บริษัทสารพัดสัตว์ประหลาด(รับสมัครตัวละคร)

ลำดับตอนที่ #1 : รายละเอียด+ใบสมัคร(อัพเดตTC)

เรื่องนี้ไม่ทีพลังพิเศษใดๆทั้งสิ้น เป็นเหมือนโลกที่เราอยู่เปะๆแค่มีสัตว์ประหลาดมาอาศัยอยู่ด้วยแต่มันเป็นแค่จุดๆหนึ่งของเรื่องเท่านั้นเพราะเรื่องนั้นมีจุดใหญ่ๆอยู่ที่มนุษย์

ถ้าเคยดูLobotomy coporationก็จะเก็ทว่าไอ้ที่เกี่ยวกับมนุษย์คืออะไร เรื่องนี้ผมเขียนขึ้นเนื่องจากอารมณ์ชั่ววูบหลังจากไปเห็นนิยายรับสมัครตัวละครเรื่องหนึ่งมาแต่เหมือนเขาจะไม่เขียนแล้วละมั้ง ไม่ก็คนไม่พอผมเลยอยากลองแต่งดูบ้าง

เรื่องนี้จะเน้นไปที่การทำงานไม่เน้นใครสักคนเด่นแม้กระทั่งพวกผู้บริหารส่วนใหญ่ที่จะโผล่มาเป็นตัวประกอบอะน่ะ

เนื้อเรื่องที่จะเอาไปเขียนประวัติขอแค่ให้มีเหตุผลมาที่บริษัทนี้ก็พอหรือในอดีตอาจเคยเจอพวกสเตรนเจอร์จนเกลียดหรือกลัวมันก็ได้แล้วแต่เลย

โดยฝ่ายบนโลกนี้นั้นมีอยู่หลายฝ่ายโดยบริษัทเอกชนแบบนี้จะถูกเรียกว่าวิ้งหากมีอำนาจมากพอ ส่วนอื่นก็เป็นเฮดหรือรัฐบาลที่คอยควบคุมโลกทั้งใบทั้งเก็บงำความลับ และ คอยกำจัดสิ่งที่ตะเป็นต้นเหตุปัญหาทั้งตนเองและโลก

ระดับของสเตรนเจอร์แบ่งออกเป็น5ระดับ

ปลอดภัย(Safe) – ระดับที่ตํ่าที่สุดแต่ไม่ได้หมายความว่าอยู่ในระดับที่อ่อนแอ่ที่สุดเพราะบางตัวอาจแค่ไม่ได้เป็นอันตรายกับใครแต่มีพลังอยู่ในระดับที่เทียบเท่าภัยพิบัติ

ไม่ปลอดภัย(Not Safe) – ระดับที่สูงขึ้นมาระดับนี้ต้องมีการควบคุมในระดับหนึ่งไม่ได้สูงมากแต่อยู่ในระดับที่ไม่อาจปล่อยให้เดินเล่นได้ตามใจนอกจากจะมีเจ้าหน้าที่ระดับสองควบคุมเป็นอย่างตํ่า

ปัญหา(Issue) – ตัวตนที่ไม่ควรปล่อยออกมาเนื่องจากสามารถฆ่าเจ้าหน้าที่ระดับสองได้ง่ายๆ การจะกักกันพวกมันล้วนเป็นเรื่องที่ยากแต่หากมีเจ้าหน้าที่ระดับสามเป็นคนคุมก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร

อันตราย(Danger) – ตัวตนที่ไม่ควรได้ถูกปล่อยออกมาอย่างเด็ดขาดเว้นเสียแต่ใช้ในการควบคุมระดับภัยพิบัติเป็นต้น

ภัยพิบัติ(Disaster) – ตัวตนที่ไม่ว่าในกรณีใดๆห้ามเข้าพบ หรือพูดคุยอย่างเป็นอันขาดแม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับห้ายังต้องได้รับอนุญาตจากผู้บริหารโดยตรงเท่านั้น

และนอกจากห้าระดับนี้ยังมีระดับหนึ่งที่ถูกกล่าวว่าอันตรายระดับที่สามารถทำให้มนุษยชาติล่มสลายได้เลยโดยมีแค่สองตัวตนดท่านั้นที่ถูกค้นพบโดยสองสิ่งนั้นถูกเรียกว่า'พระเจ้า'และ'ผู้ทำลายล้าง' ซึ่งเรียกตนเองว่า'อดัม'และ'อิกดราซิล'สองตัวตนที่หากต้องการก็สามารถทำลายล้างโลกได้

แต่ปัจจุบันยังไม่มีการเคลื่อนไหวของสองตัวตนดังกล่าว...

