เรื่องสั้นประชดอารมณ์ II

เนื้อเรื่อง

เรื่องสั้นประชดอารมณ์ ตอน ร้านน้ำชา

"ไม่ได้ ยังไงๆแกก็ต้องแต่ง" เสียงเถ้าแก่ดังมาจากบ้านใหญ่โตที่ติดกับอาคารพาณิชย์กลางๆซอย
"ไม่เตี่ย ยังไงๆอั๊วก็ไม่แต่ง จะให้อั๊วไปแต่งงานกับผู้หญิงที่อั๊วไม่ได้รักได้ยังไง"
ผมคิดในใจ 'สงสัยอาตี๋ลูกเถ้าแก่คงจะเถียงเรื่องคลุมถุงชนเป็นแน่' ผมว่าพลางรินน้ำชาให้ลูกค้าต่อไป
สักพักที่ผมคาดก็คงไม่ผิด เพราะเจ้าตี๋ลูกเถ้าแก่เดินออกจากบ้านอย่างหัวเสียแล้วขับรถออกไป
เถ้าแก่แกคงโกรธมากตะโกนไล่ลูกชายตัวเอง ผมมองอาตี๋ลูกชายเถ้าแก่อย่างเห็นใจ

เถ้าแก่แกเป็นคนเจ้าระเบียบมาก ผมเห็นอาตี๋แกตั้งแต่เด็กแล้ว แกมักจะถูกเถ้าแก่บังคับในสิ่งที่เจ้าตัวไม่ต้องการเสมอๆ
ทั้งสถานที่เรียน เถ้าแก่บังคับให้แกเรียนอย่างหนัก เรื่องเที่ยวกับเพื่อนก็คงไม่ต้องพูดถึง แถมยังบังคับให้แกเรียน
มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง อาตี๋แกเคยมาปรารภกับผมอยู่บ่อยๆว่ามันอยากเป็นทนาย แต่เถ้าแก่ก็บังคับให้มันเรียนหมอ
แต่อาตี๋แกก็ไม่เคยขัดใจเตี่ยมันเลย จนกระทั่งบัดนี้เถ้าแก่แกมานั่งระบายความในใจกับผมเนี่ยแหล่ะ

"เนี่ย แต่ไหนแต่ไรมันก็ไม่เคยขัดใจอั๊วเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือเรื่องอะไรก็ตาม"
"แค่อั๊วอยากให้ลูกมันได้ดิบได้ดีกะเขามั่ง ให้มันแต่งงานกะคนที่อั๊วเห็นว่าดีแล้ว จะได้มีครอบครัวที่ดีๆ"
"ผมว่าเถ้าแก่ควรเปิดใจยอมรับความคิดของลูกมั่งนะครับ" ผมว่า
"ผมว่าเถ้าแก่น่าจะปล่อยให้ลูกเถ้าแก่เนี่ยเจอผู้หญิงดีๆด้วยตัวของเขาเองจะดีกว่านะครับ"
"ทำไมวะ ไอ้การที่อั๊วหาผู้หญิงที่ดีๆให้เองเนี่ย อั๊วก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน"
"อั๊วเป็นพ่อมัน อั๊วย่อมรู้ดีว่าอะไรดีอะไรไม่ดี อั๊วเลือกสิ่งที่ดีๆให้กับลูกเสมอนั่นแหล่ะ"
เถ้าแก่พูดอย่างหัวแข็งและยืนยันในสิ่งที่ตัวเองกระทำแก่ลูกตัวเองว่าถูกต้องดีแล้ว
"จะว่าไป พูดมากชักคอแห้งแฮะ ขอน้ำชาหน่อยสิ เอาแบบชงอ่อนๆเหมือนเดิมนะ"
"ครับ" ผมรับคำก่อนจะกลับไปชงชาตามหน้าที่

"ได้แล้วครับ" ผมพูดพร้อมกับวางน้ำชาให้เถ้าแก่
เถ้าแก่จับแก้วน้ำชาค่อยๆรินเข้าปากจำนวนมาก ซักพักความรู้สึกเด่นชัดของน้ำชาทำให้เถ้าแก่ต้องบ้วนออกมา
"อะไรกันเนี่ย นี่มันชาแก่จัดเลยไม่ใช่เหรอ ฉันบอกเธอว่าเอาอ่อนๆนะ แล้วฉันก็ไม่เคยกินชาแก่ๆด้วย" เถ้าแก่พูดด้วยความโมโห
"เหรอครับ งั้นก็ขอโทษด้วยครับ คือผมชอบชาแก่ๆน่ะครับ ก็เลยคิดว่าผู้ใหญ่อย่างเถ้าก่ก็คงชอบ"
"จะบ้ารึไง คนเราจะไปชอบชาเหมือนกันได้ยังไง ยังไงๆฉันก็ไม่ชอบที่แก่จัดแบบนี้หรอก ไอ้การจะมายัดเยียด
ให้คนเรากินของที่ไม่ชอบน่ะไม่ได้หรอก แบบนั้นเขาเรียกว่าเอาแต่ใจตัวเองมากกว่า อ๊ะ......"
เถ้าแก่พูดออกมาโดยที่ตัวเองก็คงนึกได้ว่าการกระทำของผมมันตรงกับสิ่งที่เถ้าแก่ทำกับลูกชายแบบเดียวกันไม่มีผิด
"ใช่แล้วล่ะครับ ชานี่ก็เหมือนสิ่งที่เถ้าแก่ยัดเยียดให้ลูกชายยังไงล่ะครับ เถ้าแก่ไม่ชอบชาแก่จัดแต่ถ้าฝืนกินก็คงจะไม่ได้
สินะครับ แล้วถ้าเถ้าแก่ฝืนกินมันไปนานๆก็คงจะเบื่อมันแล้วอยากจะหาชาอ่อนกินจากที่อื่นยังไงล่ะครับ"
เถ้าแก่เริ่มเข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อให้เถ้าแก่ได้รับรู้แล้ว
"เถ้าแก่ยังเคยบอกผมไม่ใช่หรือครับ เมื่อตอนที่เถ้าแก่ข้ามมาจากเมืองจีน เถ้าแก่มาพร้อมภรรยาเพราะพ่อแม่ของเถ้าแก่
บังคับให้แต่งกับหญิงอื่นที่เถ้าแก่ไม่ได้รักนี่ครับ ทำไมเถ้าแก่ถึงลืมความรู้สึกในตอนนั้นไปเสียล่ะครับ"

