The chosen one

ลำดับตอนที่ #4 : Four

ผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้วนับจากวันที่ยื่นข้อเสนอ แซนดร้ายังเงียบไม่ให้คำตอบอะไร คงไม่ได้สนใจเก็บไปคิดหรือไม่ก็ลืมไปแล้ว แม้จะบอกไปว่าไม่ได้รีบร้อนจะเอาคำตอบ แต่ในใจยังรอคอยคำตอบอยู่ทุกวัน หากเป็นเพียงข้อเสนอทางธุรกิจ ทำไมใจกลับเรียกหา อยากเจอหน้า อยากได้ยินเสียง อยากอยู่ใกล้ๆ....อยากได้กลิ่นหอมหวานนั้นอีก

จู่ๆผู้หญิงคนนี้ก็เข้ามาทำให้หัวใจเธอปั่นป่วน เลิกคิดถึงไม่ได้....

เคทหยิบมือถือขึ้นมา เลื่อนดูเบอร์ขึ้นๆลงๆ ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะโทรไปดีไหม คงไม่ดีแน่ถ้าจะโทรไปทวงคำตอบ แต่หากไม่ถามเรื่องนี้ก็ไม่รู้จะโทรไปทำไม จะโทรไปถามสารทุกข์สุขดิบก็คงไม่ใช่เรื่อง เคทถอนหายใจ ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงวุ่นวายใจแบบนี้ เคทตัดสินใจอยู่นานแต่สุดท้ายก็กดโทรออก

ตื๊ด........ ไม่นานปลายสายก็รับ

"เคท ว่าไงคะ"

"จูล.....สัญญาเช่าตึกเรียบร้อยแล้ว คุณช่วยดูให้หน่อยได้ไหม วันนี้คุณว่างหรือเปล่า" หากจะคิดมากไปกว่านี้ก็หางานทำให้หายฟุ้งซ่านดีกว่า หากจะให้หายฟุ้งซ่านก็ให้ใจไปอยู่กับคนอื่นเสียก่อน

"ได้ค่ะ คุณจะให้ฉันไปเจอที่ไหนคะ" 

"อืมมมม คุณทานข้าวหรือยังคะ" 

เคทนัดจูลมาเจอที่ร้านอาหาร ไม่ได้มาเลยนับตั้งแต่วันนั้น ลูกค้าเริ่มเยอะขึ้นทุกวัน จองโต๊ะก็ยาก นี่เขาไม่รู้เลยหรือไงว่าร้านไปได้สวยควรจะขยายสาขาได้แล้ว ป่านนี้แล้วยังไม่ให้คำตอบอีก ตัดสินใจนานจัง เคทวนกับมาคิดเรื่องนี้จนได้ อุตส่าห์ว่าจะเลิกคิดแล้วเชียวก็ยังอดใจไม่ได้จะมาร้านนี้อีก 

ก็อาจจะไม่ได้เจอก็ได้นี่ คงวุ่นวายอยู่ในครัวนั่นแหละ นี่ก็มาคุยงาน ทานข้าว แล้วก็กลับ ก็แค่นั้น...

เคทโบกมือให้จูลเมื่อเห็นจูลเดินเข้ามา จูลสวยเป๊ะเหมือนทุกวัน เป็นผู้หญิงที่ใส่สูทกระโปรงแล้วดูดีมาก ทั้งมาดทนายและคุณนายปนกัน ดูเป็นผู้หญิงที่มีพาวเวอร์ ผู้หญิงคุณภาพ

แต่ผู้ชายมักไม่ชอบผู้หญิงที่เก่งกว่าใช่ไหม บ้าบอสิ้นดี ผู้หญิงเก่ง ฉลาด เซ็กซี่จะตาย ดูมีอะไรให้ค้นหา ไม่น่าเบื่อ

"คุณไม่ดื่มเลยเหรอ" เคทถามเมื่อเห็นแก้วไวน์ของจูลไม่โดนแตะเลย

"ฉันต้องไปศาลต่อค่ะ" 

"หืมมม คุณไปศาลค่ำขนาดนี้เลยเหรอ" 

