คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Madness~ : ตอนที่ 5 - บุรุษจากโลกันต์ พันธมิตรธาตุน้ำแข็ง
Madness~ : ตอนที่ 5 - บุรุษจากโลกันต์ พันธมิตรธาตุน้ำแข็ง
เมืองยูโรเซีย เมืองแห่งคนบาปและฆาตกร เมืองที่เกลียดชังพระเจ้า เมืองที่เต็มไปด้วยความป่าเถื่อน เด็กเร่ร่อนที่เกิดจากการนำมาทิ้งของผู้หญิงงามเมืองหรือเด็กหลงทางที่พลัดมาจากเมืองอื่นโดยติดมากับการขนส่งสินค้ามีมากพอๆกับประชากรที่หนาแน่นและคับคั่ง เป็นเมืองที่คนดีมีการศึกษาไม่พึงปรารถนาที่จะมาแม้แต่นิด ทั้งนี้แล้วในกลุ่มเด็กเร่ร่อนเหล่านั้นยังแฝงไปด้วยเด็กที่มีพรสวรรค์ที่ต่างกันไป
เด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง ผมสีเลือด นัยตาสีแดงอ่อนๆ ผิวขาวผ่อง ดูแล้วไม่น่าจะเป็นเด็กเร่ร่อนหากแต่ชุดที่เขาใส่อยู่กลับมอมแมมและเปรอะเปื้อน เด็กน้อยวิ่งไปตามทางเดิน เพื่อหาอะไรมาให้อิ่มท้องตามประสาเด็กเร่ร่อนทั่วไปจนไปชนกับชายคนหนึ่งเข้า บุรุษผู้นั้นใส่ชุดคลุมดำทั้งตัวมีเสื้อฮู๊ดปิดบังหน้าตา บุรุษผู้นั้นยิ้มให้เด็กน้อย ก่อนจะยื่นมือมาให้
" เด็กน้อย เจ้าชื่ออะไร ? "บุรุษผู้นั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจดีแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็น
" ข้าไม่รู้ " เด็กชายตอบพลางเช็ดใบหน้าที่เปรอะเปื้อน
" งั้นข้าจะตั้งชื่อให้เจ้าว่า..ซีออน.." บุรุษผู้นั้นเผยยิ้มเยือกเย็นออกมาจากใต้เงาผ้านั่น
" ข้าเห็นแววตาของเจ้าข้าก็รู้สึกถึงพลังอันยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งของเจ้า ฉะนั้นข้าจะรับเจ้าไปดูแลและฝึกเจ้าให้เป็นใหญ่ที่สุดในโลกนี้ " ซีออนพยักหน้า แล้วเดินจูงมือบุรุษปริษนาไป
" ท่านจะพาข้าไปที่ใด? " เด็กน้อยเอ่ยถาม
" โลกันต์นรก โลกของข้า " บุรุษผู้นั้นตอบ แล้วจูงมือเด็กชายฝ่าฝูงชนไป
โลกันต์นรก 13 ปีต่อมา... เกิดจลาจล ณ ที่แห่งนี้ โลกแห่งโลกันต์นรกแห่งนี้ปั่นป่วนด้วยฝีมือของ บุรุษผู้หนึ่ง บุรุษที่มาเยือนที่นี่เมื่อ 13 ปีก่อน บุรุษผู้มาพร้อมกับเจ้าของโลกโลกันต์แห่งนี้...ซีออน..เรือนผมสีแดงเงาที่ถูกชโลมด้วยเลือดข้นของบุรุษผู้เป็นพ่อคนที่สอง ด้วยมือข้างขวาที่ถูก เปลี่ยนเป็นโครงเหล็กแหลมจากการทรมาณระหว่างฝึกฝนอันแสนสาหัส ผิวที่ขาวเหมือนหิมะของเขาถูกแต่งแต้มด้วยของเหลวสีแดงที่เขาเองเพิ่งจะฆ่าฟันพวกพ้อง ณ ที่ที่เปรียบเหมือนบ้านหลังที่สอง ซีออนยันเท้าเหนือเก้าอี้ขนาดยักษ์ของผู้เป็นพ่อคนที่สอง แล้วใช้อุ้งมือของเขาจับกระโหลกชายผู้นั้นขึ้นมา
" ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ข้า...ได้นายที่ดีกว่าท่านแล้ว ลาก่อน พ่อที่เป็นที่รักของข้า หึหึหึหึ " ซีออนแสยะยิ้มก่อนจะ ส่งพลังที่เขาได้รับการสั่งสอนมาเข้าไปในตัวของบุรุษผู้ไร้เรื่ยวแรง เกิดไอพลังงานบางอย่างก่อตัวบนอุ้งมือของซีออน เขาจับกลุ่มพลังนั่นมาใส่ที่ดวงตาของเขา นัยน์ตาสีทับทิมของเขามีสีแดงเข้มขึ้นเหมือนกับพลังของเขาที่มากขึ้น พร้อมกันนั้นพญามัจจุราชได้สิ้นชีวิตลงแล้ว
" พร้อมจะไปรึยังล่ะ ซีออน " เสียงเย็นชาของบุรุษผมขาวดังขึ้นด้านหลังของซีออน เขาหยิบเสื้อคลุมหนังสีดำมาของร่างไร้วิญญาณมาใส่ลวกๆ
" ขอรับ ท่านอริญชย์ " ซีออนนั่งลงคำนับนายใหม่ของเขา พร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอของอริญชย์
ตูม!!!! เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวลั่นป่า จากการโจมตีของปีศาจรักสงบกลุ่มหนึ่ง
" อ๊า!!!! " ราฟว์ร้องเสียงหลง หลังจากที่เขาไปแหย่รังปีศาจหมีขั้วโลก ตัวสีขาว ใหญ่ยักษ์ขนาดเท่าตึกสามชั้นเข้า
" อีตาบ้าาาาาาาาา อยู่ดีไม่ว่าดีไปแหย่รังมันทำซากอารัยย๊า~ " โฮตารุเองก็วิ่งไปด่าเจ้าราฟว์ไปเหมือนกัน
" ริชว๊อย!!! ทำอะไรมั่งไม่ได้เลยเรอะ!! " ราฟว์ตะโกนข้ามหัวโฮตารุไปหาริชที่วิ่งหน้าตั้งไม่พูดไม่จาเหมือนกัน
" นั่นมันหมีขั้วโลกนะเฟ้ย!!!น้ำแข็งระเบิดอย่างข้าจะทำอะไรได้ฟะ!!อาวุธเหมือนของมันเด๊ะแบบนั้นอ่ะ "ริชตะโกนกลับ
" ไอ้ท่าบ้าๆที่เปลี่ยนทะเลเป็นน้ำแข็งของแกนั่นไงเล่า "
" แล้วแกจะให้ข้าเปลี่ยนป่านี้เป็นน้ำแข็งอีกรึไงห๊ะ?!! "
" พอได้แล้วน่า ทั้งพี่ริชทั้งราฟว์เลย ทะเลาะกันแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาเล่า!! "
บรึม!!! บรึม!!! บรึม!!! เจ้าหมีขั้วโลกโขลงนั้นขว้างระเบิดหิมะมาทางพวกริชอย่างต่อเนื่อง
" ฉันวิ่งไม่ไหวแล้วน๊า~~~ " โฮตารุพูดอย่างเหนื่อยหอบในขณะที่ระดับความเร็วของเธอก็ตกลงไปด้วย ในที่สุดเธอก็นั่งพับเพียบลงกับพื้น ปีศาจหมีขั้วโลกก็ตามติดเข้ามาทุกที
" โฮตารุ!!! " ริชวิ่งกลับไปหาน้องสาวของเขา ก่อนจะหยิบอาวุธของเขาออกมา เผชิญหน้ากับหมีขั้วโลกโขลงนั้น ราฟว์ที่เห็นแบบนั้นก็เอาด้วยอีกแรง
" ริช ส่งพลอยของแกมานี่ แล้วแกเอาพลอยของโฮจจังไป แล้วทำตามที่ข้าบอกนะเฟ้ย! " จากนั้นทั้งสามก็แลกพลอยกันอย่างรวดเร็ว ราฟว์เปลี่ยนสีกระบอกปืนเป็นสีแดง เล็งปืนไปที่หมีขั้วโลก แล้วยิงไปที่หัวมันเรียงตัว หมีขั้วโลกทั้งโขลงถูกแช่แข็งในชั่วพริบตา
" เอาเลยริช!!อย่างเร็วนะเฟ้ย ก่อนที่มันจะละลายแล้วมาถล่มเราอีกรอบ " ราฟว์ตะโกนบอกริชที่กำลังใส่พลอยสีม่วงเข้ากับขนนกของเขา
