คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Madness~ ตอนที่ 9 : ฝึกฝน!! โจมตีกองทัพโครงกระดูก
Madness~ ตอนที่ 9 : ฝึกฝน!! โจมตีกองทัพโครงกระดูก
~ ภายใต้หุบเขาเอเมอร์เรสซึ่งเป็นที่สิงสถิตย์ของชาวปีศาจ หัวหน้าของเหล่าปีศาจอริญชย์ ถูกโค่นล้มอำนาจลง จบชีวิตด้วย ชายผู้เนรคุณต่อ ผู้ซึ่งได้ชื่อว่า เป็นบิดาบุญธรรม
“ ท่านซีออน” นายทหารปีศาจติดยศ ตนหนึ่งได้ก้มคำนับแทบเท้าแด่ชาย ผู้ซึ่งมีเรือนผมสีแดงฉานราวกับเลือด นัยย์ตาเปร่งประกายวาวเหมือนเพชรล้ำค่า
“ เมื่อท่านอริญชย์ถูกโค่นอำนาจ...ท่านนั้นเล่าเป็ฯผู้ที่เหมาะสมที่สุดแก่การขึ้นครอง และเป็นผู้นำของพวกเรา” นายทหารตนนั้นเอ่ย
“ หึ!.จะมีใครเหนือข้าได้เล่า...ผู้ที่ปราบอริญชย์ผู้เป็นราชาปีศาจที่กบดานมาถึง 999 ปี ...ก็มีเพียวข้าเท่านั้น!!” ซีออนพูดจาอวดเบ่งตนเองให้แก่เหล่าทหารปีศาจฟัง
“ เหล่าปีศาจเอ๋ย....ฟังคำข้า!! พวกเจ้าจงไปกวาดล้างมนุษย์ให้สิ้นซาก!!! คืนพระจันทร์แยกเป็นสองดวงเมื่อไร...คืนนั้น พวกเราจะเป็น ผู้ครองโลกโดยสมบูรณ์” ซีออนเอ่ย...เหล่าปีศาจทั้งหลาย ต่างโห่ร้องดีใจกันกึกก้อง สร้างความฮึกเหิม และระดมพลเร่งเข้าเมืองเพื่อจัดการโค่นล้างมนุษย์
..............................
ริมแม่น้ำ โชเนลโล ....แม่น้ำที่ยาวสุดลูกหูลูกตา...ห่างจากถ้ำ 5 กม.
“ เฮ้!!นีฟาร์” เสียงของริชดังขึ้นด้านหลังของหญิงสาวผมสีดำประกายม่วง ที่กำลังรวบรวมสมาธิของเธอไว้ในมือที่กำลังถือไพ่สีรัตติกาล ...ริชเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆแต่ดูเหมือนเธอจะไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
“ เฮ้ นีฟาร์....ฉันเรียกไม่ได้ยินรึ?” ริชกำลังจะวางมือของเขาไว้ที่ไหล่บางนั่น แต่กลับถูกนีฟตวัดมือที่ถือไพ่ของเธอนั้น จ่อคอชายหนุ่มเอาไว้
“ ฮะ...เฮ้ ?”
“ แม้แต่นายก็ด้วยรึ?” นีฟมองตาขวาง
“ เอ๋? “ ริชมองนีฟที่ทำท่าทางแปลกๆใส่เขา นีฟถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลดมือของเธอลง
“ ช่างเหอะ.....นายไม่เคยคุยกับฉันนี่นา “
“ หือ? “ ริชคลำคอของตัวเองเบาๆ
“ คราวหน้า ถ้านายเรียกชื่อฉันเต็มๆ นายเจอดีแน่!” นีฟตวัดไพ่ขึ้น อีกครั้ง
“ อะ..โอเค”
“ มีอะไร?” หญิงสาวเอ่ยถาม หลังจากไม่รู้จุดประสงค์ของผู้มาเยือน เธอเอง...ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเมื่อ 999 ปีก่อน ก็ไม่เคยได้พูดคุยกับชายคนนี้เลยสักครั้ง
“ ฉันมาบอกตำแหน่งของเธอน่ะ “
“ ตำแหน่ง?” นีฟเอียงคอมองอย่างสงสัย
“ อืม...ตอนออกรบจริง..” ริชเตรียมอธิบาย แต่โดนปรามไว้ก่อน
“ หยุด!!!” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย
“ ฉันว่านายพล่ามยาวแน่ๆ…ไปคุยตรงนั้นดีกว่า” นีฟชี้ทางโขดหินก้อนใหญ่ ริมแม่น้ำ
“ อืม..ก็ได้”
..............
