ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The chosen one

    ลำดับตอนที่ #2 : Two

    • อัปเดตล่าสุด 7 ก.ย. 63


    เรเชลโผเข้ากอดเคททันทีที่เจอหน้ากัน เคทกระชับอ้อมกอดแน่น หวังให้คนในอ้อมกอดหยุดร้องไห้ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้กอดกันแบบนี้ ไออุ่นจากกันและกันทำให้หวนนึกถึงวันเก่าๆ สัมผัสของเรเชล รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่คุ้นเคย เคทปฏิเสธไม่ได้เลยว่าลึกๆแล้วในใจยังคิดถึงเรเชลอยู่ เธอไม่รู้ว่าเรเชลจะยังคิดถึงเธออยู่บ้างไหม หรือทุกอย่างกลายเป็นเพียงอดีต แต่มันจะมีประโยชน์อะไร สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ต้องผ่านไป ต่างฝ่ายต่างเดินหน้าต่อ ตอนนี้คงเป็นเพียงแค่เพื่อนที่ดีต่อกันก็เท่านั้น
    เรเชลค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดของเคท ใบหน้าสวยเปื้อนคราบน้ำตา ดวงตากลมโตแดงก่ำ คงจะร้องไห้มาหนักแล้ววันนี้
    "ขอบคุณที่มานะคะ ฉันรู้ว่าคุณคงงานยุ่ง" 
    "ไม่เป็นไร ฉันดีใจที่มา" เคทเอานิ้วปาดหยดน้ำตาออกจากใบหน้าสวย "มาสคาร่าคุณเลอะหมดแล้ว" เคทยิ้มมุมปากเบาๆ
    เรเชลหัวเราะ เคทก็ยังเป็นเคทคนเดิม คนที่ทำให้เรเชลหัวเราะออกมาได้เสมอ แม้จะไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน แต่ก็ยังรู้สึกคุ้นเคยเหมือนไม่เคยห่างหายกันไปไหน
    "เสียใจด้วยนะ ฉันรู้ว่าคุณคงทำใจลำบาก" 
    การสูญเสียคนที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย กำลังใจที่ดีจากคนรอบข้างและเวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง เคทรู้ว่าตอนนี้เรเชลต้องการกำลังใจ และเธอก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้าง ที่ผ่านมาเธอรู้ดีว่าเธอไม่มีเวลาให้เรเชลเพราะมัวแต่ทำงาน และเรเชลก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเธอเลย เธอผิดเองที่ไม่เคยถาม ไม่เคยสังเกตว่าเรเชลต้องการอะไร จนวันนึงที่ทุกอย่างสายไป วันที่เธอรู้ว่าเรเชลไม่มีความสุขเหมือนเดิมอีกแล้ว วันที่เธอรู้ว่าควรปล่อยเรเชลไปแม้ว่าเธอจะยังรักเขาอยู่

    เคทอยู่ช่วยงานศพจนแล้วเสร็จ เพื่อนๆและญาติพี่น้องของเรเชลค่อยๆทยอยกลับกันไปเกือบหมดแล้ว เคทคิดว่าเรเชลคงจะเหนื่อยและหิว วันนี้ทั้งวันเรเชลแทบจะไม่ได้กินอะไรเลย 
    เคทโทรไปจองโต๊ะร้านอาหาร กะว่าจะพาเรเชลไปทานข้าวด้วยกัน แม้เรเชลจะบอกว่าไม่หิวแต่เคทก็ไม่สนใจ “คุณควรทานอะไรสักหน่อยนะ” สุดท้ายเรเชลก็ยอมไปตามคำคะยั้นคะยอของเคท
    วันนี้ลูกค้าที่ร้านอาหารเยอะน่าดู คงเพราะเป็นเย็นวันศุกร์ โชคดีที่เคทโทรมาจองโต๊ะทัน เธอนึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงคิดถึงร้านนี้ขึ้นมาเป็นร้านแรก คงเป็นเพราะอาหารอร่อยล่ะมั้งที่ทำให้เธอติดใจ เคทเงยหน้ามองป้ายชื่อร้านก่อนที่จะเดินเข้าร้าน 

    "ออเดรย์" 

