คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ก่อตั้งอาคารอสังหา
[ยินดีด้วย! คุณค้นพบดันเจี้ยนลับของบอสก็อบลินผู้หิวโหย]
"............ กูตายแน่"
ลลินที่หลุดอุทานคำหยาบออกมารีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเพราะกลัวว่าเสียงนั้นจะเรียกมอนสเตอร์มา หญิงสาวเดินไปแอบที่โซฟาขนาดใหญ่ระหว่างนั้นก็คอยสังเกตไปด้วยว่ามอนสเตอร์จะมาจากทิศทางใด รออยู่ครู่ใหญ่ก็ไม่มีวี่แววของมอนสเตอร์จนเธองุนงง
'หรือว่าต้องขึ้นไปด้านบนก่อนถึงจะเรียกว่า เข้าดันเจี้ยน?'
[ตอบผู้เล่น! ใช่แล้ว ตอนนี้ชั้นที่อยู่เป็นเขตปลอดภัย ขอให้สบายใจได้จะไม่มีมอนสเตอร์เข้ามาในพื้นที่นี้อย่างแน่นอน]
เสียงคำตอบที่ดังขึ้นทำให้ลลินลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก สภาพของเธอตอนนี้แย่มาก ทั้งเหนื่อยทั้งหิวไม่รอช้าทันทีที่รู้ว่าปลอดภัยหญิงสาวก็รีบจัดการตัวเองแม้จะไม่ได้เชื่อเต็มร้อยแต่ก็เบาใจอยู่บ้างระดับหนึ่ง
หลังจากจัดการล้างหน้าล้างตัวที่เต็มไปด้วยคราบสกปรกลลินรู้สึกสดชื่นขึ้นไม่น้อย ริมฝีปากพึมพำเรียกหน้าจอโฮโลแกรมขึ้นมานิ้วเองก็จิ้มไปที่ร้านค้าอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน หวังว่าเจ้าร้านค้าดั่งกล่าวจะมีอะไรให้พยาธิในกระเพาะของเธอบ้าง
"โครก! โครกก!"
[ความหิว -10 หากปล่อยให้ถึง -100 ผู้เล่นจะติดสถานะ หิวตาย โปรดระวัง]
หน้าต่างร้านค้าของลลินนั้นมีอยู่ด้วยกัน 2 ร้าน ร้านแรกอยู่บนสุดเป็นสีทองมีชื่อว่า ร้านค้าอาชีพ อีกอันนั้นอยู่ด้านล่างเป็นตะกร้าสีขาวธรรมดามีชื่อว่า ร้านค้าทั่วไป เนื่องจากการแจ้งเตือนที่ขึ้นมาเรื่องความหิวรัวๆ ลลินจึงเลือกที่จะเข้าร้านค้าธรรมดาก่อนเธอคิดว่าน่าจะพอมีพวกอาหารขายบ้างนะซึ่งก็เป็นอย่างที่ลลินคิด สิ่งที่ขายในร้านค้านั้น เด่นๆ ก็คืออาหารกับพวกของใช้ประจำวัน ลลินจึงกดนมจืดและขนมปังมาอย่างล่ะอัน เพราะมันถูกสุด! ชิ้นล่ะแค่ 1 แต้ม
[ไอเทมที่ซื้อจะไปอยู่ในช่องเก็บของคุณเหลือแต้ม 93]
ลลินรีบเอานมกับขนมปังมาแกะกิน ไม่รู้เพราะความหิวรึเปล่าเธอเลยรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้อร่อยพอสมควรพร้อมๆ กับน้ำตาที่ร่วงอาบแก้ม ความรู้สึกอึดอัด เครียด เหนื่อย กดดันทุกอย่างพากันประดังเข้าจนตอนนี้ลลินจุกไปหมด ในหัวก็พลันคิดถึงเรื่องทางบ้านไปด้วยขนาดตัวเธอยังแทบแย่แล้วคนที่บ้านล่ะจะเป็นยังไงบ้าง? ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอกินข้าวทั้งน้ำตา ลลินกลั้นสะอื้นจนตัวสั่น
"ฮึกๆ ฮึก...ฮู่ ไม่ร้อง เราต้องเข้มแข็ง ทุกคนต้องไม่เป็นไร!" ลลินปาดน้ำตาเรียกสติของตัวเองคืนมาเมื่อกินจนอิ่มความคิดก็แล่น ลลินจิ้มไปที่ร้านค้าอาชีพเพื่อดูว่ามีอะไรขายบ้างมันแตกต่างกับร้านค้าทั่วไปยังไง ตอนนี้เธอเหลือแต้มแค่ 93 หวังว่ามันจะมีเยอะพอให้เธอของดีๆ สักชิ้นเพื่อเอาไปสู้กับบอส!