บ้านหลังใหญ่ของเถ้าแก่บรรยากาศภายนอกมืดหมดแล้ว แต่ภายในบ้านยังเปิดไฟอยู่
รถของลูกชายเถ้าแก่แล่นเข้าไปในบ้าน เงา
ของอาตี๋ลูกชายเถ้าแก่พาดผ่านหน้าต่างไป
แต่ก็เจอกับเงาของเถ้าแก่ที่อยู่รออยู่ตรงหน้าต่าง
"แกหายไปไหนมา" เสียงของเถ้าแก่ตวาดดังออกมา
"เตี่ยครับ ผมขอโทษครับ แต่ว่าผม..... ผม....."
"แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แกมันเป็นลูกชายที่ไม่ได้ความ แกมันดื้อ" เสียงเถ้าแก่ตำหนิลูกชาย
"ถ้าแกคิดว่าผู้หญิงที่พ่อเลือกมันไม่ดีพอ แกจะแต่งกับผู้หญิงที่แกเลือกก็ได้" สิ้นสุดคำพูด
ผมรู้สึกได้ว่าอาตี๋เองก็คงจะดีใจแน่ เงาของแกค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหน้าเถ้าแก่
"แต่สะใภ้บ้านนี้ต้องดีจริงนะ ถ้าแกเลือกผู้หญิงไม่ดีเข้าบ้าน พ่อจะเลือกให้แกเอง" เถ้าแก่กำชับ
"จริงหรือครับ ขอบคุณครับเตี่ย" อาตี๋ลูกเถ้าแก่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ยินดีมาก
"ไปๆๆ วันนี้เตี่ยเหนื่อยมามากแล้ว แกอาบน้ำแล้วก็ขึ้นนอนไปซะ" เถ้าแก่ว่าพลางขึ้นบันไดหายไป

จากเหตุการณ์นี้ก็ทำให้ผมได้รู้ว่า บางทีแค่เราปรับความเห็นให้ตรงกัน เอาใจเขามาใส่ใจเราก่อนที่จะทำอะไรลงไป อย่ายัดเยียดอะไรให้กับคนอื่นโดยที่เขาไม่ยินยอม ยิ่งยัดเยียดจะยิ่งที่ให้เขาเกิดปฏิกิริยาต่อต้านกับเรามากขึ้น และเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของความอดทน การสูญเสียที่ไม่อาจจะกู้ย้อนคืนมาได้ก็จะเกิดขึ้น

เถ้าแก่ขึ้นไปนอนพลางมองไปที่หน้าต่าง ท่าทางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคงจะทำให้แกเปลี่ยนความคิดตัวเองได้บ้าง
"ต้องขอบคุณพ่อหนุ่มจริงๆ..... แต่อั๊วเองก็ไม่เรื่องที่ไม่เข้าใจอยู่อย่างนึงนะ" เถ้าแก่เปรยขึ้นมาเบาๆ

ขณะเดียวกันผมเองก็กำลังปิดร้านอยู่หลังจากที่ขายเหล้าขาวให้กับลุงขี้เมาคนหนึ่งเสร็จ ผมจัดแจงเก็บเก้าอี้และปิดร้าน
และเดินออกมาก็เจออาเจ๊กที่กลับมาจากซื้อของที่เยาราช "อ้าว เจ๊กครับ ผมเก็บร้านให้เจ๊กแล้วนะครับ"
เจ๊กเดินไปยังร้านของตนเองพลางพูดพึมพำกับตัวเอง "ไอ้หนุ่มนั่นมันใครวะ อั๊วไม่เห็นจะรู้จักมันเลย"

ขณะเดียวกันเถ้าแก่เองก็ยังคงมองไปนอกนหน้าต่างแล้วกล่าวกับตัวเองเบาๆ
"อั๊วจำได้ว่าร้านนั้นมันของเจ๊กนี่ อาเจ๊กแกไปจ้างคนงานมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

สำหรับตัวผม ผมไม่สนหรอกครับว่าใครจะสนใจผม อย่างน้อยผมก็ได้เงินจากการขายของที่ร้านน้ำชาไปประทังชีวิตตัวเองได้อีกวันแล้วล่ะ
(แต่ท่าทางเขาจะไม่ได้จ้างนายนะ แล้วนายเข้าไปทำงานได้ไงเนี่ย? :ผู้เขียน)

จบแล้วจ๊ะ