    ครั้งที่แล้วที่มาฝนตกหนักจนต้องรีบวิ่งเข้าร้านไม่ทันได้มองป้ายชื่อร้าน เคทเดินนำเรเชลเข้าไปในร้าน แวบนึงที่เธอแอบหวังลึกๆว่าจะได้เจอเชฟคนสวยอีก แต่ลูกค้าเยอะขนาดนี้เชฟคงวุ่นน่าดู คงจะง่วนอยู่ในครัวไม่ได้ออกมาเจอลูกค้าข้างนอก แต่ก็อีกนั่นแหละ เธอจะอยากเจอเขาทำไม ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง
    "คุณโอเคไหม เรเชล" เคทถามขณะที่นั่งรออาหารมาเสิร์ฟ
    เรเชลยิ้มบางๆ "ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ คุณคงเหนื่อยน่าดู"
    "ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย ก็เรา...เอ่อ..." เคทฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเธอกับเรเชลไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว "ก็เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ" เคทเอื้อมมือมากุมมือเรเชลไว้แล้วบีบเบาๆ "เพื่อนก็ต้องช่วยเหลือกันนะ อย่าลืมสิ" 
    อาหารมาเสิร์ฟพอดี เคทค่อยๆชักมือที่กุมมือเรเชลไว้ออกช้าๆ นึกตำหนิตัวเองที่เผลอลืมตัวทำอะไรแบบนี้ 
    "อาหารร้านนี้อร่อยนะ ซาร่าชอบมาก" 
    "คุณมาทานร้านนี้บ่อยเหรอคะ" 
    "เอ่อ ก็ไม่บ่อยหรอก ร้านเพิ่งเปิดใหม่น่ะ" เธอก็เพิ่งเคยมาทานแค่ครั้งเดียวเอง ไม่รู้อะไรดลใจให้อยากมาอีก
    เรเชลทานไปได้ไม่กี่คำก็วางช้อนส้อม เคทเข้าใจดีว่าเวลาเศร้าคนเรามักจะกินอะไรไม่ลง ท้องไส้ไม่ทำงาน เคทตักอาหารในจานตัวเองแล้วยื่นไปให้เรเชล 
    "จานนี้อร่อย ลองทานดูหน่อยนะ" เคทคะยั้นคะยอจนเรเชลยอมอ้าปาก เมื่อก่อนเรเชลต่างหากที่เป็นฝ่ายคอยคะยั้นคะยอให้เคททานข้าว เพราะเคทมักจะทำงานจนลืมกินข้าวกินปลาเป็นประจำ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะกลับกันเสียแล้ว พอเห็นเรเชลเคี้ยวตุ้ยๆ เคทก็พลอยยิ้มออกมาได้ 
    "บอกแล้วไงว่าอร่อย" เคทยิ้มทะเล้น 
    เรเชลหัวเราะ เอาช้อนมาตักอาหารในจานของเคทไปกินอีก
    "ชอบเหรอ คราวหน้าไว้พามากินอีก" เรเชลสบตาเคท สายตาเธอนิ่งจนเคทอ่านใจไม่ออก บางทีเรเชลอาจจะไม่ได้อยากให้เธอเข้ามาใกล้จนเกินไป บางทีเรเชลอาจจะมีใครใหม่แล้ว เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไรและต้องการให้ความสัมพันธ์เดินไปทางไหน รู้เพียงว่ารู้สึกดีที่มีเรเชลอยู่ใกล้ๆ นี่ฉันยังรักเขาอยู่หรือเปล่า? ยังคงเป็นคำถามที่อยู่ในใจเคท
    "เคท...." เสียงเรเชลแหบแห้ง 
    "หืมมม"
    "ฉันถามอะไรได้ไหม" 
    "หืมมม"
    "คุณ...เอ่อ...คุณมีใครใหม่หรือยัง" เคทวางช้อนส้อมลงหลังได้ยินคำถาม เธอค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เรเชล เคทมองลึกเข้าไปในนัยส์ตาสีน้ำตาลสวยที่กำลังวูบไหว ก่อนที่จะเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าเรเชลออกอย่างแผ่วเบา
    "ถ้ามีแล้วคุณจะหึงไหม" เสียงเคททุ้มต่ำ ปลายนิ้วยังคงไล้ที่กรอบหน้าของเรเชลช้าๆ
    เรเชลกลืนน้ำลายเบาๆ เธอหาเสียงตัวเองแทบไม่เจอ "ฉันมีสิทธิ์หึงด้วยเหรอคะ" 
    เสียงมือถือของเคทดังขึ้น เคทหยิบออกมาดูว่าใครโทรมาแล้วกดรับสายทันที 
    "จูล มีอะไรหรือเปล่าคะ" 
    "ฉันโทรมารบกวนหรือเปล่าคะ พอดีว่ามีเอกสารที่จะต้องให้คุณเซนต์เพิ่มเติมนิดหน่อยค่ะ คุณสะดวกไหม" น้ำเสียงของคนปลายสายดูเหนื่อยล้า ดึกแล้วยังทำงานอยู่อีกหรือ
    "เอ่อ ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไปหา" เคทคุยกับจูลเสร็จก็เรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน 
    "เรเชล เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านนะ พอดีมีธุระนิดหน่อย" เรเชลเงียบไปไม่พูดอะไร เคทรีบจัดการจ่ายบิล ขณะที่กำลังจะออกจากร้าน เคทสังเกตเห็นแผ่นหลังคุ้นๆไวๆ เธอมองตามไม่ทันกระพริบตาอีกทีก็หายไปแล้ว สงสัยจะตาฝาด เคทพยายามไม่ใส่ใจแล้วรีบเดินออกไปจากร้าน 
    เรเชลไม่พูดอะไรเลยตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในรถ เคทเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเลยปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความคิดคนเดียวเงียบๆ เธอคิดถึงสิ่งที่เรเชลถามตอนอยู่ร้านอาหาร เธอจะมีใครใหม่หรือไม่เรเชลสนใจด้วยเหรอ บางทีเรเชลอาจจะแค่ถามไปอย่างนั้น เธอรู้ดีว่ายังไม่พร้อมที่จะเริ่มความสัมพันธ์ใหม่กับใคร อยู่คนเดียวแบบนี้แหละดีแล้ว 
    รถขับมาจอดที่หน้าบ้านเรเชล ก่อนลงจากรถเรเชลหันมามองเคท เคทหันมายิ้มให้ เรเชลโน้มตัวไปจูบที่แก้มของเคทเบาๆ 
    "ขับรถดีๆนะคะ ฉันเป็นห่วง" เรเชลลูบที่แก้มของเคทตรงที่เธอจูบลงไปเมื่อครู่ ก่อนจะเปิดประตูรถออกไป เธอหันกลับมายิ้มแล้วโบกมือให้เคท ตอนนี้ความรู้สึกของเคทสับสนไปหมด เคทตั้งสติแล้วขับรถออกไป



