South park : ♦- Story of Love with ghost -♦

ลำดับตอนที่ #4 : Episode Creek : Part 4

Episode Creek : Part 4

First day with ghost

"ทวีก ทวีก......."

"หืม................."

"ทวีกตื่นได้แล้วจ้ะลูก"

"งืมม.........."

เสียงงึมงำในลำคอของทวีกดังขึ้น เขาลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ2-3รอบ ก่อนที่จะหันมาถามคุณแม่ของตนเองด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นกว่าเมื่อวาน...

"มีอะไรหรอครับแม่?"

"พอดีแม่ทำอาหารเสร็จแล้วน่ะจ้ะ เลยเอามาให้ลูก ส่วนนี่ยาลดไข้นะ"

แม่ของทวีกพูดแล้วผายมือไปยังโต๊ะคอมของเขาที่มีถ้วยซุป ยาหนึ่งแผง และแก้วน้ำหนึ่งใบวางอยู่

"ฮ่าๆ ผมดีขึ้นแล้วครับแม่"

เมื่อทวีกพูดจบเขาก็ลุกขึ้น ถึงแม้เขาจะยังเซอยู่บ้าง แต่เขาก็พยายามทำตัวไม่ให้เซ....และทำเป็นเหมือนว่าเรื่องราวเมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้น........

"ลูกดูโอเคขึ้นก็จริง แต่ลูกก็ยังดูไม่ไหวอยู่ดีนะจ๊ะ"

ผู้เป็นแม่มองลูกชายตนเองด้วยความรู้สึกเป็นห่วง แต่ท่าทีของลูกชายที่แสดงออกมานั้นก็ดูเหมือนเขาสบายดีจริงๆนั่นแหละ..........แต่มันก็......เหมือนแกล้งทำมากกว่า

"ตอนนี้จะ11โมงแล้ว งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ"

ทวีกบอกแม่ของตนเองพลางมองไปยังนาฬิกาปลุกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของเขา ซึ่งแม่เขานั้นก็ยังมีท่าทีเป็นห่วงอยู่เล็กน้อย....... แต่จู่ๆแม่เขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดขึ้นว่า

"ลูกดูยังไงก็ยังฝืนตัวเองอยู่เลยนะ .......แต่ถ้าลูกบอกว่าสบายดี แม่ก็จะยอมเชื่อก็ได้"

"................"

"........อ้อแล้วก็....แจกันดอกไม้ตรงโต๊ะคอมที่หล่นแตกแม่เก็บไปทิ้งให้แล้วนะ..."

"......!!"

สิ้นเสียงของแม่ทวีกก็หันขวับมาทันที

"แม่หมายความว่ายังไงหรอฮะ?"

"........ก็แม่ได้ยินเสียงแจกันในห้องลูกตกแตกตอนประมาณ9โมง แม่เลยรีบวิ่งขึ้นมาดูน่ะสิ เพราะคิดว่าเกิดอันตรายขึ้นกับลูก........แต่พอขึ้นมาแม่ก็ยังเห็นลูกนอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม เพียงแต่ลูกตัวร้อนจี๋ แม่ก็เลยเอาแผ่นลดไข้มาแปะให้ลูกไงล่ะ......"

"...."

"............แล้วก็พอแม่ขึ้นมาอีกทีนึงก็เห็นว่าลูกไข้ลดแล้ว แม่ก็เลยแกะแผ่นลดไข้ออก แล้วก็ปลุกนี่แหละจ้ะ....."

เมื่อแม่ของทวีกพูดจบ หล่อนก็เดินออกไปจากห้อง พลางส่งยิ้มแล้วพูดกับลูกชายสุดที่รักว่า

"ดอกไม้ที่ลูกสั่งมา เขาเอามาส่งแล้วนะ แล้วแม่ก็เก็บไว้ให้แล้ว

"....................."

ทวีกไม่ได้พูดตอบแม่ไปเลยสักครั้ง เขายืนครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องบางอย่างอยู่........

"อย่าบอกนะ.......ว่าวิญญาณที่จ้องจะทำร้ายเรายังอยู่ที่นี่..

.."

ทวีกหันซ้ายหันขวาแล้วกวาดสายตาไปทั่วห้อง.......แต่เขาก็ไม่พบสิ่งปกติใดๆเลย..........

