South park : ♦- Story of Love with ghost -♦

ลำดับตอนที่ #3 : Episode Creek : Part 3

Episode Creek : Part 3

I'll be your Guard

กริ๊งๆ

"แฮ่กๆ"

เมื่อเสียงขอบประตูชนกับกระดิ่งดังขึ้น ร่างอันผอมบางของทวีกที่เปิดประตูเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบจากการวิ่งนั้นก็สะกดทุกสายตาของคนในร้านให้หันมามองเพียงเขาคนเดียว

เขาเดินโซเซไปยังเคาน์เตอร์ที่พ่อและแม่เขากำลังมองมาที่เขาด้วยความงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"ทวีกลูกโอเคมั้ยจ้ะ?"

"นั่นสิถ้าลูกไม่ไหว ลูกขึ้นไปนอนพักผ่อนก่อนได้นะ เดี๋ยวข้างล่างพ่อกับแม่ทำเองก็ได้"

"ค่ะ-คือว่าผม อ่ะ-แบ-แบบว่ะ-ว่า อ๊ากกกกกกกก"

ลูกค้าในร้านหันมามองทวีกอีกครั้งเมื่อเสียงกรีดร้องของทวีกดังขึ้น

"ลูกใจเย็นๆก่อนนะ ค่อยๆพูด"

"ใช่แล้วจ้ะ ลูกต้องใจเย็นๆเข้าไว้นะ"

"อึก.................."

"......................"

"......................"

".....ค่ะ-คือว่าผมไปซื้อของมาให้แล้วนะค่ะ-ครับ อะ-เอ่อ.......ของอยู่ในถุงนี้นะ-ครับ....."

ทวีกพูดพร้อมกับอาการตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า เขาพยายามที่จะเก็บอาการให้มากที่สุด แต่ก็ทำไม่ได้จนน้ำตาของเขาก็เริ่มค่อยๆไหลออกมา แล้วชี้ไปที่ถุงที่เขาถือมา

แม่ของเขาพยักหน้า แล้วรับถุงนั้นมาเปิดดู ก่อนที่จะนำสิ่งของในถุงไปจัดวางไว้บนตู้

"แล้วน้ำตาลล่ะจ๊ะ??"

ทวีกตกใจพร้อมกับหน้าซีดเผือด เขารีบคว้าถุงในนั้นมาดู แต่ก็ไม่พบดังที่แม่เขาบอกจริงๆด้วย ฉับพลันภาพลำดับเหตุการณ์ตอนที่เขาเจอวิญญาณชายตนนั้นก็ค่อยๆไหลเข้าสู่หัวของเขา จนเขาคิดได้ว่าเขาเองนี่แหละที่เป็นคนขว้างถุงน้ำตาลไป...............

แม่ของทวีกเห็นท่าทางของทวีกแล้วรู้ทันทีว่าลูกชายของตนเองนั้นไม่ไหวแล้วแน่ๆ จึงจับมือลูกชายที่พร้อมจะเป็นลมได้ทุกเมื่อพาขึ้นไปที่ห้องของเขา พร้อมบอกกับผู้เป็นพ่อให้ดูแลร้านไปซักพักก่อน

เมื่อมาถึงห้องนอนของทวีก ทวีกก็แง้มประตูออกแล้วบอกแม่ตนเองว่าไม่ต้องห่วง เขาแค่เหนื่อยนิดหน่อย นอนพักแปปนึงก็หาย ซึ่งแม่เขาเองก็รับทราบ แล้วบอกว่าถ้ามีปัญหาอะไรให้เรียกแม่ได้นะ หลังจากนั้นทวีกจึงรีบปิดประตูห้องเมื่อแม่เขาเดินจากไป

ทวีกถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วค่อยๆพาร่างของตนเองเดินไปยังเตียงเดี่ยวสีขาว........แล้วจึงปลดผ้ากันเปื้อนออกแล้วโยนมันไปไว้ที่พื้น ด้วยความเหนื่ยล้าจากการวิ่งหนีวิญญาณตนนั้น พร้อมกับความสับสนที่ตีรวนจนแทบทำให้เขาบ้านั้นยิ่งเพิ่มดีกรีความเหนื่อยใจให้เขาไปได้อีก..........และแน่นอนเขาคงไม่อยากคิดอะไรให้รกสมองหรอก........เขาจึงต้องปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างแล้วข่มตานอนหลับให้ได้.........
.
.
.
.
.
"อึก....ปวดหัวจังแฮะ"

