คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
วัน่อมา ที่โรเรียนมัธยมปลายอิน เ็มอหทุนูรึรื้นเป็นพิเศษ นส่วนให่รอใบสมัรเ้าร่วมันทั้นั้น
ทุนในห้อั้น ม.6 ห้อ 2 เริ่มทยอยมาันเือบรบแล้ว
“อนอนนี่ไม่มาหรอ?” ยอนูและเพื่อนนอื่นๆ มอหาอนยอลแ่็ไม่เห็นเธอ
“อาา อนยอลน่าะไม่ไ้ฝึับเรา้วยแน่เลย”
“แบบนี้ันไม่มีำลัใฝึเลย ้อไม่ไ้เห็นหน้าอนยอลอันั้หลายอาทิย์” แทมันไหลัวนอนบนโ๊ะอย่าห่อเหี่ยว เพื่อนนอื่นๆ ็เ่นัน
นี่สมบัิอห้อไม่อยู่เียวนะ
ียอลที่นั่เล่นับ็อุ็แสสีหน้าเศร้าๆ ปนผิหวัออมา เามอที่ประูทุรั้ที่มีนเินผ่านและหวัว่าะมีร่าเพื่อนสาวเินเ้ามา
“อนยอล้อเหามาแน่ๆ”
ทันในั้น นที่เพื่อนในห้อ่าเป็นัวลว่า้ออยู่นเียวไ้เินเ้ามาในห้อพร้อมระเป๋า
“โย่วว~ ทำไมห่อเหี่ยวันแบบนี้ล่ะ (. .) ?”
“อนยอลลล!~” วัแทมันลุพรวเรียมเ้าไปโผลอร่าบา แ่โนพวโยุนหยุไว้ าม้วยูอลที่บหัวแทบว่ำ
“อนยอล อันยอ” ูอลทัทายเธอ้วยวามีใ
“โอ๊ะ อนยอล เธอมาไ้ไ” ยูอถามเพื่อนสาวพลานึสสัยและีใที่เธอมา้วยเ่นัน
“พี่ายันเป็นนเ็นให้น่ะ”
“อ๋าา ีแล้วล่ะ ถ้าไม่มีเธออยู่้วยะไม่มีใรุมพวนี้เป็นเพื่อนันน่ะ” หัวหน้าห้อผมสั้นโผลออนยอลน้ำาแทบไหล ราบอบุพี่ายลีอนยอลที่ลับมาทัน
ถ้ามีโอาสเอัน หนูะเอาพวมาลัยไปราบพี่นะะ
ียอลที่เห็นอนยอลมาแล้ว็ลี่ยิ้มเบาๆ ้วยวามีใไม่่าานอื่นๆ เามอามเธอที่ล่าวทัทายนาราอย่าเป็นมิร ็อุหันมาเห็นเพื่อนแอบมอสาว็อออาารแว
“นาย! …นาย….”
“ะ…ันทำไม?” ียอลสะุ้โหยใหลัเพื่อนสนิททำหน้าล้อเลียนใส่
“หน้าแให่แล้ว”
“อะไรเล่า!”
“อนยอ-!”
“หยุนะ! อย่าเียวนะ!” ียอลพุ่ัวรีบปิปา็อุที่ำลัทำให้เาเป็นเป้าสายาอทุน
ยอฮุนหันไปมอร่าบาที่ัเรียมอ ่อนยิ้มเบาๆ หลัอนยอลไ้มาฝึ้วยัน
ไม่นานอาารย์ประำั้นพร้อมับทหารนายหนึ่เินเ้ามาในห้อ อนยอลที่ัออยู่ไม่ไ้เยหน้าึ้นไปมอึไม่เห็นว่าใรเ้ามา
“ทุนนั่ที่” อาารย์พับอให้อิลฮาไปนั่ที่ัวเอและแนะนำนายทหารให้เ็ๆ รู้ั
“เอาล่ะ มีนที่พวเธอ้อพบ”
“วันทยหัย์ ยินีที่ไ้รู้ั”
หืม? เสียุ้นๆ
อนยอลเยหน้าึ้นมอและอุทานับัวเอเบาๆ ว่า
“...ีบัล”
...เ้าพี่บ้านั่นประำห้อเธอ หายนะมาเยือนัๆ
“ผมร้อยโทลีุนโฮเป็นผู้บัับหมวอุ ูแลห้อมอหห้อสอบรับ” อนยอลอ้าปา้าหลัเห็นพี่ายยืนหน้าห้อ
ายแน่ พวเราายแน่ๆ
อนยอลไ้แ่รีร้อับัวเอพลาไว้อาลัยให้ับทุนในห้อรวมถึเธอ้วย
“ร้อยโทลีะมาอธิบายระบบารฝึให้ฟั”
“ทุนือหมวที่สอออพันมัธยมปลายอิน ผมเป็นผู้บัับอุ ารฝึส่วนให่ะเิึ้นใน่วเย็นหลัเลิเรียนปิ”
เลิเรียน? แ่เรียนในห้อ็สูบพลัานไปหมแล้ว ถ้าไปฝึ่อวิาเธอไม่หลุออาร่าเลยหรอ?