เขาตัดสินใจละทิ้งเรื่องที่ครุ่นคิดเมื่อครู่แล้วค่อยๆพาร่างกายตนเองที่ยังไม่หายดีไปอาบน้ำ ......ซึ่งแน่นอนพ่อเขาก็ซ่อมประตูห้องน้ำนั่นแล้ว.........สมกับเป็นพ่อของเขาจริงๆ.............

.

.

.

.

.

หลังจากที่เขาทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว เขาก็นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนขาวเดินออกมาจากห้องน้ำเป็นกิจวัตรประจำวัน เพียงแต่วันนี้เขาอาบน้ำช้ากว่าเดิม..........

ขาขาวที่ขาวเนียนไม่มีขนปกคลุมเดินสาวเท้าไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงห้องตัวเอง.........เขาหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูห้องตนเองพร้อมกับความรู้สึกหวาดกลัวที่ตีตื้นขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง.............

.......เขาสัมผัสได้ว่าห้องของเขาในตอนนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่.............มันคือพลังงานบางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์.............

คิ้วสีเหลืองบอนด์เริ่มขมวดกันเป็นปมจากความเครียด น้ำลายเริ่มเหนียวหนืดจนยากที่จะกลืนลง สายตาของทวีกในตอนนี้ดูสับสนมาก...........เขาควรจะทำอย่างไรดี?......

ทวีกยืนสงบสติอารมณ์ และ ปลอบใจตนเองว่า สิ่งที่เขาคิดนั้นเป็นเพียงความคิดมากของเขา.......

ในที่สุดมือเรียวขาวที่สั่นเทาก็ตัดสินใจบิดลูกบิดประตูห้อง แล้วค่อยๆแง้มออกดู..........แววตาที่สั่นคลอนเพราะความหวาดระแวงก็มองไปรอบๆ......

............ความว่างเปล่า...........นั่นคือสิ่งที่เขาเห็น...

ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจ แล้วพูดสบถกับตัวเองออกมาเบาๆว่า

"คิดไปเองจริงๆด้วยสินะ......."

เขาปิดประตูพร้อมกดล็อคมันเบาๆ แล้วก็พาร่างกายของตนเองเดินไปยังตู้เสื้อผ้าไม้สีดำ จัดแจงสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย........แต่ในขณะที่เขากำลังสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวเพื่อปกปิดร่างกายผิวสีขาวนวลราวกับไม่เคยต้องแสงอาทิตย์นั้น เขาก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะได้ยินเสียงใครบางคนที่เสียงนั้นคุ้นหูเขาขึ้นมา......

"นี่นายเป็นผู้ชายจริงๆหรอเนี่ย"

ทวีกรีบหันไปทางต้นเสียงที่อยู่ทางเตียงนอนของเขาทันที............และเขาก็ได้พบกับวิญญาณชายที่นั่งเท้าคางมองเขาอยู่...........ไม่ผิดแน่วิญญาณชายตนนี้เป็นตนเดียวกับที่ไล่ตามหลอกหลอนเขาเมื่อวานซืน..........เพราะเขาจำผมสีดำที่ปัดเป๋มาทางขวา กับหมวกไหมพรมสีน้ำเงินอันเป็นเอกลักษณ์ได้.....

มือไวเท่าความคิด ทวีกคว้าไม้เบสบอลที่วางอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าขึ้นมาพร้อมกับขู่วิญญาณชายตนนี้ด้วยความหวาดกลัว......

"ย่ะ-อย่าเข้ามานะ!........"

ที่สั่นของทวีกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับมือทั้งสองข้างที่กำไม้เบสบอลพร้อมตีได้ทุกเมื่อ...........ถึงแม้มันจะดูย้อนแย้งกับท่าทางของเขาที่ขาสั่นแล้วเดินถอยหลังไปนิดนึงก็ตาม.......

"ใจเย็นๆก่อนนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายนายซะหน่อย เพราะงั้นวางไม้นั่นลง แล้วสงบสติอารมณ์ก่อนนะ"

"น่ะ-นายรู้ชื่อของฉันได้ไง?!?!"

ทวีกขมวดคิ้วเข้าหากัน มือที่กำไม้เบสบอลอยู่ก็ค่อยๆลดลงมาเช่นกัน.....

