คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Taff 12 : - การจู่โจม (อันน่าสยอง) ของโยชิมารุ -
ยามดึกที่เงียบสงัดภายในบ้านไม้ริมทะเลสาบ
ผมนอนคุดคู้อยู่บนเตียงไม้หน้าเตาผิงที่เฮียวรันเตรียมไว้ให้
ผมกำลังท่องนิทราอย่างสำราญตั้งแต่ที่หัวของผมได้ลงถึงหมอนใบนุ่ม
ในฝันที่เต็มไปด้วยของกินดีๆ ที่วางอยู่ตรงหน้าผมนับร้อย
พร้อมกับของหวานน่ากินจนอดใจไว้ไม่ไหว ข้างกายเป็นเตาผิงให้ความอุ่น
แต่อยู่ๆ เตาผิงนั่นก็ลุกพรึ่บขึ้นมา เปลวไฟที่ร้อนโชติช่วงอยู่ในเตาผิงขยายออกกว้างมาจนถึงตัวผม
แถมทำไมก็ไม่รู้มันถึงได้รู้สึกหนักๆ บนตัว!?
อึ๊~
ผมที่ยังไม่หลุดออกจากความฝันดิ้นไปมาด้วยอาการละเมอ
รอบกายรู้สึกร้อนไปหมดทั้งยังรู้สึกหนักๆ บนตัวด้วย
เหงื่อที่แตกพลั่กทั่วกายทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึก
“ ชี่~ ” เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น
เขาทำท่าจุ๊ๆ เพื่อให้ผมเงียบเสียงในขณะที่เขายังนอนคร่อมอยู่บนตัวผม
กองไฟจากเตาผิงทำให้ผมได้เห็นใบหน้าของเขา รอยแผลเป็นกากบาทใหญ่ที่อยู่กลางหน้า
“ ว๊าก-------------------------!!!! ว๊าก----------------------!!!! ”
ผมแหกปากร้องลั่นขึ้นทันที ก่อนที่มือใหญ่ทั้งสองข้างของโยชิมารุจะพยายามปิดปากผม
แต่ผมก็ดิ้นไปมาอย่างแรงไม่ให้เขาทำได้
“ นายทำบ้าอะไรเนี่ย!! ทำไมต้องขึ้นมาบนตัวฉันด้วย!!? ลงป๊าย---!! ”
ผมดิ้นจนเท้าข้างซ้ายของผมถีบเข้าที่ท้องของเขาอย่างจัง
พร้อมๆ กับของแข็งที่ลงมาบนหัวโยชิมารุอย่างแรง
พลั่ก! โป๊ก!
ร่างสูงของซามูไรหน้าบากลงไปนอนดินเร่าๆ ด้วยความเจ็บปวด
ผมเงยหน้ามองต้นเหตุหัวปูดโนของโยชิมารุ
ภาพตรงหน้าคือเฮียวรันที่ยืนทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์พร้อมกระทะทอดไข่ในมือของเขา
“ ...อ่ะ?... เฮียวรัน นายทำอะไรน่ะ...? ” ผมค่อยๆ เค้นเสียงถามขึ้น รู้สึกอึ้งอยู่หน่อยๆ
“ ก็ช่วยเหลือนายให้รอดพ้นจากเจ้าบ้าซามูไรตะกละนี่น่ะสิ ”
เขาตอบพลางหันไปยังผู้ร้ายที่อยู่ๆ เข้ามาบุกรุกตัวผมจากทางไหนก็ไม่รู้
เฮียวรันกำกระทะในมือไว้แน่นพร้อมที่จะเอามันฟาดหัวโยชิมารุอีกครั้งที่หมอนี่คิดจะต่อกร
“ นายเข้ามาทางไหนไอ้ตะกละ ” เฮียวรันถามเสียงเรียบ
“ ก็เข้ามาทางหน้าต่างบ้านนายน่ะสิ! ”
