ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My DarLinG : ChaPteR 2
My DarLinG.
[เธอที่รัก] โดย [เงาใต้น้ำ]
ChaPteR 2
รถ BMW Series 7 แล่นโฉบเฉี่ยวเข้ามาด้วยความเร็วเกินปกติ ทำให้คนที่อยู่บริเวณอาคารเรียนแบบยุโรป เพียงแค่มองตามด้วยสีหน้าเซ็งสนิท มีเพียงเด็กสาวเฟรชชี่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดด้วยความชื่นชม
ภาติยะแทบจะกระโดดลงจากรถ เพื่อวิ่งไปเปิดประตูรถอีกฝั่งให้น่านฟ้าได้ก้าวลงมา โดยไม่สนใจเลยว่าภาพนั้นจะทำให้ใคร ๆ คิดไปไกลสักแค่ไหน รู้แค่ว่าตัวเขาเองไม่เคยให้น่านฟ้าต้องลำบากทำอะไรเองมาก่อนเลยตั้งแต่รู้จักกันมา
“เพิ่งโผล่มาได้รึไงวะไอ้เพื่อนเวร…” เสียงทักดังมาแต่ไกล ก่อนที่คนพูดจะเดินออกมาจากตัวอาคารที่ก่อสร้างด้วยอิฐสีแดงก้อนใหญ่
ภาติยะหันไปทำตาขวางใส่คนเอ่ยทัก แต่น่านฟ้ากลับยื่นมือของตนให้อีกคนพร้อมกับรอยยิ้ม คนที่มาด้วยกันจึงได้แต่ทำหน้าเบ้อย่างเซ็งจัด เมื่อเห็นเพื่อนสนิทจอมเวอร์ยกมือบางขึ้นจูบราวกับต้อนรับเจ้าหญิงเสียอย่างนั้น…
“ไอ้นนท์ แกอย่าเวอร์นักได้มั้ยวะ น่านฟ้าต้องสกปรกเพราะแกทุกวัน…ชั้นต้องเสียเวลาเพิ่มนะโว้ย กว่าจะล้างตัวเค้าให้สะอาดได้” ใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้มน้อย ๆ อย่างสะใจเมื่อยามเหน็บแนมเพื่อนสนิทได้อย่างถึงพริกถึงขิง
เดชานนท์เงยหน้ามองเพื่อนจอมกวนด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ อยากจะเข้าไปต่อยมันสักหมัด ถ้าไม่ทันคิดได้เสียก่อน…ว่าไอ้หน้าที่หล่อกว่าเขานิดหน่อยนั่น ก็เพื่อนสนิทเขาเอง
“สงสัยแกจะมัวแต่อาบน้ำให้น้องฟ้าของชั้นอยู่ล่ะม้างไอ้ภาต แกถึงได้ลืมเอาหมาออกจากปากเน่า ๆ ของแกซะด้วย…ไอเพื่อนเลว” เป็นคำพูดโต้ตอบที่เติมข่า ตะไคร้ กระชายได้อย่างดุเดือดถึงใจทีเดียว สำหรับคุณหนูคุณชายตระกูลผู้ดีอีกหลาย ๆ คนที่ได้ฟัง
ดวงตาใสแป๋วเลื่อนจับจ้องใบหน้าเพื่อนสนิททั้งสอง ที่เถียงกันคอเป็นเอ็นด้วยความสนใจ เพราะสมองที่ช้ากว่าคนอื่นทำให้น่านฟ้าไม่เข้าใจถึงสิ่งที่ทั้งสองคนพูดโต้ตอบกันอยู่ แต่แล้วก็มีบางคนที่ทำให้เขาละสายตาจากสองเพื่อนที่เถียงกันหน้าดำหน้าแดงได้…
เด็กหนุ่มรุ่นน้องที่ความสูงไล่เลี่ยกันกับน่านฟ้า ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ด้วยไม่รู้จะทำตัวเช่นไร ทำให้น่านฟ้าจับจ้องรุ่นน้องคนนั้นไม่วางตา ดวงหน้าสวยหวานตากลมโตกับริมฝีปากอิ่มสีสดดูจับตาจับใจจนต้องสะกิดทั้งภาติยะและเดชานนท์ให้หันไปมอง…