"..........ฉันรู้มากกว่าชื่อของนายด้วยซ้ำ ........ไม่ว่าเรื่องที่นายเรียนคณะหัตถกรรม เรื่องอายุ ชื่อพ่อแม่...........โดนเพื่อนแกล้งเอาของไปซ่อน หรือแม้แต่เรื่องที่นายจีบสาวในคณะไม่ติดน่ะ....."

"เดี๋ยวนะ!!! นายรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง เรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกใครเลยนะ!!!"

สิ้นเสียงคำพูดของเครก ทวีกก็มีอาการเหวอเล็กน้อย บวกกับความอายที่โดนคนอื่นพูดเรื่องความลับของตัวเขาเองขึ้นมาแบบหน้าด้านๆ ทั้งๆที่เขาไม่เคยบอกใครมาก่อน......ด้วยความที่ไปต่อไม่ถูกเขาจึงได้แต่ชูไม้เบสบอลขึ้นพร้อมหวดทุกเมื่อเพื่อขู่อีกฝ่าย

"บอกมานะ!! ไม่งั้นนายโดนดีแน่!"

"..........................ไดอารี่ไง......"

วิญญาณของชายหนุ่มที่มีนามว่าเครก ทักเกอร์ พูดเบาๆ พร้อมชี้ไปที่สมุดเล่นหนาปกสีเขียวแก่ที่ถูกเปิดวางไว้............

"ห๊ะ!! "

ทวีกหน้าขึ้นสีอย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย........นั่นก็เพราะ ในไดอารี่ของเขานอกจากจะบันทึกเรื่องส่วนตัวในชีวิตประจำวันแล้ว ยังมีทั้งเรื่องความเปิ่นซุ่มซ่ามของตัวเขา เพ้อเรื่องความรัก หรือแม้กระทั่งเพ้อถึงคนที่(เคย)ชอบ.....

"ใครใช้ให้นายอ่านไดอารี่ของคนอื่นกันห๊ะ?!?"

ทวีกจ้องไปทางอีกฝ่ายแบบตาไม่กะพริบพร้อมทำหน้าจริงจัง เพื่อกดดันให้อีกฝ่ายตอบคำถามของเขา......

".......เฮ้ออ.......เอางี้นะนายวางไม้นั่นลงก่อน แล้วมานั่งคุยกันดีๆ ดีกว่า........."

"........................."

.

.

.

.

"สรุปคือนายแค่ต้องการหาไรทำที่เป็นความทรงจำที่ดีก่อนที่จะได้ไปเกิดใช่มั้ย?? เครก?"

ทั้งสองนั่งคุยกันดีๆ ซึ่งต่างฝ่ายต่างก็เข้าใจกันดีเสียด้วย ไม่เหมือนตอนแรกที่ทวีกแทบจะเปิดศึกฆ่าเขาให้ตายรอบที่สองแล้ว.....

"ก็นั่นแหละ.......พอฉันเห็นว่านายมองเห็นฉันได้ ฉันเลยตามนายมาไง.."

"ต่ะ-แต่ว่าฉันกลัวผีนี่นา.....ฉันไม่แน่ใจนะว่าจะช่วยนายได้มั้ย......เพราะตอนนี้ฉันยังไม่ค่อยเชื่อใจนายเท่าไหร่ ตั้งแต่ที่นายแกล้งหลอกฉัน แถมล่าสุดยังแอบอ่านไดอารี่ของฉันอีก........"

"เฮ้อ......เรื่องนั้นฉันยอมรับว่าฉันผิดจริง แต่เห็นแบบนี้ฉันก็ช่วยนายนะ"

"?? ตอนไหน??"

"..........ก็นายดูท่าทางนายจะตัวร้อนจี๋เลยนะ แถมนายยังนอนกระสับกระส่ายอีก.......ฉันก็เลยพยายามจะปัดแจกันนายให้แตก เพื่อให้แม่นายขึ้นมาดูอาการนายไง"

"...................."

ทวีกมองอีกฝ่ายที่เป็นวิญญาณพลางขมวดคิ้วอีกรอบ ถ้าเกิดถามเขาว่าเชื่อสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมั้ย.......เขายืนยันเลยว่าไม่........แต่ถ้าคิดดูกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันก็เป็นไปได้อยู่นะ.............

