เติมเต็มชีวิตที่ 2 ของวายร้าย

แสงสนธยาจางหายไป

โดยปกติแล้ว เราคงจะเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์อย่างสบายๆ พร้อมกับดื่มเมจิโต้สักแก้ว แต่น่าเสียดายที่สถานการณ์ปัจจุบันไม่เอื้ออำนวยให้เราได้ผ่อนคลาย

“ออสคาร์ ลูซิเฟอร์ นักโทษฐานทรยศ และ-!”

ผู้บัญชาการกองทัพของราชาปีศาจตะโกนอย่างเคร่งขรึม เป็นเสียงร้องที่ดังก้องไปทั่วจัตุรัส

เขาไม่กล้าสบตากับฉันเลยจนกระทั่งเมื่อสี่เดือนที่แล้ว แต่เด็กเวรนั้นเขาโตขึ้นมากแล้ว

“นักโทษประหารนักบุญแมรี่!”

ในลานกว้างคอนติเนนตัล ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์

ที่ชีวิตเบ่งบาน

ฉันกำลังปีนขึ้นไปบนกิโยตินพร้อมกับนักบุญแห่งคริสตจักรศักดิ์สิทธิ์ 

ความตายชั่วนิรันดร์กำลังมาถึง ใบมีดคมนั้น

ซึ่งสัมหัสมันได้ชัดเจน แม้ว่าฉันจะเงยหัวขึ้นไป มันก็ตกลงมา รู้ตัวอีกทีฉันคงถูกตัดหัวแล้ว

แสยะ รอยยิ้มเผยออกมา คนที่เป็นถึงลำดับสองในกองทัพของราชาปีศาจและถูกราชาปีศาจสังหาร มันเป็นเรื่องตลกที่ออกมาจากเสียงหัวเราะของฉันเอง

ในสงครามอันยาวนานระหว่างแพนดีโมเนียมและทวีป ฉันเป็นตัวละครหลัก

ที่นั่น เนื่องจากฉันเกิดมาเป็นปีศาจ ฉันจึงได้ยืนอยู่ในกองทัพของราชาปีศาจ

พูดตามตรง ฉันชอบความชั่วร้าย ความประเสริฐ ของวายร้ายที่ไร้ขอบเขตเข้าครอบงำฉัน

มันสนุกดี ที่ได้วาดภาพโลกด้วยความบ้าคลั่งและความวุ่นวาย

นี่คือเหตุผลที่พวกเขาใช้เสียงกรีดร้องของมนุษย์เป็นเพลงประกอบขณะทำงานและวิ่งไปทั่วทวีป

มันทำให้กองทัพภาคพื้นทวีปสับสนและทำลายจักรวรรดิ เราตัดหัวลอร์ดมังกร เผาต้นไม้แห่งเอลฟ์แห่งโลก และสังหารมนุษย์ที่หยิ่งยโส

 หลังจากนั้น ก็ได้รับการยอมรับในผลงานของเขาและได้รับตำแหน่งแกรนด์ดยุคแห่งเหนือของโลกปีศาจและได้ฉายาว่า'โจ๊กเกอร์' จนกระทั่งถึงตอนนั้น ฉันคิดว่าชีวิตที่เหลือของฉันจะราบรื่นดีแต่....

ไม่ใช่ว่ากองทัพของราชาปีศาจจะพ่ายแพ้ หลังจากจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิล่มสลาย ปัญหาคือราชาปีศาจที่ยืนอยู่ข้างหลังฉัน

ราชาปีศาจที่มึนเมาด้วยอำนาจต้องการจะลบฉันเพื่อผูกขาดอำนาจ อย่างไรก็ตาม การมีอยู่ของฉันเป็นแกนหลักของกองทัพราชาปีศาจอยู่แล้ว และราชาปีศาจที่ขาดความชอบธรรมก็กล่าวหาฉันอย่างผิดๆ ว่าเป็นฉันเป็นกบฏ

หลังจากนั้น ฉันได้เผชิญหน้ากับราชาปีศาจ.....