Application

รูปภาพ(ขออย่าเป็นรูปจริง ไม่ใช่รูปจากกล้อง)

“คำพูด”

ชื่อ : (ชื่อเต็มๆจะชาติไหนก็ได้จพเป็นชื่อที่พวกผู้บริหารหรือหัวหน้าเรียกกันแบบสุภาพ)

ชื่อเล่น : (ชื่อที่เรียกกันเล่นๆสำหรับเจ้าหน้าที่หรือพนังงานด้วยกัน)

อายุ : (18–60ปี)

เพศ : (ถ้าเป็นเพศภาพอื่นๆนอกจากภายนอกก็บอกด้วย)

ส่วนสูง / นํ้าหนัก :

นิสัย : 

รูปลักษณ์ :

ประวัติ : (ยังไงกฌได้ขอแค่มีการมาสมัครที่บริษัทนี้ก็พอจะเจอพวกสเตรนเจอร์ด้วยก็ได้)

ความปราถนา : (ปราถนาอะไรในชีวิต ชื่อเสียง? เงินทอง? ความรักใคร่? หรืออำนาจ)

สิ่งที่ชอบ :

สิ่งที่เกลียด :

สิ่งที่กลัว : 

สเป็ค : (แล้วแต่แค่อาจจิ้นและถ้าผปค.ทั้งสองฝ่ายยินยอมก็แต่งงานกันได้เลย)

เพิ่มเติม :

Test Characters

(ชื่อตัวละคร)เดินเข้ามาภายในห้องๆหนึ่ง จากการถูกเรียกตัวโดยผู้บริหารคนหนึ่งแต่เมื่อเดินมาถึงสิ่งที่พบกับมีเพียงความเงียบงัน(ชื่อตัวละคร)สำรวจรอบๆ ตอนนั้นเองที่ชายคนหนึ่งพุ่งออกมาจากมุมห้อง เขาหยิบมีดขึ้นมาแทงไปที่ท่องของ(ชื่อตัวละคร)

(การตอบสนอง)

“หนึ่งในสิบสองผู้บริหารอาเธอร์ ฟอร์ดยินดีที่ได้รู้จักแกคือ(ชื่อตัวละคร)สินะ” เขาควงมีดหนึ่งรอบครึ่งก่อนที่จะมานั่งลงกับเก้าอี้เขาเอาขาไขว้กันพร้อมเอามือเท้าคางตนเองกับแขนเก้าอี้

“ยินดีด้วยแกได้รับอนุญาตจากผู้จัดการให้กลายเป็นเจ้าหน้าที่เต็มตัวแล้ว” อาเธอร์กล่าว (การตอบสนอง) อาเธอร์สังเกตปฏิกิริยาของคุณสักพักก่แนที่จะยื่นเอกสารบางอย่างให้(ชื่อตัวละคร)ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“(คำถาม)”

“นี่คือใบยืนยันอะไรเล็กน้อยๆหวังว่าจะยืนยันอย่างดีๆนะ” อาเธอร์กล่าวภายในแววตาที่เย็นชาปรากฏความเป็นห่วงเพียงชั่ววินาที ซึ่ง(ชื่อตัวละคร) ไม่สังเกต ทำเพียงก้มลงมองไปยังใบนั้น

