[Fic Yogurting] ความรักของผมกับท่านลูเบน

ลำดับตอนที่ #2 : Taff : 2 ...การพบกันของผม กับ ลูเบน...

ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นในห้องๆ หนึ่ง 
ทุกอย่างภายในห้องดูสีขาวสะอาดตาไปซะหมด... 
อยู่ๆ เสียงใสๆ เล็กๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น   เล่นเอาผมสะดุ้งโหยงแทบจะล้มลงมาจากบนเตียง 
                   " ตื่นแล้วเหรอ? " 
                   " อ...อะ... คุณ...คุณคือ... " 
ผมละล้ำละลักด้วยอาการตกใจ   มือก็คว้าเอาผ้าห่มมาคลุมร่างไว้ด้วยความลืมตัว 
หญิงสาวผมสีน้ำตาลผูกแกระสองข้างในชุดพยาบาลสีแดงซึ่งคลุมไว้ด้วยชุดกาวสีขาว 
หน้าตาไร้เดียงสาเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยๆ กำลังยืนยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร 
                   " ฉันชื่อ หยินหยิน   เป็นอาจารย์พยาบาลแห่งโรงเรียน สาธิตจันทรา " 
เธอยืดอกพูดขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ 
ก่อนนัยน์ตากลมโตนั้นจะหันมาด้วยประกายแวววาว 
                   " ...แล้วเธอล่ะ?... " 
                   " อ...อิน...อินกริซ ครับ... " 
                   " ดูจากเครื่องแบบเปื้อนเลือดที่เธอใส่แล้ว   เธอเป็นเด็กโรงเรียน Estiva สินะ " 
                   " ครับ... " 
ว่าพลางเธอก็หยิบเอาเสื้อนักเรียนของผมที่ซักอบอย่างดียื่นมาให้ผม 
ผมผงกหัวยื่นมือรับเสื้อนั้นด้วยความเกรงใจ 
ลำบากต้องให้เธอมาช่วยเหลือผมแถมยังซักอบเสื้อให้ผมอีก 
เหมือนเธอจะรู้ถึงสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่ในหัว   แต่เธอก็พูดขัดขึ้นทันที 
                   " ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกนะ!  เพราะฉันไม่ได้เป็นคนช่วยเธอออกจากท่อระบายน้ำหรอก! " 
                   " อะ! " 
พอผมได้ยินประโยคนั้นที่เธอพูดขึ้น   ผมคิดจะตั้งคำถามเธอขึ้นมาทันที 
แต่ก็ถูกเธอพูดขึ้นขัดเอาซะก่อนที่ผมจะหลุดเป็นประโยคอะไรออกไป 
                   " ลูเบน   เขาเป็นคนช่วยเธอน่ะ...   เสื้อผ้าของเธอเขาก็เอาไปซักให้นะ " 
                   " ...เหรอครับ... " 
ผมก้มลงมองเสื้อนักเรียนในมือของตัวเอง 
นึกขอบคุณคนที่ชื่อ  ลูเบน  จริงๆ ที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้ 
สาธิตจันทราไม่ได้ลึกลับน่ากลัวอย่างที่คิดเอาไว้เลย... 
ความรู้สึกแรกที่มาถึงที่นี่   ผมกลับคิดว่าเป็นที่ๆ อบอุ่นและน่าอยู่จริงๆ 
 
ผมเปลี่ยนเสื้อกลับมาเป็นชุดนักเรียน   กลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มต้องจมูก 
                   ' หอมอ่ะ ' 
เป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่มันติดเสื้อของผมเป็นครั้งแรก 
เพราะทุกทีที่ซักเสื้อผ้า   ผมไม่เคยคิดจะใส่ให้มันหอมๆ หรือนุ่มๆ เลยซักครั้ง 
ขอแค่ไม่สกปรกคราบเลือดหรือโคลนเป็นพอ 
ผมโค้งตัวขอบคุณอาจารย์หยินหยินก่อนก้าวเดินออกมาจากห้อง 
ก่อนหน้าที่ผมจะไปเคลียร์เควสหาของให้ยัยเด็กแก่แดดที่ชื่อ  เมย์   นั่น 
ผมคิดว่าผมต้องไปพบใครคนหนึ่งซะก่อน... 
 
- - - - - - 
 
                   " ...เอ่อ...โทษนะครับ  พอจะทราบมั๊ยว่า  ลูเบน  อยู่ที่ไหน?... " 
 