“ถ้ามีวาระพิเศษอะไร ารฝึ้อมา่อน ำไว้ให้ีนะรับ”
านั้นผู้บัับหมวบอว่าหัวหน้าห้อะเป็นพลทหารอาวุโส ำศัพท์ทาทหารทำให้ทุนพูเป็นเสียเียวันว่า
ืออะไร?
“่อไป ผมะเลือเสมียนที่ะถ่ายภาพารฝึอุรวมถึวิีโอ่าๆ เพื่อส่ให้ที่บ้าน มีใรอาสาไหม?”
อนยอลรีบหันวับหันหน้าหนีเ้าำแพทันทีหลัเห็นเาเบนสายามามอเธอ วินาทีนั้นลีอนยอลทำเป็นไม่รู้ัลีุนโฮทันที
“ไม่มีหรอรับ? มรมระายเสียล่ะ?”
“ั้นผมะสุ่มเลือ...” เธอเห็นนะว่าเาระุยิ้มให้เธอ อนยอลถลึาใส่เาทันทีที่รู้ว่าพี่ายัวีำลัทำอะไร
หยุนะ ถ้าพี่เลือันล่ะ็ ันะไมุ่ยับพี่เลย!
อนยอลส่ระแสิให้และหวัว่าเาะเ้าใ
แ่อาารย์พั็ไ้่วยีวิเธอ้วยารบอว่าอเสนอเอ
รัอาารย์นะะ (´∀｀) ♡
อาารย์ประำั้นเสนอายอฮุน แ่เาปิเสธและบอว่าออ่านหนัสือีว่า อนยอลิว่าอาารย์พัอยาให้ยอฮุนสนิทับเพื่อนๆ มาว่า อาารย์พัพยายามะยั้นะยอบอเหุผลว่าเาะไ้ประสบาร์ี แ่ยอฮุนนอินี้็ปิเสธเหมือนเิม
“ไม่เป็นไรรับ”
แล้วสุท้ายพี่แ็ไ้สุ่มเลือสมใและเหมือนเาะรู้วาม้อารอน้อสาวว่าเธอไม่อยาเป็น
็เลย...
“พลทหารรนั้นน่ะ”
ทุนมอามสายาอผู้บัับหมวและมาบรรบอยู่ทีุ่เียวัน
...เธอเอ
“ุเป็นเสมียนนะ”
“มีใรั้านไหมรับ?” เธอเห็นนะว่าเาหลุยิ้ม
ลีุนโฮนี่พี่แล้ันใ่ไหม!!!?
อนยอลไ้แ่เ็บวามับแ้นในใเพราะทำอะไรไม่ไ้
“ุะไ้ะแนนโบนัสสามะแนน” ทั้ห้อะลึับสิ่ที่ผู้บัับหมวพู เธอเอ็้วย มีารให้ะแนนพิเศษแบบนี้้วยหรอเนี่ย?
“ห๊ะ? /ะ? /อะไรนะ?”
“พลทหารอาวุโส็้วย” หัวหน้าห้อ็ไ้เหมือนัน
“แบบนี้เลยหรอ? /ะแนนเยอะนานั้นเียวหรอ?”
เออ แบบนี้่อยน่าเป็นหน่อย
านั้นผู้บัับหมวไ้อธิบายถึระบบะแนนพิเศษให้ทุนฟั
“เรามีระบบะแนนโบนัส แยาะแนนูนึพิเศษรับ โยะให้ะแนนาทัศนิและวามถนั ะแนนโบนัส 10 ะแนนเท่าับะแนนูนึพิเศษ 1 ะแนน ะแนนลโทษรบ 30 เมื่อไหร่ะโนปลออและะแนนูนึพิเศษ็ะถูลบออเ่นัน”
หมายวามว่าพวเา้อารให้พวเธอฝึทหารันเ็มที่เพื่อให้ไ้ะแนนมาสินะ
“ั้นเราไปที่หอพพัันรับ”
อนยอลที่ถูพี่ายสปอยเรื่อหอพัมาแล้ว ึไม่ใับ้อมูลรนี้เท่าับเพื่อนนอื่น
่อนออาห้อเธอหันไปมอิพี่ายที่ให้เธอเป็นเสมียนบันทึารฝึอเพื่อนๆ ถึะแลับไ้ะแนนมา็เถอะ แ่าลุนนี้ใแล้เธอัๆ!
