คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Taff 11 : Yoshimaru and a damn Quest
“ โยชิมารุ!! นายเอาแกะของฉันไปไว้ไหน!! ”
เสียงเฮียวรันคำรามขึ้น แต่หนุ่มซามูไรหน้าบากตรงหน้ากลับตีหน้าซื่อ
“ ฉันเปล่านะ ” เขาแย้ง ดูเหมือนเฮียวรันจะไม่เชื่อเขาเลยซักนิด
“ ไอ้ตอแหล!! บอกมาซะดีๆ ว่านายเอาแกะของฉันไปไหน!! ”
“ แกะนายก็มีตั้งเยอะ นายรู้ได้ยังไงว่ามันหาย นายมั่วเอารึเปล่า? ”
“ เพราะมันเป็นแกะฉันน่ะสิ ฉันถึงได้รู้ว่ามันหาย! ”
“ นายอย่ามาใส่ความฉันสิ นายนับแกะนายคลาดเคลื่อนไปน่ะสิเจ้าหมาป่าเบ๊อะ! ”
“ ไอ้ซามูไรตะกละของชาวบ้าน! เอาแกะฉันคืนมาเดี๋ยวนี้! ”
ทุกๆ วันที่มีเรื่องให้เฮียวรันบ่นคนๆ นี้ได้ไม่หยุด
โยชิมารุยังคงตีหน้าไม่รู้เรื่องพร้อมกับเถียงเฮียวรันอย่างดุดันต่อไปในขณะที่ผมอยากบอกเฮียวรันเต็มทน
นายคงไม่ได้แกะนายคืนแล้วหรอก---!!!
เพราะผมดันเหลือบเห็นเศษกระดูกกับร่องรอยขนสีขาวที่ติดอยู่บนพื้นหญ้าด้านหลังโยชิมารุน่ะสิ
ผมเกาหัวแกรกๆ ไม่รู้ว่าจะหยุดการทะเลาะนี่อย่างไงดี
คงได้แต่ยืนดูต่อไปซักพักจนกว่าเฮียวรันจะหมดความอดทนเถียงแล้วเปลี่ยนมาใช้กำลังแทน
“ อ๊าก~!!! ไอ้หมาป่าบ้า ฉันต้องติดเชื้อพิษสุนัขบ้าจากแกแน่~!! ”
โยชิมารุโอดครวญขึ้นหลังจากที่ถูกหมาป่าเลี้ยงแกะต่อยเข้าให้
พร้อมทั้งฝากรอยแผลบนหน้าเขาอีก 1 แผล
“ ให้มันติดไป! ”
เฮียวรันสบถก่อนจะฮึดฮัดเดินกลับมายังโรงเลี้ยงแกะของตน ผมก็เลยต้องวิ่งตามเขา
แต่ก่อนหน้านั้นผมก็อดที่จะหันไปแลบลิ้นใส่โยชิมารุไม่ได้
สมน้ำหน้า!
“ เจ้าต้อยของเฮียวรัน หยุดไปเลยนะ! ” เขาว๊ากกลับ
“ นี่แน่ะ! ”
ผมหยิบเศษหินขว้างใส่เขาทีนึงก่อนจะวิ่งตามเฮียวรันไป
ไม่ใช่ต้อยเฟ้ย---!!!
ผมว๊ากใส่โยชิมารุในใจ
เฮียวรันถอนหายใจพร้อมกับผ่อนแรงลงนั่งอยู่ตรงบันไดไม้หน้าบ้าน
ผมอุ้มเจ้าจูเนียร์ที่เพิ่งคลอดได้ไม่กี่เดือนเข้ามาหาเฮียวรัน มือใหญ่ยื่นมาลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
ดูเหมือนเจ้าจูเนียร์จะมีความสุขอยู่ไม่น้อยที่ได้รับไออุ่นจากมือนั้น
“ ฉันต้องทำยังไงดีเนี่ย ” เขารำพึงขึ้นมองดูเจ้าจูเนียร์ที่ผมปล่อยมันลงบนตักเขา
“ ...นายตั้งเควสดูแลแกะสิ จะได้มีใครมาช่วยนายบ้าง... ”
ผมเสนอความคิด เฮียวรันเห็นด้วยกับความคิดของผม ก่อนที่พวกเราจะตัดสินใจเดินไปหาเกรย์
เด็กหนุ่มผมสีเขียวและดวงตาสีเดียวเฉกเช่นกับสีผมภายใต้กรอบแว่นสี่เหลี่ยม
ผู้เป็น 1 ในสภานักเรียนของ Estiva และเป็น 1 ในชมรมวิจัยหุ่นยนต์
เกรย์ยังคงง่วนอยู่กับการเขียนแผนผังการสร้างหุ่นยนต์ของเขา
“ เกรย์ ” เฮียวรันเรียกเสียงทุ้ม ร่างตรงหน้าสะดุ้งเฮือก
“ อ่ะ...อ้าว?... เฮียวรัน? ”
เด็กหนุ่มผมเขียวขยับแว่นพลางมองร่างสูงตรงหน้า
“ มีอะไรเหรอ? ” เขายิ้มบางๆ พร้อมกับคำถาม
“ จะมาแจ้งการตั้งเควสน่ะ ”
“ ได้ๆ... เขียนข้อมูลลงในใบนั้นนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเอาไปติดบอร์ดให้ ”
มือเรียวชี้ไปยังตะกร้าใส่เอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ ก่อนจะหันไปสนใจงานต่อ
ผมกับเฮียวรันเดินเข้าไปหยิบกระดาษนั้นมาแผ่นหนึ่ง เฮียวรันค่อยๆ กรอกข้อมูลของเควสเขาลงไป