"ตอนนี้นายอาจจะไม่ค่อยไว้วางใจฉันเท่าไหร่ นั่นก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะนานไปเดี๋ยวนายก็เชื่อใจฉันเอง"

ทวีกนั่งหน้าเครียดครุ่นคิดเกี่ยวกับวิญญาณที่มีนามว่า เครก อยู่สักพัก เขาจ้องมองอีกฝ่ายจนตาแทบไม่กะพริบ จนกระทั่งเขาคิดขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตอนเขาใกล้จะหลับ เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนลูบหัวเขา แถมพูดอะไรบางอย่างด้วย.........ถึงเขาจะคิดว่ามันเป็นความฝันก็จริง.........แต่ถามดูมันก็ไม่เสียหายหรอก.........

"ค่ะ-เครก เมื่อวานนายได้ลูบหัวฉัน แล้วพูดอะไรบางอย่างหรือเปล่า?"

"แล้วนายคิดว่าไงล่ะ?  จะเป็นฝันหรือว่านายคิดไปเองก็ได้.............."

เครกพูดพลางยักไหล่ ทำหน้ายิ้มยียวนกวนประสาทจนทวีกเริ่มรู้สึกหมั่นไส้.........คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไง!

"........ฉะ-ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจนะ ตะ-แต่ตอนที่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมาลูบหัวฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจมาก............"

"แบบนี้น่ะหรอ?"

เมื่อเครกพูดจบ เขาก็โน้มตัวไปทางฝ่ายตรงข้าม แล้วค่อยๆใช้มือลูบไปที่ผมนุ่มๆสีเหลืองบอนด์..............ถึงแม้สัมผัสที่ได้รับจะเป็นเพียงแค่ลมที่พัดมากระทบผมของทวีกเบาๆ................แต่ดวงตาสีเขียวมรกตที่สบสายตากับดวงตาสีฟ้าอมเหลืองนั้นก็ทำให้คนที่มีชีวิตอยู่อย่างทวีกนั้นแทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ................

"........................"

"ทวีก..........หน้านายตอนนี้แดงมากเลยนะ..."

ทวีกหลุดจากอาการใจลอยแล้วฮึดฮัดปัดมือมือเครก(ที่ไม่มีวันโดน)ออก หน้าที่แดงจากอาการหัวใจเต้นแรงกว่าปกติยิ่งแดงขึ้นเมื่อถูกอีกฝ่ายทักดังนั้น.........

"เพ้อเจ้อ ฉันจะรีบกินข้าวกินยาแล้วไปทำงานต่อละ"

ทวีกรีบลุกขึ้นจากพื้นแล้วเดินไปยังโต๊ะคอมที่มีซุปและยาที่แม่ของเขานำมาวางไว้ให้ แล้วรีบจัดการมันอย่างรวดเร็ว............

............ส่วนทางด้านฝั่งเครกก็ขอตัวไปที่ระเบียงห้อง พลางครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่..........

"นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย......."

เครกสบถออกมาเบาๆพลางมองไปที่มือข้างที่ลูบหัวอีกฝ่ายเมื่อครู่............แต่พอนึกถึงใบหน้าที่แดงของอีกคนแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เลยแฮะ.........

..........ในขณะที่เครกเหม่อคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ เสียงที่ค่อนข้างแหลมกว่าผู้ชายทั่วไปของทวีกก็ดังขึ้น..........

"ฉะ-ฉันไปทำงานก่อนนะ"

ทวีกหันมาพูดกับเขาก่อนที่จะหันหลังกลับไปเพื่อเปิดประตู.........

"ฉันไปด้วย.............."

"ห๊ะ?!"

"ฉันขอไปดูนายทำงานด้วย............."

"มะ-มันจะเป็นการกดดันฉันนะ!!"

"ไม่ต้องห่วงไปหรอก ก็ฉันเป็นคนพูดเองนี่ว่าจะช่วยปกป้องนาย......."

สิ้นเสียงของวิญญาณชายร่างสูง เขาก็ลอยนำหน้าทวีกออกไปทางประตู ปล่อยให้ทวีกยืนเหวอหน้าร้อนผ่าวอยู่ที่ประตูอีกรอบ..........

.

.

.

.

.

.

.

"ดอกนี่ คือดอกอะไรหรอ?"

"มันคือดอกคัตเตอร์ ความหมายคือแม้คุณจะไม่หันมามอง แต่ผมก็ยังมีคุณเสมอ....."