" เออน่า!! "ริชเปลี่ยนดาบขนนกของตัวเองเป็นสีม่วงแล้วกระโดดไต่หมีน้ำแข็งไปจนถึงหัวด้านบนสุดแล้วปักดาบเข้าไปจนมิดดาบ ทะลุเข้าไปถึงหัวเจ้าหมีขั้วโลก น้ำแข็งใสที่หุ้มตัวหมีขั้วโลกเปลี่ยนเป็นสีม่วงจนมองร่างของปีศาจหมีไม่เห็น ริชใช้วิธีนี้กับหมีน้ำแข็งทั้งโขลงด้วยเวลาเพียงไม่ถึง 5 นาที แล้วเขาก็กลับมารวมกับพรรคพวกอีกครั้ง โยนเม็ดพลอยสีม่วงคืนโฮตารุ
" ที่เหลือจัดการด้วยนะ " ริชยิ้มให้น้องสาวเล็กน้อย
" ค่ะ!รออยู่แล้ว " โฮตารุจับเม็ดพลอยใส่คฑาของเธอดังเดิม ตั้งท่าเตรียมพร้อม น้ำแข็งสีม่วงนับสิบก้อนเกิดรอยร้าว และแตกออกภายในเวลาไม่นาน ไอทะมึนสีม่วงแผ่กระจายทั่วบริเวณอย่างรวดเร็ว โฮตารุร่ายคาถาทันที
" Barrier Feather! " ขนนกสีขาวลอยฟุ้งบริเวณที่ทั้งสามคนยืนอยู่ รอดพ้นจากพิษของคุณเธอหวุดหวิด สักพักบาเรียนั้นก็จางออก เผยให้เห็นอากาศที่สดใสดังเดิม เจ้าปีศาจหมีขั้วโลกก็หายไปพร้อมกันไม่เหลือแม้แต่ซาก
" ฟู่~ พี่ริชคะ เดินทางมาสามวันแล้ววันนี้พักที่นี่ล่ะนะคะ " โฮตารุส่งสายตาอ้อนวอน(หาเรื่อง)ไปหาพี่ชายของเธอ
" อือ..เอางั้นก็ได้ วันนี้ก็เหนื่อยมามากพอดู งั้นพี่ไปหาน้ำกับอาหารมาให้นะ เธอกับราฟว์อยู่ที่นี่ล่ะ " ริชวางสัมพาระของเขาก่อนจะเดินเข้าป่าไปอีกทาง ราฟว์เองก็นั่งลงตรงข้ามโฮตารุก่อนจะก่อกองไฟข้างหน้าเขา ระหว่างรอที่ริชกลับมาทั้งสองก็นั่งคุยเรื่องราวต่างๆของแต่ละคนไป
" ทำไมเธอถึงเรียกเจ้าริชว่าพี่ล่ะ ? " ราฟว์เปิดประเด็น
" ก็เขาเป็นพี่ฉันน่ะสิ "โฮตารุนั่งเท้าคางตอบ
" เออเว้ย เรื่องนั้นน่ะรู้ แต่ว่าไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆไม่ใช่เหรอ? " ราฟว์ตากระตุกเล็กน้อยพอเป็นพิธี
" ก็อย่างที่รู้ๆกันว่าพวกเราน่ะจำเรื่องสมัยก่อนไม่ได้เลย พี่ริชน่ะเค้าเคยช่วยฉันไว้ตอนที่ได้อาวุธมาน่ะ ฉันเองก็เริ่มรู้จักพี่เค้าตอนนั้นล่ะ " โฮตารุยกคฑาของเธอขึ้นมา
" ไม่เห็นจะเข้าใจเลย " ราฟว์ขมวดคิ้วเข้าหากัน
" คนอย่างนายไม่มีวันเข้าใจเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้หรอกย่ะ!!" โฮตารุแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ราฟว์เข้าให้ทีนึง
" หนอย~ ยัยฮีสทีเรียขี้เซา !! " ราฟว์เปิดฉากฉะปากกับโฮตารุเรียบร้อย
" ว่าไงนะ!!ไอ้หัวทองซกมก!! "
แม่น้ำระแวกนั้น ริชในสภาพถือกระบอกน้ำ 3 กระบอก มีกวางขนาดกลางสะพายอยู่ข้างหลังตัวหนึ่ง เขากำลังกลับไปหาพรรคพวกแต่ว่ามีบางอย่างที่ทำให้เขาต้องวางสัมพาระตอนนี้ทั้งหมดลง ริชรู้ถึงการมาของเงาสีดำอะไรบางอย่างที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขาเท่าใดนัก แล้วเงานั่นก็พุ่งตัวมาทางเขาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เงานั้นผ่านหน้าริชไป รอยแผลยาวก็เกิดขึ้นที่แก้มซ้ายของริชพร้อมกับเลือดที่ไหลมาตามรอยปริแตกของผิวหนังความเย็นแปลกๆแผ่ซ่านผ่านชั้นเนื้อลึกลงไป ริชหยิบขนนกทองของเขาออกมาช้าๆ คอยจับเสียงการเคลื่อนไหวของเงานั่น แล้วเขาก็เห็นเงาสีดำนั้นตะคุ่มๆอยู่ห่างจากเขาไม่เกิน 50 เมตร ริชขว้างขนนกสีทองของเขาไปปักที่ต้นไม้