    เคทขับรถมาหาจูลที่บริษัท ดึกขนาดนี้ทุกคนกลับบ้านกันไปหมดแล้ว ไฟที่ห้องจูลยังเปิดอยู่ เคทเคาะประตูก่อนเปิดเข้าไป ห้องทำงานของจูลสะอาดสะอ้าน ชั้นวางแฟ้มเอกสารถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย จูลเชิญเคทให้นั่งลง แล้วเอาเอกสารมาให้เซ็นต์ เคทแอบชื่นชมความขยันของจูล ดึกแล้วยังไม่ยอมกลับบ้าน จนเธออยากจะจ้างให้มาทำงานที่บริษัทของเธอ แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะคนละสายงาน เคทอดไม่ได้ที่จะแอบมองเรียวขาสวยของจูล ผู้หญิงใส่ pencil skirt แบบนี้ทำเคทใจคอไม่ค่อยดีเลย ยิ่งรองเท้าส้นสูงนั่นอีก....ยิ่ง....
    "คุณทานข้าวเย็นหรือยัง" จูลเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าเคทจะถาม
    "ฉันสั่งอาหารมาทานแล้วค่ะ" 
    "แล้วเอ่อ...ที่บ้านคุณไม่ว่าเหรอที่กลับบ้านช้า" เคทหันไปมองรูปของจูลกับสามีและลูกที่วางอยู่บนโต๊ะ ซาร่าข่าวมั่วจริง เขาเลิกกับสามีที่ไหนกัน
    "ฉันทำงาน พวกเขาเข้าใจดี" 
    "แล้วคุณล่ะคะ ทำงานเยอะแบบนี้แฟนไม่ว่าเหรอ" เคทเงียบไม่ตอบ ก็เพราะทำงานเยอะนี่แหละถึงได้เลิกกับแฟน 
    "เอ่อ ฉันขอโทษที่ถามค่ะ คุณไม่จำเป็นต้องตอบ" จูลเริ่มเก็บเอกสารใส่กระเป๋า 
    "ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด จันทร์หน้าก็ไปเจอกันที่ศาลเวลาเดิมนะคะ ระหว่างนี้ฉันขอให้คุณอย่าเพิ่งไปพูดอะไรกับฝ่ายนั้น" เคทพยักหน้า เธอรู้ว่าจูลต้องชนะคดีนี้ได้แน่ เคทแอบดีใจที่จะได้เห็นจูลว่าความในศาลอีกครั้ง เอาจริงๆคือดีใจที่จะได้เจอกันอีก 
    "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ ดึกแล้ว คุณก็ควรกลับได้แล้ว ขับรถกลับดึกๆมันอันตราย" 
    "ฉันนั่งแท็กซี่กลับค่ะ วันนี้ไม่ได้เอารถมา" 
    "อย่าเลย มันอันตราย ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง" 
    "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้" 
    "จูล..." เคทเริ่มเสียงแข็ง "เดี๋ยวฉันไปส่ง" เคทไม่เข้าใจว่าจูลจะดื้อดึงไปทำไม ผู้หญิงสวยๆแบบจูล กลับดึกๆตามลำพังคงไม่ดีแน่ๆ สมัยนี้ไว้ใจใครได้ที่ไหน ผู้ร้ายเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด 
    "นี่ไม่ได้อยู่ในศาล คุณยอมฉันได้ไม่มีใครว่า" 
    จูลถอนหายใจ "โอเคค่ะ" สุดท้ายเธอก็ต้องยอมจริงๆ