ทวีกตอบคำถามอีกฝ่าย พลางจัดช่อดอกไม้สีขาวที่มีดอกไม้มากมายหลายชนิด แต่หลักๆแล้วจะเป็นดอกกุหลาบสีขาวมากกว่า........ส่วนทางด้านฝั่งเครกก็พยายามที่จะใช้มือปัดให้หนังสือภาพดอกไม้เปิดหน้าต่อไป.......เพื่อถามชนิดดอกไม้กับคนข้างๆอีกหากดอกไม้ดอกไหนไม่รู้จัก............

.......ตอนที่ทวีกลงมาชั้นล่าง พ่อกับแม่เขาก็ค่อนข้างกังวลอยู่ว่าลูกชายตนเองจะทำงานต่อไหวไหม แต่เมื่อลูกชายยืนยันว่าตนเองโอเค นั่นก็ทำให้ทั้งคู่ค่อนข้างสบายใจขึ้นหน่อย.........

"แล้วดอกสีม่วงๆขาวๆนี่ล่ะ?"

ทวีกชะเง้อมองหนังสือภาพที่อยู่ข้างๆก่อนจะตอบไปว่า......

"นั่นดอกไลเซนทัส........มีหลายความหมายไม่ว่าจะเป็น การเอาใจใส่ต่อคนที่เรารัก มิตรภาพที่ยั่งยืน และความทรงจำที่ดี......"

"แล้วในบรรดาดอกไม้ที่นายรู้จัก นายชอบดอกอะไรหรอ?"

เครกหันมามองหน้าคนข้างๆตน ซึ่งทวีกที่กำลังง่วนอยู่กับการเล็มหนามของดอกกุหลาบออกอยู่ ก็วางกรรไกรลงก่อนที่จะหยิบหนังสือที่เครกเปิดดูอยู่ มาเปิดหน้าที่ตนเองต้องการ

"นี่ดอกนี้เขาเรียกว่าดอกคาร์เนชั่น"

ทวีกยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนที่จะหันไปมองที่ภาพแล้วพูดต่อ

"ดอกคาร์เนชั่นมีหลายสี ซึ่งแต่ละสีจะมีความหมายแตกต่างกันออกไป แต่โดยรวมแล้วดอกคาร์เนชั่นจะมีความหมายคือ รักที่ไม่หวังผล.........แล้วนายล่ะชอบดอกอะไร?"

เครกมองหน้าทวีกแล้วทำท่าครุ่นคิดอยู่ซักครู่ก่อนที่จะตอบคนผมเหลืองไป

"ดอกทานตะวันน่ะ..........."

"อืม..........ดอกทานตะวันนี่ความหมายดีนะ เพราะมันจะหันไปทางที่พระอาทิตย์ขึ้นเสมอๆ ไม่เคยหันไปทางอื่นเลย ความหมายเลยเป็นความเชื่อมั่น และรักเดียวใจเดียว.............โห.....แสดงว่าคนที่นายชอบนี่ต้องโชคดีมากๆเลยนะ"

ทวีกพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับเครกอีกครั้ง......ซึ่งเครกก็ทำท่าคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดออกมาว่า

"ฉันพึ่งรู้ความหมายมันครั้งแรกเลยนะ........แต่ที่ฉันตอบดอกทานตะวันเพราะมันเหมือนนาย........"

"ห๊ะ?!"

ทวีกจ้องเครกด้วยความงุนงงกับสิ่งที่เครกพูดออกมา........

"ผมสีเหลืองฟูๆนั่นดูเหมือนกลีบดอกทานตะวันเลยนะ"

“อ๊ากกกก อย่ามาพูดหว่านล้อมให้ฉันตายใจนะ!!”

เมื่อเครกพูดจบก็ทำท่าจะยีผมทวีกอีก นั่นเลยทำให้ทวีกรีบปัดมือเครกออกอีกรอบ..............บรรยากาศของทั้งคู่ในตอนนี้เหมือนหนุมสาววัยแรกรุ่นจีบกันไม่มีผิด...........เว้นแต่พ่อแม่ของทวีกที่มองลูกชายตนเองทำท่าทางแปลกๆแถมเหมือนจะพูดคนเดียวมาสักพักแล้ว..............

.

.

.

.

.

.

.

"ในที่สุดก็เสร็จแล้ว!"

