คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Taff 10 : ...Help Moka - Meet Hyoran...
“ ทำไมช้าอย่างนี้!! นายไม่อยากให้ฉันสมหวังในความรักรึไง!! ”
เสียงเล็กๆ ที่แผดเสียงขึ้นเล่นเอาผมสะดุ้งเฮือกรับคำด่าเธอไปเต็มๆ
เด็กหญิงร่างเล็กสะบัดหน้าด้วยความอารมณ์เสีย เธอเก็บ Love Amulet เอาไปกับตัว
ไม่ขอบคุณซักคำ แต่กลับตะเพิดไล่ผมออกมา
‘ ยัยเด็กบ้า! ยัยเด็กแก่แดด! ยัยเด็กชอบผู้ใหญ่! ’
ผมได้แต่ด่าเมย์ในสมอง แต่ผมก็ทำท่าฟึดฟัดกระทืบเท้าต่อหน้าเธอเดินออกมา
สวนด้านหลังโรงเรียนดูร่มรื่นดีจัง ผมไม่ค่อยได้มาที่นี่บ่อยนักเพราะไม่มีความจำเป็นเท่าไหร่เลย
สวนมากก็วิ่งวนอยู่แถวๆ ด้านในโรงเรียนนั่นแหล่ะ
แบละ...แบละ...
“ เสียงอะไร? ”
ผมหันมองรอบๆ กาย เจ้าตัวต้นเสียงขนปุยขาวเดินไปมาเต็มไปหมด
แกะนี่นา!!
เสียงที่ดังมาดูเหมือนจะไม่ใช่เสียงของพวกมันเพียงอย่างเดียว
แต่กลับมีเสียงวี๊ดว๊ายปนร้องไห้ดังมาด้วย
“ ฮือ~ ปล่อยน๊าเจ้าแกะบ้า~ ว๊าย~ ”
เด็กสาวผมสั้นสีดำ ผู้มีแว่นตากลมโตอยู่บนใบหน้าของเธอ
1 ในสภานักเรียนที่ผมว่าเธอเป็นคนที่ซุ่มซ่ามที่สุด กำลังพยายามแย่งกระดาษออกมาจากปากของเหล่าแกะที่กำลังเคี้ยวกระดาษของเธอตุ้ยๆ
แต่แล้วเจ้าแกะก็ขยันแกล้งเธอโดยที่มันพุ่งชนก้นเธอจะจนเจ้าตัวคะมำไปกับพื้น
ผมถอนหายใจเบาๆ พลางส่ายหัวช้าๆ
เห็นอย่างนั้นแล้วผมอดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วยเหลือเธอซักหน่อย...
“ สวัสดีครับ... สภานักเรียนโมกะใช่มั๊ย? ให้ผมช่วยนะครับ ”
“ อ่ะ...คะ ขอบคุณคะ! ”
ดูเหมือนเธอจะเอียงอายน้อยๆ ก่อนจะรีบเก็บแว่นตาของเธอขึ้นมา
และแล้วผมก็ต้องช่วยเธอแย่งกระดาษรายงานมากมายที่เธอขยันทำมาจากเจ้าแกะพวกนั้น
“ เจ้าแกะบ้า ปล่อยเซ่~!!! ”
ในขณะที่ผมยื้อแย่งกระดาษอยู่ เจ้าแกะบ้าตัวนั้นมันก็กระชากกระดาษอย่างแรงจนขาดออก
เล่นเอาร่างผมเซไปข้างหน้าเกือบได้จูบกับพสุธาเต็มๆ ถ้าไม่ไปชนใครตรงหน้าเข้าซะก่อน
“ นายกำลังทำอะไรกับแกะของฉันน่ะ? ”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ผมเงยหน้ามองก่อนจะรีบผละตัวออกมา
ผมซึ่งไม่ค่อยจะมาเดินที่สวนหลังโรงเรียนนี่นัก เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับเขาเลยทีเดียว!
หมาป่าเลี้ยงแกะแห่ง Estiva ที่สาวเอสฯ ให้คลั่งไคล้ไหลหลงกันนัก! เฮียวรัน!!
เขากวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดตรงที่ผม
“ ช่วยโมกะเก็บกระดาษรายงานสินะ? ”
“ ...อืม... ”
ผมพยักหน้ารับ แต่ก็ยังเหลือบมองใบหน้าของเขา
ดวงตาที่ซ่อนได้ผมสีเงินยาวที่ลงมาปรกหน้า จะเป็นดวงตาแบบไหนกันนะ?