ร่างผอมบางตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียจากอาการปวดหัว ภายในห้องที่เงียบสงัดที่มีเพียงแสงไฟจากไฟถนนเล็ดลอดเข้ามาทางช่องหน้าต่าง เขาค่อยๆล้วงมือหาโทรศัพท์ในกางเกงสีน้ำตาลดำของเขา จากนั้นจึงเปิดมันขึ้นมาดู

"จะเที่ยงคืนแล้วงั้นหรอ"

           เขาพูดออกมาเบาๆในขณะที่สายตาของเขามองไปยังจอโทรศัพท์ที่มีเวลาแสดงว่า 11.49 ก่อนที่โทรศัพท์จะถูกนำไปวางไว้บนโต๊ะคอมของเขา แล้วพาร่างบางของตนเองเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวพาดไหล่แล้วเดินไปเปิดประตูห้องด้วยความงัวเงีย...........นั่นเลยทำให้เขาไม่ได้เห็นร่างของวิญญาณชายตนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องของเขา พร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่จับจ้องไปยังเจ้าของห้องที่เปิดประตูออกไป......
.
.
.

         ทวีกเดินลงบันไดจากชั้นสองเพื่อมายังห้องครัว เขาเทน้ำดื่มไปแก้วนึงจากความกระหายน้ำหลังตื่นนอน ก่อนที่จะเริ่มกินอาหารที่แม่เขาทำแล้ววางทิ้งไว้บนโต๊ะในห้องครัว ซึ่งเมนูที่แม่เขาทำนั้นก็คือสเต๊กเนื้อที่เย็นจนเกือบจืดชที่มีซอสมะเขือเทศโรยราดเนื้อเอาไว้ ถึงมันจะไม่อร่อยเท่าตอนที่มันยังร้อนอยู่ แต่ถ้าเป็นผีมือของแม่เขาแล้วเรียกได้ว่าคือที่สุดเลย

          มือเรียวขาวจับมีดด้ามเล็กแล้วค่อยๆเฉือนมันออกมาเป็นชิ้นบางๆ แล้วจึงใช้ช้อนซ่อมจิกชิ้นเนื้อไก่ขนาดเล็กนั้นเข้าไปในปากของตนเอง
รสชาติของเนื้อวัวที่ถูกย่างหอมกรุ่นที่ละมุนนุ่มลิ้น พร้อมกับรสชาติอันหวานเปรี้ยวของซอสมะเขือเทศที่ค่อยๆเผยรสชาติออกมายามที่เขาเคี้ยวมัน

           ทวีกกินไปได้ซักพัก เนื้อสเต๊กในจานสีขาวก็ลดลงจนหมด เขาหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอีกครั้ง..........แต่ฉับพลันนั้นเองในขณะที่เขากำลังดื่มน้ำอยู่ สายตาของเขาที่เหลือบมองไปทางด้านขวา ก็ต้องสะดุดกับเงาดำที่ผ่านตัดไปทางบันได ซึ่งนั่นทำให้เขาตกใจจนแทบจะสำลักน้ำ......

ทวีกที่ได้เห็นและสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาดภายในห้องครัว ก็เริ่มจะทำให้เขาหวาดกลัวขึ้นมา ชายผมเหลืองไม่รอช้ารีบหยิบจานและแก้วน้ำไปล้างทันที......หลังจากนั้นเขาจึงรีบจ้ำอ้าวเดินขึ้นบันไดไปชั้น2อย่างไม่กลัวว่าจะล้มจนก้นระบมหรืออย่างไร แล้วรีบ เปิดประตูห้องน้ำที่อยู่ฝั่งซ้ายมือเข้าไปทันที......

".........เงาดำนั่นมันอะไรกัน.....คงจะไม่ใช่ผีที่ตามมาเอาชีวิตฉันจากความฝันหรอกนะ......"