บึม!! ขนนกเปร่งแสงระเบิดขึ้นดังสนั่นและต้นไม้ต้นนั้นได้หักลง ราฟว์และโฮตารุที่ฉะปากกันอยู่นั้นก็ต้องหยุดชะงักลงทันใด ด้วยเสียงระเบิดที่คุ้นหูกันดี ทั้งสองมองหน้ากันแล้ววิ่งไปยังเป้าหมายนั่น
เงาสีดำพุ่งเข้ามาทางริชอีกครั้งแต่ก็มาในลักษณะเดิมคือพุ่งตรง เมฆดำเคลื่อนตัวออกช้าๆส่องแสงจันทร์สะท้อนเงาของสิ่งของมีคมบางอย่างเข้าสู่สายตา ริชจับจังหวะได้เหวี่ยงดาบซัดไปที่อาวุธนั่นหวังจะให้มันหล่นลง แต่เงานั่นก็สามารถบังคับตัวเองให้ยืนอยู่ได้ เมฆดำเคลื่นตัวผ่านไปหมดเผยร่างเจ้าของเงาสีดำนั่น เป็นชายผมสีดำ ตาสีแดงใสในชุดเสื้อฮู๊ดแขนยาวสีดำกับกางเกงขากระบอกสีเดียวกันรองเท้าสีแดงที่ดูไม่น่าเข้ากันได้กับเหมาะสมกันได้พอดี ที่แขนและขาของเขามีสนับมีดติดอยู่ ริชมองชายข้างหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
" เรย์ ...นายยังมีชีวิตอยู่อีกรึ? "
" เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุยกันหลังจากจะจัดการแกให้หายคิดถึงก่อนละกัน " ชายที่ชื่อเรย์พูดอย่างเย็นชา ก่อนจะพุ่งมีดในมือเหวี่ยง 180 องศา เข้าหาริช พลาดเป้าไปโดนต้นไม้ใหญ่บริเวณนั้น ทันทีที่โดนอาวุธของเรย์ ต้นทั้งต้นกลับกลายเป็นน้ำแข็ง
" อะไรกัน? " ริชเองก็เพิ่งรู้ตัวว่ามีคนที่มีธาตุน้ำแข็งเหมือนเขาอยู่อีก
" เหม่ออะไรล่ะริช! เตรียมใจตายแค่นี้รึไงล่ะ!! " เรย์กระโดดสูง ตวัดสนับมีดที่ขาของเขามาทางริช
" แกคิดว่าแค่นี้จะทำให้ข้าสนุกด้วยรึไงล่ะ? " ริชเผยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะชักดาบของเขาออกมา
เปรี้ยง!!! ไม่ทันซะแล้ว ก่อนที่ริชจะลงมือฟันเรย์ที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศ มือปืนผมทองได้จัดการเป่าชายผมดำเรียบร้อย
" ชิ!...มากันได้ไม่หยุดหย่อนเลยนะ เจ้าปีศาจร่างมนุษย์ " ราฟว์เป่าลำกล้องของปืนที่มีควันลอยขโมง
" เรย์!! " ริชเข้าไปดูอาการชายผมดำที่นอนชักแด่วๆๆๆ เป็นผีเข้าอยู่ริมน้ำก่อนจะแบกร่างเขาขึ้นหลังกลับที่พักชั่วคราว ราฟว์ทำหน้าเอ๋อ ริชและโฮตารุก็เดินนำหน้าเขาไป โดยใช้ราฟว์เป็นผู้แบกสัมพาระทั้งหมดกลับ ( ฮ่วย..ตูไม่น่ามาเล้ย! - ราฟว์ )เมื่อมาถึงที่พักชั่วคราว ทั้งามก็จัดการสวมบทฆาตรกรโรคจิตหั่นศพกวางเป็นชิ้นๆ แล้วเสียบไม้ย่าง ระหว่างที่รอทั้งสามก็เสวนากันอย่างเมามัน
" ไอ้หมอนั่นเป็นใครอ่ะ ..? " ราฟว์เท้าคางถามริช โดยมีโฮตารุทำหน้าอยากรู้อยากเห็นอยู่ใกล้ๆ
" เรย์น่ะเหรอ?...เป็น.."
