คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Taff : 6 ...ส่งมอบ Love Amulet และพบกับโฮยัง...
ผมพบว่าตัวเองกลับมาสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้งเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาพบสภาพห้องสีขาว
เฉกเช่นเดียวกับที่ลืมตาตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองมาอยู่ที่ห้องพยาบาลของสาธิตจันทราครั้งแรก
ร่างกายของผมยังคงความรู้สึกเมื่อยล้า...
ผมค่อยๆ ใช้มือยันกายขึ้นก่อนจะสะบัดตัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกกระปี้กระเป่าขึ้นเลยซักนิด
ห้องพยาบาลเงียบกริบ ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครอยู่เฝ้าผมเลยตอนที่ผมไร้สติ
ผมแอบงอนเสียไม่ได้ถ้าลูเบนจะมาเฝ้าผมซักนิดก็ยังดี
- - - - - -
ผมยังคงอยู่ภายในโรงเรียนสาธิตจันทราเช่นเดิม
โดยที่ผมเกือบลืมจุดประสงค์ในการมาสาธิตจันทรเสียแล้ว
ผมล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง หยิบ Love Amulet ออกมาดูพลางเดินไปอย่างเรื่อยเปื่อย
' ทำไมยัยเด็กแก่แดดเมย์นั่นถึงอยากได้สิ่งนี้นักนะ?...
Love Amulet ของ L จูเนียร์มันจะช่วยให้สมหวังในความรักได้จริงเหรอ? '
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าตอนนี้ตัวของผมเองกำลังหวังอะไรลึกๆ อยู่หรือเปล่า
รู้แต่ว่าตอนนี้ผมยังไม่อยากที่จะมอบ Love Amulet นี่ให้เมย์ในตอนนี้
มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ผมอยู่ในสถานที่ที่แปลกตาออกไป
ผมว่าผมสำรวจรอบโรงเรียนสาธิตจันทราจนทั่วแล้วนะ ไหงที่ที่ผมยืนอยู่นี่ผมถึงไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลยละ?!!
ดูเหมือนที่แห่งนี้จะเงียบสงบเอามากๆ เลย หญ้าที่ขึ้นสูงเต็มสองข้างทางบอกถึงการละเลยใส่ใจ
ตรงหน้าผมมีอาคารหลังเก่าๆ ที่ตั้งตระหง่านอยู่ ผมเริ่มนึกสงสัยว่ามันเป็นอาคารอะไร
ในเมื่อโรงเรียนสาธิตจันทราออกจะมีแต่อาคารใหม่ๆ สวยงามพอๆ กับ Estiva เสียทีเดียว
แต่อาคารเก่าๆ หลังนี้ดูจะแตกต่างออกไป...
เงียบ... เงียบมาก...
มีแต่ความเงียบปกคลุมรอบตัวผมในขณะที่มีแต่เสียงฝีเท้าของผมเหยียบพื้นไม้
ข้าวของภายในห้องเรียนดูระเนระนาดจนน่าใจหาย ให้นึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่
ตึก!
เสียงบางอย่างดังขึ้นภายในห้องเรียนที่อยู่ติดบันได
ผมกระชากประตูไม้เลื่อนผุๆ นั้นออกอย่างแรง
เหมือนเวลาจะหยุดเดินไปอย่างเนิ่นนานในขณะที่ผมยืนนิ่งมองดูเด็กหนุ่มผมสีดำขลับ ใส่แว่นตากรอบหนาเตอะ ชุดนักเรียนสีดำที่ดูแปลกตา นัยน์ตาสีนิลบ่งบอกถึงความแปลกใจสำหรับผู้มาเยือน
" ...สวัสดี... "
เด็กหนุ่มผมดำเอ่ยทัก ทั้งๆ ที่ประกายตาของเจ้าตัวยังคงแสดงความตกใจ
ผมพยักหน้าน้อยๆ ค่อยๆ ปล่อยมือจากขอบประตูที่กำเอาไว้แน่นก่อนจะก้าวเดินเข้ามาในห้อง
" หวัดดี... นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ? "
ผมทักทายกลับบ้าง รู้สึกแปลกใจอยู่หน่อยๆ ว่าทำไมมีคนอยู่ที่นี่ แต่เขาก็คงจะมาสำรวจหรือมาเที่ยวเหมือนๆ ผมนี่แหล่ะ
" ทำอะไรเหรอ? " เด็กหนุ่มทวนคำ นิ้วเรียวดันขอบแว่นหนาขึ้น
