจอยู่ตรงนี้ไม่ได้เธอต้องกลับไปหาพวกเขา!
เมื่อกำลังใจมาเต็มเปี่ยมการตกแต่งห้องนั่งเล่นก็ไม่ใช่เรื่องยาก ลลินเลือกตกแต่งให้ออกมาอย่างดีที่สุดโดยครั้งนี้เธอเลือกเป็นธีมสีขาวดูสบายตา มีโต๊ะจิบชาให้อ่านหนังสือผ่อนคลาย แม้จะไม่มีเครื่องให้ความบันเทิงเช่นเมื่อก่อนก็นับได้ว่าเป็นห้องนั่งเล่นที่ราคาครบครันไม่น้อย 600 แต้มที่เหลืออยู่น่าจะเพียงพอสำหรับห้องนี้ ของไม่เยอะน่าจะเหลือแต้มให้เธอด้วยล่ะมั้ง ลลินคิดไปยิ้มไปขณะรอระบบประเมิน
[ไม่สามารถซื้อแต่งตกแต่งห้องนั่งเล่นได้เนื่องจากคุณมีแต้มไม่เพียงพอ]
สุดท้ายลลินก็ต้องระเห็จตัวเองออกมาจากอาคารอสังหาเพื่อล่ามอสเตอร์ส่งเควสหลักให้ระบบ แต้มที่เหลืออยู่ลลินจึงเลือกเอาไปซื้อสกิลระดับสูงแทน ซึ่งราคาที่ซื้อมาก็คือ 300 แต้ม เรียกว่าเท่าตัวของแต้มที่เธอมีแต่ถึงจะแพงแค่ไหนลลินก็ต้องยอมจ่ายเพราะมันเป็นสกิลที่มีประโยชน์กับตัวเธอในตอนนี้ที่สุด สกิลที่ว่าคือ คืนถิ่น เมื่อใช้แล้วเธอจะวาร์ปกลับไปยังอาคารเสมอ ตราบใดที่ไม่เจอกับบอสหรือเข้าดันเจี้ยน สกิลนี้จะใช้ได้ตลอด แต่ข้อเสียคือไม่มีการเซฟจุดเดิมไว้ทำให้ถ้าจะออกไปที่นั่นอีกครั้งก็จงเดินเท้าไปจ้ะ เป็นสกิลระดับสูง คลาส C
ทันที่ขาก้างออกไปภาพความโหดร้ายเข้ามาอยู่ในสายตาลลินอีกครั้ง มอนสเตอร์เองเมื่อเห็นเหยื่อก็ต่างกรูกันเข้ามาแม้พวกมันจะสงสัยว่าลลินโผล่มายังไงก็เถอะ แส้เถาวัลย์ถูกเรียกออกมาใช้เพราะเป็นอาวุธที่ลลินใช้แล้วถนัดที่สุด
[ตรวจพบพลทหารก็อบลินระดับ 1]
[ตรวจพบพลทหารออร์คระดับ 1]
[ตรวจพบหมาป่าโลกันต์ระดับ 1]
.
.
.
.
"ควับ!"
"ฉัวะ!"
"กรรร กร๊าซ!"
"กี๊!! กิกี๊! กิกี๊!"
ลลินใช้แส้เถาวัลย์ต่อสู้กับมอนสเตอร์อย่างพริ้วไหวโดยที่ไม่รู้ตัวซึ่งการต่อสู้ของหญิงสาวร่างบางนั้นอยู่ในสายตาของคนกลุ่มหนึ่งมาสักพักแล้ว สิ่งที่พวกมันสนใจไม่ใช่ลลินแต่คืออาวุธที่ลลินใช้ พวกมันไม่เคยเจอกับอาวุธที่ทรงพลังแบบนี้มาก่อนไม่แน่ว่านั่นอาจจะเป็นอาวุธคลาส S ก็เป็นได้! ในใจของคนพวกนี้เต็มไปด้วยความละโมบโดยที่ไม่รู้เลยว่าความจริงแล้วเป็นเพราะเลเวลของลลินอัพขึ้นมา 1 ระดับต่างหาก ที่สำคัญกว่านั้นคือยิ่งต่อสู้กับมอนสเตอร์มากขึ้นเท่าไหร่ร่างกายก็จะพัฒนาขึ้นด้วยตามลำดับ
[คุณได้ฆ่าพลทหารก็อบลินได้แต้ม 5 แต้ม]
[คุณได้ฆ่าพลทหารออร์คได้แต้ม 5 แต้ม]
[คุณได้ฆ่าหมาป่าโลกันตร์ได้แต้ม 10 แต้ม]
[ดรอปขวานยักษ์ดุดัน คลาส D]
[ดรอปหนังหมาป่าโลกันตร์ คลาส F]
[ดรอปเขี้ยวหมาป่าโลกันตร์ คลาส SS]
"ไง น้องสาว ท่าทางจะมีของดีนี่ แบ่งให้พวกพี่ใช้บ้างสิ!" ยังไม่ทันที่ลลินจะได้ดีใจกับดวงวันนี้เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังตามด้วยกลุ่มคนจำนวนมากที่พากันเดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่เป็นมิจ (ฉาชีพ) ดวงตาที่เต็มไปด้วยความต้องการและหยาบโคลนทำให้คิ้วเรียวขมวดลง
"แล้วทำไมฉันต้องแบ่งด้วย?" แค่ท่าทางก็บอกแล้วว่าไม่ได้มาดีเพราะฉะนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องดีตอบ
"ฮ่าๆๆ ต่อให้น้องไม่แบ่งพวกพี่ก็จะแย่งมายังไงล่ะจ๊ะ! พร้อมกับร่างกายสวยๆ ของน้องด้วย" คนพูดหัวเราะร่าซ้ำยังมองเรือนร่างของลลินอย่างโจ่งแจ้ง หลังจากเกิดวันสิ้นโลกคนกลุ่มนี้ก็ได้มารวมตัวกันจากตอนแรกที่มีแค่มันคนเดียวตอนนี้เพิ่มเป็น 10 พวกมันนั้นไม่ชอบล่ามอนสเตอร์ส่วนมากจะล่าคนทั่วไปชิงไอเทมส่วนผู้หญิงนั้นก็พวกมันข่มขืนแล้วค่อยพามาให้มอนสเตอร์ฆ่า นับว่าเป็นความบันเทิงอีกอย่างในวันสิ้นโลกแบบนี้ "เฮ้ย! พวกมึงจับมันเลย"
"ฉัวะ!" เสียงที่ดังขึ้นและตามด้วยภาพที่ค่อยๆ สูงขึ้นแต่ทว่าภาพนั้นคือภาพลำคอตัวเองมีเลือดพุ่งกระฉูดออกมาโดยที่มันไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าคอถูกตัดไปแล้ว ทุกการกระทำของลลินนั้นรวดเร็วจนไม่มีใครมองทัน แม้แต่จังหวะตอนที่แส้เชือดลงผิวคอสีหน้าของลลินก็ไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย
"ฉันไม่ลังเลหรอกนะที่จะฆ่ามอนสเตอร์ในร่างคนอย่างพวกแกน่ะ!" ถ้าใจอ่อนกับคนแบบนี้เธอนั่นแหละที่จะตายแทน!
ความคิดเห็น