คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ง้อ
Kins: เรย์ ุอยู่ไหน
Kins: ? ? ? ?
Kins: ไม่เียบไปแบบนี้สิ please …
Kins: พรุ่นี้ 15.00 น. เอันที่าเฟนะ ผมมีานะใหุ้่วยูหน่อย แ่ัวสวย ๆ นะรับ
อาะมีบิสสิเนสินเนอร์ับู่้า่อ รบวนหน่อยนะรับ
เรยาเห็น้อวามแ้เือนแ็ที่เ้ึ้นมาเป็นแถบบนหน้าอโทรศัพท์มือถือ เธอถอนหายใพร้อมับบ่นพึมพำ
“เอาอีแล้วนะ ุิริน เอาเรื่อานมาู่เรย์อีแล้ว” หลัาืนวันนั้นที่ิรินไ้เปิเผยเรื่อิระน้อายฝาแฝอเาให้เรยาไ้รับรู้ เธอ็อออาารบึ้ึใส่เาหน่อย ๆ โยไม่ิ่อ หรือพูุยับเามาเป็นสัปาห์แล้ว
เธอแอบน้อยใที่เาไม่ไ้บอเรื่อนี้ับเธอ นั่นเป็นเหุทำให้เธอสับสนในวามรู้สึมาลอว่าิรินเปลี่ยนไป
แม้ว่าเาะบอว่าิระเอ็้อรัษาระยะระหว่าเาับเรยาามที่ิรินบอไว้ ้วยลัวว่าสถานาร์่า ๆ ในเวลานั้นะถูเหุาร์อื่นแทรแนทำให้ับ้อน และยุ่เหยินแผนารวาไว้สำหรับให้เรยาไ้มาทำาน และอยู่ใล้ิับิรินที่ลอสแอเลิสพัลนั้น
แ่เธอ็ยัโรธเาอยู่ แม้ะเ้าใในเหุผล และวามำเป็นามที่ิรินบอ แ่อีนัยหนึ่็อยาะแ้เผ็อมบารให้รู้สึเสียบ้าว่าเธอไม่สามารถะยอมเาไปไ้เสียทุอย่า
เธอเห็นไ้ัในืนนั้น ว่าเาลั่ไล้หลไหลเธอนาไหน ไม่แปลใเลยที่เาพยายามวาแผนทุอย่าเพื่อให้เธอไ้มาอยู่ใล้ิ
ารที่เธอไม่ิ่อพูุยับิริน ะทำให้เาัวล และร้อนรนใน่าู ิรินน่าะรู้ีว่าถึแม้เรยาะเป็นนอ่อนโยน แ่ในบามุมเธอ็เป็นนที่เ็เี่ยวมา
หาเรยาไม่ยอมุยะทำให้วามสัมพันธ์เริ่ม้นที่ทำท่าเหมือนะไปไ้ีะัล ถ้าิรินไม่รีบัาร และปล่อยนานไปว่านี้วามสัมพันธ์อาะแย่ล
ารเอาเรื่อานออหน้ามาเป็นเื่อนไ ผู้หิอย่าเรยารู้ทันเาแน่นอน แ่เธอที่มีวามรับผิอบ็ไม่ปิเสธที่ะไปเอามที่เาบอเป็นแน่
“อมวาแผนสะริ”
เรยาว่ำหน้าอ โทรศัพท์ล่อนะเอื้อมมือปิโมไฟรหัวเียเพื่อเ้านอน
แสไฟา้นริส์มาสประับประาอยู่รอบ ๆ ร้านาเฟส่อประายระยิบระยับในยาม่ำืน เรยายืนอยู่หน้าร้านที่ำลัะลายเป็นาเฟแห่หนึ่อลอสแอเลิสใน อนาอันใล้นี้
รอบาเฟมีารแ่ามบรรยาาศริส์มาสอย่าสวยาม เสียเพลเ้าับเทศาลบรรเลเล้าอาาศเย็นสบายประมาสิบอศาเลเียส้น ๆ
เรยามาในุเรสยาวเปิไหล่สีมพูพาสเทลอ่อน เนื้อผ้าเรียบแ่้วยารัเย็บ่วยูใหุ้มีวามเรียบหรู และพริ้วสบายพอีัว
เธอสวมเสื้อโ้ันหนาวสีเทาเ้มทับเพิ่มวามอบอุ่น้วยผ้าพันอหนานุ่มที่ถูพันรอบออย่าละเมียละไม รอเท้าบูส้นสูส่ให้เธอสวย และูส่าามอย่าไม่มีที่ิ