"ใช่ค่ะ คดีมันยืดเยื้อ" สีหน้าจูลดูเหนื่อยล้า สายตาจดจ้องกับเอกสารตรงหน้า 

"งั้นคุณรีบทานข้าวเถอะ เอกสารพวกนั้นเอาไว้ก่อน ไว้คุณกลับบ้านค่อยดู" เคทเลื่อนจานอาหารไปใกล้ๆจูล อยากให้จูลรีบทาน จะได้มีแรงไปว่าความต่อ

เคทขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เสียงผู้คนเจื้อยเเจ้วในร้านเคล้าคลอกับเสียงดนตรีแจ๊ส เคทเดินผ่านคู่รักนั่งดินเนอร์กันอย่างโรแมนติกก็อดมองแล้วยิ้มไม่ได้ หันหน้ามาอีกทีก็ชนเข้ากับพนักงานเสิร์ฟอย่างจังจนถาดอาหารตกกระจายเต็มพื้น เสียงดังลั่นร้าน เลอะเสื้อผ้าเคทไปหมด พนักงานหน้าซีดเผือดรีบขอโทษขอโพย แล้ววิ่งไปเอาผ้ามาเช็ดให้ เคทบอกพนักงานว่าไม่เป็นไร เธอเดินไม่ดูเอง 

"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวฉันเช็ดเอง" เคทรับเอาผ้ามาจากพนักงาน เช็ดคราบอาหารที่ติดตามตัวออก ดีนะที่ไม่ต้องรีบไปไหนต่อ ไม่งั้นคงต้องเสียเวลากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน 

"เคท" เสียงคุ้นหูเรียกมาจากข้างหลัง เคทค่อยๆหันไปมอง

"เลอะหมดเลย ฉันขอโทษแทนพนักงานด้วยนะคะ" น้ำเสียงและสีหน้าของคนตรงหน้าดูกังวล ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน พอจะเจอก็มาเจอในสภาพนี้เนี่ยนะ ให้ตายเถอะ

"ฉันเดินไปชนเขาเอง เขาไม่ผิด" เคทหันไปหาพนักงานที่กำลังก้มเก็บจานชามที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

"คุณถอดเสื้อผ้าออกก่อนได้ไหม" เคททำตาโต เธอจะทำอย่างนั้นได้ยังไง

"คุณจะให้ฉันเดินเปลือยออกไปจากร้านเหรอ" แซนดร้าหน้าแดง เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

"ฉันหมายถึงว่าฉันอยากให้คุณเปลี่ยนชุดก่อน ฉันมีเสื้อเชิ๊ตกับกางเกงอยู่ในห้องทำงาน เดี๋ยวชุดที่เลอะฉันจะเอาไปซักให้ค่ะ" เคทจ้องหน้าแซนดร้าก่อนที่จะตอบปฏิเสธ

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็แห้งแล้ว" 

"แต่ว่า..." 

"เรื่องเล็กน้อยน่าแซน" เคทเผลอหลุดเรียกแซนดร้าไปแบบนั้น แซนดร้านิ่วหน้า

"ตามฉันมาค่ะ" แซนดร้าคว้าข้อมือเคทแล้วเดินนำไปยังห้องทำงานของเธอโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง 

ห้องทำงานแซนดร้าตกแต่งเรียบง่าย มีรูปถ่ายของเธอกับครอบครัวแขวนอยู่ตามผนัง เคทเดินสำรวจไปรอบๆห้องก่อนที่แซนดร้าจะเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน

"คุณจะให้ฉันถอดตรงนี้เหรอ" เคทยิ้มมุมปาก 

"ปะป่าวค่ะ มีห้องน้ำอยู่ตรงนั้น" เคทอมยิ้มก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำ เธอสังเกตเห็นแซนดร้าพวงแก้มขึ้นสี นี่เขินเธอหรือว่าอะไร 

เคทเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ถือเสื้อผ้าที่เปื้อนเดินออกมา แซนดร้ายืนยันจะเอาไปซักให้ ความจริงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยเธอเอาไปให้แม่บ้านที่บ้านซักก็ได้ แต่ทำยังไงแซนดร้าก็ไม่ยอม

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันผิดเองที่เดินไปชนพนักงาน มันไม่ใช่ความผิดอะไรของร้านคุณเลย" แซนดร้าดึงเสื้อผ้าออกจากมือเคท มาถือไว้

"มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรถ้าฉันจะเอาไปซักให้" แซนดร้าดึงดัน จมูกรั้นเชิดเชิงท้าทาย เคทขยับเข้ามาใกล้...มากขึ้น...จนหน้าเคทห่างจากเธอเพียงนิดเดียว เคทมองเธอตั้งแต่ไรผมจนริมฝีปากแซนดร้าแทบหยุดหายใจ 

"แล้วคำตอบของฉันล่ะ เมื่อไหร่จะได้" เคทเลิกคิ้ว แซนดร้ารู้ว่าเคทหมายถึงอะไร แต่เธอยังไม่ได้ตัดสินใจ เธอนึกว่าเคทล้มเลิกข้อเสนอไปแล้ว นึกว่าไม่ได้รอคำตอบยกข้อเสนอให้คนอื่นไปแล้ว

"นี่คุณยังรอคำตอบอยู่เหรอคะ" สีหน้าเคทผิดหวังที่ได้ยินแซนดร้าถามแบบนี้ ข้อเสนอของเธอไม่มีความหมายอะไรเลยสักนิด เคทส่ายหัวเบาๆนึกขันในใจ นี่เธอหวังอะไรมากมาย

แซนดร้ารู้สึกผิดขึ้นมาทันที ไม่น่าถามออกไปแบบนั้นเลย เคทต้องการคำตอบจากเธอจริงๆน่ะเหรอ เธอควรจะตอบว่ายังไงดี เพราะตอนนี้เธอเองก็ยังไม่มีคำตอบ 

เคทค่อยๆถอยออกห่างแซนดร้า นิ้วเรียวเสยผมบลอนด์สวยช้าๆแล้วถอนหายใจเบาๆ

"ฉันยัง...."

"ไม่เป็นไร" เคทฝืนยิ้มบางๆ กำลังจะเดินออกไปแต่แซนดร้าคว้าชายเสื้อเธอไว้

"ฉันถามได้ไหมว่าทำไมคุณถึงยื่นข้อเสนอให้ฉัน ทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกัน คุณต้องการอะไรจากฉันเหรอคะ" 

นั่นสิ.....เธอต้องการอะไรจากแซนดร้า ทำไมต้องไปยัดเยียดข้อเสนอให้เขาแบบนั้น ทำไมต้องไปคาดหวังอะไรมากมาย เธอต้องการอะไร เคทพยายามหาคำตอบ.....แต่ลึกๆในใจเธอรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องการอะไร

"ฉันก็ไม่รู้" นั่นคือสิ่งที่เคทตอบออกไป แซนดร้าคิ้วขมวด ปล่อยมือจากชายเสื้อเคท

"ฉันแค่เห็นว่าร้านคุณน่าจะไปได้ดี ก็แค่นั้นเอง" เคเสมองไปทางอื่น

"แค่นั้นจริงๆเหรอคะ" คราวนี้เคทหันมาจ้องตาแซนดร้า 

"ฉันหวังอะไรได้มากกว่านี้เหรอ" แซนดร้ารู้สึกใจเต้นเร็ว คำถามของเคททำให้เธอสับสน

"แล้วคุณต้องการอะไร" แซนดร้าเริ่มเสียงแห้ง เคทเปลี่ยนมาจ้องที่ริมฝีปากเธอ สายตาเคทคลอเคลียอยู่ตรงนั้น ก่อนที่จะเลื่อนผ่านคอเรียวสวยของเธอไปหยุดที่หน้าอก แล้วเลื่อนกลับขึ้นมาที่ดวงตากลมสวย แซนดร้ารู้ดีว่าไม่ควรเล่นกับไฟ ไม่ควรถามอะไรที่เธอยังไม่พร้อมจะฟังคำตอบ เคททำให้เธอรู้สึกหวั่นไหว ทำให้เธอรู้สึกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน บ้าจริง ฉันไม่ควรเป็นแบบนี้ แล้วเวลาที่เคทมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น...แบบตอนนี้... หยุดได้ไหม คุณทำให้ฉัน...