เดือนมหาวิทยาลัยปี 1 มองรุ่นพี่กลุ่ม ‘ไตรเทวา’ ด้วยความประหม่า เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะดวงซวยถึงขนาดจับพลัดจับผลูต้องมาเป็นน้องรหัสของรุ่นพี่เดชานนท์ เดือนมหาวิทยาลัยปี 3 ที่ขึ้นชื่อลือชาเรื่องความเจ้าเล่ห์แสนกล แถมยังมีเพื่อนสนิทเป็นถึงตะวันและดาวมหาวิทยาลัยปีเดียวกันอีกต่างหาก
++++++++++++++++++++++++
มหาวิทยาลัยกอบเกียรติ อยู่ในกลุ่มธุรกิจกอบเกียรติ ซึ่งมีนายภาค กอบกู้เกียรติ บิดาผู้แสนอัจฉริยะของภาติยะเป็นหัวเรือใหญ่ โดยมหาวิทยาลัยแห่งนี้เน้นให้ความรู้ทางด้านการบริหารธุรกิจ แม้จะเปิดสอนมากกว่า 20 สาขาวิชา แต่ทุกสาขาวิชาก็ถูกส่วนผสมของความเป็นธุรกิจเข้าครอบงำและผสานกันอย่างลงตัว ที่นี่จึงเป็นแหล่งรวมของลูกท่านหลานเธอ เหล่าทายาทนักธุรกิจรวมไปถึงพ่อค้าแม่ค้าในตลาดที่อยากให้บรรดาลูกหลานของตนประสบความสำเร็จทางด้านธุรกิจเหมือนอย่างเจ้าของมหาวิทยาลัย
เมื่อปีที่ภาติยะก้าวเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้นั้น เขาเป็นที่จับตามองของทุก ๆ คนเนื่องจากทำคะแนนเข้ามาได้ในอันดับที่ 1 จนเป็นที่กังขาว่าเป็นความสามารถที่แท้จริง หรือเป็นเพราะอิทธิพลของผู้เป็นบิดากันแน่ ก่อนที่ตัวเขาจะแสดงความสามารถของตนเองให้ทุกคนได้ประจักษ์จากผลงานวิชาการต่าง ๆ
ภาติยะยังเป็นถึง ‘ตะวันมหาวิทยาลัย’ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ใช้วิธีการลงคะแนนจากนักศึกษาทั้งหมด โดยแต่ละคณะจะส่งตัวแทนสามคน เพื่อเข้ารับการลงคะแนนคัดเลือกให้เป็น ‘ตะวัน เดือน และดาวของมหาวิทยาลัย’ โดยตำแหน่งนั้นจะอยู่ติดตัวไปจนจบการศึกษาเลยทีเดียว
ในปีของภาติยะนั้น คณะบริหารธุรกิจ เลือกตัวแทนเป็นชายหนุ่มทั้งหมด โดยทั้งสามคนนั้นมีบุคลิกแตกต่างกันแบบที่ทุกคนก็คาดไม่ถึง ถ้าว่ากันแบบนิยายแล้วก็เหมือนกับพระเอก นางเอกและตัวอิจฉานั่นเอง…
ตัวแทนจากคณะบริหารธุรกิจ ได้รับการลงคะแนนจนกวาดตำแหน่ง ‘ตะวัน เดือน และดาวมหาวิทยาลัย’ มาครองด้วยคะแนนทิ้งห่างคู่แข่งแบบไม่ต้องวิตก ก่อนที่ทั้งสามคนจะกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกัน จนทำให้ทุกคนได้รู้ซึ้งกันว่า…
“มันเลือกจับกลุ่มกันเพราะความบ้า ๆ บอ ๆ นั่นแหละ”
++++++++++++++++++++++++
“น้องรหัสแกว่ะนนท์…เดือนปีนี้นี่หว่า จำได้ตอนขึ้นเวที…คนที่อายจนสะดุดสายไมค์ล้มไง ชั้นบอกพวกนั้นแล้วให้ใช้แบบไร้สาย แต่พวกมันบอกว่าแกลืมซื้อถ่าน…น้องมันต้องเซ่นความงี่เง่าของพี่มันเลยเห็นมั้ย” ภาติยะยักคิ้วให้เพื่อนอย่างสะใจ ลืมสนใจคนที่ถูกพาดพิงถึงที่หน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุกด้วยความอายไปเสียสนิท