บริษัทภาคเอกชน เก็บกู้ รักษา จัดการหรือแอบเซอร์ดิตี้เรียกย่อๆว่าเอ เขียนข้อความนี้เพื่อต้องการสอบถามความแน่ใจเกี่ยวกับการทำงานของบุคลากรเพื่อให้บุคลากรสามารถเป็นเจ้าหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยยึดกฎดั่งนี้1.ไม่มีการขายข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับบริษัทไม่ว่าในกรณีใดๆก็ตาม รวมถึงความลับของบริษัท2.บริษัทจะไม่มีการรับรองความปลอดภัยใดๆทั้งสิ้นหากเจ้าหน้าที่เข้าปะทะกับสเตรนเจอร์แล้วเกิดเหตุที่ถึงชีวิต3.การดำรงอยู่ในความมืดควรพึงระลึกไว้เสมอว่าไม่ควรยุ่งหรือยื่นมือเข้าช่วยผู้อื่นและห้ามขัดคำสั่งของผู้จัดการอย่างเด็ดขาดแม้ว่าจะฝ่าฝืนกฎข้อห้ามอื่นๆก็ตาม4.การเป็นเจ้าหน้าที่นั้นควรห้ามมีความรู้สึกใดๆเกี่ยวกับสเตรนเจอร์เด็ดขาดเพื่อความปลอดภัยแก่บุคลากรคนอื่นๆ5.เจ้าหน้าที่ควรสนแต่เพียงผลิตภัณฑ์ของบริษัทเท่านั้นไม่ว่าจะต้องสูญเสียเพื่อน คนรัก หรือคนที่เชื่อใจตนเองที่สุด ต้องห้ามแยแสต่ออารมณ์ความรู้สึกที่คนๆนั้นปบดปล่อยออกมาจากการเผชิญหน้าสเตรนเจอร์ถ้าหากไม่เกี่ยวข้องกับผลิตภัณฑ์ของบริษัทหรือสเตรนเจอร์สามารถรับรู้อารมณ์ได้ตามปกติ6.คำสั่งของผู้จัดการถือเป็นที่สุดไม่ว่าจะให้ไปตายหรือกลายเป็นวิญญาณของสเตรนเจอร์ก็ตาม(สเตรนเจอร์หลายๆตนมีความสามารถเกี่ยวข้องกับวิญญาณทำให้การตายอาจไม่ใช่จุดจบ)ก็ตาม 7.ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดหากคุณกลายเป็นบ้าแล้วไม่สามารถแก้กลับได้ชะตากรรมเดียวของคุณคือความตาย8.หากมีการพบว่าข้อมูลนี้รั่วไหลออกไปแล้วผู้กระทำคือคุณเราจะไม่ลังเลที่จะปิดปากคุณ

หลังจาก(ชื่อตัวละตร) คุณรู้สึกว่า(ความรู้สึก) ก่อนที่จะจรดปลายปากไปยังคำว่า

[ยินยอม/ไม่ยินยอม]

- เส้นทางยินยอม

หลังจากเขียนคำตอบเสร็จจึงยื่นให้กับอาเธอร์เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยินยแมต่อข้อตกลงนี้เขาจึงถอนหายใจ

“นี่คือเส้นทางที่แกเลือกที่จะเดินสินะ” อาเธอร์ถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป แต่ในตอนที่เขาเดินออกไป

“ยินดีต้อนรับสู่นรก” อาเธอร์กล่าวรับน้องจบจึงเดินออกไป

“(อยากนินทาอะไรมันรึเปล่า)”

- เส้นทางไม่ยินยอม

(กิริยาจะขว้างหรือยื่นให้ดีๆก็ได้) เขาจับใบนั้นมาดูก่อนที่จะมีสีหน้าประหลาดใจออกมา

“ทำไมเธอถึงเลือกคำตอบแบบนี้ล่ะ” แววตาของอาเธอร์เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและประหลาดใจและอีกครั้งที่เพียงชั่วขณะในดวงตามีสายตาที่ชื่นชมปรากฏออกมา

“(คำตอบ)”

เมื่อได้ยินอาเธอร์จึงนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมเอนหลังพิงมายังเก้าอี้ ก่อนที่จะเอามือมาประสานกันเท้าคางตนเอง พร้อมมองเขา/เธอด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม

“เธอนี่น่าสนุกจริงๆ” อาเธอร์ยืนขึ้นก่อนที่จะเดินออกไป แต่ในตอนที่อยู่ตรงหน้าประตูเขาหันมาพร้อมดวงตาที่อบอุ่นมากขึ้น

“ยินดีต้อนรับสู่หุบเหว” อาเธอร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม เขา/เธอจะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะอะไรก่อนที่อาเธอร์จะหยิบที่ยินยอมขึ้นมา

“ใครจะสนใจเจ้าเลขานุการกันเล่า ตอนนี้ฉันอยากรู้จักเธอมากขึ้นจริงๆ” อาเธอร์กล่าวออกมาก่อนที่จะโยนใบเมื่อกี้ทิ้งอย่างไม่แยแส เขาเอาหน้ามาใกล้(ชื่อตัวละคร)มากขึ้นจนแทบชิดกันด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุข

“ประกาศรวมตัวผู้บริหารจากเลขานุการ” ดั่งว่าเสียงประกาศเป้นใจเขามีสีหน้าที่น่าเกลียดแต่ก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วกลับกลายเป็นเย็นชาเช่นเดิม

“เอาล่ะฉันไปก่อนหวังว่าเธอจะไม่ได้เป้นบ้าไปก่อนนะ”