" คู่อริ ..." เรย์ชันตัวลุกขึ้นมา มองหน้าทั้งสามอย่างไม่เป็นมิตร ริชเองก็เหล่มองเขาด้วยหางตาเช่นกัน
" ไง! " ราฟว์เหล่มองเรย์ที่มองเขาแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
" ......."
" มานั่งด้วยกันสิเรย์ " ริชเอ่ยชวน
" ..... " ไม่มีเสียงตอบรับและไม่มีการขยับเขยื้อน
" ข้ามีเรื่องจะถาม " เรย์ทำหูทวนลมแล้วนั่งเฉย ริชจึงเป็นฝ่ายมาหาแทน
" ทำไมจึงพาข้ามาปล่อยให้ข้านอนิ้นอยู่ตรงนั้นยังจะดีกว่า " เรย์เอ่ยไม่มองหน้าผู้มาเยือน
" ข้าตางหากที่สมควรจะถาม...ทำไมแกถึงมีพลังนั่น ?" ริชนั่งลงข้างเรย์ที่นั่งชันเข่าอยู่ ราฟว์และโฮตารุต่างก็เงี่ยหูฟังทั้งคู่สนทนากัน
" ......" เรย์นิ่งเสียไม่ตอบ
" เรย์..."
" ข้าไม่จำเป็นต้องตอบคำถามที่ข้าไม่อยากตอบ " เรย์ตอบตัดเพ้อ โฮตารุที่รู้สึกหมั่นไส้ตะหงิดๆลุกขึ้นมาหาเรย์แล้วง้างหมัด
ผั่วะ!! เรย์โดนกำปั้นของหญิงสาวเต็มๆหน้า จนหน้าหันไปอีกทางเลือดซึมออกจากปากเล็กน้อย เรย์หันกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" อีตาบ้า!! " แล้วเธอก็กลับไปนั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างราฟว์ที่มองเธออย่างเกรงๆ เรย์ลุกขึ้นยืนโดยไม่มองหน้าทั้งสาม
" ข้าไปล่ะ "
" เรย์!! " ริชเรียกเขาไว้อีกครั้ง เรย์ปรายตามองริช ดวงตาสีทับทิมขุ่นมัว
" จะบอกให้เอาบุญนะ...ไม่ใช่มีแต่พวกแกที่จะมีเทพผู้สร้างอาวุธนั่น และไม่ใช่ข้าเพียงคนเดียวที่มีพลังนี่ ข้าเองก็หาพรรคพวกเช่นเดียวกับพวกแก ..."
" งั้นทำไม..."
