คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
‘ลี อนยอล’ เ็สาวมัธยมปลายั้น ม.6 เส้นผมสีำลับถูปล่อยแผ่สยายามแรลม วาลมโแหนหน้ามอวัถุทรลมที่้าอยู่บนนั้นมาั้แ่เมื่อ 1 ปี่อน สร้าวามแื่นให้มนุษยาิับวัถุประหลาเหนือน่านฟ้า
พอพวเายิระมใส่มันเพื่อทำลายลับลายเป็น่วยเพิ่มำนวนเป็นเท่าทวีึ้น ไม่มีใรรู้ว่ามันมาาไหนและใรเป็นนสร้า เป็นสิ่ที่รับาลทั่วโล่า่วยันหาำอบ แ่ลอระยะเวลาหนึ่ปีที่ผ่านมา เ้าลูทรลมนั่นลายเป็นุแลน์มาร์อันใหม่ที่ผู้นพาันไปถ่ายรูปเ็อินอัพลโเียลไปะแล้ว
ร่าบายืนมอมันนานพอสมวรนระทั่มีใรบานเินมาทั
“หวั…หวัีอนยอล” ิมียอล หรือเพื่อนๆ อบเรียเาว่าิมิ เอ่ยทัทายอนยอลที่ยืนมอลูทรลมประหลาเหมือนที่เาทำเมื่อี้
“หวัี” เธอหันมายิ้มทัทายเพื่อนร่วมั้น ิมียอลในสายาอนยอลูเป็นผู้ายี้อายเอะๆ ะๆ ไม่ล้าสู้น แ่็เป็นเพื่อนที่ี เาสนิทับ็อุมาที่สุ
“่ะ..เ้าพร้อมันไหม?”
“เอาสิ”
วันนี้เรามีทลอสอบ อนเย็นหลัเลิเรียน็อุถามทุนว่า้อที่หนึ่อบเท่าไหร่ เธอไ้ยินเาอบว่า -1 แ่ำอบริๆ มันือ 144
วัแทมันหลอให้เาีใเ้อ
“อนยอลอ่า”
“?” มืออใรบานมาับไหล่เธอไว้ อนยอลหันไปมอว่าใร็พบว่าเป็นโูอลเพื่อนายผิวแทนที่มัอให้เธอ่วยิวหนัสือให้บ่อยๆ
“เธอทำไ้ไหม?”
“อื้ม ็พอไ้ บา้อ็ไม่ไ้ นายล่ะ?”
“ไม่่อย (^ ^;) ”
“น่าๆ มันเป็นเรื่อปิ” เธอบไหล่ให้ำลัใเพื่อน
“เราลับ-” ูอลำลัะพูวนให้ลับบ้าน้วยันแ่ร่าเล็ลับวิ่ไปหาใรสันที่เินอยู่้าหน้านเียวสะ่อน
“ยอฮุนนี่!” นที่อนยอลวิ่ไปหาือายอฮุนที่หนึ่อห้อและอโรเรียนที่ไม่มีใรบและเา็ไม่สนใะมีเพื่อน
“…อาา”
“แห้วินะแล้ว” อิมอูแทเพื่อนสนิทที่ถูไล่ให้ไปเินไลๆ ่อนหน้านี้พูับูอลที่แสอาารผิหวัออมา
“ายอฮุนมันมีอะไรีว่าโูอลอเรานะ ทำไมลีอนยอลถึอบเ้าหามันนั” อูแทพูหยอล้อูอลที่แอบอิายอฮุนหน่อยๆ
“เียบปาไป!” แล้วสอเพื่อนี่็เริ่มะลุมบอนันเอ
ัภาพไปที่อนยอลึ้นรถไปนั่้าๆ ยอฮุน เาเหลือบามอเธอแวบหนึ่และหันลับไปอย่าไม่ใส่ใ
“…”
เธอเอ็ไม่ไ้รบวนเวลาอเานอานั่้าๆ เป็นเพื่อนเยๆ ทั้สอไม่ไ้พูุยอะไรัน แ่บรรยาาศลับูเบาสบายและผ่อนลายมีเพียวามเียบันที่ับล่อมพวเาระทั่เธอเผลอหลับไป
หัวทุยๆ อลีอนยอลเอนเอียไปมา ยอฮุนที่นั่้าๆ แอบหลุำเบาๆ โยที่ไม่มีใรเยเห็นเายิ้มหรือหัวเราะเลยสัรั้ ยอฮุนับศีรษะเธอมานอนบนไหล่ีๆ ารระทำผิแปลผิวิสัยเาแม้แ่ัวเา็ไม่สามารถให้ำอบไ้
ลีอนยอลเป็นเพื่อนผู้หิในห้อที่แปลสำหรับยอฮุน เธอนั่แถวแรริมประูระหว่าโนแออลับโาู อุปนิสัยเธอไม่่อยพูแ่ลับสนิทสนมับเพื่อนๆ ในห้อแม้ระทั่พวเ็เเรอย่าวอนอิลฮา อนยอลมัมีนมลูอมิัวและมัเอามาแบ่เพื่อนๆ เาเอ็ไ้
ทุเย็นหลัเลิเรียนเรานั่รถสายเียวันลับบ้าน เธอมัมานั่้าๆ ลอ
และเาะเว้นที่นั่้าๆ ไว้ให้เสมอ
เธอเป็นนเียวที่ล้าเ้าหาเาโยไม่ลัวว่าะถูหมายหัวโยเพื่อนๆ แ่ถึแบบนั้นทุน็ยัเ้าหาเธอเหมือนเิมและมีท่าทีะันเธอออาเาโยเพาะวอนอิลฮาทีู่ไม่อบใเป็นพิเศษ
ทุรั้ที่ลีอนยอลเ้ามาใล้ๆ วอนอิลฮาะส่สายาอาามาให้
ู็รู้ว่าหมอนั่นอบเธอ แ่บารั้ลีอนยอล็หัว้าามไม่ทันเลยไม่รู้ว่าัวเอป๊อปในหมู่เพื่อนๆ นาไหน
เธอถูโหวให้เป็นผู้หิที่ผู้ายในห้ออยาออเท้วยและถูโหวให้เป็นผู้หิสวยที่สุในห้อเหมือนัน
“นี่ ะถึบ้านเธอแล้ว” ยอฮุนยับไหล่เบาๆ เพื่อปลุเธอ อนยอลส่เสียล้ายนละเมอ่อนมอไปรอบๆ
“…อบใ” เธอสะลึมสะลือื่นและลุึ้นเรียมลารถ แ่่อนไปเธอับมือเาแล้วหยิบลูอมมาวาบนมือ
“เวลาอ่านหนัสือ อหวาน่วยไ้นะ บ๊ายบายลับบ้านีๆ นะยอฮุนนี่” อนยอลโบมือลา้วยรอยยิ้มเหมือนอย่าเน ยอฮุนมอเธอเินลไปารถและ้มมอลูอมในมือ ใบหน้านิ่เรียบผุยิ้มึ้นมาพลาแะลูอมเม็นึึ้นมาิน
หวานี
Talk Talk
หลัุับอนบและโนนัแสในเรื่อ ไรท์เลยมาแ่แฟนฟิสนอนีเยียวยาใ ที่เมนั้นิ (เส้า)
ความคิดเห็น