ลลินเลื่อนหน้าต่างร้านค้ารอบที่เท่าไหร่แล้วนับไม่ได้ เธอไม่เจอไอเทมหรือสกิลที่ซื้อได้เลย ไม่ใช่ว่าของมันไม่ดีนะ แต่ราคามันแพงมาก แพงโคตร แพงชิบหา- แต้ม 93 ของเธอมันไม่พอที่จะเทียบเคียง ลลินลองกดรีร้านค้าอีกครั้งและครั้งนี้สิ่งแรกที่เด้งขึ้นมาเป็นอันดับ 1 ก็ปรากฏ มันคือไอเทมสีทองในราคาที่เธอจับต้องได้!
[เครื่องยึดทรัพย์ระดับ 1 คลาส S (ชำรุด) / รายละเอียดไอเทม : ในเมื่อไม่มีเงินจ่ายก็ต้องถูกยึดทรัพย์เสียสิ!
-ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร ขอแค่การันตีว่าเป็นสินค้าก็สามารถที่จะดูดกลืนได้ทั้งหมด- เนื่องจากเป็นไอเทมชำรุดเครื่องยึดทรัพย์จึงดูดกลืนสินค้าได้จำกัด 2 รอบต่อวัน
ปล. กรณีมีความต่างของเลเวลจะต้องไม่เกิน 5 มากกว่านั้นโอกาสสำเร็จจะน้อยลง 50% เพราะเป็นไอเทมชำรุด
ระยะคูลดาวน์ไอเทม 1 ชั่วโมง]
#--ราคาพิเศษ 80 แต้ม--
อ่านรายละเอียดจบลลินรีบกดซื้ออย่างไม่รีรอถึงจะเป็นไอเทมชำรุดโดยรวมก็ยังเป็นความสามารถที่โกงมากๆ อยู่ดี ส่วนแต้มที่เหลือเธอตั้งใจจะเอาไปซื้อสกิลก่อนหน้านั้นที่ดูมีสกิลระดับต่ำราคาถูกอยู่เยอะพอสมควร ลลินเลือกสกิลราคา 10 แต้มเท่ากับว่าตอนนี้เธอเหลือแต้มเพียงแค่ 3 เท่านั้น
สกิลที่ลลินเลือกซื้อมาเป็นสกิล คลาส E ที่แพงที่สุด เรียกได้ว่ากัดฟันซื้อเลยทีเดียวแถมยังใช้ได้แค่ครั้งเดียวอีกต่างหาก เป็นสกิลหมู่ที่มีประโยชน์ที่สุด
"เอาล่ะ! ลุย!!" ลลินเรียกความฮึกเหิมให้ตัวเองแล้วเดินขึ้นบันไดเข้าสู่ดันเจี้ยนลับ
------------------------------------------------------------------------------------------------
"ขวับ!"
"กี๊!!"
"ฉัวะ!!"
หลังจากเดินเข้ามาในดันเจี้ยนลลินจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเธอฆ่าก็อบลินไปกี่ตัว ภายในนั้นก็อับชื้นเหม็นสางอย่างบอกไม่ถูก ภายนอกอาคารชั้นล่างปกติดีพอขึ้นบันไดมาเท่านั้นแหละ ทั้งรากไม้ คบไฟ เชื้อราจัดเต็มและทุกๆ ที่จะมีก็อบลินประจำการอยู่ประปรายจะมีก็แค่ช่วงหลังๆ ที่เริ่มเยอะขึ้น นั่นอาจจะหมายถึงเธอเข้าใกล้ห้องบอสใช่รึเปล่า?
ลลินไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเข้าดันเจี้ยนมานานเท่าไหร่ถึงบริเวณบันไดจะมีหน้าต่างอยู่มากมายแต่หน้าต่างพวกนั้นใช้ไม่ได้สักบานเพราะมันขุ่นมัวจนมองอะไรไม่เห็น ร่างบางเดินขึ้นบันไดอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุดพัก ถ้าเธอเดาไม่ผิดละก็บอสน่าจะอยู่ที่ชั้น 7 ซึ่งคือชั้นสุดท้ายที่เธอกำลังจะถึงในไม่ช้า ภายในห้องประชุมชั้น 7 มีร่างใหญ่โตสีเขียวนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ถูกทำขึ้นจากกระดูกสัตว์ บอสก็อบลินแต่งกายไม่ต่างจากก็อบลินที่เป็นพลทหารมากนักที่พิเศษโดดเด่นกว่าก็อบลินธรรมดาคือบนหัวของมันมีมงกุฎที่ทำจากไม้ประดับอยู่ด้วยทำให้มันสั่งพวกพลทหารก็อบลินทั่วไปได้
"กิกี๊! กิกี๊!"
"กิกี๊! กิกี๊!"
"ตึง!! กี๊!!! กร๊อบ!" เสียงทุบเก้าอี้ทำให้พลทหารก็อบลินต้องเงียบเสียงลงพร้อมกับตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ยิ่งหัวหน้าของพวกมันจับพวกพ้องเผ่าเดียวกันไปกินต่อหน้าต่อตาก็ยิ่งหวาดกลัว บอสก็อบลินกัดกินลูกน้องอย่างหิวโหยไม่ว่ามันจะกินเท่าไหร่ก็ไม่ยอมอิ่มเสียที เลือด เศษเนื้อยังคงอยู่เต็มปากแต่มือของมันก็ยังจับก็อบลินเข้าปากอย่างต่อเนื่องโดยที่ก็อบลินพวกนั้นไม่มีโอกาสได้หลบหนี
"ปึง!"
"ในที่สุดก็เจอกันสักทีนะแก" เสียงประตูที่เปิดออกพร้อมๆ กับร่างเหยื่อที่หอมกรุ่นเรียกให้สายตาของบอสก็อบลินต้องหันไปมอง มันสูดกลิ่นหอมหวานเข้าจมูกอย่างลืมตัว ปากที่เต็มไปด้วยเลือดเริ่มมีน้ำลายไหลออกมาตามด้วยเสียงจากกระเพาะที่ร้องดังสนั่น ในมือก็ปล่อยร่างก็อบลินที่กินไว้อย่างรวดเร็ว
"กร๊าซซซซซ!!!!!!"
ลลินหลังจากเคลียร์ก็อบลินชั้นที่ 7 หมดแล้วเธอก็เดินดุ่มไปที่ห้องบอสในทันทีและไม่ลืมที่จะเรียกเครื่องยึดทรัพย์มาถือเตรียมไว้ก่อนด้วย โชคดีที่มันมีลักษณะคล้ายกับปืนเลยดูเท่ไม่หยอก ลลินถีบประตูเข้าไปอย่างแรงจนประตูนั้นกระแทกก็อบลินตัวหนึ่งตาย ระบบจึงแจ้งเตือนว่าเธอฆ่าไปอีก 1 ตัวพร้อมๆ กับเสียงในหัวที่ขึ้นมาไม่ยอมหยุด
[ตรวจพบพลทหารก็อบลินระดับ 1]
[ตรวจพบพลทหารก็อบลินระดับ 1]
[ตรวจพบพลทหารก็อบลินระดับ 1]
.
.
.
[ตรวจพบบอสนายกองก็อบลินผู้หิวโหยระดับ 5]
ระดับ 5! ลลินตกใจมากไม่คิดว่าบอสจะระดับสูงขนาดนี้ จากมอนสเตอร์เวล 1 พุ่งไปเจอเวล 5 ในทันทีแบบนี้ ถ้าโลกกลับไปเป็นแบบเดิมได้เหมือนไหร่เธอจะไปบวชชี 7 วันเพื่อล้างซวยเลยคอยดู!
