คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อาชีพอสังหาริมทรัพย์
[ยินดีด้วยคุณได้อาชีพ นักอสังหาริมทรัพย์]
หลังจากจัดการกับสไลม์ได้ ระบบก็แจ้งเตือนเรื่องอาชีพของลลินซึ่งอาชีพดั่งกล่าวนั้นทำให้คิ้วเรียวจำต้องขมวดลงอย่างช่วยไม่ได้ นักอสังหาริมทรัพย์นี่คืออะไร? หญิงสาวหยุดคิดเพียงแค่ชั่วครู่ก่อนจะเดินลงบันไดพร้อมๆ กับอาวุธชิ้นเดิมที่เคยปราบสไลม์ตัวร้ายมาแล้ว ลลินเดินลงมาอย่างระมัดระวัง สายตาก็กวาดมองรอบข้างเพื่อดูว่าบริเวณนี้ปลอดภัยหรือเปล่า
ชั้นล่างนั้นเต็มไปด้วยรอยเลือดและเศษชิ้นส่วนของมนุษย์กระจัดกระจายจนทำให้ลลินคลื่นไส้จนอยากอาเจียนออกมาเสียด้วยซ้ำแต่จะให้มาก้มหน้าก้มตาอ้วกตอนนี้ก็คงจะไม่เหมาะเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าจะมีอะไรพุ่งมาโจมตีเธอในจังหวะนั้นรึเปล่า หญิงสาวจึงกลืนความรู้สึกนั้นลงลำคอไป มือเองก็ยังจับถังดับเพลิงไว้แน่นเผื่อที่เวลาจวนตัวเจ้าสิ่งนี้ก็น่าจะพอปกป้องเธอได้อยู่บ้าง
ลลินขยับตัวเข้าไปหลบหลังเคาน์เตอร์บริการที่ก่อนหน้านั้นมีพี่พนักงานใจดีคนหนึ่งคอยต้อนรับผู้คนอยู่แต่ตอนนี้ลลินไม่เห็นแม้แต่เงาของผู้หญิงคนนั้น ถ้าไม่เป็นเศษเนื้อที่กระจัดกระจายอยู่ก็คงหนีรอดไปได้นั่นแหละ ลลินไม่ได้คิดสนใจคนอื่นมากนัก แค่ลำพังตัวของเธอในตอนนี้ยังแทบไม่รอด ใครเขาจะมารับบทเป็นนางเอกผู้แสนดีคอยช่วยชีวิตผู้คนอยู่ล่ะ!
'รอบข้างไม่มีมอนสเตอร์อยู่ ประตูก็ถูกทุบจนแตก แสดงว่าด้านนอกอันตรายกว่าตรงนี้มากเลยสินะ'
"เอาวะ! สู้เว้ยลิน" ลลินพึมพำเรียกกำลังใจให้กับตัวเองก่อนจะค่อยๆ เดินออกไปหน้าบริษัทโชคดีที่ด้านทางเข้านั้นมีรถจอดให้เธอพอที่จะแอบอยู่บ้าง ทันทีที่ย่องมาถึงลลินก็ชะโงกหน้าขึ้นไปมองรอบๆ อีกครั้ง
[ตรวจพบพลทหารก็อบลินระดับ 1]
[ตรวจพบพืชลูกตาระดับ 1]
[ตรวจพบโคลอนระดับ 1]
.
.
.
.
.