ผมเอ่ยถามขึ้นกับกลุ่มนักเรียนสาวที่นั่งเกาะกลุ่มอยู่ตรงบันไดหน้าสนามบอลที่โล่งเตียน 
พวกเธอหันควับมามองผมด้วยตาเป็นประกายอย่างรวดเร็ว 
                   " ท่านลูเบนเหรอ!! "  พวกเธอโพล่งขึ้นพร้อมกัน  ทำเอาผมต้องชะงักถอยหลังไป 
                   " อะ...ใช่ครับ...  ผมกำลังตามหาลูเบนอยู่... คือ.... " 
ขณะที่ผมกำลังสะอึกจนเรียงลำดับคำพูดไม่ออกอยู่นั้น 
พวกเธอก็พูดแทรกขึ้นมาพรรณนาเกี่ยวกับ  ' ท่านลูเบน '  ขึ้นมาทันที 
                   " ท่านลูเบนน่ะนะ...  เป็นคนที่เท่ห์เอามากๆ เลยล่ะ   เป็นถึงหัวหน้าสภานักเรียนที่เก่งกาจของสาธิตจันทราด้วยล่ะ   เงียบขรึมอย่างนั้นไม่รู้ว่าจะคิดอะไรด้วย   ทำให้น่าค้นหาจริงๆ เลย.....ฯลฯ " 
เธอพรรณนากันซะจนผมไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยนอกจาก  ข้อมูลไร้สาระทั้งนั้น 
ผมก็เลยต้องเลี่ยงตัวออกมาอย่างเงียบๆ 
คราวนี้ไปถามผู้ชายดีกว่า   ต้องได้ที่อยู่ของลูเบนมาแน่ๆ และไม่ต้องฟังเรื่องไร้สาระอีก 
แต่ผมก็...  คิดผิดจริงๆ! 
 
                   " ลูเบนน่ะเหรอ?  อยู่หน้าทางเข้าไปยังต้นไม้ใหญ่ของสาธิตจันทราน่ะ...  เจ้าลูเบนน่ะนะ   ฉันล่ะเกลียดขึ้หน้ามันจริงๆ!!  ชอบเต๊ะท่าแถมยังทำวางก้ามอีก  หนอยๆๆ~  ตัวเองหล่อหน่อยสาวหลงเกือบทั้งโรงเรียนหน่อยไม่ได้   วางมาดเป็นบ้า!! ...ฯลฯ... " 
 
...และแล้ว...  ผมก็ต้องเลี่ยงออกมาอีกครั้งอย่างเงียบๆ ด้วยอาการเหงื่อตก 
ท่าทางคนที่ชื่อลูเบนจะดังเอาการเลยทีเดียว... 
แหม~  มันก็น่าอิจฉาไม่น้อยแฮะ!!  ผมอดหมั่นไส้ขึ้นมานิดๆ เสียไม่ได้  ทั้งๆ ที่ผมยังไม่เคยเห็นเขาเลย 
แต่ก่อนที่สติผมจะเลือนรางในตอนนั้น   ผมได้ยินเพียงแค่เสียงทุ้มๆ ที่ดูมีเสน่ห์ 
กับผมสีเงินสวยที่ดูจะเลือนรางในหัวสมองผมเอามากๆ 
ผมมุ่งตรงไปยังปากทางเข้าต้นไม้ใหญ่ของสาธิตจันทรา   โดยอาศัยการถามทางจากคนรอบข้างที่วิ่งผ่านไป-มา   แต่หลีกเลี่ยงที่จะขึ้นชื่อของ  ลูเบน 
 
- - - - - - 
 
                   " ที่นี่น่ะเอง " 
 
ผมมองยังปากทางเข้าเล็กๆ ที่ปูไปด้วยแผ่นหิน    ต้นไม้สีเขียวขึ้นบดบังทางจนแทบจะมองไม่เห็นถ้าไม่สังเกตหรือไม่ใช่คนที่คุ้นกับที่ 
ผมค่อยๆ เดินเข้าไปตามทางเดิน    ในใจก็คิดว่าจะเอายังไงดีหากผมเจอกับลูเบน 
อันดับแรกผมคงต้องขอบคุณเขาที่เขาได้ช่วยชีวิตผมออกมาจากท่อระบายน้ำ   ก่อนที่จะเป็นศพลอยอืดโดยไม่มีใครพบเห็น 
แต่ว่า...  ถึงตอนนั้นแล้วเมื่อผมพบเขา   ผมจะทำหน้ายังไงดีล่ะ!? 
ผมลังเลที่จะเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็วก็เลยทำเป็นเดินช้าๆ 
 
ชายหนุ่มผมสีเงินปลายผมด้านหน้าเป็นสีม่วงหน่อยๆ กำลังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าผม 
ผิวที่ไม่คล้ำมากดูเหมาะกับเขาเสียเหลือเกิน   นัยน์ตาที่ท้องทะเลที่ดูเหมือนจะดำดิ่งลงไป 
ดาบญี่ปุ่นยาวที่เขากระชับอยู่ใต้มือดูน่าเกรงขามซะจนทำเอาผมผวานิดๆ 
                   " ...อ...เอ่อ... " 
ผมลองส่งเสียงเบาๆ ออกไปเมื่อเห็นคนตรงหน้ายืนนิ่งไม่ไหวติงเหมือนไม่รับรู้ว่ามีผู้มาเยือน 
ทั้งๆ ที่นัยน์ตาท้องทะเลนั้นยังลืมอยู่และมองตรงนิ่ง 
ผมเลยลองโบกไม้โบกมือไหวๆ อยู่ตรงหน้าเขาเต็มๆ 
                   ' หลับนี่หว่า~!!!! ' 
 
ผมรู้สึกเหมือนอะไรตกกระแทกหัวดัง ก๊อง 
เมื่อรู้สึกบุรุษรูปงามไร้ที่ติที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมนี้   กำลังแอบหลับใน!! 
 
------------------------------------------------------------