บันทึกของ Red corals

ตัวฉันก็เป็นนักอ่านคนหนึ่ง ที่อ่านหนังสือมาเยอะเรื่องพอสมควร ทั้งมังงะ ทั้งนิยาย แถมยังอ่านกว้างขวางเสียด้วย ไม่ว่าจะแฟนตาซี ไซไฟ เกมออนไลน์ ดราม่า สยองขวัญ สืบสวน วาย จีนโบราณ (นี่นับเป็นประเภทไหมนะ...น่าจะอยู่ในประเภทนิยายรักมากกว่า แต่ก็กลุ่มนิยายที่มีเสน่ห์เฉพาะตัวมาก ๆ เอาเถอะ) ประวัติศาสตร์ ปรัชญา หรือบทกวีก็อ่าน

พอเจอหนังสือบางเล่มไม่ได้เป็นไปตามความคาดหวังของตัวเอง ก็อดวิจารณ์แรง ๆในใจไม่ได้ว่า "โถ่...ทำไมเขียนแบบนี้ล่ะ ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด" หรือไม่ก็ "อุตส่าห์ปูเรื่องมาสนใจแท้ๆ ดันมาทำพังช่วงท้ายเรื่องซะงั้น" บางเรื่องเขียนเยอะจนอ่านแล้วรู้สึกล้น บางเรื่องก็รู้สึกว่ามันช่างโหวงเหวง จนรู้สึกเสียดายเวลาที่อ่านซะงั้น

กลับกัน...

นิยายบางเรื่องก็เขียนขึ้นมาอย่างดีมาก บางเรื่องดีมาก ไร้ข้อติ สมบูรณ์แบบในทุกด้าน ทั้งสำนวน บทสนทนา โครงเรื่อง หรือแม้แต่จำนวนหน้า ทำให้รู้สึดอิ่มเอมเมื่ออ่านจบ บางเล่มความไม่สมบูรณ์ของเนื้อหากลับกลายเป็นตัวชูโรงที่ทำให้นิยายโดดเด่นยิ่งขึ้น กลายเป็นลักษณะเฉพาะของนักเขียนที่ไม่ใครลอกเลียนแบบได้

ไม่ว่าอ่านกี่ครั้ง...ก็ทำให้หัวใจเต้นระทึกตึกตัก อ่านซ้ำจนจำประโยคถัดไปได้ทันที แต่ก็ยังมุ่งอ่านต่อไป เหมือนกับเสพเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ต้องอ่านซ้ำเเล้วซ้ำเล่า อยากรู้จักตัวละครให้มากกว่านี้ อยากเข้าใจตัวร้ายให้มากกว่านี้ รู้สึกตื่นเต้นและขนลุกทุกครั้งที่อ่านจนถึงจุดพีคสุดของเรื่อง แม้จะรู้คำเฉลยไปแล้วก็ตาม

ฉันไม่เคยเบื่อเลย...

ดังนั้นพอเจอนิยายที่ตัวเองไม่ชอบก็อดเอาไปเปรียบไปกับนิยายขึ้นหิ้งของตัวเองไม่ได้ พาลให้รู้สึกว่า "ฉันก็ไม่ใช่นักเขียนที่ดีหรอกนะ แต่อยากจะลองดูสักตั้งเหมือนกัน"

จุดเริ่มต้นของการเขียนนิยายของฉันเริ่มจากตรงนั้น

เริ่มเขียนจากนิยายที่ตัวเองชอบอ่านมากที่สุดคือ "แนวข้ามมิติ"

มันทั้งสนุกและเข้าใจง่าย แถมยังมีพื้นที่กว้างขวางให้เติมจินตนาการตัวเองลงไปไม่มีที่สุด

ประวัติศาสตร์เหรอ...เอามันใส่ลงไป
ยุทธศาสตร์เหรอ...นี่ก็ดี
วิทยาศาสตร์เหรอ...เอาเป็นสกิลนางเอกดีไหมนะ

บลา บลา บลา

แต่พอมาเขียนจริง ๆ กลับรู้สึกว่ามันช่างยากเย็นเสียเหลือ กว่าจะได้มาสักประโยค หรือสักคำที่ใช่

พอมาอ่านนิยายที่ตัวเองแต่ง ก็อดสับแหลกในใจไม่ได้ พลอยให้รู้สึกหดหู่

เป็นนักเขียนไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้เลย

ภาพที่คิดไว้กับนิยายตัวเองมันช่างไม่ตรงกับสิ่งที่นิยายเป็นจริง...

ที่คิดไว้ก็ "สั้น กระชับ ใช้คำได้ตรงประเด็นสุดยอด เนื้อเรื่องดำเนินฉับไว แต่เห็นภาพทุกอย่าง ถึงจะเป็นแนวแมรี่ ซุ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่านางเอกฉลาดจะตาย ออร่าความหล่อของพระเอกนี่กระแทกใจสุด ๆ ไปเลย"

ส่วนความเป็นจริง "เวิ่นเว้ออะไรเนี่ย บทนี้มันควรจะจบได้แล้วไม่ใช่เหรอ ตรงนี้ใส่เข้ามาทำไม ยืดเยื้อสุด ๆ แต่อ้าาาา ตัดใจลบไม่ได้ ลบดี หรือ ไม่ลบดี โอ๊ย พระเอกหล่อตรงไหนเนี่ย ทำไมใช้คำซ้ำเยอะแบบนี้ ฉากนี้มันจะตัดฉับเร็วไปไหน ยังอ่านไม่รู้เรื่องเลย"

กว่าจะเป็นนักเขียนในภาพมโนของตัวเองได้ คงต้องใช้เวลาพัฒนาฝีมือมากกว่านี้...

นักเขียนที่ทำให้หัวใจของนักอ่านเต้นระทึกตึกตักเวลาอ่านได้น่ะ...

บันทึกของ Red corals

ความคิดเห็น