“ ทีนี้ก็เรียบร้อย~ ” เฮียวรันถอนหายใจก่อนชูกระดาษขึ้นตรงหน้า
เขาเดินนำกระดาษนั่นไปวางไว้ในกองเอกสารเควสที่ต้องการติดบอร์ด
และแล้ว... นัยน์ตาภายใต้เส้นผมสีเงินที่ปรกตาก็เหลือบเห็นเข้ากับบางอย่างที่ตั้งนิ่งอยู่ในกองเอกสาร
“ หนอย~ เจ้าซามูไรตระกละโยชิมารุ~ ” เฮียวรันกัดฟันกรอด
- - - - - - -
“ ทีนี้ท้องของเราก็จะได้ไม่ต้องร้องโครกครากแล้ว~ ”
เสียงของซามูไรหน้าบากดังขึ้นบอกถึงความสำราญที่จะเข้ามาหาเขาในอีกไม่ช้า
เด็กชายในชุดนักเรียน Estiva พร้อมกับดาบคัตเตอร์คู่ใจตรงเข้ามาหาเขา
“ นายใช่ไหมโยชิมารุ ฉันมารับเควสนาย ” ดวงตาก้าวร้าวจ้องนิ่งยังร่างสูงตรงหน้า
“ ดีๆ... งั้นนายก็ช่วยฉันหน่อยแล้วกันนะ ” โยชิมารุยิ้มกริ่ม
อาหารอันโอชะจะมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“ หยุดเลยนะโยชิมารุ!! ”
เสียงเฮียวรันดังแหวกอากาศขึ้นมาทันที ซามูไรร่างสูงนึกสบถด่าในใจ
มาอีกแล้วเจ้าคู่กัดตลอดกาลของเขา มันมาขัดความสุขที่จะได้ลิ้มรสบาร์บีคิวแกะชั้นเลิศของเขาอีกแล้ว
สายตาคมเหลือบมองร่างของเฮียวรันที่เดินกระฟัดกระเฟียดอย่างอารมณ์เสียมาแต่ไกล
“ แกใช่มั๊ยที่เป็นคนออกเควสนี้น่ะ!! ”
เฮียวรันยื่นกระดาษข้อมูลเควสของโยชิมารุมาตรงหน้า
ข้อความเขียนถึงการทำเควสที่ต้องช่วยเหลือแกะจากพวกมอนสเตอร์
ถึงจะเขียนเหมือนเป็นการทำดีที่ได้ช่วยเหลือ
แต่เฮียวรันก็รู้ว่าอย่างโยชิมารุเนี่ยนะจะช่วยเหลือแกะของเขา
สุดท้ายแล้วหมอนี่ก็ต้องฉกแกะที่พวกนักเรียนช่วยมาไปตัวหนึ่งแน่ๆ แล้วแกะของเขาก็จะกลายเป็นอาหารของเจ้าตระกละนี่ไป
“ แล้วไง? ”
เจ้าตัวเกาหัวแกรกๆ พลางตีหน้าซื่อ สร้างแรงโกรธให้หมาป่าเลี้ยงแกะตรงหน้า
มือใหญ่ฉีกกระดาษเควสในมืออย่างไม่มีชิ้นดี
“ ฉันเอานายตายแน่ ”
เฮียวรันคำรามด้วยความโกรธเล่นเอาผมที่ยืนอยู่หลังเขายังต้องผวา
ก่อนที่จะหันควับไปมองเด็กหนุ่มท่าทางก้าวร้าวที่เพิ่งมารับเควสจากโยชิมารุ
“ นายก็ด้วย ”
ถึงจะไม่เห็นถึงสายตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผมสีเงินนั่น
แต่เด็กหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงรังสีน่ากลัวที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของหมาป่าเลี้ยงแกะแห่ง Estiva
เขาเลยต้องยอมถอยไปโดยปริยาย ให้เลือกระหว่างทำเควสกับชีวิต คงต้องเลือกชีวิตไว้ก่อน
- - - - - -
และแล้ว... เควสของโยชิมารุก็โดนทิ้งร้างเอาไว้นับตั้งแต่นั้น
นักเรียนหญิงส่วนใหญ่ก็มาช่วยเฮียวรันดูแลแกะกัน เพื่อได้ใกล้ชิดกับหมาป่ารูปงามผู้นี้อีก
แต่สายตาอาฆาตของซามูไรหน้าบากจากอีกฝั่งยังไม่ละลดทั้งๆ ที่ท้องของเขาร้องโครกครากซะดัง
เฮียวรันเย้ยด้วยรอยยิ้มเล็กๆ อย่างมีชัยพร้อมๆ กับผมที่แอบแลบลิ้นอยู่ข้างหลังเขา
โยชิมารุเอะเห็นผมก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
“ ระวังต้อยของนายเอาไว้ให้ดีนะเฮียวรัน ก่อนที่จะหายไปเหมือนแกะของแก...ฮึๆๆ ฮ่าๆๆๆ ”
ว่าแล้วร่างของโยชิมารุก็เดินลับหายไปแต่ยังคงทิ้งไว้กับเสียงหัวเราะดังสนั่น
ผมเสียวสันหลังเฮือกขึ้นมา เฮียวรันหันกลับมามองผม
เรามองหน้ากันด้วยความงงงวย ผมเริ่มอยากกลับไปหาลูเบนซะแล้วสิ~!!
อ๊ะ!! ทำไมต้องคิดถึงลูเบนด้วย!? ผมโกรธเขาอยู่นะ! ว๊าก----!!
ความคิดเห็น