เสียงแจ้งเตือนทำให้ลลินรีบก้มหลบอย่างรวดเร็วตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียด้วยซ้ำระยะเวลาหลังจากที่เกิดเรื่องแค่ 10 นาทีกว่าๆ โลกเป็นได้มากถึงขนาดนี้!! เส้นทางสัญจรเต็มไปด้วยมอนสเตอร์จำนวนมากมากเสียจนสไลม์ที่เธอเจอนั้นเป็นเพียงแค่เสี้ยวเล็กๆ เท่านั้น ไม่รวมภาพของผู้คนที่ถูกมอนสเตอร์พวกนี้ฆ่าและกำลังไล่ล่าอีกด้วย เสียงกรีดร้องดังขึ้นทั่วทุกพื้นที่ ตอนนี้ไม่มีที่ไหนจะปลอดภัยได้อีกแล้ว ลลินเรียกสติของตัวเองอีกครั้งเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มสังเกตพวกมอนสเตอร์ไปด้วย
ก็อบลินเป็นมอนสเตอร์ขนาดเล็ก มีร่างกายเป็นสีเขียวหน้าตาน่าเกลียดผสมกับน่ากลัว ดูว่องไวในมือของมันมีมีดเล่มเล็กๆ ถืออยู่และใช้มีดที่ว่านั่นคอยดับลมหายใจของผู้คน พืชลูกตามีขนาดที่ใหญ่กว่าก็อบลินเล็กน้อยมีรูปร่างคล้ายกับกอหญ้าขนาดใหญ่ทั่วไปแต่มีลูกตาอยู่ตรงกลาง ใบของมันสามารถขยับและเลื้อยไปมาได้เหมือนกับงูถึงจะมองจากมุมไกลๆ แต่ลลินก็เหมือนจะเห็นว่าที่บริเวณใบของมันนั้นมีรอยเลือดแสดงว่าใบของมันต้องเป็นอาวุธอย่างแน่นอน ส่วนเจ้าโคลอนลลินยังไม่เห็นรูปแบบการโจมตีของมันเลยเพราะตอนนี้มันแค่กระโดดไปมาเฉยๆ ดูไม่มีทีท่าจะสนใจล่ามนุษย์ด้วยซ้ำ..
"เอาไงดี ถ้าอยากกลับบ้านก็ต้องผ่านที่นี่" ลลินพูดเบาๆ กับตัวเอง อาวุธของเธอก็มีแค่ถังดับเพลิง อาชีพก็... "นักอสังหาริมทรัพย์เนี้ยนะ"
[ติ๊ง!!!]
หลังจากที่ลลินพูดคำว่านักอสังหาริมทรัพย์จบจู่ๆ ก็มีหน้าจอโฮโลแกรมสีฟ้าขึ้นมาต่อหน้าเธอ ในนั้นมีหน้าต่างบอกอาชีพ สกิล เลเวล แต้มคะแนนซึ่งตัวเธอมีอยู่ 10 แต้มรวมถึงช่องเก็บของด้วยทว่าสายตาของลลินนั้นสะดุดอยู่ที่ช่องเก็บของที่ดูเหมือนจะมีการแจ้งเตือนไว้ ลลินลองจิ้มดูที่ช่องดังกล่าวและสิ่งที่อยู่ในนั้นก็คือขวดใสที่บรรจุสิ่งที่เรียกว่าเมือกสไลม์ไว้ ถ้าเธอจำไม่ผิดละก็เจ้าสิ่งนี้เป็นไอเทมที่ดรอปมาจากการฆ่าวุ้นใสพวกนั้น
"เมือกสไลม์?"
"พรึ่บ!" สิ้นเสียงในมือของลลินก็ปรากฏขวดที่ว่านั่นพอก้มมองดูในช่องเก็บของก็ดูเหมือนจะถูกลบไปหนึ่งอันทำให้ขวดเมือกสไลม์ในช่องเก็บของนั้นเหลือเพียง 4 ขวด ริมฝีปากที่เคยเม้มแน่นเพราะความตึงเครียดเริ่มยิ้มแย้มออกมาถึงจะเล็กน้อยแต่ความอันตรายของเจ้าเมือกสไลม์นี่ลลินรู้ซึ้งเป็นอย่างดี ถ้ามีมอนสเตอร์หลงเข้ามาเธอน่าจะทำอะไรได้บ้าง
"กี๊!! กี๊!"
"กี๊!! กี๊!"