“ หมายความว่า ให้ฉันเป็นกองหลัง?” นีฟขมวดคิ้วหลังจากฟังที่ริชอธิบายเมื่อครู่ แต่ดูเธอยังงงๆอยู่
“ อืม..เธอสามารถบังคับไอ้นั่นได้ใช่ไม๊?” ริชชี้ไปทางไพ่สีดำที่วางกองอยู่ข้างๆตัวเธอ นีฟหยิบมันขึ้นมาแล้วบังคับให้มันลอยขึ้น เธอสั่งให้มันพุ่งตรงไปปักอยู่ที่ต้นไม้ใกล้ๆ
“ แบบนี้น่ะเหรอ?”
“ อืม...ฉันจะใช้ประโยชน์จากตรงนี้”
“ ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ...เดี๋ยวฉันให้แบล็กช่วยอีกแรง”
“ เห????” นีฟเริ่มสงสัยหนักขึ้น คนตรงหน้าต้องการจะทำอะไรกันแน่
“ แล้วเธอจะเข้าใจเมื่อถึงเวลาเองล่ะ ....ขยันฝึกระยะประชิดบ้างก็ดีนะ “ ริชพูดพลางลุกขึ้น ส่งยิ้มให้แล้วเดินกลับเข้าป่าไปตามเดิม นีฟมองตาม ด้วยสายตาที่มีเครื่องหมาย ( ? )
“ อะไรวะ?”
..............บิรเวณป่าทางเหนือ ห่างจากถ้ำ 10 กิโลเมตร
“แบล็กเว้ย!!!” ราฟว์เดินเข้ามาหาแบล็ก ทั้งๆที่ตัวยังไม่โผล่แต่เสียงนั้นนำมาก่อนแล้ว ทันใดนั้น ขาของราฟว์เหมือนกับไปสะดุดสายอะไรสักอย่างเข้า เสียงเตือนภัยดัง กรุ๊งกริ๊ง~ แบล็กที่ได้ยินเสียงอยู่ไกลๆ ก็รีบวิ่งมา พบกับราฟว์ที่กำลังดึงสายอะไรสักอย่างออกจากขา
“ เฮ้ย!! ราฟว์!!!!!! ระวัง!! “ สิ้นเสียงแบล็ก ราฟว์ก็เงยหน้าขึ้น มีดนับร้อยเล่มพุ่งตรงมาทางเขา
“ แว๊ก!!!!” ราฟว์ชักปืนของเขาออกมาตามสัญชาติญาณ
“ Thunder Barrier!!!”
เปรี้ยง !!! แกร๊ง~
มีดที่พุ่งเข้ามานั้นถูกหยุดด้วยกระสุนสายฟ้า ร่วงกราวลงกับพื้น ห่างจากเท้าของราฟว์เพียง 10 ซม.
“ เกือบตายแล้วนะเว้ยเฮ้ย!!” ราฟว์โวย เมื่อเห็นแบล็กเดินเข้ามาเก็บอาวุธของตัวเอง
“ ใครใช้ให้แกเดินเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะฟระ” แบล็กเถียงกลับ
“แล้วใครใช้ให้แกทำของแบบนึ้กลางป่าวะเนี่ย?”
“ มันก็เรื่องของข้าล่ะเฟ้ย!!!”
ไม่นานนักทั้งคู่ก็เริ่มสงครามน้ำลาย จนราฟว์นึกถึงจุดประสงค์การมาของเขาได้
“ พอละ...ฉันมีธุระกับนาย” ราฟว์ตีหน้าเคร่ง ทำอารมณ์ให้เป็นปกติที่สุด
“ อะไร?”
“ แผนการรบของริช”
............................................................