ผมอดที่จะตั้งคำถามขึ้นมาไม่ได้ แต่คนที่ถูกจ้องกลับกระดิกหูหมาป่าตามนิสัย
“ อะไร? ”
“ อ่ะ...เปล่าๆ ”
ผมรีบส่ายหน้าก่อนจะไปช่วยโมกะเก็บกระดาษต่อ
แต่ผมก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมายังผมนิ่ง ในขณะที่ผมกำลังง่วนอยู่กับการดึงกระดาษออกจากปากเจ้าพวกแกะ ผมอยากฆ่ามันทิ้งซะจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าหมาป่าเลี้ยงแกะเฮียวรันยืนมองอยู่
- - - - - -
ผมแผ่ตัวลงกับพื้นพลางหอบหายใจถี่ๆ
โมกะเธอโค้งแล้วโค้งอีกเพื่อขอบคุณผม แต่ผมกลับไม่มีแรงจะตอบเธอแล้ว
เลยได้แค่โบกมือเป็นเชิงว่า ไม่เป็นไร
“ ขอบคุณมากจริงๆ คะ เดี๋ยวรายงานที่เสียไปฉันจะพยายามไปเขียนคะ... คิดว่าคงจะส่งทันตามกำหนด ขอตัวนะคะ ”
เธอโค้งลาอีกครั้งก่อนจะเดินไป
ผมนอนหอบอยู่อย่างนั้น แล้วใบหน้าของเฮียวรันที่ยืนอยู่เหนือหัวผมก็ก้มลงมา
“ ไง? เหนื่อยไหม? ”
“ ไม่เหนื่อยก็บ้าสิ ” ผมท้วง แต่ไม่เหลือแรงว๊ากแล้ว
“ งั้นไปพักก่อนเถอะ ”
ว่าแล้วเขาก็อุ้มร่างของผมขึ้นอย่างง่ายดาย
ด้วยความที่ไม่เคยชินให้ใครมาอุ้มเพราะไม่เคย ผมเลยดิ้นไม่หยุด
“ หยุดดิ้นซะที! ” เสียงทุ้มพูดขึ้น แต่เหมือนเสียงคำรามในลำคอ
“ ............ ”
ผมก็เลยต้องหยุดดิ้นไปเงียบๆ พลางมองหน้าเขาด้วยสายตาซื่อๆ
เขาวางร่างผมลงบนเก้าอี้ไม้ยาวที่สำหรับพักผ่อน
ก่อนจะหาน้ำเย็นๆ มาให้ผมดื่มพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำที่โปะลงบนหัวผม
แต่แล้วมือใหญ่ก็ค่อยๆ ปลดไท (necktie) ผมออก แล้วก็แกะกระดุมทีละเม็ด
“ ทำอะไรน่ะ! ” ผมท้วงขึ้นพลางปัดมือเขาออก
“ อยู่นิ่งๆ ” คนตรงหน้าเอ่ยเรียบๆ ผมเลยนิ่งไป
มือใหญ่เผยเสื้อผมออกก่อนจะหยิบผ้าชุบน้ำเย็นบนหัวผมลงมาเช็ดตัวให้
ผมไม่ได้ท้วงอะไรต่ออีก แต่รู้สึกอายเป็นบ้าเลย
ก็เลยได้แต่นั่งกัดริมฝีปากนิ่งๆ พร้อมๆ กับใบหน้าที่แดงซ่านขึ้น
ทุกครั้งที่เขาไล่ไปตามหน้าอก ผมอดที่จะรู้สึกวูบๆ จนสะดุ้งขึ้นมาเสียไม่ได้
อยู่ๆ เฮียวรันก็พูดขึ้น
“ ...นายนี่เหมือนลูกแกะเลยนะ... ”
“ ....?.... ”
ผมงงกับคำพูดของเขา แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะเงียบไปโดยไม่ได้ต่ออะไรขึ้นมาอีก
เขานำผ้าไปชุบน้ำอีกทีก่อนจะมาโปะลงบนหัวผม
“ พักไปซะ เดี๋ยวจะหาอะไรมาให้กิน ”
คำพูดนั้นฟังดูเหมือนออกคำสั่งอยู่หน่อยๆ
ผมพยักหน้ารับคำเพราะตอนนี้ท้องผมมันก็ร้องซะดังไปหมด
“ อยากกินอะไรล่ะ? ” เฮียวรันถามขึ้น ผมเลยอดแกล้งเขาไม่ได้
“ สเต๊กแกะ ”
ไม่ทันได้เว้นช่วงหายใจ เฮียวรันก็โป๊กลงที่หัวผมทันที
ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินหายเข้าไปในกระท่อมไม้ของเขา
“ เจ็บง่า~!! ”
ผมโอดครวญพลางลูบหัวตัวเองปอยๆ
ไม่นึกว่าหมาป่าคนนั้นจะใจดีผิดกับความเงียบๆ ที่ดูลึกลับของเขาเลยแฮะ
------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น