เดชานนท์แทบอยากจะเข้าไปขย้ำคอเพื่อน เมื่องัดเอาเรื่องเล็กน้อยมาเกทับเขาต่อหน้าน้องรหัสที่อุตส่าห์หลงเข้ามา…ทั้ง ๆ ที่อยู่มาจนปี 3 ก็เพิ่งมีน้องรหัสกับชาวบ้านเค้านี่แหละ คิดแล้วก็โมโหเหตุผลที่ผ่าน ๆ มา ที่บอกว่าเพราะเขามันบ้าเกินเหตุกลัวจะดูแลน้องรหัสไม่ได้…เพราะฉะนั้นอย่ามีมันเลย
ถ้าเดชานนท์ไม่ยื่นคำขาดจะลาออกจาก ‘เดือนมหา’ลัยปี 3’ ก็คงไม่มีรุ่นน้องตกถึงท้องเหมือนอย่างวันนี้หรอก นี่คงเลือกเดือนปีนี้มาให้ เพราะความคิดที่ว่าเป็นเดือนเหมือนกันก็คงจะไม่ต่างกันกระมัง
มือใหญ่วางบนไหล่บางเบา ๆ ดวงตาคมเป็นประกายระยิบระยับ จนน่าตกใจสำหรับเพื่อนฝูงและคนรอบข้าง ที่มองเห็นออร่าเป็นภาพคล้ายสุนัขเห็นไอศกรีม แต่นั่นไม่ได้ทำให้เดชานนท์สนใจสิ่งรอบตัวเท่ากับเด็กหนุ่มตัวเล็กตรงหน้า
“พี่ชื่อเดชานนท์ เรียกพี่ว่าพี่นนท์ก็ได้น้อง…แล้วเราล่ะชื่ออะไร อยู่ปีไหน” เดชานนท์ถามอย่างสนอกสนใจ แต่เพื่อนสนิทจอมกวนหัวเราะเสียงดังก๊าก
“ไอบ้านนท์…เพิ่งเคยมีน้องรหัสหรือไงวะ น้องเค้าก็ต้องอยู่ปี 1 สิวะ โอ้ย…ตลกว่ะ” ภาติยะหัวเราะอย่างสะใจตามเคยที่ได้เหน็บแนมเพื่อนฝูง โดยลืมไปว่าตัวเองก็ไม่ได้รับอนุญาตให้มีน้องรหัส เพราะเคยทิ้งน้องรหัสมาสนใจแต่น่านฟ้าจนน้องรหัสร้องไห้ไปฟ้องสภานักเรียนมาแล้ว
เดชานนท์ที่เริ่มหมั่นไส้เพื่อนรักเพื่อนแค้นดึงน่านฟ้าเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ ตัวเขา เพราะกลัวอีกฝ่ายจะติดเชื้อบ้าจากเพื่อนปัญญาอ่อนบวกโรคจิต จนตัวน่านฟ้าขยับเข้าชิดกับรุ่นน้องปี 1 ทั้งสองจ้องมองกันและกันไม่วางตา
“ผมชื่อภัทร เรียกภัทก็ได้ครับพี่นนท์” เสียงใสเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนตั้งใจจะส่งให้คนตรงหน้าที่ตัวเท่า ๆ กันมากกว่า
น่านฟ้าส่งยิ้มหวานตอบรุ่นน้องไปอย่างมีไมตรี ก่อนจะเงยหน้ามองเดชานนท์อย่างสนใจว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรต่อ ยังไม่ทันได้รู้เรื่องตัวเขาก็ถูกภาติยะดึงกลับไปอยู่ใกล้ ๆ เสียก่อน
เดชานนท์มองอย่างหมั่นไส้ ก่อนจิกกัดเพื่อนสนิทอีกรอบ “จะหวงอะไรนักหนาวะ เพื่อนกันนะโว้ย…ชั้นไม่แย่งเมียเพื่อนหรอกน่า”
“… …” ภาติยะพูดอะไรไม่ออกได้แต่อ้าปากค้างกับความปากเก่งของเดชานนท์
“นี่พี่น่านฟ้า จะว่าไปก็นะ…เห็นเด็ก ๆ แบบนี้แต่ว่าเรียนช้าน่ะ เป็นรุ่นพี่เรา 5 – 6 ปีได้มั้งภัท แต่ช่างเหอะ เรื่องนั้นไม่ต้องสนใจมาก พี่แค่อยากบอกเอาไว้ ส่วนไอนี่เห็นหน้าตาดี ๆ แต่นิสัยมันเลวจัด มันชื่อภาติยะ เรียกพี่ภาตหรือไอบ้าก็ตามแต่ใจ” ตอนหลังคนพูดยิ้มอย่างสะใจ แถมแลบลิ้นใส่ภาติยะอีกต่างหาก