ทวีกยิ้มด้วยความภูมิใจจากผลงานที่ตนเองตั้งใจทำมาเป็นเวลาร่วมชั่วโมง กับวิญญาณตนข้างๆที่ชะเง้อมามองดูช่อดอกกุหลาบสีขาวที่วางอยู่ตรงหน้าคนผมเหลือง

"โห จัดสวยชะมัดเลยแฮะ"

"แน่นอน"

ทวีกยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนที่จะค่อยๆนำป้ายชื่อเจ้าของช่อดอกไม้มาผูกที่ริบบิ้นสีส้มอมเหลือง

"ว่าแต่นายอ่านอะไรอยู่หรอ??"

"นิยายของนายที่วางอยู่ตรงนี้นะ"

"อ๋อ!! ฟิคสดSouth Park #ซีรีย์บ้านนอกสอบหาดใช่มั้ย?"

"อืม......นั่นแหละ.....อ่านแล้วรู้สึกชอบฉากไอ้ไคลด์มันหลบโทเค่นในโคลนมากเลย ฮ่าๆ............."

"จริงๆมันยังมีอีกหลายคู่นะทั้งบันนี่ สไตล์ ครีกหน่อยๆ และแคนดี้นิดๆ "

"ยังไม่ต้องสปอยฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันอ่านเอง........"

"ฮ่าๆนั่นสินะ..........จะว่าไป.....ความจริงแล้วอ่านในเฟสก็ได้นะ ในแฮชแท็ก#ซีรีย์บ้านนอกสอบหาด ของคุณLady Vanila ล่ะ!"

"ทวีก.......นายนี่รู้ดีจริงๆเลยนะ........แต่เอาจริงๆแล้วนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันอ่านนิยายน่ะ........"

"ฮ่าๆ......อ่านแล้วเป็นไงบ้างล่ะ?"

ทวีกมองอีกฝ่ายที่กำลังเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเพื่อตอบคำถามของเขา

"ก็สนุกดีนะ...........ปกติฉันไม่ค่อยอ่านนิยายหรอก......แต่ก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเขาชอบอ่านนิยายกัน.."

"...............ความจริงฉันก็เริ่มมาอ่านนิยายตอนเข้ามหาลัยนะ.....เพราะปกติฉันอ่านแต่หนังสือความรู้ทั่วไป แต่พอมาอ่านนิยายแล้วรู้สึกว่ามันมีสเน่ห์ดีน่ะ ยิ่งนิยายแนวสืบสวนฉันยิ่งชอบเลย!"

........ในขณะที่ทั้งสองคน(ผี1ตน) กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน.......เสียงกระดิ่งชนกับขอบประตูพร้อมกับประตูที่เปิดออกมานั้น เผยให้เห็นชายร่างสูงผมสีดำ สวมเสื้อกันหนาวสีน้ำตาล และกางเกงยีนส์ที่มีรอยขาดนิดหน่อยตามกระแสแฟชั่น............

...........รองเท้าสนีกเกอร์สีแดงขาวที่ถูกสวมอยู่ค่อยๆก้าวเข้ามายังเคาน์เตอร์ทวีกมากขึ้น นั่นจึงเรียกสายตาของทวีกให้หันกลับมามองได้

"ระ-รอแปปนะ พอดีลูกค้ามารับของแล้ว"

ทวีกพูดกับเครกก่อนที่จะนำน้ำมาพรมกับช่อดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้า.......ตัดภาพมาที่เครกที่ยืนจ้องบุคคลใหม่ที่มาเยือนด้วยความสงสัย.........

"สแตน......มันมาทำอะไรที่นี่วะ?......."

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk with writer

สวัสดีค่ะ;;w;; เจอกันอีกแย้ววววว สารภาพตามตรงเลยค่ะว่าตอนนี้แอบขายตรงนะคะถถถถ แถมยังไม่ได้ขอเขาอีกตะหาก;;-;;

#ตอนนี้หน้าแนะนำเรื่องของไรท์มีปัญหานะคะ พอดีไรท์ได้ไปอัพเดตเพิ่มเติมแล้วแต่จู่ๆมันก็หายไปหมดเลยง่าT-T

#ขอขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเม้นท์มากๆนะคะ

#ติดตามอัพเดตได้ในแฮชแท็ก #Spแอบรักกับผี

ป.ล.และแน่นอนค่ะ ก่อนที่จะจากกันไรท์ก็ไม่ลืมที่จะแปะรูปfanart southpark  ที่ไรท์วาดด้วย

ราชินีเอลฟ์---

พรี่เคนเนธกับศพของเขา---