" ข้าไม่ต้องการรวมฝูงกับอริศัตรู " เรย์พูดคำขาด
" โลกไม่ใช่ของพวกแกกับเจ้าปีศาจนั่น เทพของข้าก็กำลังเคลื่อนตัวเหมือนกัน " เรย์พูดจบก็เกิดไอน้ำแข็ง ณ ที่นั้นลอยฟุ้งแล้วเขาก็หายไปทันที
" ชิ ! เจ้าหมอนั่นทำอวดเบ่ง ที่แท้ก็ขี้ขลาดดีๆนี่เอง " ราฟว์เดินมาเตะไอน้ำแข็งที่ลอยอยู่ในอากาศอย่างหัวเสีย
" พี่ริชคะ? ..คู่อริเหรอ?" โฮตารุเกาะแขนพี่ชายแล้วเหวี่ยงไปมาเหมือนเด็กๆ
" เรย์ไม่ใช่คู่อริ..แต่เป็นเพื่อนของพี่ต่างหาก ..เจอที่เมืองเอเมอร์เรสเมื่อคราวก่อนเดินทางและได้ตายไปแล้วเพราะถูกฆาตกรรม..แต่ทำไม..เทพเจ้าองค์ที่สามงั้นเหรอ? " ริชทำหน้าครุ่นคิด
" นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ..ต้องรีบหาหนังสืออีกครึ่งเล่มนั่นกับพรรคพวกเราพร้อมๆกันเลยซะแล้ว "
ท้ายเมืองเอเมอร์เรส ถ้ำศักดิ์สิทธิ์ที่มีชื่อเสียงเกี่ยวกับการรักษาโรค ใครหน้าไหนที่เป็นโรคที่ไม่มีทางรักษาหายหากเข้ามาที่ถ้ำนี้แล้วดื่มน้ำจากบ่อน้ำปลายสุดของถ้ำโรคนั้นจะหายขาด แต่หากคนปกติธรรมดาไม่ได้เป็นโรคเข้าไปดื่มกิน จะได้รับเชื้อโรคกลับมาแทนและจะไม่มีทางรักษาให้หายจากที่แห่งนั้นได้ บัดนี้ปากถ้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ได้ถูกปิดลง ด้วยฝีมือของกองทัพอสูรเพื่อฆ่าล้างมนุษย์ทางอ้อม อสูรนับร้อยตนทำที่นี่เป็นแหล่งกบดานส่วนตัว โดยการนำของปีศาจน้ำแข็ง บุรุษผู้มีนัยน์ตาสีฟ้าใส ผมรากไทรสีน้ำตาลหากแต่ว่าแต่งเติมด้วยสีทองเข้าไป คิ้วสีทอง ในชุดเสื้อสีขาวถูกทับด้วยเสื้อฮู๊ดแขนยาวสีน้ำตาลไหม้ กางเกงขาสามส่วนลายพลางสีซีด รองเท้าผ้าใบสีขาวตัดดำดูไม่เหมือนปีศาจเท่าใดนักหากแต่มีปีกสีดำอยู่กลางหลังซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของปีศาจ บุรุษผู้นี้กำลังเปลี่ยถ้ำทั้งถ้ำให้กลายเป็นน้ำแข็ง ทั้งน้ำในบ่อศักดิ์สิทธิ์ ผนังถ้ำ พื้นถ้ำ หินงอกหินย้อยต่างๆ หลายเป็นผลึกน้ำแข็งทั้งสิ้น
" เคี๊ยก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ..เพียงเท่านี้มนุษย์โง่งมงายก็ตายไปทีละคนโดยไม่ต้องออกแรงฆ่าแม้แต่นิด " ปีศาจน้ำแข็งเอ่ย พลางนั่งบนเก้าอี้น้ำแข็งที่จาก การแช่แข็งก้อนหินเหล่านั้นเป็นเก้าอี้พระราชาขนาดใหญ่ สยายปีกโบกสะบัดไปมาอย่างอารมณ์ดี สักพักอสูรน้ำแข็งตัวน้อย หน้าตาน่าเกลียด ที่เกิดจากพลังมากมายของเขาสรรค์สร้างขึ้นมาก็ปรากฏ
" คันจัง ถ้ำแห่งนี้พวกเราได้ทำการยึดครองไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ เหลือแค่คำสั่งของท่าน " อสูรตัวน้อยบินมาเกาะที่ไหล่ของหัวหน้ากองทัพเอ่ย
" ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ...ดีมากสหายรักที่น่ารักของข้า เหลือแค่รอพวกมานมาติดกับสินะ " ปีศาจน้ำแข็งขนานนามตัวเองว่าคันจังเอ่ย แล้วสะบัดปีกตัวเองสยายกางปีกร่อนออกจากถ้ำไปหาเหยื่อที่หมายปอง
TBC..--
-------------------------------------------------
ความคิดเห็น