โยชิมารุชี้ให้ดูหน้าต่างที่ถูกกระแทกอย่างแรงจนขอบบานพัง บานหน้าต่างหลุดออกมาห้อยต่องแต่ง
เฮียวรันแทบฟิวส์ขาดกระหน่ำกระทะทอดไข่ในมือใส่หัวโยชิมารุไม่ยั้ง
“ เจ้าซามูไรตะกละนี่เล่นทำข้าวของชาวบ้านพังเลยเรอะ!! ”
“ โอ๊ย~!! คำก็ตะกละ สองคำก็ตะกละ! ฉันไม่ได้จะมาลักของบ้านนายกินซะหน่อย แกะก็ไม่ได้ลักไปซักตัวเลยนะคืนนี้! ”
“ ว่าไงนะ!? แล้วนายจะเข้ามาบ้านฉันทำอะไรเล่า!? ”
“ ...อ่ะนะ... ก็มาลักบางอย่างจากต้อยนายไปไง... ”
ซามูไรหน้าบากพูดขึ้นพลางยิ้มแฮะๆ แต่คำพูดของเขานั่นแหล่ะที่ทำให้ผมขนลุกซู่
แต่เฮียวรันกลับกระชับกระทะทอดไข่ในมือเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ ลักอะไร ”
เสียงของหมาป่าเลี้ยงแกะลอดออกมาจากลำคอเหมือนขู่คำราม
คนตรงหน้ากลับตีหน้าซื่อพลางยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีเลศนัย
“ เรื่องแบบนี้มันบอกกันไม่ได้หรอกนะเฮียวรัน... มันต้องปฏิบัติ ”
ว่าแล้วมือใหญ่ของชายหน้าบากก็ล่วงเข้าไปใต้ผ้าห่มผม
ผมแถบจะร้องจ๊ากลั่นถ้าเฮียวรันไม่กระชากมือนั่นออกไปซะก่อน
หมอนี่มันทำบ้าอาร๊าย--------!!!
แต่เจ้าตัวกลับหัวเราะร่าอย่างสบายอารมณ์ที่เห็นผมทำหน้าเหว๋อเต็มที่
พร้อมกับเฮียวรันที่ออกจะไม่ค่อยสบอารมณ์กับคู่กัดตลอดกาลของเขาเท่าไหร่นัก
“ ออกไปเลยนะไอ้พวกร้อยแปดพันเล่ห์อย่างนายน่ะ! ”
เฮียวรันเริ่มคำรามหนักกว่าเดิม หูหมาป่าเริ่มตั้งชันขึ้น
ผมเห็นโยชิมารุถึงกับซีดเผือดก่อนจะเผ่นออกทางหน้าต่างไป
ร่างใหญ่ของซามูไรหน้าบากหายลับไปในความมืด
เฮียวรันถอนหายใจก่อนจะเดินไปเก็บกระทะให้เข้าที่
“ ...อะ...อะไรน่ะ?... ”
ผมเค้นเสียงถามเฮียวรันหลังจากที่แข็งทื่อไปกับการกระทำของโยชิมารุได้สักพัก
เฮียวรันหันหน้ามาทางผมพร้อมๆ กับถอนหายใจเฮือกใหญ่
หูหมาป่ากระดิกน้อยๆ ตามนิสัยที่เจ้าตัวเผลอ
“ ท่าทางฉันจะต้องระวังนายให้พ้นจากโยชิมารุด้วยเหมือนกันแฮะ... ”
“ ...ท...ทำไม?... ”
“ ก็เพราะนายเป็นลูกแกะน่ะสิ ”
แล้วร่างเฮียวรันก็เดินเข้าไปในห้องนอนของเขา ก่อนจะปิดประตูไม้เบาๆ
ผมนั่งงงกับคำพูดของเฮียวรันที่ทิ้งท้ายเอาไว้ แต่ก็ตัดสินใจล้มตัวลงนอนทั้งๆ ที่นอนไม่หลับเลย
รู้สึกระแวงว่าโยชิมารุจะมาทำอะไรแปลกๆ แบบเมื่อกี้อีกหากผมหลับตาลง
ความหลอนที่โยชิมารุทำไว้ทำให้ผมต้องถ่างตาไปจนถึงเช้า...
ความคิดเห็น