"ฉันต้องไปแล้ว จูลคงรอฉันอยู่" โอ้....แซนดร้าเรียกสติกลับมา เธอไม่รู้ว่าใครคือจูล แต่เธอควรจะปล่อยเคทไปได้แล้ว เคทเดินกลับไปยังโต๊ะอาหาร แซนดร้าเดินตามออกมาห่างๆ เห็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งนั่งรอเคทอยู่ เธอทำหน้าตกใจที่เห็นชุดเคทเปลี่ยนไป

เคทมีแฟนแล้ว..... ฉันนี่บ้าจริงที่คิดอะไรไปไกล เคทไม่ได้คิดอะไรกับเธอเสียหน่อย เขาก็คงต้องการทำธุรกิจกับเธอก็แค่นั้นเอง ทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อธุรกิจ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น นี่เธอเป็นอะไร ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆแบบนี้ด้วย ทำไมต้องรู้สึก....ไม่สบอารมณ์ นี่ฉันกำลังผิดหวังอยู่ใช่ไหม

แซนดร้าหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน เคทมองตามจนเธอหายลับไปจากสายตา

คุณต้องการอะไร ผ่านไปหลายวันคำถามนี้ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในใจเคท เธออยากตอบเหลือเกินว่าเธอต้องการอะไร แต่เธอไม่กล้า....ไม่กล้าที่จะคิด ไม่กล้าที่จะเสี่ยงกับใครทั้งนั้น รวมถึงใจเธอเอง เพราะเธอไม่อยากให้มันจบลงแบบเดิม เพลง half of my heart ของ John Mayer ลอยเข้ามาในหัวของเธอ เพลงนี้ช่างตรงกับความรู้สึกของเธอเสียจริงๆ

I was made to believe I'd never love somebody else
I made a plan, stay the man who can only love himself

...........

Oh half of my heart's got a grip on the situation

Half of my heart takes time

Half of my heart's got a right mind to tell you

That I can't keep loving you 

ใช่....เธอไม่เคยรักใครทั้งใจเลย ให้ได้แค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งยังอยู่กับเธอ เก็บมันไว้เป็นของเธอคนเดียว 

ใช่....เป็นอย่างที่ซาร่าพูดจริงๆ 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เคทสลัดความคิดออก คิดอะไรไปกันใหญ่แล้ว ฟุ้งซ่านจริงๆ

"เคท ทำอะไรอยู่คะ" อ่าาา หลายวันแล้วที่เธอไม่ได้คุยกับเรเชล ช่วงนี้งานยุ่งเลยไม่ค่อยได้เจอ 

"นั่งทำงานอยู่น่ะ คุณยังไม่นอนเหรอ ดึกแล้วนะ" เคทหมุนปากกาเล่น ใจคิดถึงคนปลายสาย ดึกแล้วยังไม่นอนอีก

"ก็คุณหายไปหลายวันไม่โทรมาเลย เอาแต่ทำงาน ฉันเป็นห่วงรู้ไหม" เคทรู้สึกผิดที่เอาแต่ทำงานจนลืมโทรหาเรเชลอีกแล้ว เป็นแบบนี้เรื่อยเลย

"ฉันขอโทษ....ขอบคุณนะที่เป็นห่วง" เรเชลก็ยังคงเป็นเรเชลคนเดิม ยังคงเป็นห่วงเธอเสมอ มีแต่เธอเองที่เปลี่ยนไป ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด

"พรุ่งนี้ฉันไปรับไปทานข้าวเที่ยงนะ คุณว่างใช่ไหม" 

"ฉันว่างค่ะ ดึกแล้วคุณควรไปนอนได้แล้วนะคะ เลิกทำงานได้แล้วค่ะ "

"โอเค ฝันดีนะเรเชล เจอกันพรุ่งนี้นะ" 

จนตอนนี้เคทก็ยังสงสัยว่าเธอคิดยังไงกับเรเชลกันแน่ ความสัมพันธ์ที่มีตอนนี้มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เรเชลทำให้เธอสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ความผูกพันธ์ระหว่างกันยิ่งมากขึ้นไปทุกวันๆ ยังคงรู้ใจกันเหมือนเดิม

แต่กับแซนดร้า.....ทำไมเธอถึงหยุดคิดถึงไม่ได้ ทำไมสลัดภาพเขาออกไปจากความคิดไม่ได้ ทำไมต้องอยากอยู่ใกล้ อยากสัมผัส อยากดึงเข้ามากอด

คุณต้องการอะไร.......ฉันต้องการคุณ