หอพัถูแบ่ออเป็นายและหิ ลีุนโอเินนำพาผู้หิไปที่หอพัและบอว่าะมีทหารหิเ้ามารับ่ว่อ อนยอลไม่ิะบอเพื่อนๆ ว่าผู้บัับหมวลีุนโฮือพี่ายแท้ๆ อเธอเอ เธอลัวว่าอาโนเพื่อนๆ เม่เอาระหว่าหรือเวลามีเรื่ออะไรอาถูมอว่าใ้อภิสิทธิ์น้อสาว อนยอลิว่าลีุนโฮเ้าใสถานาร์รนี้ีและปิบัิับเธอเทียบเท่านอื่นๆ ึ่เธอเ้าใเพราะมันยุิธรรมีที่สุแล้ว เธอไม่อยาใ้สิทธิน้อสาวในารเอาเปรียบเพื่อนๆ ในห้อ
สาวๆ พาันัห้อเอาอที่เรียมไว้ออมา ึ่อนยอลมั่นใมาว่าในอีไม่ี่นาทีมันะถูยึ
และ็เป็นอย่านั้นเมื่อพี่ทหารหินนึเินเ้ามาในห้อพร้อมบอส่อที่ไม่ำเป็นออมา
“อนยอลอ่า ระเป๋าเป้เธอมีอะไรหรอ?” ยูอถามถึระเป๋าเป้ที่เธอวาไว้หัวเีย
“อ๋อนี่น่ะหรอ” เธอแหวระเป๋าให้พวยูอูมันือยาและอุปร์ทำแผลที่ถูัวาอย่าเป็นระเบียบโยฝีมือพี่ายเธอเอ
“โว้วว นี่เธอลายเป็นแพทย์สนามไปแล้วหรอเนี่ยลีอนยอลล~”
“ลีุ- เอ่อ พี่ายันเป็นนเรียมไว้เผื่อมีเรื่อุเินเิึ้นน่ะ” เ้าพี่บ้าที่เป็นทหาริเผื่อสถานาร์ที่อาเิึ้นไ้ทุเมื่อ อนาเป็นสิ่ไม่แน่นอน ารเรียมพร้อมป้อันไว้เป็นวิธีที่ีว่าแ้
“ใรือเสมียนที่ทำหน้าที่เ็บบันทึ?” พี่ทหารถามึ้น
“ัน่ะ! พลทหารลีอนยอน่ะ!” เธอยมือึ้นและเินไปหา พี่ทหารทำหน้าแปลในิหน่อย่อนยื่นล้อถ่ายรูปมาให้
“ล้อัวนี้เ็บรัษาีๆ เพราะถ้ามันเสียหายเธอะโนหัะแนน” อนยอลรับล้อัวหนึ่มาาพี่ทหารหิ เพื่อนๆ เ้ามามุู้วยวามสนใ
“แล้วัน้อถ่ายอนไหนบ้าหรอะ?”
“็หลัฝึ ่วเวลาไหน็ไ้ เ็บบันทึเหุาร์ไว้ให้มาที่สุ” อนยอลพยัหน้าว่าเ้าใพลาสำรวฟั์ันารทำานไป้วย ีนะเธอเยถ่ายรูปมา่อน
“อี 30 นาทีไปรวมพลที่สนาม”
หลัาพี่ทหารหิออไป หัวหน้าห้อเ้ามาับไหล่อนยอลพร้อมทำสีหน้าเร่เรีย
“อนยอลอ่า ระวััวาพวัวผู้นั่นไว้ให้ีนะ”
“ถ้าพวนั้นวนไปไหนอย่าไปนะ”
“ใ่”
อนยอลทำหน้าาุนว่าทำไมทุนถึพูาแปลๆ เหมือนว่าำลัส่เธอไปถ้ำเสือั้นแหละ
็แ่เ็บวิีโอสัมภาษ์อทุนนี่
หรือมันมีอะไรมาว่านั้น?
นี่เธอเริ่มนลุแล้วนะ
“หย่ะ...อย่าพูอะไรน่าลัวันสิ ันลัวนะ”
“ถ้าใรทำอะไรมาบอันเ้าใไหมลีอนยอล” โบราบีบไหล่อนยอล้าหนึ่ อนยอลมอเพื่อนๆ ทีู่เป็นห่วเธอมาว่าปิ ไ้แ่ิแล้วสสัยว่ามีเรื่ออะไร
“่ะ...เ้าใแล้ว”
ารให้ลีอนยอลทำหน้าที่เป็นเสมียนเ็บบันทึภาพไม่่าาส่ลูแะไปให้เป็นอาหารหมาป่าเลยสันิ ผู้เป็นพี่ายไม่รู้เลยว่าน้อสาวอัวเออยู่อันับหนึ่ที่ผู้ายในห้อโหวว่าอยาออเทมา้วยที่สุ ...ผู้บัับหมวลีุนโฮำลัทำพลาอย่าหนั
Talk Talk
วอนผู้หมวลีอย่าแน้อัวเอ
ใรเรือไหนโปรับให้ีเพราะอาโนผู้หมวลีว่ำเรือเอาไ้
ปล.ไรท์ะมีารปรับเนื้อหาบทบาทอัวละรหลายอย่า ึ่อาไม่รับัวีรี่ย์ หามีวามผิพลา้อออภัย้วย่ะ
ความคิดเห็น