    แสงไฟในเมืองใหญ่ยังคงส่องสว่างไสวแม้จะดึกดื่นแค่ไหน เหมือนบ้านเมืองไม่เคยหลับไหล ดึกแล้วยังคงมีรถราวิ่งไปมาบนถนนอยู่ไม่น้อย ผู้คนบางส่วนออกมาเที่ยวหาความสำราญยามค่ำคืน จูลเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เงียบจนเคทอยากรู้ว่าจูลคิดอะไรอยู่
    "คืนนี้พระจันทร์สวยนะคะ" ในที่สุดจูลก็พูดออกมา ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง เคทกดเปิดซันรูฟ ลมพัดเข้ามาปะทะหน้า อากาศตอนกลางคืนเริ่มเย็นลงแล้ว จูลหันมายิ้มบางๆให้เคท จูลจะรู้ไหมว่าเธอเองก็สวยไม่ต่างจากพระจันทร์เลย เคทเปิดวิทยุเบาๆ เสียงเพลงเพราะเคล้าคลอเข้ากับบรรยากาศ
    "เลี้ยวซ้ายข้างหน้านะคะ" ใกล้ถึงแล้วเหรอ เคทยังไม่อยากให้ถึงเลย อยากอยู่ด้วยกันต่ออีกหน่อย เคทชอบเวลาที่จูลรีแลกซ์ ไม่ตึงเครียดเหมือนเวลาทำงาน แต่จะว่าไปเวลาจูลซีเรียสก็เซ็กซี่มากทีเดียว เคทไม่เข้าใจว่าทำไมจูลถึงดึงดูดเธอได้ขนาดนี้ เขาแต่งงานแล้วๆๆ เคทพยายามท่องไว้ในใจ
    สักพักรถก็มาหยุดหน้าบ้านจูล
    "ขอบคุณที่มาส่งนะคะ เจอกันวันจันทร์ค่ะ" จูลกำลังจะเปิดประตูรถออกไป 
    "เดี๋ยว...จูล"
    "คะ?"   
    "ฝันดีนะ" จูลยิ้ม แล้วเปิดประตูรถเดินเข้าบ้านไป
    เคทไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับความรู้สึกของเธอในตอนนี้คืออะไร การที่ได้เจอเรเชลกับจูลในวันนี้ทำให้เธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็รู้สึกสับสนไปในคราวเดียวกัน เป็นไปได้ไหมที่คนๆหนึ่งจะชอบใครได้หลายคน? การรู้สึกดีกับใครหลายคนในเวลาเดียวกันเป็นเรื่องที่ผิดหรือเปล่า? เคทรู้ว่าเธอไม่เก่งเรื่องความสัมพันธ์ และเธอก็ยังคงหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้
    เคทจมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเองจนขับรถผ่านมาทางร้านอาหารที่มาทานเมื่อหัวค่ำ เคทค่อยๆชะลอรถเมื่อขับผ่านหน้าร้าน เห็นพนักงานกำลังปิดร้าน ปิดดึกขนาดนี้เลยเหรอ เคทสงสัย เคทพยายามมองหาคนที่เธออยากเห็นหน้า แต่ก็ไม่มีวี่แวว เธอเลยตัดใจขับรถผ่านไป 
    กลับมาถึงบ้านเคทก็คลานขึ้นเตียงแทบจะทันที วันนี้เหนื่อยมากจริงๆ กำลังจะหลับเสียงข้อความในมือถือก็ดังขึ้น ฝันดีนะคะเคท ข้อความจากเรเชล เคทอ่านแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว นานแล้วที่ไม่ได้รับข้อความก่อนนอนจากเรเชล เธอตอบข้อความกลับ ฝันดีเหมือนกันนะคะ สักพักเคทก็ผล็อยหลับไป เธอฝันถึงใครบางคนที่วันนี้ไม่ได้เจอหน้า

    ################################################










    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×