ขอโทษทีฉันไม่ดีพอ
เพิ่งแต่งอะครับช่วยๆดูเเล้วก็ติชมกันได้นะครับ
ผู้เข้าชมรวม
721
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
แสงแดดยามเช้ากับวันฟ้าใส ในเดือนกุมภาพันธ์ ที่ย่างเข้าเดือนมีนา จะเป็นวันที่มีการปิดภาคเรียนของโรงเรียนเกือบทั่วไป เด็กม.ปลายหลายคนที่กำลังมองหาโปรแกรมหรือกิจกรรมต่างๆ ทำ บ้างก็อยู่บ้าน บ้างก็เรียนพิเศษ บ้างก็เข้าค่ายตามชมรมต่างๆ แต่มีสักกี่คนที่จะทำงานพิเศษหารายได้ระหว่างปิดภาคเรียนกัน กลอง เด็กหนุ่มที่บ้านมีฐานะปานกลาง พอมีพอกิน พอเก็บ บ้านของเขาทำบริษัทที่บ้านเอง กลองได้มาทำงานพิเศษที่ห้างดังแห่งหนึ่งย่าน ชิดลม อะไรเป็นสาเหตุของการที่กลองต้องมาทำงานที่นี่ทั้งที่ที่บ้านของกลองนั้นก็มีบริษัทเป็นของตนเอง
กลองเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งมาทำงาน มีเด็กอีก 2 คนที่มาทำงานเหมือนกับกลอง คือ เทม เน ทั้ง 3 ได้เป็นเพื่อนกัน กลองได้ทำงานกับพี่เม ซึ่งเป็นพนักงานในนั้น เทมได้ทำงานกับพี่นิด ทุกๆเช้าที่กลองไปทำงานกลองจะต้องนั่งรถไฟฟ้าไปและจะเป็นเวลาเดียวกันทุกวัน แล้ววันที่อากาศร้อนมากๆ เพราะฤดูร้อนได้ย่างกลายเข้ามาซะแล้ว ระหว่างที่กลองไปกินข้าวพักกลางวันกับพี่นิด กลองได้เจอกับเด็กผู้หญิงหน้าตาธรรมดาอยู่ในสภาพหมดเรี่ยวแรง เพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง วิ่งมาอย่างหน้าตาตื่น “พี่นิด...” เสียงหนึ่งดังขึ้นอยู่ข้างหลังของกลอง “มีน ...มาช้าจัง หลงหรอ” “ ออ” เป็นเพียงบทการสนทนาสั้นๆ ของคนสองคนที่เป็นพี่น้องกัน กลองได้เห็นหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วก็ถาม พี่นิดว่าน้องหรอ ใช่มีนเป็นน้องสาวของพี่นิด หลังจากนั้นต่อมากลองและมีนก็ได้สนิทกัน เพราะเป็นคนที่มีนิสัยคล้ายกัน เช่น ชอบหนังแนวเดียวกัน ชอบเล่นเกม หรือเรื่องอาหารการกิน
วันเวลาผ่านไปนานวัน ทั้งสองก็เริ่มคุยกันถึงเรื่องตนเองให้ฟังมากขึ้น และเมื่อมีนถามว่าทำไมพี่กลองถึงทำงานที่นี่ ปฏิกิริยาของกลองทุกครั้ง ก็คือนิ่งและก็บ่ายเบี่ยงในการตอบคำถาม “กลองมาช่วยพี่ยกของหน่อย” เสียงพี่เม พนักงานบริษัทคนหนึ่ง ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นกลองก็รีบวิ่งไปหาพี่เม ทันที กลองได้หายไปกับพี่เม เป็นนาน นาน นาน ...........