ร่างผอมบางพูดกับตัวเองอย่าลอยๆ ร่างกายที่ยืนพิงประตูห้องน้ำบานสีขาวอยู่ก็เริ่มจะสั่นขึ้นมาเพราะความกลัว.......แต่ด้วยอาการไข้ขึ้นที่เริ่มทำให้เขาปวดหัวมากกว่าเดิมนั้นก็ยิ่งทำให้เขาแทบจะล้มทั้งยืน เขาตัดสินใจรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วจัดแจงนุ่งผ้าขนหนูไว้เพียงท่อนล่าง ก่อนที่จะเดินมาส่องกระจกบานกลมที่มีหยดไอน้ำเกาะอยู่เล็กน้อย.......
"หน้าเราตอนนี้ดูเพลียมากเลยแฮะ......."

ร่างผอมบางจ้องเงาตนเองที่สะท้อนในกระจกที่ใบหน้าอันขาวนวลนั้นแสดงความอ่อนล้าออกมาเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่เขาพึ่งจะตื่นจากการนอนมาไม่นานมานี้

"อืม.....ห่ะ-ห๊ะ !!"

ตึง!!!

"โอ๊ย!!"

ในขณะที่เขากำลังพิจารณาใบหน้าที่เริ่มดูไม่ไหวของตนเองนั้น จู่ๆก็มีเขาสีดำพุ่งผ่านข้างหลังเขาไป ซึ่งก็ทำให้เขาตกใจมากจนเผลอล้มจนก้นกระแทกกับพื้น

ดวงตาสีฟ้าอมเหลืองแสดงความกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด โดยความหวาดกลัวจากสิ่งที่เจอเมื่อครู่นั้นทำให้เขาแทบจะลืมความเจ็บปวดจากการที่ล้มในห้องน้ำไปได้เลย..............

.........................และทันใดนั้นเอง.........บริเวณตรงหน้าของเขาก็ค่อยๆ ปรากฏเงาดำที่ค่อยๆหล่อหลอมตัวเองจนออกมาคล้ายรูปร่างคน..........

ณ เวลานั้นทวีกรู้สึกสับสนไปหมด มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ ทั้ง หวาดกลัว ความเจ็บ ตกใจ ช็อค อยากจะร้องไห้ ทุกๆอย่างมันผสมกันมั่วไปหมด ............ซึ่งเขาเข้าใจความรู้สึกของคนที่เจอผีจนก้าวขาไม่ออกแล้ว มันทรมาณมากๆที่ต้องมาเห็นสิ่งที่ตนเองกลัว แต่กลับไม่สามารถขยับไปไหนได้ ทั้งๆที่อยากจะหนีไปให้ไกลจนใจจะขาด..........

"อึก............."

ร่างของทวีสั่นเทาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก เขาพูดอะไรไม่ออก มันจุกไปหมด แล้วยิ่งเห็นเงานั้นเขามาใกล้เรื่อยๆแล้วก็ยิ่งทำให้เขาหวาดกลัวจนแทบเสียสติไปเลย เขาหลับตาปี๋ แล้วตัดสินใจใช้พลังเฮือกสุดท้ายทั้งหมดที่เขามีกรีดร้องจนเสียงหลง

"อ๊ากกกกกกกก!!!!!!"

"ทวีกเป็นอะไรหรือเปล่าลูก!?!?"

เสียงคู่สามีภรรยาสกุลทวีคตะโกนดังออกมา พร้อมกับเสียงฝีเท้าของทั้งคู่ที่ตรงดิ่งมาทางห้องน้ำ

ซึ่งริชาร์ดผู้เป็นพ่อก็ไม่รอช้าใช้กำลังทั้งหมดที่มี ทั้งมือ เข่า ศอก จัดการพังประตูบานสีขาวตรงหน้า

ปึ้ง!!

เสียงบานประตูล้มดังสนั่น ซึ่งทั้งสองคนก็ไม่รอช้าวิ่งเข้าไปหาลูกชายสุดที่รักที่นุ่งผ้าขนหนูเพีงผืนเดียวนั่งอยู่กลางห้องน้ำด้วยสีหน้าหวาดกลัวพร้อมกับร้องไห้

"ทวีกใจเย็นๆก่อนนะจ้ะ พ่อกับแม่อยู่นี่แล้ว"

"ลูกเป็นอะไรมากหรือเปล่า?"

