คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Taff 13 : ปฏิบัติการซ่อมท่อ!! (โอ้ว~)
ซู่...
เสียงไข่ที่ถูกตอกลงไปในกระทะร้อนๆ ดังขึ้น ถึงกระทะจะมีรอยบุบไปหน่อยจากเมื่อคืน
แต่เฮียวรันก็จำต้องหยิบมันมาใช้อย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะมีอยู่เพียงใบเดียว
“ อ๊ะ...ไข่แฝด... ”
เสียงทุ้มรำพึงขึ้นกับตัวเองพลางมองดูไข่แดงสองลูกจากไข่ใบเดียวที่เริ่มสุก
ผมเดินสะลึมสะลือเข้ามาภายในห้องครัวแล้วก็ปล่อยตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้
“ หลับเป็นไงบ้าง? ”
เฮียวรันเอ่ยถามขึ้นพร้อมๆ กับไข่แฝดที่เสิร์ฟลงตรงหน้าผม
ผมหยิบซอสข้างตัวขึ้นมาหยอดลงบนไข่ก่อนจะเหลือบสายตามองหน้าเขา
“ นายก็ลองมองตาของฉันก่อนสิ! ” ผมสบถ
เฮียวรันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่หยิบกาที่เขาอุ่นนมขึ้นมาแล้วเทลงแก้วให้ผม
เก้าอี้ไม้อีกฝั่งหนึ่งถูกเลื่อนออกพร้อมๆ กับร่างของหมาป่าที่นั่งลงอย่างเงียบๆ
เช้าวันที่สดใส เช้าวันที่สงบ เช้าวันที่มีอาหารร้อนๆ วางอยู่ตรงหน้า เช้าที่มีใครบางคนอยู่ข้างกายเหมือนทุกครั้ง แต่กลับไม่ใช่ลูเบน.....
“ ฮึก~ ”
ผมสะอึกพร้อมกับหยาดน้ำใสที่ไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลแดง
ใบหน้าของหมาป่าแห่ง Estiva ดูจะตกใจกับอาการของผมอยู่น้อยๆ
มือใหญ่ยื่นมาลูบหัวเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ไม่ได้มีคำพูดอะไรนอกจากความเงียบ แต่ก็อบอุ่น...
- - - - - -
“ ซ่อมท่อ!!? ”
พวกนักเรียน Estiva ขณะเดียวกับผมร้องเสียงลั่นขึ้น
1 ในสมาชิกสภานักเรียนที่ดูจะได้ความที่สุดอย่างเกรย์พยักหน้าหงึกๆ
“ ช่วยหน่อยนะ... พอดีว่าหินมันตกลงมาทับทางไว้ อีกทั้งท่อระบายน้ำที่เป็นเหล็กก็เป็นสนิมชำรุดอีก... ยังไงก็คงต้องใช้ชิ้นส่วนจากพวกเหล็กที่เดินอยู่ในท่อนี้แล้วล่ะ ช่วยหน่อยนะ... ”
เกรย์ยิ้มน้อยๆ ตามนิสัยของเขา
เพื่อนๆ ดูจะเบื่อหน่ายที่ต้องมาทำภารกิจหนักๆ และมีทั้งน้ำเจิงนองเปียกอย่างนี้
แต่สำหรับผมแล้ว... ผมต้องพยายามให้มันซ่อมเสร็จให้ได้
เพราะนี้เป็นสถานที่ที่แรก ที่ผมได้เจอกับลูเบนน่ะสิ...
“ ย๊าก-------------!!!! ”
เสียงผมแหกปากลั่นพร้อมๆ กับคัตเตอร์ที่ตวัดฟันเจ้าหุ่นกระป๋องล้มลงนอนกับพื้น
“ ฟู่~ ”
ผมปาดเหงื่อบนหน้าผากก่อนจะแบกเหล็กที่หนักอึ้งไปให้เกรย์
แต่แล้วร่างผมกลับเซจนเกือบล้มลงถ้าไม่มีใครมารับไว้ก่อน
“ What’s the matter? ”
เสียงที่คุ้นหู คำถามที่เคยถาม
ประโยคแรกที่เราเจอกัน และ ณ สถานที่แห่งนี้!