นานเหลือเกิน จนเมื่อเวลาบ่าย3 โมงเย็น กลองได้เดินมาที่ม้านั่งตัวหนึ่งพร้อมกับคำว่าขอโทษ ที่ลืมไปว่ามีนรออยู่ “อืม” นั่นคือคำตอบเดียวที่ออกมาจากปากของมีน ในใจลึกๆ ของทุกคนที่ตกอยู่ในภวังค์ของคำว่ารอนั้น คงจะรู้สึกว่ามันยาวนานเหลือเกิน บางครั้งเกิดอาการท้อจนไม่อยากรออีก “กินติมหนมปะเลี้ยง” กลองพูดอย่างเป็นปกติทั้งที่รู้ว่ามีนไม่พอใจ “ออ” เสียงพร้อมกับรอยยิ้มและการไปเดินซื้อขนม มีนซื้ออย่างบ้าคลั่งเพราะความหมั่นไส้กลองและรู้สึกว่าอยากแก้แค้น แต่กลองก็พูดอะไรไม่ออกได้แต่ บ่นและว่ามีน แต่มีนไม่สนใจเลย แล้วกลองก็เกิดความหมั่นไส้ในความเฉยเมยในคำพูดของตนเองจึงได้ตบหัวมีนด้วยความหมั่นไส้ไปหนึ่งที แล้วสงครามก็เกิดขึ้น แต่มันก็ทำให้ทั้งสองดีกัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดำเนินไปด้วยดีจนเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อนกัน แล้ววันนั้นก็มาถึง
“มีน กลองถามไรหน่อยสิ” “ถามเดะ” “.................................” แล้วความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เริ่มจากคำว่าไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไป
แต่เมื่อคบกันไปได้มีนก็รู้สึกถึงความแปลกในตัวกลอง วันหนึ่งกลองได้นัดมีนไปเที่ยว แต่เมื่อพี่เม เกิดเป็นลม เพราะทำงานหนักจนเกินไป กลองแทนที่จะรีบไปหามีนแต่กลับอยู่กับพี่เมที่ไม่สบาย กลองคงลืมมีนไปแล้ว ณ ขณะนั้น ทั้งที่พี่เมไม่เป็นอะไรมากแต่กลองก็ดูแลไม่ห่าง “เมเป็นไรป่าว”เสียงของแฟนพี่เมเรียกพี่เมด้วยความเป็นห่วง หน้ากลองเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้น มีนยังคงรอกลองอยู่แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ากลองจะมา “มีน” เสียงพี่เนดังขึ้น “รอกลองหรอ” “อืม” สีหน้าพี่เนเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินคำนั้น “มีน พี่ว่ามีนควรจะขึ้นไปที่ออฟฟิศนะ ไปดูสิว่า ไอ้กลองมันทำอะไรอยู่ ปะ” “ออ” แล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่ออฟฟิศเมื่อมีนเห็นกลองมีนก็รู้ได้ทันที ปริศนาที่อยู่ในใจมาตลอดมันกระจ่างหมด มันรู้เรื่องที่ไม่อยากรู้ ได้เห็นในสิ่งที่ไม่อยากเห็น พี่เนได้ยืนจับมือมีนไว้แน่น “ไม่เป็นไรนะ” “ออ” แล้วมีนก็ตั้งใจจะกลับบ้าน แต่ระหว่างทางเจอเพื่อนเก่า แล้วทั้งคู่ก็ไปเที่ยวกัน โมเป็นเพื่อนที่เรียนพิเศษด้วยกันตอนม.2 เลยได้รู้จักกัน โมทำให้มีนลืมเรื่องร้ายๆ วันนี้ได้
มีนไม่คิดแม้ที่จะรับโทรศัพท์ของกลอง มีนไม่พบกลองอีกเลย มีนหนีกลอง ไปคนละเวลากับที่กลองพักทำงาน เป็นอย่างนั้นอยู่หลายวัน แล้ววันที่มีนพบกับกลองก็มาถึงเมื่อกลองมาดักรอมีนตอนที่มีนมาหาพี่นิด แต่ตอนนี้มีนรู้สึกว่า ในหัวมีนมันว่างเปล่าไปหมด ความรู้สึกที่ทั้งโกรธและเสียใจมันกำลังทำให้มีนรู้สึกแย่มากๆ “เป็นไร ทำไมโทรไปก็ไม่รับ เป็นไร ไม่พูดล่ะ”