เสียงปลอบประโลมปนกับความรู้สึกสงสารลูกของพ่อแม่ที่พูดกับทวีกนั้นไม่ได้เข้าหัวเขาเลย เขานั่งสะอึกสะอื้นโดยไม่ได้ตอบคำถามของพ่อแม่เลยซักคำ ในใจก็ได้แต่เฝ้าคิดว่า ทำไมต้องเป็นตนเองที่เกิดมาแล้วต้องไม่เหมือนคนอื่นๆด้วย? โชคชะตาต้องการเล่นตลกอะไรกับเขากันแน่?
แล้วทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย?

ทวีกสะอึกอื้นอยู่สักพักจนตั้งสติได้ว่าตอนนี้พ่อกับแม่ของเขาอยู่ข้างๆเขานี่เอง..........นี่เขาทำให้พ่อแม่ต้องเดือดร้อนไม่พอ.....ยังต้องทำให้พวกเขาเป็นห่วงอีก...........เขานี่ชั่งเป็นตัวปัญหาจริงๆ.................

เขาตัดสินใจค่อยๆลุกขึ้น แล้วบอกพ่อกับแม่ว่า เขายังโอเค แค่เพียงไม่สบายนิดหน่อย......ทานยาแล้วพักผ่อนก็หายแล้ว

ถึงแม้พ่อและแม่ของเขาจะห้ามปรามเขาว่าอย่าหักโหม หรืออะไรมากเกินไป แต่ตอนนี้เขารู้สึกดาวน์มาก..........เขาคงยังไม่อยากรับฟังอะไรทั้งนั้นในตอนนี้...

เขากุมขมับเดินไปที่ห้องนอนของตนเองที่อยู่ไม่ใกลนักจากห้องน้ำ มือบิดลูกบิดประตูไม้สีขาว เพื่อเข้าไปในห้อง..............แต่ในขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาก็สังเกตุเห็นว่าที่หน้าชั้นหนังสือของเขานั้น มีหนังสือตกอยู่หนึ่งเล่ม........นั่นจึงทำให้เขาสบถอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

"เห้อ.............จะอะไรหนักหนาเนี่ย เหนื่อยก็เหนื่อยแล้วทำไมโชคชะตายังต้องมาโดนโชคชะตาทำร้ายอีก"

มือเรียวก้มเก็บหนังสือขึ้นมา แล้วจึงพลิกหนังสือนวนิยายปกดำขึ้นเพื่ออ่านหน้าปก

"I 'm sorry "

ทวีกอ่านชื่อหนังสือแล้วถึงกับคิ้วขมวด หนังสือเล่มนี้เป็นนิยายที่ลูกพี่ลูกน้องเขานำมาฝากไว้ตอนมาเยี่ยมบ้าน และลูกพี่ลูกคนนั้นก็ลืมนำมันกลับไปเสียสนิท ซึ่งถ้าจำไม่ผิดนิยายเรื่องนี้เขายังไม่เคยแตะเลยสักครั้ง เพราะเขาไม่กล้าอ่านเรื่องผี มันน่ากลัวเกินไป.............แต่ถ้าให้เดาพล็อตมันก็คงแนวฆาตกรรม แล้วผีตามล้างแค้นแน่นอน

เขานำมันกลับเขาไปไว้ในชั้นหนังสือโดยไม่ได้คิดอะไร เพราะตอนนี้เขาปวดหัวมาก เลยไม่อยากอ่านมันซักเท่าไหร่........

ร่างผอมบางรีบใส่เสื้อยืดสีขาว และกางเกงบ็อกเซอร์อย่างรวดเร็วด้วยความมึนหัว ตอนนี้เขาต้องการนอนเป็นอย่างมาก.............

ชายผมเหลืองไม่รอช้ารีบเดินไปที่เตียง แล้วล้มตัวลงนอนราวกับไม่ได้นอนมาทั้งชีวิต ทวีกเอามือก่ายหน้าผากเพราะความเจ็บปวดที่หัวมันแทรกซึมเข้ามามากกว่าเดิม..........มากจนความเจ็บจากการล้มในห้องน้ำนั้นน้อยลงไปเลย.........

ขนตาแพยาวเริ่มเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาสีขาวอีกครั้ง ทำไมเขาถึงได้อ่อนแออย่างนี้..............ทำไมกัน......... .

ความคิดด้านลบที่มีแต่บั่นทอนจิตใจของเขาเริ่มไหลกลับเข้าสมองอีกครั้ง...........