ผมหันควับไปด้านหลังพลางมองต้นเสียงทันที
น้ำตาผมไหลรินออกจากดวงตาทั้งคู่จนแทบจะห้ามไม่ไหว
คนที่อยากพบที่สุด คนที่ไม่เคยลืมแม้ห่างไกล คนที่ให้ความอบอุ่นผมมากที่สุด
“ ลูเบน---------!!!! ”
ผมขว้างเศษเหล็กทิ้งก่อนจะโผเข้ากอดลูเบนด้วยความคิดถึงที่เปี่ยมล้นออกมาจนยากจะห้ามได้
ร่างของลูเบนเซนิดหน่อยแต่ก็โอบร่างผมไว้แน่น
“ What happen Ingriz? ”
“ ฮึก~ ฮึก~ ”
เสียงทุ้มนุ่มของลูเบนเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับนิ้วมือที่คอยเกลี่ยน้ำตาไม่หยุด
“ ...อย...อยาก...เจอ...อยากเจอ.... ”
ผมพูดขึ้นทั้งๆ ที่สะอึกซะจนไม่รู้เรื่อง
ลูเบนยิ้มน้อยๆ พลางตอบรับลงคอ มือใหญ่โอบผมไว้แน่นกว่าเดิม
ความอบอุ่ยภายใต้อ้อมอกนั่นแผ่ซ่านไปมากกว่าเดิม
“ ไม่ ร้อง นะ ”
ลูเบนพูดช้าๆ ชัดๆ ผมได้แต่ซุกหน้าเข้ากับเสื้อของลูเบน
มือใหญ่ไล่เกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลแดงอย่างเบามือ ก่อนจะเชยคางมนขึ้นสบตา
นัยน์ตาสีท้องทะเลจ้องนิ่งก่อนที่ริมฝีปากจะถูกประกบอย่างแผ่วเบา...
ความรู้สึกตอนนั้นมันเนิ่นนานและอยากจะหยุดมันเอาไว้
แต่แล้วเมื่อเสียงเพื่อนๆ ร้องลั่นขึ้น ผมก็ต้องหลุดจากภวังค์นั้นพร้อมๆ กับผลักร่างลูเบนออกไป
“ เกิดอะไรขึ้น!!? ”
ผมกับลูเบนรีบวิ่งไปทางต้นเสียงทันที มินิบอสสมุดบันทึกเล่มใหญ่กำลังโจมตีเพื่อนๆ ของผมอยู่
ลูเบนกระชับดาบญี่ปุ่นยาวคู่กายแน่นก่อนจะวิ่งด้วยความเร็วจนแทบมองไม่ทันเข้าโจมตีศัตรู
ผมคอยกันศัตรูรอบๆ ให้ลูเบนได้บุกเจ้ามินิบอสได้อย่างถนัด
แต่ก็แอบที่จะเหลือบมองความเท่ห์ของลูเบนไม่ได้ ความซวยก็เลยมาเยือน
“ โอ๊ย! ”
ผมร้องลั่นขึ้น เจ้าตัวกลมๆ ตะปุ่มตะปั่ม monella ฝากรอยแผลเหวอะเอาไว้บนแขนผม
ลูเบนเหลือบตามามองแวบหนึ่งก่อนจะใช้ดาบญี่ปุ่นของเขาเสียบกลางลำตัวของมินิบอสหนังสือยักษ์ตายภายในทันที เพียงเสี้ยววินาทีที่หยุดมินิบอสไว้ได้ดาบญี่ปุ่นก็ปาดเจ้า monella เป็นรายต่อมา
“ เป็นไงบ้าง? ” ลูเบนพยุงผมขึ้น
“ ...จ...เจ็บ~ ”
เจ้าของนัยน์ตาท้องทะเลถอนหายใจยาวพลางประคองร่างผมโดยสั่งให้นักเรียน Estiva กับนักเรียนสาธิตฯ ซึ่งมาช่วยเหลือจัดการต่อ
----------------------------------------------------------
พูดคุย :
หลังจากที่ไม่ได้อัพมาตั้งนาน~ ...ก็โผล่มาอัพอีกจนได้...=_=a
เกือบจบแล้ว~ (ล่ะมั้ง?)
555+
ความคิดเห็น