"กร๊าซซซซซ!!!!!! กร๊าซซซ" บอสก็อบลินร้องเสียงดังทำให้พลทหารก็อบลินพุ่งเข้าโจมตีลลินอย่างพร้อมเพรียง ลลินจึงต้องเก็บเครื่องยึดทรัพย์กลับไปก่อนแล้วเรียกแส้ไปสู้กับพวกนั้นอีกครั้ง บอสก็อบลินเห็นว่าอาหารของมันจัดการลูกน้องได้ง่ายๆ จึงจะลงสนามเองมันวิ่งตึงตังหวังจับลลินในกำมือเดียว
ลลินที่ถึงจะสู้อยู่แต่เธอก็คอยมองบอสอยู่ตลอดทันทีที่บอสเคลื่อนไหว หญิงสาวจึงสะบัดก็อบลินปลายแถวออกไปให้ไกลๆ จากตัวเองเมื่อพ้นระยะจากก็อบลินตัวเล็กแล้วลลินก็เรียกเครื่องยึดทรัพย์มาถือไว้อีกครั้ง เธอเล็งมันไปที่บอสก็อบลินและเพราะว่าตัวมันมีขนาดใหญ่มากเธอจึงไม่ต้องเล็งเป้าหมาย บอสก็อบลินเมื่อเห็นเหยื่อยืนนิ่งก็ยิ่งย่ามใจเตรียมมือที่จะคว้าตัวของลลินขึ้นมากัดกิน
ทว่า!!..
"ดูดกลืน!!" สิ้นเสียงบอสตัวใหญ่ก็ถูกดูดหายไปราวกับไม่เคยมีตัวตนท่ามกลางสายตาของก็อบลินที่เหลือสีหน้าของพวกมันนั้นตกใจและหวาดกลัวลลินขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
[คุณได้ฆ่าบอสนายกองก็อบลินผู้หิวโหยได้แต้ม 500 แต้ม]
[ดรอปอาคารพาณิช 1 แห่ง]
[ดรอปมงกุฎก็อบลิน 1 อัน คลาส E]
[ยินดีด้วย! คุณเปิดเควสหลักของอาชีพนักอสังหาแล้วได้แต้ม 1000 แต้ม รางวัลคือสกิลออกไปจากบ้านฉันนะ]
[ตรวจพบความสามารถของสกิลใกล้เคียงกัน ระบบจึงหลอมรวมให้ผู้เล่น...คุณได้รับพาสซีฟเจ้าถิ่นขาโหด]
[คุณกลายเป็นเจ้าของอาคารแห่งนี้แล้ว! เนื่องจากคุณมีพาสซีฟเจ้าถิ่นขาโหดจึงสามารถขับไล่หรือกำจัดสิ่งอื่นที่เข้ามาบุกรุกพื้นที่ของคุณได้]
[ตรวจพบว่าพื้นที่ของคุณถูกบุกรุกจะกำจัดหรือขับไล่]
การแจ้งเตือนดังไม่หยุดจนลลินปวดหัวแต่แล้วการแจ้งเตือนสุดท้ายก็ทำให้เธอยิ้มออกมาซึ่งในสายตาของก็อบลินแล้วมันเป็นอะไรที่น่าสยดสยองมาก ความกลัวของพวกมันเริ่มมีมากขึ้น
[ตรวจพบว่าพื้นที่ของคุณถูกบุกรุกจะกำจัดหรือขับไล่]
[ความหวาดกลัวของก็อบลินมีเพิ่มมากขึ้น มีผลให้การโจมตีลดลง 30%]
[ความหวาดกลัวของก็อบลินมีเพิ่มมากขึ้น มีผลให้การโจมตีลดลง 30%]
.
.
[ตรวจพบว่าพื้นที่ของคุณถูกบุกรุกจะกำจัดหรือขับไล่]
เมื่อเสียงแจ้งเตือนมากขึ้นลลินจึงไม่ลังเลที่จะพูดว่า "กำจัด"
[คุณได้ฆ่าพลทหารก็อบลินได้แต้ม 5 แต้ม]
[คุณได้ฆ่าพลทหารก็อบลินได้แต้ม 5 แต้ม]
[คุณได้ฆ่าพลทหารก็อบลินได้แต้ม 5 แต้ม]
.
.
.
.
[ยินดีด้วย! เลเวลของคุณถูกอัพเป็น 2!]
[ติ๊ง! มีเควสหลักสร้างห้องพักผู้จัดการและสร้างห้องพักของผู้เช่าจำนวน 1 ห้องรางวัล 1000 แต้ม ปลดล็อกเควสรอง สามารถออกนอกพื้นที่ในระยะ 5 กิโลเมตร]
ความคิดเห็น