ช่วงค่ำ บริเวณ ถ้ำเซเรส [ถ้ำที่เป็นแหล่งกบดานชั่วคราของเหล่าแมดเนส]
“ เฮ้!! พี่ริช” ฟีนตะโกนเรียกริชที่เดินกลับเข้ามา
“ หือ?” ริชเดินมาหาน้องชายที่กำลัง บำรุงรัษาอาวุธของเขาอยู่
“ พี่มาซ้อมกับผมหน่อยมั๊ย?” ฟีนชูง้าวคู่ใจขึ้นกระทบแสงจันทร์ ทำตาเป็นประกาย
“ ไม่ล่ะ...พี่มีธุระกับแอเรียลนิดหน่อย” ชายผมเงินยิ้มให้บางๆ แต่มันไม่ทำให้คนตรงหน้ายิ้มออก ริชเดินกลับเข้าไปหาแอเรียล แต่เขาเองก็รู้ดีว่า น้องชายคนนี้ทำตัวเหมือนเด็กแค่ไหนเวลาอยู่กับเขา
“ นายไปรอริมแม่น้ำนะ....แล้วเดี๋ยวพี่ตามไป”
“ ครับ!!” ฟีนยิ้มรับก่อนจะวิ่งไปรอที่ริมแม่น้ำตามคำสั่ง
………………..
ภายในถ้ำเซเรส แอเรียลนั่งจดบันทึกอะไรสักอย่างใส่สมุดสีน้ำตาล เมื่อเห็นว่ามีผู้เดินเข้ามาก็ รีบเก็บสมุดนั้นลงกระเป๋าไป
“ ไง....เป็นไงบ้าง” แอเรียลทัก
“ ไม่ดีเท่าไร....” ริชตอบ ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ
“ แอเรียล....”
“ หืม?”
“ เธอมาทำอะไรที่นี่กันแน่น่ะ?” ริชจ้องแอลตาเขม็ง เหมือนจะล้วงความลับที่เธอปิดบังเอาไว้ให้ได้
“ กะ...ก็ มาส่งข่าวไง ฉันเป็นผู้นำข่าวสารนะ” แอลนั่งนิ่ง เหมือนพยายามปิดบังอะไรสักอย่าง
“ ถ้าแน่ใจว่าจะปิดบังฉันได้...เธอก็จงปิดบังต่อไป” ริชลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปนอกถ้ำอย่างไม่สนใจเท่าไรนัก ทิ้งให้แอลนั่งอยู่คน
เดียวต่อไป
“ นายนี่...เย็นชาไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ”
....................................
“ ราฟว์!!!!” เสียงหวานใสของหญิงสาวเรือนผมสีชมพู ตะโกนเรียกชายหนุ่มผู้ซึ่งกลับมาจากป่าทางเหนือด้วยท่านทางอิดโรยเล็กน้อย ( อิดโรยเพราะฉะกะเจ้าแบล็กมาไง – ราฟว์ )
“ อะไรรึโฮตารุ?”
“ วันนี้ฉันไปฝึกวิชาที่ป่าตรงโน้นมา...แล้วเอ่อ...”โฮตารุพูดพลางยกตะกร้าผลไม้ขึ้นมาตะกร้าหนี่ง
“ นี่....ฉันเก็บมาฝาก” หญิงสาวพูดด้วยท่าทีเขินอายเล็กน้อย พร้อมกับส่งตะกร้าผลไม้ให้
“ เอ๋? ให้ฉัน......” ราฟว์รับมาด้วยใบหน้าไม่เชื่อ....หญิงสาวนางนี้ทำแบบนี้เป็นด้วยรึ? โฮตารุพยักหน้าเล็กน้อย แล้วยืนก้มหน้า ซ่อนใบหน้าบางอย่างเอาไว้...
“ ฉะ...ฉันไปนะ...เดี๋ยวต้องไปให้พี่ริชอีกคน” โฮตารุไม่รอฟังคำตอบ แล้วถือตะกร้าผลไม้อีกใบวิ่งไปอีกทาง ราฟว์มองตะกร้าที่มีผลไม้ใส่จนเต็มนั่นเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มขึ้นมาเล็กๆ
“ ทำตัวน่ารักก็เป็นนี่นา....”
...............
ริมแม่น้ำ ห่างจากถ้ำเซเรส 3 กิโลเมตร....