"ฮึก........."

เสียงสะอื้นดังขึ้นภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ความเงียบทั้งหมดถูกทำลายด้วยเสียงร่ำไห้ของเขาจากอาการแพนิค..............

แต่ความเพลียและไข้ที่ขึ้นสูงนั้นก็ทำให้เขาร้องไม่ได้นานมาก เปลือกตาก็เริ่มที่จะหนักขึ้นอีกครั้ง.........เขาคงต้องนอนแล้วล่ะ..........

..................แต่ในขณะที่สายตาอันพร่ามัวของทวีกกำลังจะหลับลง เขาก็เห็นเงาดำของชายร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างเตียงเขา แต่ด้วยความมืดนั้น เขาจึงไม่สามารถที่จะเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัด............ เขาเห็นเงานั้นเงานั้นเอื้อมมือมาลูบที่หัวเขาเบาๆ แต่สัมผัสที่เขาได้รับนั้นเขารู้สึกเพียงเป็นลมที่พัดมากระทบกับผมของเขา...........แล้วดูเหมือนเงานั้นจะพูดอะไรบางอย่างอีก.....แต่เขาจับใจความไม่ได้มากนัก.......เขาได้ยินประมาณว่า........

"ขอโทษนะที่ทำให้กลัว..........ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ...............นายไม่ต้องคิดมากหรอก..........โชคชะตาอาจจะเล่นตลกกับนายให้เกิดมาเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น.............เพื่อเป็นการไถ่โทษฉันจะขอเป็นคนปกป้องนายจากสิ่งเหล่านั้นแล้วกัน............"

ร่างบางที่นอนอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมาพร้อมกับหลับตาจนสนิท ...........อา......สงสัยเขาคงเหนื่อยจนฝันเป็นภาพหลอนเลยแฮะ......สิ่งที่ชายคนนี้พูดออกมาคงจะเกิดจากจินตนาการในฝันของเขา....ที่ต้องการใครสักคนเข้าใจเขาล่ะมั้ง.........เป็นฝันที่ดีจังนะ...................

.................เครก ทักเกอร์ มองชายผมสีเหลืองบอนด์นอนหลับตาพริ้มด้วยท่าทีราวกับมีความสุข นั่นก็เผลอทำให้ชายผู้เป็นวิญญาณตนนี้เผลอยิ้มตามไปด้วย.........

............... สงสัยชายผู้เป็นวิญญาณที่ต้องการจะใฝ่หาความพิเศษในชีวิตหลังความตายนั้นดูเหมือนจะได้งานมาทำเพิ่มแล้วล่ะ..........

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk with writer

สวัสดีค่ะ;;w;; ฮรืวววห่างหายกันไปนานเลยนะคะกับฟิคเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ไรท์ดีใจมากที่ไรท์สอบติดโรงเรียนที่ไรท์ตั้งใจเข้าได้แล้วค่ะ! เลยมีเรียนปรับพื้นฐานด้วยแหละ! ขอบอกเลยว่าตอนนี้ค่อนข้างสั้นมากเพราะตั้งใจจะตัดจบแค่นี้ค่ะ ซึ่งแน่นอนว่าพี่เครกเราได้เจอกับทวีกแล้ว! เย้!(≧∀≦) โดยตอนต่อไปจะเป็นอย่างไรก็อย่าลืมติดตามด้วยนะคะ!

#ตอนนี้หน้าแนะนำเรื่องของไรท์มีปัญหานะคะ พอดีไรท์ได้ไปอัพเดตเพิ่มเติมแล้วแต่จู่ๆมันก็หายไปหมดเลยง่าT-T

#ขอขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเม้นท์มากๆนะคะ

#ติดตามอัพเดตได้ในแฮชแท็ก #Spแอบรักกับผี

ป.ล.และแน่นอนค่ะ ก่อนที่จะจากกันไรท์ก็ไม่ลืมที่จะแปะรูปfanart southpark  ที่ไรท์วาดด้วย

น้องเนยน้อยยยยยย

เครกกับทวีกเวอร์ชั่นหญิงค่าาาา

เครกหึงน้องล่ะค่ะะะะะ

ภาพนี้เป็นคู่สไตล์ค่ะ ภาพแอบติดเรทนะ เพรางั้นอย่าทำฟิคหนูบินเลยT-T