ลิ่นหอมอนมอบสใหม่ลอยโยออมา้านหน้าร้านาเฟ เธอมอเห็นพ่อหนุ่มบารีสาภายในร้านำลัเรียมนมอุ่น ท่ามลาบรรยาาศอร้านที่มีมุมแ่้วย้น ริสมาส์อย่าสวยาม
เรยารู้สึถึวามสุ และวามอบอุ่นที่แผ่่านออมาาภายในร้าน เธอถอเสื้อโ้ ผ้าพันอแวนในุที่เรียมไว้้านหน้า แล้วเินไปที่มุม้นริส์มาสนั้น เธอนั่ลบนโฟานุ่ม ๆ พร้อมับมอออไปนอหน้า่าท่ามลาบรรยาาศเทศาลที่าม
“นี่ เฮ้! เฮ้! มาเร็วั ไม่ิะทัทายันบ้าเลยเหรอ”
เสียาหนุ่มบารีสาลอยมาาเาน์เอร์้านในนทำให้เธอหันไปมอแ่็ไม่พูอะไร และหันลับไปื่นมวามามในบรรยาาศที่เธอหลใหล
เรยาอบบรรยาาศารแ่ในเทศาล ริสมาส์เป็นทุนเิม มันวนให้เธอรู้สึอบอุ่น และผ่อนลาย ่อนะเรียมวามพร้อมเริ่ม้นารใ้ีวิในปีใหม่
เธอนั่มอหิมะประิษ์ที่โรยอยู่ามอบหน้า่า และหลัาอาเฟึ่่วยเพิ่มวามโรแมนิให้่ำืนพิเศษนี้
วามเยาอเรยาที่มอบให้ับุบารีสาสุหล่อ น่าะส่สัาัเนว่าานอเาในืนนี้ไม่ใ่านที่่ายแน่นอน
“อ๊ะ นี่นมร้อน ๆ ่วยเพิ่มวามอบอุ่นเ้าันไ้ีับรสาิอนมิเ้ม้น ลอิมู ุมา่อนเวลาเยอะเลยนะ”
ิรินเินถือถานม และเรื่อื่มมาเสิร์ฟให้นหน้าบึ้ึแุ่สวย ผมสีน้ำาลลอนยาวลาย ลอไหล่มาถึหน้าอ เรสสีมพูอ่อนเปิไหล่ับเนินอาวผ่อ ใบหน้าสวยหวานาโ ปัแ้มสีมพูอ่อนเ้าับุ
“อบุ่ะ ุบอว่าวันนี้มีทานอาหารเย็นับู่้านี่ะ เรย์็้อมา่อนเวลาเป็นธรรมา ออ! วันนี้ไม่มีลัเร้อนแล้วเหรอะ”
“เรย์ลัวว่ามันะหเลอะุ แล้ว้อไปเปลี่ยนบนห้อุ เราะทานอาหารเย็น่อไม่ไ้…”
เธอพู้วยน้ำเสียประประันเาเล็น้อย
ิรินหัวเราะเบา ๆ ยี้ผม้านหลัรท้ายทอยอย่าเบามือ แ้เินที่เธอรู้ทัน เรื่อลัเร้อนนเป็นเหุให้่ำืนนั้น เาและเธอไ้ยับวามสัมพันธ์ไปอีั้น ทำให้ิริน้อนั่ลที่โฟาร้ามับเธอ
ิรินมาในเิ้สีาวพับแนรึ่สวมเสื้อันเปื้อนล้ายเิม แ่ทรผมที่ถูัมาเป็นอย่าีรับใบหน้าที่หล่อราวับฟ้าประทาน เป็นสิ่ที่เาไม่้อใส่วามพยายามในารแ่เิมให้มามาย
ลิ่นน้ำหอมอ่อนาัววนให้เธอรู้สึหลใหล แม้ะ้อ่มใเล่นบทเป็นหิสาวใร้าย
ลึ ๆ ในใ็แอบลัวว่า้อพ่ายแพ้ให้ับเสน่ห์อเ้าายบารีสานนี้ไปในที่สุ
“อโทษ้วยนะรับที่รบวนวันหยุ นึว่าุะไม่มาแล้วสะอี”
เายิ้มมุมปาเล็น้อย ้วยวามพอใเมื่อเป้าหมายมาามนั
“แล้วเราะไปเอแอุิรินอนไหนะ หรือืนนี้ไม่มีแแล้ว...”