“ ย๊าก!!!!!!!!!!!!” ฟีนพุ่งตัวเข้าโจมตีริช ที่เป็นฝ่ายตั้งรับด้วยความเร็ว แต่มันก็ไม่ทำให้ริชลำบากในการตั้งรับแต่อย่างใด
“ ออกแรงให้เต็มที่สิ!!” ริชตะโกนบอกน้องชายที่ดูเหมือนจะออมแรงของตนไว้
“ ถ้าพลาดไปคนที่เจ็บก็คือพี่นี่นา!” ฟีนเถียงกลับ จังหวะที่ง้าวของฟีนกระทบกับดาบของริชนั้น ริชผ่อนแรงที่ปลายดาบแล้ว ยกเข่าขึ้นกระแทกเต็มๆท้องของอีกฝ่าย จนฟีนนั้นล้มไปงอตัวที่พื้น
“ อุ๊บ!!!”
“ ในสนามรบ...ถ้าไม่ออกแรงให้เต็มที่คือตายสถานเดียว จะมาห่วงคู่ต่อสู้อยู่ไม่ได้หรอกนะ” ริชพูดพลางเอาดาบจ่อที่หัวของฟีน
“ แล้วถ้านายไม่มีสมาธิเหมือนเมื่อกี้ล่ะก็ นายก็ตายเหมือนกัน” ริชพูดพลางเก็บดาบของตน
“ คืนนี้นายเก็บไปคิดซะ...ว่าวันนี้นายขาดอะไรไปบ้างในการต่อสู้..พรุ่งนี้ฉันจะฝึกใช้พลัง เตรียมตัวให้ดีด้วยก็แล้วกัน”
“...ค...ครับ” ฟีนลุกขึ้นมานั่งกุมท้อง ปักง้าวไว้กับผืนดิน แล้วพยุงตัวเองลุกขึ้นเดินไปอีกทาง
ริชหันหลังเดินกลับ...พอดีกับที่โฮตารุวิ่งหน้าตั้งมาอย่างเหนื่อยหอบ
“ โฮตารุ?”
“ ค่า....พี่ริช..วันนี้ฉันไปฝึกวิชาค่ะ...ฉันเลยเก็บไอ้นี่มาฝาก” โฮตารุยื่นตะกร้าผลไม้ที่เหมือนกับของราฟว์ให้ ริชมองดูของในตะกร้านั้น ก่อนจะหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะส่งยิ้มให้
“ ขอบใจนะ....โฮจจัง...แต่ว่า..”
“ คะ?”
“ ไอ้พวกนี้น่ะ...มันกินไม่ได้หรอกนะ” ริชหยิบผลไม้ลูกสีแดงขึ้นมาหนึ่งลูก
“ ไอ้นี่น่ะ..มีผลต่อกระเพราะ..ทำให้ถ่ายท้องไม่หยุดเลยล่ะ” โฮตารุหน้าซีดเล็กน้อย ก่อนที่ริชจะหยิบผลไม้คล้ายองุ่นม่วงขึ้นมาอีกหนึ่งลูก
“ ส่วนผลนี้....ทำให้ อาเจียน...ใครทานเข้าไปมาก มีหวังไม่รอดแน่ๆ” ริชกำลังจะหยิบอีกลูกหนึ่ง พร้อมกับเงยหน้ามองหญิงสาว ...ขณะนี้เธอกำลังเบ้หน้าจะร้องไห้
“ เฮ้ย!...โฮจจัง?”
“ พอเหอะค่า~~~~ ฉันมันไม่ได้เรื่องจริงๆ แง๊~~~~~~~” และแล้ว....โฮตารุก็ปล่อยโฮมายกใหญ่ จนริชถึงกับทำตัวไม่ถูก
“อะ..เออ...โฮจจัง...คือ..พวกนี้ใช้เป็นยาได้นะ” สิ้นเสียงริช....โฮตารุก็หยุดร้องแล้วฟัง
“ คือถ้าเอาผลนี้ กับผลนี้มา บดรวมกัน ก็จะใช้เป็นสมุนไพรแก้พิษได้” ริชเหงื่อตกไปพลาง อธิบายไปพลาง การทำให้สาวน้อยนางนี้หยุดร้องได้ ถือเป็นเรื่องลำบากที่สุด
“ ค่ะ “
“ แล้ว....เธอได้เอาไปให้ใครอีกรึเปล่า?” ริชเลิกคิ้วถาม
“ อะ..เอ่อ....ค่ะ” โฮตารุนึกถึงราฟว์ขึ้นมาทันใด..