กลองพูดด้วยเสียงอันดังราวกับเสียงตะหวาด นิ่ง ความนิ่งเงียบเริ่มเกิดขึ้นเมื่อมีนมองหน้ากลอง แล้วพูดขึ้นว่า “พี่กลอง.........พี่กลองชอบพี่เมหรอ” กลองถึงกับอึ้งในคำถามของเด็กคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า กลองได้แต่นิ่งและไม่ตอบอะไรสักคำ “ผู้ใหญ่ที่พี่กลองว่าเค้าต้องทำกันแบบนี้หรอ” มีนยิ้มอย่างเป็นปกติ เธอสบายขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่ากลองได้มาทุกข์แบบเธอบ้าง แต่เมื่อกลองเห็นรอยยิ้มนั้นยิ่งทำให้กลองทุกข์หนักไปใหญ่ “กลับเอาไปคิดนะว่าจะทำยังไงต่อไป” แล้วมีนก็เดินจากไปกลองได้แต่มองด้วยความอึ้ง
“โม...อยู่ไหนอ่ะมาหาทีดิ ร้านนมที่เดิมนะ” “ออ” ที่ร้านนม “เป็นไรวะ เห็นเป็นอย่างนี้ ไม่ค่อยสบายใจเลย เป็นไรเนี่ย” “ยุ่ง กินไปเหอะเลี้ยงชอบของฟรีไม่ใช่หรอ” “ทุกทีแหละ มีเรื่องไม่สบายใจก็ลงกะเงินทุกที รวยนักไง บ้านผลิตเงินหรอ” โมหมดมุขเล่นทันทีที่เห็นมีนไม่แม้แต่จะยิ้มสักนิด “เล่าไห้ฟังได้นะ เห็นอย่างนี้แล้วแย่ เล่าไห้ฟังดิ” ถึงโมจะพูดแบบนั้นแต่มีนก็ยังนิ่งไม่พูดอะไร จนกระทั่ง “สักวันจะเข้าใจเรื่องนี้เอง แล้วเสี่ยวจะได้เห็น” โมมองมีนด้วยสายตาอาฆาตนิดๆ กับคำพูดของมีน “ยิ้มไปเถอะยิ้มเผื่อพรุ่งนั้ด้วยนะเพราะจะแกจะไม่มีโอกาสได้ยิ้มอีก” “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” “ทะเลาะกับใครคนหนึ่งมา ด้วยปัญหารัก3เส้า” “ฉันรู้แล้ว อย่าเพิ่งท้อนะ ไม่ต้องคิดมากหรอก อะไรมันจะเกิด มันต้องเกิดเราห้ามมันไม่ได้หรอก” “อือ”
ยามเช้าวันหนึ่งของปลายเดือนเมษายน “มีนหรอ กลองมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะมาข้างนอกได้ปะ” “อือ” ที่ห้างดังย่านชิดลม “พี่กลองมีไรหรอ” พี่ชอบพี่เมจริงนะ แล้วพี่ก็ชอบมีนด้วย” “พี่กลอง พูดอย่างนี้มีนคงรู้สึกดีขึ้นนะ” “กลองไม่รู้ว่าจะเลือกและลืมใคร ไม่รู้เลย” มีนมาทีหลังมีนไปเอง” “ไม่ได้ ไปไม่ได้ ...............บอกว่าไปไม่ได้ไง...........ช่วยอยู่อย่างนี้ก่อนนะแล้วกลองจะลือเขาให้ได้เองนะ” มีนเห็นหน้ากลอง ทุกข์เหลือเกิน เห็นใบหน้ากลองอีกหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อนมีนรู้สึกว่าตอนนี้ทิ้งกลองไม่ได้แน่ “อือ” แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มให้กัน “ไปกินข้าวกันหิว” “กินทั้งปี” “บ่นไรเดี๋ยวหักเงินเดือนเลยนิ” กลองเอามือทั้งสองข้างดึงแก้มมีนแล้วยืดซะมีนเจ็บหน้าหมด “ไอ้โรคจิต” ทั้งคู่นั่งกินไอติมอยู่ที่ม้านั่ง กลองพูดโน่นพูดนี่แต่มีนกลับไม่สนใจเอาแต่กินไอติมอย่างสบายใจจนทำให้กลองหมั่นไส้ กลองแกล้งเอามือไปกดไอติมให้เข้าหน้ามีนให้เลอะ แล้วสงครามเริ่มอีก นี่อาจจะเป็นความสุขที่เหลืออีกไม่นาน เพราะว่าวันข้างหน้า