เธอพู้วยน้ำเสียแ็ร้าว
“ไม่เอาน่า อย่าอารม์เสียเลย วันนีุ้สวยมารู้มั้ย”
น้ำเสียหวานละมุน สายาหยาเยิ้มอิรินทำให้หัวใที่แสร้ว่าเป็นหิมะเยือเย็นำลัหลอมละลายลายเป็นน้ำ
“แอผม็ือุไรับ”
เาเอื้อมไปับมืออเรยามาุมไว้อย่าอ่อนโยน วามหวานละมุนโอบล้อมรอบัวเธอ
“ุหลอเรย์ลอเลย ไม่อยาโนุหลอแล้ว”
“ผมอธิบายใหุ้ฟัหมแล้วว่าผมำเป็น้อทำแบบนั้น ผมอยาอยู่ับุ ผมไม่รู้ะทำยัไ”
เาลูบมือเธอเบา เบา เพื่อปลอบประโลม
“รั้นีุ้็หลอเรย์ และไม่้อพูว่าอโทษ”
ิรินถอนหายใยาว
“ผมอยาุยับุ ผมไม่อยาเป็นแบบนี้ พยายามมาั้นาน ุะปล่อยให้มันบลแบบนี้ริ ๆ เหรอ”
เาบีบมือเธอ้วยวามอ่อนโยนนุ่มนวล
“เพียแุ่บอมาว่า ให้ผมหยุ แล้วผมะไม่ยุ่ับุอี่อไป”
น้ำเสียแผ่วเบาเ็มไป้วยวามรู้สึผิวามอ่อนไหวไว้ันอย่าสลับับ้อน
“อย่าเียบแบบนี้ไ้มั้ย”
“นา...นะ อยาให้ผมทำอะไรบอไ้เลย แ่อย่าเียบแบบนี้ไ้มั้ย ผมอร้อ”
“เรย์ไม่รู้ะพูอะไรนี่ะ”
“ั้นแ่อบผมมา ุยัโรธผมอยู่มั้ย”
เาเบาเสียล บรรยาาศพูุยเป็นไปอย่า้า ๆ
“โรธ่ะ”
เรยาอบ้วยอารม์นิ่สบ
“ุไม่อยาุยับผม ไม่อยาเอหน้าผม แล้วใ่มั้ย”
ิรินพูอย่าใเย็น
“็ไม่อยาเอ และไม่อยาุยสัพั่ะ”
“สัพัือนานแ่ไหน”
“เรย์ไม่รู้่ะ”
เรยาส่ายหน้าเบ้ปาเล็น้อยอย่าไร้เียสา
“แล้วถ้าผมหายไปเลย ุะเสียใมั้ย”
“อืมม…”
เธอทำท่าทาลัเลที่ะอบ
“เสียใ่ะ”
เรยาทำหน้าเศร้าพร้อมับพูเสียเอื่อย
“มันอาะเป็นวิธีที่ทำใหุ้รู้สึไม่ี แ่ผมไม่อยาให้เรา้อเสียใ เวลาที่ผมไ้อยู่ับุมันมี่ามาหายโรธผมนะ”
เาพู้วยน้ำเสียอ่อนโยน และึมืออเรยามาูบอย่านุ่มนวล วามอบอุ่นเ้าระทบ้นบึ้หัวใอเธอในทันที
“หายโรธผมนะนี”
เาเอื้อมมือไปลูบผมเรยาอย่าอ่อนโยน และลุึ้นมาูบหน้าผาอเธออย่าแผ่วเบา เรยายัเียบปล่อยให้วามรู้สึ่า ๆ ในหัวใไ้ทำานในแบบที่มันวระเป็น
“นมอุ่น ๆ ะเย็นสะ่อน นี่ผมั้ใทำนมใหุ้เลยนะ”
เรยามอไปที่นมิแ่้วยน้ำาลไอิ่สร้าวามน่ารัและโเ่น วาอยู่บนานระเบื้อเลือบสีาวเธอหยิบมันึ้นมาัเบา ๆ เธอสัมผัสไ้ถึวามหอมหวานอน้ำาลอ้อยผสมผสานับรสเผ็เล็น้อยอิ
้าานนมิมีนมอุ่น ๆ เมื่อิบแล้วรสาิอนมัับวามหวาน และเผ็อนมิไ้อย่าลัว เธอมอหน้าเา และยิ้ม้วยวามเินอายแทนำอบว่าเธอหายโรธเาแล้ว
“อร่อยมา อบุนะะ ุิริน”
ความคิดเห็น