................
วันรุ่งขึ้น....แบล็ก กลับมาจากป่าทางเหนือ กลับมาที่ถ้ำเนื่องจากหาของกินไม่ได้ เลยกะจะกลับมากินที่ถ้ำซะหน่อย เมื่อกลับมา ก็เห็นราฟว์นอนอยู่ปากถ้ำ เอาผ้าชุบน้ำโปะหน้าผาก ร่างกายซูบเซียว แล้วมีสาวน้อยนางหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ
“ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?แอเรียล”
“ อาหารผิดสำแดงจ้ะ” แอเรียลหันไปยิ้มแห้งให้แบล็ก
“ ก็งี้ล่ะน๊า~ กินอะไรไม่เคยดูตาม้าตาเรือ สมน้ำหน้า” แบล็กพูดพลางเหลือบไปเห็ผลไม้ที่วางอยู่อีกฝั่งหนึ่ง แล้วหยิบขึ้นมากิน แอเรียลที่ดูเหมือนจะได้ยินเสียงแปลกๆ เลยหันไปดู เห็นแบล็กกำลัง นั่งกินผลไม้ลูกสีแดงอย่าเอร็ดอร่อย
“ แบล็ก.....” แอลได้แต่นิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก งานเข้าตรูอีกแล้ว.....
“ หือ?....อุ๊บ!”
โครก~~~~~~~~~~~
เสียงกระเพาะทำงานอย่างผิดปกติดังขึ้น แบล็กวิ่งแจ้นอย่างไม่คิดชีวิต ออกไปนอกถ้ำ จุดหมายคือ ‘ พุ่มไม้ ‘
ช่วงกลางวัน.....ซาร์ได้กลับมาที่พักหลังจากหายหน้าหายตาไปวันหนึ่งเต็มๆ
“ หือ? สองคนนี้เป็นอะไรน่ะ” ซาร์ถามหลังจากที่เห็น คนสภาพกึ่งตายของคนสองคน นอนอยู่ปากถ้ำ
“ กินผลไม้พิษเข้าไปนะจ้ะ” แอลพูดพลางกอดตะกร้าผลไม้แน่นกลัวจะมีคนหยิบไปกินอีก
“ อ่อ...พวกซื่อบื้อ” ซาร์พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะโยนกวางตัวเบ้ง ลงที่ปากถ้ำ
“ อาหารเย็นนี้น่ะ”
“ เน่ๆ....พวกเธอเห็นแบล็ก...” นีฟที่ทำตัวเหมือนผีเข้าไปทุกวันโผล่มาจากทางด้านหลัง แบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง แทรกขึ้นมาอย่างแนบเนียนเล่นเอาทั้งแอลและซาร์เหวอไปเลย
“ อ้าว....ไอ้เจ้านี่มานอนอะไรตรงนี้อะ” นีฟเดินเข้าไปเตะแบล็กอย่างแรง
“ มีอะไรเหรอ?นีฟ” ซาร์ถามด้วยหน้าที่
“ จะมาคุยกะมันเรื่อง แผนการรบของไอ้เจ้าบ้านั่นน่ะ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย” นีฟทำหน้าเซ็งปนหงุดหงิด ไม่ได้ดังใจสักอย่าง
“ แล้วไอ้เจ้านั่นล่ะ?” นีฟมองหาเป้าหมาย
“ หือ? ใครอ่ะ? “แอลถามนีฟที่กำลังหันคอของเธอไปมา จนเหมือนจะหลุด
“ ไอ้หัวหน้าซื่อบื้อนั่นไง”
“ ริชน่ะเหรอ?...ฝึกใช้พลังกับฟีนอยู่ริมแม่น้ำล่ะมั้ง” นีฟทำท่าจะเดินไปแต่ก้โดนซาร์ห้ามไว้ก่อน
“ อย่าไปยุ่งกับเค้าเลยน่า...เดี๋ยวคืนนี้ค่อยคุยกันก็ได้...ตอนฝึกน่ะ สองคนนั้นไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งหรอกนะ”
“ รู้เรื่องกันดีจริงๆ....ฉันเองไม่ค่อยรู้เรื่องของสมาชิกซะเท่าไรเลย...” แล้วทั้งหมดก็ตกอยู่ในภาวะเงียบชั่วคราว
แซ่ก ~ แซ่ก~ แซ่ก~ ...