เราไม่สามารถที่จะรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ทุกครั้งยังเป็นเหมือนเดิม กลองยังที่จะไม่ปล่อยใครไปซักคน ความเจ็บปวดทั้งหมดตกอยู่ที่กลอง กลองคนเดียวเท่านั้น มีนเห็นกลองแล้วก็พลอยไม่สบายใจตาม มีนก็ไปปรึกษาโม “มีนต้องทำให้เค้าปล่อยปลาซักตัวออกจากมือ แล้วแต่แกว่าแกจะทำยังไง แกจะไปหรือจะอยู่” “จะไปดีกว่า เค้ามาก่อนถึงแม้ว่าพี่กลองจะลืมเค้าไม่ได้ สงสารพี่กลอง” โมก็ได้แต่ปลอบใจใหม่ “แกต้องทำให้เค้าเห็น เสือใบแกถอดเสือใบลงไปในกล่องเงินล้านแล้วไง” “อือจะใช้มันก็ได้” ตั้งแต่วันั้นมามีนก็เริ่มพบปะกับเพื่อนมากขึ้น แล้วกิ๊กก็เกิดขึ้นมีนพยายามทำให้กลองปล่อยมือจากตนให้ได้ วันหนึ่งที่มีนไปเดินเที่ยวกับกิ๊กที่แห่งหนึ่ง มีนได้พบกับกลอง “มาทำอะไร.....ใครเนี่ย........แล้วไหนบอกว่าจะไปโรงเรียนไง” “ก็ไปมาแล้ว” “มีน” กลองเริ่มโกรธขึ้นมาทันที “ทำแบบนี้ทำไม เป็นแบบนี้อีกทำไม” “มันเป็นนิสัยติดตัวล่ะมั้ง” “มีน” ไอ้กลอง” แล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกันอย่างรุนแรง กลองโกรธมาก แล้วทั้งคู่ก็ไม่คุยกันไม่มองหน้าเหมือนเป็นคนที่ไม่รู้จัก
จนกระทั่ง “มีนอยู่ไหนอ่ะ มาข้างนอกหน่อยดิ” “ไม่ได้ต้องไปเที่ยวกับกิ๊ก” “บอกให้มาไง..............ขอร้อง” “ได้” ณ ที่ห้างดังย่านชิดลม “เลิกนะ.......เลิกกับเด็กคนนั้นนะ” “ไม่ได้หรอก...มีนชอบเค้า” กลองถึงกับอึ้งในคำพูดของมีน “แล้วพี่ล่ะ” “ก็...ชอบสิ” เงียบ..............เงียบ “รู้สึกยังไงล่ะเป็นมีนมั่งแล้วรู้สึกยังไง” “เสียใจสิ......อยากให้ปล่อยใครไปซักคน” “งั้นพี่กลองปล่อยมีนไปนะ” “..................ไม่” “งั้นก็ปล่อยเค้าซะ......เค้ามีแฟนแล้วพี่ยังจะ....ปล่อยเค้า เค้าที่อยู่ในความคิดน่ะ” “พี่....................จะพยายาม” แล้วมีนก็โทรศัพท์หาหนุ่มหน้าใสกิ๊กสุดน่ารักแล้วก็บอกเลิกเค้าซะ ต่อหน้ากลอง กลองได้แต่นั่งดูตาปริบๆๆๆ
ถึงอย่างนั้นถึงกลองจะพูดอย่างนั้นแต้กลองก็ทำอย่างที่พูดไม่ได้ ทำไม่ได้เลย .......................ทำไมเค้าคนนั้นถึงสำคัญขนาดนี้ “มีน ยังคบกะน้องสุดหน้ารักคนนั้นอยู่หรือป่าว” “ไม่ไว้ใจกันหรอ” “ป่าว ถะ” “ไม่ไว้ใจกันก็เลิกกันเถอะ” คำพูดของมีนทำให้กลองนิ่ง เงียบไม่พูดอะไรซักคำ กลองเห็นมีนร้องไห้แต่ก็แวบเดียวเท่านั้น เท่านั้น หลังจากกลองเห็นน้ำตามีนตนเองก็เริ่มน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่มีนก็ไม่สนใจกลองเลยเดินไปอย่างไม่มีวันหวนกับ เราคงจบกันแค่นี้แล้วคนที่ไม่ใช่คู่กันยังงก็ไม่ใช่ พี่กลองปล่อยมีนเถอะ พี่กลองต้องทิ้งใครซักคนนะ โชคดี........................................................................................