" ฉันก็เรียนอยู่ที่นี่น่ะสิ "
" ...อืม...งั้นนายก็เป็นเด็กโรงเรียนสาธิตจันทราสินะ "
" ใช่ "
เขายิ้มรับ ดูเหมือนเด็กหนุ่มตรงหน้าผมคงจะหายกลัวไปแล้ว
ผมรับรู้ว่าเขาเป็นเด็กนักเรียนของโรงเรียนสาธิตจันทราจากคำตอบของเขา
แต่ผมไม่ได้เอะใจเลยว่าทำไมเครื่องแบบของเขาถึงแปลกตาอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
" นานมากแล้ว ที่ไม่มีคนมาหาฉัน " เขาพูดขึ้น น้ำเสียงฟังดูเศร้าสร้อย
" ...นายเหงาสินะ... " มือเล็กๆ ของผมเอื้อมตบไหล่เขาเบาๆ
" ขอบใจนะ นาย..... "
" อินกริซ... ฉันชื่อ อินกริซ " ผมบอกชื่อเขาพร้อมกับรอยยิ้ม
" อืม ฉัน โฮยัง "
เราผมเริ่มตีสนิทเขาทันที ดูเขาจะดีใจไม่น้อยที่ได้มีเพื่อนพูดคุย
บางครั้งที่เขาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเอง ผมก็รู้สึกตงิดใจกับคำพูดแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรขึ้นมา
เราเพิ่งคุยกันได้แป๊ปเดียว เสียงฝีเท้าที่ดูเหมือนกึ่งวิ่งกึ่งเดินบนพื้นไม้ก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
" อินกริซ "
เสียงคุ้นหูดังขึ้น ผมหันไปหาต้นเสียงที่ยืนอยู่หน้าประตู
ลูเบนกำลังยืนหน้านิ่งอยู่ ก่อนที่เขาจะเดินดุ้มๆ เข้ามากระชากร่างของผมขึ้น
ผมตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆ ก็เห็นลูเบนมายืนอยู่ในสถานที่ที่แทบจะไม่มีใครเข้ามาเลยนอกจากผม
ลูเบนโอบผมพยายามลากผมให้เดินออกจากห้อง
นัยน์ตาสีท้องทะเลตวัดมองเด็กหนุ่มผมดำที่ยืนยิ้มกริ่ม ดูเหมือนลูเบนจะมีอารมณ์ไม่สบอารมณ์อยู่ลึกๆ แต่ก็ไม่แสดงออกมา โฮยังโบกมือลาให้ผมก่อนที่ร่างของผมจะถูกลูเบนดันออกมา
- - - - - -
" ลูเบน... "
ผมเรียกชื่อเขา แต่เขาไม่ตอบ ผมถูกเขาโอบไว้ตลอดจนกระทั่งพวกเราออกมา
ผมหันหลังมองอาคารหลังเก่านั่นจนมันลับตา แต่ผมก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเลื่อนสายตาขึ้นมองยังท้องฟ้า
ดวงดาวนับร้อยกำลังเรียงตัวอยู่บนผืนนภาสีดำ ทั้งๆ ที่ตอนผมเข้าไปในอาคารยังเป็นช่วงกลางวันอยู่เลย
แต่ผมคิดว่าผมคงลืมเวลาไปเองเสียมากกว่า
" Don't go there anymore " ลูเบนพูดขึ้น เสียงทุ้มต่ำดูดุดัน
" ลูเบน... แต่โฮยังเขาเหงานะ เพราะเขาไม่มีเพื่อนน่ะ "
" แต่นั่นไม่ใช่ที่ที่นายควรไป!! "
เสียงทุ้มต่ำนั้นกร้าวขึ้น นัยน์ตาสีท้องทะเลดื่งลึกลงไปเสียดแทงใจ
มือใหญ่กำต้นแขนผมไว้แน่น หน้าของลูเบนแทบจะประชิดกับใบหน้าของผม
แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกกลัวลูเบนเสียมากกว่า เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นลูเบนแสดงอารมณ์ได้ขนาดนี้
แถมเป็นอารมณ์ร้ายอีกต่างหาก!
มือใหญ่ที่กำต้นแขนกลับกระชากร่างของผมเข้าอ้อมกอดเขา
" Don't go there anymore "
ลูเบนพูดประโยคเดิมซ้ำอีกครั้ง แต่น้ำเสียงดูอ่อนลงผิดไปจากเมื่อกี้
มือของเขาเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลแดงของผมเบาๆ
ผมคิดว่าคราวนี้เป็นเวลาที่เนิ่นนานของจริง ที่ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเอามากๆ
ความคิดเห็น