เสียงบางสิ่งเดินฝ่าทุ่งหญ้า มุ่งมาทาง 3 สาว...เสียงนั้นเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสาม กำอาวุธของตนแน่น เตรียมรับมือกับสิ่งที่เข้าใกล้เข้ามา และแล้วสิ่งนั้นก็ปรากฏ....
“ ชะ....ช่วยด้วย” เสียงหญิงสาวในสภาพเหนื่อยอ่อน แบกร่างชายอีก 2 คนที่สภาพไม่ต่างกันนักมา จากนั้น ร่างของเธอก็ร่วงลงสู่พื้น พร้อมกับอีกทั้งสองร่างร่วงหล่นตามไป
“ ฮะ....เฮ้!” ซาร์ รีบรุดไปที่ร่างของบุคคลปริศนาทั้ง 3 ก่อนจะเรียกนีฟและแอล มาช่วยกันพยุงไปวางใกล้ๆกับ ร่างทั้งสองที่นอนอยู่ก่อนแล้ว
“ งานเข้าอีกจนได้” แอลบ่นน้อยๆก่อนจะไปนั่งลงที่เดิม
“ แอเรียล ดูไปก่อนละกันนะฉันจะไปหาฟืน” นีฟบอกแล้วเดินหายเข้าไปในป่า
“ งั้นฉันจะเอา กวางไปชำแหละก่อนละ ฝากคนเจ็บด้วยนะแอล” ซาร์พูดจบก็ลากกวางหายเข้าดงหญ้าไป เหลือแอลที่ต้องเฝ้าคนเจ็บที่เพิ่มมาอีก 3 คน กลายเป็นว่าเธอคนเดียวต้องดูคนเจ็บเพิ่มเป็น 5 คน
.......ริมแม่น้ำ ห่างจาก ถ้ำ 3 กิโลเมตร ริชกับฟีนก็ยังไม่เลิกที่จะฝึกพลัง ต่างฝ่ายต่างไม่ย่อหย่อนที่จะอัดพลังใส่กัน
“ Dark General!!!!” ฟีนตวัดง้าวที่มีเพลิงสีดำลุกโชนมากขึ้นกว่าเดิมเข้าใส่ริชที่ตวัดน้ำแข็งของเขาเข้าใส่เพลิงนั่น
“ ช้าไป...เอาใหม่!!!”
“Fire Arrow!!!” ฟีนเปลี่ยนท่วงท่า ตวัดง้าวเป็นรูปมหากางเขน แล้วตวัดเพลิงสีทมิฬซ้ำเข้าไป เกิดลูกธนูไฟสีดำเป็นร้อยลูกพุ่งเป้าตรงไปหาริชที่ ใช้ความเร็วของเขาหลบหลีก ป้องกัน และโจมตี ภายในเวลาอันรวดเร็วเหมือนกัน ทั้งคู่ต่างฟาดอาวุธใส่กันอย่าไม่หยุดหย่อน จนซาร์ที่เดินเอาขวานของเธอมาล้างต้องหยุดยืนดู
“ สองพี่น้องนี่เอาจริงเอาจังกันดีจริงๆ” ซาร์พึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินลงไปหาสองพี่น้องนั่น
“ Freeze Burning!!!” แขนข้างขวาของริชที่ถือดาบสีทอง เริ่มถูกน้ำแข็งกลืนกิน ริชฟาดแขนข้างนั้นใส่ฟีนที่ยืนตั้งรับด้วยง้าว ก่อนที่น้ำแข็งจะเริ่มลุกลามไปที่อาวุธของฟีน พลอยสีดำที่ติดง้าวอยู่เปร่งประกาย เกิดไฟลุกท่วมขึ้นมาอีกครั้ง ธาตุทั้งสองเริ่มตีกัน ทั้งน้ำแข็งและไฟต่างโจมตีกันครุกรุ่น
“ พอได้แล้วล่ะทั้งสองคน....วันนี้มีแขก ออกไปต้อนรับกันหน่อย ” ซาร์ที่ยืนดูอยู่ได้ไม่นานก็ต้องเข้ามาหยุด ทั้งสองคนลดพลังลงจนเหลือ 0 น้ำแข็งและไฟที่เผาผลาญกันอยู่หายไปจนหมด