วันเปิดเทอมใหม่มีนขึ้นม. ปลายแล้ว โตแล้ว มีความคิดจากเดิมมาก เปลี่ยนทุกอย่าง ขายโทรศัพท์ทิ้ง ขายทุกสิ่งที่กลองจะติดต่อมีนได้ทิ้งทั้งหมด เจอใคร ใครก็ยังไม่มีความสำคัญในตอนนี้อยู่ดี
เดือนสิงหาคม “มีนหรอ” แค่ได้ยินเสียงกลองจากโทรศัพท์ “อือ” “กลองขอโทษให้อภัยเถอะ เรายังเริ่มใหม่กนได้ใช่ไหม พี่ไปคิดๆดูแล้วพี่ลืมเค้า ได้แล้ว ยังไม่สายไปใช่ไหม” ตู้ดๆๆๆๆๆๆ มีนพยายามที่จะไม่เจอไม่สนกลอง
ในที่สุดก็ถึงปิดเทอมระหว่างภาคเสียที วันผ่านไปคนใหม่ก็เข้ามาในชีวิต จนมีนลืมทุกสิ่งที่กลองทำกับมีน ทุกสิ่ง ช่วงปิดเทอมมีนมีความสนุกมากกับการที่ได้ขัดขวางความรักของคนอื่น ทาม เด็กม.ปลาย ปี2 ที่มาจีบพี่นิด มีนได้แกล้งและได้ขัดขวาง
สุดชีวิต เพราะ ไม่อยากให้เด็กคนนี้เป็นแบบใครคนหนึ่งที่มีนรู้จัก การขัดขวางนั้นล่วงเลยมาถึงเปิดเทอม เปลี่ยนมีนเปลี่ยนไปอีกแล้ว ซื้อโทรศัพท์ใหม่ ทำอะไรใหม่ๆๆ เปลี่ยนไปจริงๆๆๆ “นี่พี่กลองนะ มีน..................พี่ขอโทษ มาเริ่มเป็นเพื่อนกันใหม่เถอะ เป็นเพื่อนนะ............แล้วค่อยคิดกันอีกทีว่าจะ..............ยังไงต่อไป .แต่พี่ยังคงเดิมนะ ยังอยู่ที่เดิมตลอด” นั่นเป็นความคิดที่ดีที่มีนเห็นด้วย “อือ”
คุณคิดว่าอยากให้เรื่องนี้ ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จะกลับมาดังเดิมได้ไหม ถ้าคุณเป็นคนทั้งคู่คุณจะทำอย่างไร คุณจะเริ่มต้นใหม่ไหม หรือจะปล่อยให้ทั้งคู่ไปเจอคนที่ดีกว่า ส่งsmsมาที่ 1234546798 ความคิดเห็นของคุณจะถูกจารึกไว้ในใจของทั้งคู่ตลอดไป
ผลงานอื่นๆ ของ Rayji Ragnarok ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Rayji Ragnarok
ความคิดเห็น