"ชิบ!" คิดได้ยังไม่ทันขาดคำลลินก็ต้องตกใจเพราะมีก็อบลิน 3 ตัวกำลังส่งเสียงร้องแถวบริเวณที่เธอกำลังแอบอยู่แถมดูเหมือนว่าพวกมันจะพบตัวเธอเข้าแล้วด้วย!! พวกก็อบลินหลังจากเห็นเหยื่อที่มีเพียงคนเดียวก็พากันส่งเสียงร้องเพื่อเตรียมจู่โจมลลินเองก็ไม่นิ่งเฉยเธอมีประสบการณ์จากการต่อสู้กับสไลม์มาบ้างแล้ว จังหวะที่ก็อบลินวิ่งกรูกันเข้ามาพร้อมกับกริชเล่มสั้นในมือพวกมันก็ถูกสเปรย์สีขาวพ่นเข้าใส่จนมึนงงซ้ำยังมองไม่เห็นไปอีกชั่วขณะ
"ไปตายซะไป!! ไอ้พวกเวรเอ๊ย!" ลลินไม่รอช้ารีบปาขวดเมือกสไลม์ตามไปซ้ำ เสียงก็อบลินพากันร้องระงมเนื่องจากตอนนี้เมือกของสไลม์กำลังกัดกินผิวหยาบกระด้างของพวกมันอยู่ โชคดีที่บริเวณที่ลลินอยู่นั้นค่อนข้างไกลกับพวกมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ แถมยังมีเสียงร้องเป็นระยะๆ จึงทำให้กลบเสียงร้องเรียกให้ช่วยของพวกก็อบลินได้
[คุณได้ฆ่าพลทหารก็อบลินได้แต้ม 5 แต้ม]
[คุณได้ฆ่าพลทหารก็อบลินได้แต้ม 5 แต้ม]
[คุณได้ฆ่าพลทหารก็อบลินได้แต้ม 5 แต้ม]
[ดรอปกริชเก่าที่ผุพัง 1 เล่ม คลาส F]
"กริชเก่าที่ผุพัง" เมื่อได้กริชมาอยู่ในมือลลินก็รีบสำรวจ กริชที่ได้ดรอปได้นั้นตอนอยู่ในมือของก็อบลินมีขนาดเล็กดูแหลมคมแต่พอมาเป็นไอเทมกลับมีขนาดพอๆ กับมีดประจำบ้านแถมยังบิ่นอีกต่างหากจะเด่นเป็นพิเศษคือเรื่องของน้ำหนักที่เหมาะมือ "ก็..อืม กริชเก่าแหละเนอะ สมชื่อมัน ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย"
หลังจากสำรวจอาวุธแล้วลลินก็กลับมาสังเกตเส้นทางปลอดภัยอีกครั้งและเธอพบว่ามีแค่เส้นทางเดียวคือเส้นทางที่มีมอนสเตอร์พืชลูกตาอยู่ 2 ตัว ส่วนที่เหลือนั้นเต็มไปด้วยก็อบลินเป็นกองทัพไม่นับโคลอนอีกจำนวนหนึ่ง เรียกว่าเป็นทิศทางที่อันตรายอย่างยิ่ง
ลลินจ้องมองพืชลูกตาอยู่ครู่ใหญ่ เธอไม่มั่นใจนักว่าความเร็วของเธอนั้นจะสู้กับใบไม้ของมันไหวมั้ย เธอไม่อยากเสี่ยงไปตายแบบโง่ๆ เพราะความมั่นหน้า หญิงสาวเรียกขวดเมือกสไลม์ออกมาอีกครั้งพร้อมกับค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้กับมอนสเตอร์ขึ้นเรื่อยๆ จนถึงระยะที่เธอสามารถจะโจมตีได้ ลลินไม่รอให้มอนสเตอร์ไหวตัวทันเธอปาขวดเมือกสไลม์ไปยังตัวที่ใกล้ที่สุดก่อนและรีบเรียกอีกขวดออกมาอย่างรวดเร็ว!!
"โพล๊ะ!!"
"เมือกสไลม์!"
"โพล๊ะ!!!"
"กร๊าซซซซซ!!! กร๊าซซซซซ!!!"
เมื่อมอนสเตอร์ตัวแรกร้องตัวที่สองก็ตามมาติดๆ กันเป็นเสียงที่ดังสนั่นจนลลินที่แอบซ่อนอยู่ต้องยกมือขึ้นปิดหู เสียงร้องที่เจ็บปวดดังขึ้นไม่นานก็หายไปแม้ว่าจะมีมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ ได้ยินและหันมามองบ้างแต่พวกมันก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เนื่องจากพืชลูกตาเป็นมอนสเตอร์ที่นิยมล่าเดี่ยวนั่นเอง
[คุณได้ฆ่าพืชลูกตาได้รับแต้ม 5 แต้ม]
[คุณได้ฆ่าพืชลูกตาได้รับแต้ม 5 แต้ม]
[ดรอปแส้เถาวัลย์ 2 เส้น คลาส D]
[ดรอปมีดสั้นเถาวัลย์ 1 เล่ม คลาส E]
[ยินดีด้วย! คุณเป็นคนแรกที่ฆ่ามอนสเตอร์ได้ 10 ตัวในระยะเวลา 3 ชั่วโมงหลังเปิดเกม ระบบกำลังเปิดร้านค้าให้ผู้เล่นแลกแต้ม]
[ร้านค้าประจำอาชีพ Lv.1]
[ปลดล็อกสกิล ตรวจสอบสถานที่ / เพื่อเงินแล้วไม่ว่าจะที่ไหนก็ต้องมีสถานที่สำหรับนักอสังหาลองตรวจสอบรอบๆ ดูสิ!]