“ แขกเหรอ?” ฟีนลดง้าวของเขาลง ก่อนที่จะเดินตามซาร์ไป
“ อ่า..ไปกันก่อนนะ ...แล้วเดี๋ยวตามไป” ริชปลีกตัวเดินไปอีกทาง ซึ่งทั้งสองคนก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เป็นเรืองปกติอยู่แล้ว
กลับมาที่ถ้ำเซเรส นีฟกำลังก่อฟืน ส่วนซาร์กำลังเอาเนื้อกวางมาเผา ( โอ้..ชายหนุ่มเรื่องนี้โคตรจะสุภาพบุรุษจริงๆ)
ฟีนเดินไปหาราฟว์กับแบล็กที่นอนอยู่ แล้วเอาเท้าศักดิ์สิทธิ์(ที่เจ้าตัวตั้งขึ้นมาเอง)กระทุ้งพองามเข้าที่ท้องน้อยของทั้งสอง ทั้งราฟว์และแบล็ก ลุกขึ้นมาแทบจะทันที แล้วเกิดสงครามฉะปากกันเป็นเรื่องปกติ โฮตารุที่แอบไปซุ่มเงียบฝึกอยาคนเดียวตอนนี้กลับมาทำคุณไท่โทษ บดยาโดยใช้คฑาเวทย์มนต์ของเธอ แล้วนำไปร่ายมนต์ใส่ร่างของบุคคลปริศนา ทั้งสาม ให้ผ่อนหนักเป็นเบา หญิงสาว ผู้มาใหม่ลืมตาขึ้นมาช้าๆ เมื่อได้สติ เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็พบกับโฮตารุที่นั่งยิ้มให้เธออยู่
“ โอ๊ย...” หญิงสาวนางนั้นพยุงตัวลุกขึ้น แต่ก็ได้รับผลก็ทบจากบาดแผลที่ยังไม่หายดีนัก
“ เธอชื่ออะไร? เป็นใคร? มาจากไหนเหรอ?” โฮตารุร่ายคำถาม ด้วยความที่เธอเป็นเด็กช่างสงสัย
“ ฉันชื่อ รีซ่า.....มาจากหุบเขาทาลัส” หญิงสาวแนะนำตัว และเธอก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นคนที่ช่วยเธอนั้นสวมชุดสีดำที่มีตราสัญลักษณ์รูปมหากางเขน ติดอยู่..
“ Madness” รีซ่าพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ดังพอที่จะทำให้โฮตารุได้ยิน
“ อื้อ...เราคือชาวแมดเนส..ผู้ที่จะช่วยโลกนี้ไงล่ะ” โฮตารุพูดด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความหวัง
“ ไม่มีทาง...ผู้ที่จะช่วยโลกนี้ได้มีแต่พวกเรา ชาว Calm (ไคลม์) เท่านั้น “ รีซ่าแย้ง
“ เธอคงเป็นคนของท่านมัวร์...ยังไงซะ ตอนนี้เธอมาอยู่กับพวกเรา ขอให้สงบไว้ซะหน่อยดีกว่า ทางเราเองก็ไม่ได้อยากมีปัญหากับพวกท่านหรอก” แอลที่เพิ่งเดินเข้ามา ได้ยินที่ทั้งสองคนคุยกันพอดี
“ ยังไงก็...ออกไปหาพวกเราหน่อยเหอะ” แอลยิ้มให้อย่างเป็นมิตร โฮตารุพยักหน้าให้แล้วช่วยพยุงรีซ่าให้ออกไปที่กองไฟหน้าถ้ำ
...........................