ภาติยะชักเบื่อขึ้นมา เขาโบกไม้โบกมือเหมือนไม่เล่นแล้ว “พอก่อนดีกว่าว่ะ เหนื่อย…แต่แกจะเลี้ยงต้อนรับน้องรหัสที่ไหนวะ รู้สึกชาวบ้านเค้าจะเลี้ยงฉลองกันไปเกือบหมดแล้วนี่หว่า เดี๋ยวส่งรายงานช้านะโว้ย ผิดธรรมเนียมมหา’ลัยอีกล่ะยุ่งเลย”
เดชานนท์ทำท่าเซ็งเมื่อนึกถึงธรรมเนียมปฏิบัติของสภานักศึกษามหาวิทยาลัย ที่รุ่นพี่จะต้องเลี้ยงรับรุ่นน้อง และส่งรายงานบันทึกการสานสัมพันธ์นั้นให้ทางสภานักศึกษาได้ตรวจสอบตามกำหนดเวลาไม่เกิน 3 เดือนนับจากเปิดภาคการศึกษาใหม่
“แล้วจะหากลุ่มได้มั้ยวะเนี่ย เห็นว่าบริหารฯ ไปกันหมดแล้วนี่หว่า…เออ! จริง ๆ ไปกับแกกับน่านฟ้าก็ได้นี่หว่า แต่ว่า…จะไปไหนกันดีวะ วันจันทร์นี้หยุดวันรัฐธรรมนูญ วันอังคารอาจารย์ประชุมวิชาการนี่หว่า ดีเลยเราไปเที่ยวรีสอร์ตแม่ชั้นมั้ย สบายดีออก” เดชานนท์นึกได้ก็ยิ้มกริ่ม ก่อนจะนึกขึ้นได้หันไปถามรุ่นน้องที่ยืนเงียบอยู่ “ไปได้มั้ยเนี่ยภัท…3 วัน 2 คืนแล้วกัน”
ภัทรพยักหน้ารับเพราะตัวเขาก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว มีรุ่นพี่ดูแลอยู่ตั้ง 3 คน ที่บ้านคงไม่ว่าอะไร ส่วนภาติยะนั้นรับรู้เรียบร้อยว่าเขาและน่านฟ้าจะต้องไปด้วย ไม่อย่างนั้นก็จะผิดระเบียบสภาฯ อีก…
จริง ๆ แล้วการเลี้ยงต้อนรับต้องมีรุ่นพี่ – รุ่นน้องตั้งแต่สองคู่ขึ้นไป และหากเป็นชายหญิงจะต้องมี 5 คู่ขึ้นไปด้วยซ้ำ แต่ส่วนใหญ่จะจัดไปเป็นสาขาวิชา ยกเว้นพวกที่ตกหล่นอาจจะต้องไปรวมกับสาขาวิชาหรือคณะวิชาอื่น
“เออ…งั้นเดี๋ยวคืนวันศุกร์ไปค้างด้วย แล้ววันเสาร์เช้าไปรับภัท ไปรถตู้แล้วกันนะสบายดี…” เดชานนท์วางแผนเสร็จสรรพ “เอาล่ะวันนี้ไปเรียนกันก่อนดีกว่า แล้วเจอกันภัท”
มือใหญ่วางปับลงบนศีรษะเล็กของรุ่นน้อง ก่อนหันหลังเดินจากไปพร้อมกับเพื่อนสนิทอีกสองคน เสียงต่อล้อต่อเถียงดังลั่นไปตามทางเดิน เมื่อทั้งเดชานนท์และภาติยะเกิดลับคมฝีปากกันอีกรอบ เหมือนจะกลัวมหาวิทยาลัยขาดสีสัน…
ภัทรมองตามรุ่นพี่ทั้งสามคนที่เดินจากด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าการได้เป็นน้องรหัสของคนดังก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก เด็กหนุ่มเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างมีความสุข…ชีวิตนี้อะไรก็ช่างสดใสราบรื่นดีเสียจริง
สายตาริษยามองตามเรื่องราวที่เพิ่งจะเกิดขึ้นด้วยความแค้นใจ บางครั้งสิ่งที่ต้องการก็ยากนักที่ได้มา แต่อย่างน้อยหากมีโอกาสก็คงไม่มีวันจะปล่อยให้สิ่งนั้น…หลุดออกไปจากมือ
ChaPteR 2 -- EnD
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น