หน้าจอโฮโลแกรมอันเดิมเรียกความสนใจจากลลินอีกครั้ง รอบนี้เธอได้ระบบร้านค้าอาชีพแต่ที่เหนือกว่าอาชีพคือสกิล!! นับว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับคนที่อยากมีชีวิตรอดอย่างเธอ ลลินเหลือบมองดูนาฬิกาที่ข้อมือด้วยความเคยชิน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้วเท่ากับว่าเวลาผ่านไปเกือบ 3 ชั่วโมงหลังจากเกิดเรื่องและยังไม่มีใครฆ่ามอนสเตอร์ถึง 10 ตัว! ลลินบ่นในใจแต่เธอจะว่าคนอื่นก็ไม่ได้อีกเพราะตอนนี้ตัวเธอเองก็ยังห่างกับบริษัทแค่ 3 ตึกยังไปได้ไม่ไกลเลยแม้แต่น้อย
"ตรวจสอบสถานที่" ถึงจะไม่รู้ว่าสกิลนี้คืออะไรแต่ในด้านหลังบอกให้เธอลองตรวจสอบบางทีอาชีพนี้อาจจะโกงกว่าที่คิดก็ได้
[รัศมี 100 เมตร ไม่พบ]
[รัศมี 200 เมตร ไม่พบ]
.
.
".............." ดูท่าจะไม่ใช่อาชีพที่โกงแล้วแหละ..
[ตรวจพบอาคารที่ใช้ได้ในระยะ 450 เมตร ทิศตะวันตก ขอให้ผู้เล่นเดินทางไปจับจองเป็นเจ้าของ!]
450 เมตร!! ลลินถึงกับตาเหลือกหลังจากที่ได้ยิน แค่ 3 ตึกเธอยังแทบตาย โชคดีที่เส้นทางที่เธอต้องไปนั้นตรงกับทิศที่เธอต้องอาศัยกลับบ้านพอดี ลลินจึงต้องไปอย่างช่วยไม่ได้ ที่สำคัญไม่รู้เพราะเป็นการเปิดใช้งานสกิลรึเปล่าตอนนี้ดวงตาของลลินเห็นอาคารที่ว่าเป็นสีทองอร่ามเรียกว่าโดดเด่นมาแต่ไกลไม่ใช้ฟิลเตอร์ ร่างบางเริ่มออกเดินทางอย่างเชื่องช้าเนื่องจากต้องคอยหลบหลีกมอนสเตอร์ด้วย ครั้งไหนที่โชคไม่ดีเธอก็ต้องต่อสู้ไปเดินทางไป
"ขวับ!"
"กร๊าาาา!!!!"
[คุณได้ฆ่าก็อบลินได้แต้ม 5 แต้ม]
[คุณได้ฆ่าก็อบลินได้แต้ม 5 แต้ม]
"ในที่สุดก็มาถึงเสียที!!" น้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อนของลลินดังขึ้นอย่างแผ่วเบาหลังจากที่เธอต่อสู้อย่างบ้าคลั่งตลอดเส้นทางที่ผ่านมา กว่าจะมาถึงตรงนี้เรียกว่าหืดขึ้นคอรอดมาได้เพราะไอเทมจากพืชลูกตาแท้ๆ โดยเฉพาะแส้เนี่ย มันจะเลื้อยไปรัดตามที่ใจเธอนึกและยังกลายเป็นใบมีดได้ด้วย เป็นตัวช่วยให้เธอรอดตายที่แท้ทรู ลลินก้าวขาสั่นๆ เข้าไปด้านในอาคารได้แต่หวังว่าเจ้าสถานที่เหลืองอร่ามนี่จะเป็นสถานที่ปลอดภัยของตัวเองเสียทีเพราะตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ฟ้าใกล้จะมืดแล้วเธอยังไม่ได้พักเลยแม้แต่น้อย ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ขอให้เธอได้พัก..
[ติ๊ง!!!]
[ยินดีด้วย! คุณค้นพบดันเจี้ยนลับของบอสก็อบลินผู้หิวโหย]
"............ กูตายแน่"
ความคิดเห็น