ทางด้านริชที่ปลีกตัวออกมา เนื่องมาจากเขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ซึ่งเขาเองก็ไม่อาจรู้ได้ จึงได้แต่ทำการป้องกันไว้เท่านั้น ริช เสกขนนกของเขาออกมา 50 เส้น ปักไว้รอบบริเวณถ้า ห่างจากถ้ำประมาณ 500 เมตร เพื่อที่สิ่งแปลกปลอมเข้ามาจะได้ตั้งรับทัน.....เมื่อทำการปักข่ายพลังไว้เรียบร้อยแล้ว..ริชก็มุ่งหน้ากลับไปหาพวกพ้อง...แต่ทว่า..
ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงแ ผ่นดินสะเทือน กำลังใกล้เข้ามาทางพวกเขา เหมือนกองทัพอะไรบางอย่าง รุดหน้ามาทางพวกเขาอย่างรวดเร็ว ริชรีบวิ่งไปหาพรรคพวกเพื่อแจ้งสิ่งผิดปกติ แต่ว่า..ดูเหมือนทุกคนจะรู้สึกได้แล้ว...
“ ไง แนวหน้าวิ่งหน้ามาตั้งมาแล้ว เป็นไงบ้างล่ะพวก” ราฟว์ที่หายเป็นปกติแล้ว ทำหน้ายียวนใส่
“ ไม่มีอะไรก็แค่...Bone army ( กองทัพกระดูก )”
“ มากันเท่าไรล่ะ สะเทือนมาขนาดนี้”
“ ไม่รู้สิ ไม่ได้นับ..แต่ถ้ามันพังเขตพลังเข้ามาได้เมื่อไร พวกเราเจอศึกหนักแน่ เตรียมตัวให้ดีหน่อยละกัน” ริชหยิบอาวุธของเขามาพัดเล่น
“ ยังไงซะ...ฉันหิวฟร่ะ...ขอกินก่อนละกัน” ริชนั่งลงหน้ากองไฟอย่างไม่ยี่หร่ะท่ามกลางสภาวะตึงเครียด
“ ลงแบบนิ้แล้ว คงไม่น่าห่วงอะไรละมั้ง” แบล็กนั่งลงตาม ก่อนที่ทุกคนจะนั่งซัดอาหารมื้อเย็นอย่างใจเย็น ท่ามกลางเสียงกองทัพกระดูกี่ไม่ทราบจำนวนแน่ชัด
3 ชม. ผ่านไป ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แอลกับรีซ่าขอตัวไปดูสองคนที่นอนเจ็บอยู่
“ ฉันจะนอนล่ะนะ” ซาร์หอบข้าวของเข้าไปในถ้ำ
“ ฉันไปด้วยยยยยยย” โฮตารุวิ่งตามไป
“วันนี้เวรใครล่ะ?” นีฟเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยังกินกันไม่เลิก
“ ฟีนกับราฟว์” แบล็กตอบ...คนถูกเอ่ยชื่อนั่งมองหน้ากัน
“ ถ้างั้นโชคดีนะ ฉันเองก็ง่วงละ พรุ่งนี้ฝึกวิชาต่อ” ริชเก็บอาวุธแล้วเดินไปที่ปากถ้ำ ล้มตัวลงนอนตรงนั้น
“ พอดีเลย พรุ่งนี้ฉันฝึกกับนายนะริช” แบล็กวิ่งตามริชไป...
“ ไม่มีใครหวั่นบ้างเรอะ?เรื่องเสียงนี้” ฟีนเอ่ยถาม
“ ไม่เลย” ริชและแบล็ก ประสานเสียงตอบ เล่นเอาคนถามคอตก แล้วไล่ทั้งสองไปนอน ทิ้งให้ตัวอยู่กับอีกคน
(จะตีกันตายไม๊น๊อ – ฟีนคิด)
05:27 น.
เปรี๊ยะ~
เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ดังพอที่จะทำให้คนที่หลับยามตื่นขึ้นมาได้ ดังพอที่จะทำให้คนที่จมอยู่ห้วงนิทราลืมตาขึ้นมา ดังพอที่จะทำให้คนเจ็บหายเป็นปลิดทิ้งลืมตาตื่นขึ้นมา( อันนี้เกี่ยวมะ?)
“ กองทัพกระดูก!!!!!!!!!” เสียงราฟว์ดังลอดเข้ามา
TBC…..
ความคิดเห็น