อย่างที่คุณเห็นตอนนี้ ฉันแพ้ เราต่อสู้กันอย่างสูสีประมาณ 30 นาที แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เราก็ถูกผลักกลับอย่างชัดเจน ผู้มีข้ารับใช้ปีศาจอย่างเลวทรามที่สุด มันไม่ได้ถูกเรียกว่าราชาปีศาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาลเปล่าๆ

 อย่างไรก็ตาม หลังจากที่กลายเป็นนักโทษแบบนั้นฉันก็ถูกจับเข้าคุกที่เลวร้ายที่สุดในโลก แม้แต่ชั้นล่างสุดที่ฉันเป็นนักโทษเพียงคนเดียวเมื่อฉันถูกคุมขังเป็นเวลา 104 วัน... มีมนุษย์เข้ามาในฐานะเด็กใหม่

นักบุญมารี มนุษย์ที่ศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งที่สุดในทวีปซึ่งตอนนี้นอนอยู่ข้างๆ ฉัน

ฉันเป็นคนที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง หากฉันเป็น

เสาหลักหลักของกองทัพของราชาปีศาจนักบุญหญิงก็เป็นความหวังของกองทัพภาคพื้นทวีป

แม้ว่ากองทัพของราชาปีศาจจะชนะสงครามและกลายเป็นนักโทษประหารชีวิต

"ฉันกลัวที่จะเดินคนเดียวบนถนนที่ยาวและมืดมิดสู่โลกใต้พิภพ แต่ฉันดีใจที่คุณอยู่ที่นี่" มารี่

"นักบุญหญิงเป็นคนเดียวที่สามารถตัดขาดจากโลกนี้ได้อย่างยิ่งใหญ่ในเวลาเดียวกัน" ออสคาร์

"เราได้รับการยกย่องมากเกินไป" มารี่

ฉันได้เจอกับนักบุญหญิงเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เวลาที่เราอยู่ด้วยกันนั้นแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น คงจะเป็นเพราะความรักที่ไม่เลือกปฏิบัติของเธอทำให้พวกเราสนิทกันมากพอที่จะพูดคุยตลกไร้สาระกันได้ในเวลาเพียงเจ็ดวัน

เมื่อเราพบกันครั้งแรก นักบุญหญิงรับรองกับฉันว่าเธอจะโอบกอดและรักฉันซึ่งเป็นปีศาจด้วยซ้ำ แรกๆฉันก็ไม่เชื่อเลย

ฉันคิดว่ามันเป็นแค่คำกล่าวปลอมๆ นอกจากนี้ ฉันเลยคิดว่าถ้าฉันปฏิบัติกับเธออย่างรุนแรงเล็กน้อย เธอจะหมดแรงและล้มเลิกอย่างรวดเร็ว

แต่ไม่ใช่ นักบุญหญิงที่เข้ามาก่อนพิธีประหารชีวิตหนึ่งสัปดาห์ได้แสดงความเชื่อมั่นและความรักของเธอให้ฉันดูอย่างเอื้อเฟื้อเป็นเวลา 7 วัน และ

ฉันได้รับและดื่มความรักที่เธอให้มา นั่นเป็นเพราะเราสามารถเป็นเพื่อนสนิทกันได้เมื่อเรายืนอยู่คนละขั้ว

“โอ้ มันกำลังจะตกลงมาแล้ว” ออสการ์

ตอนนี้ ก่อนตาย มันไม่มีความหมายใดๆ

 

ชีคคอก-!

ใบมีดของกิโยตินตกลงมาอย่างแรง โดนคอนักบุญที่อยู่ข้างๆ และตรงคอของฉัน ต่อหน้าทั้งทวีปและกองทัพของราชาปีศาจ สิ่งนั้นปิดลง ชีวิตที่น่าสงสารของฉันก็ล่มสลายไปด้วย

ซรึรรึง-!

ใบมีดคมกริบของใบมีดสัมผัสคอของเขา ความหนาวเย็นแล่นไปตามกระดูกสันหลังของเขา

เจ้าต้องตายแบบนี้?

สำหรับปีศาจที่ใช้ชีวิตอย่างน่าตื่นเต้น

เกิดมาเป็นบุตรชายคนที่สามของตระกูลดยุคแห่งอาณาจักรปีศาจเหนือ สำหรับปีศาจที่จะถูกประหารชีวิตบนกิโยตินในลานกว้าง

ในที่สุดช่วงเวลานี้ก็ถูกประทับตราในประวัติศาสตร์

*********************

"... หืม?"

"ออสการ์ คุณเจ็บป่วยที่ไหนเหรอเปล่า คุณเหงื่อออกเต็มเลย"

ยางลบที่ไม่รู้จักได้ลบ

ชีวิตที่เคยมีชีวิตอยู่ของฉัน

ราวกับว่าจะเขียนใหม่ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป จงอย่าได้ทิ้งรอยเสียใจหรือรอยเปื้อนใดๆ