คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Taff : 8 ...Thank You...
“ ขอบคุณ คุณอินกริซ กับคุณโฮยัง มากเลยนะคะ... ”
เธอเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่สดใส ผมได้แต่ยิ้มตอบ
แต่โฮยังดูเหมือนจะสะอึกหน้าแดงไปกับรอยยิ้มนั้นเลยทีเดียว
“ ไม่เป็นไรนะ... มีอะไรกลุ้มใจก็เล่าได้ เผื่อจะทำให้สบายใจขึ้น ”
ผมพูดปลอบเธอพลางเอื้อมมือไปตบบ่าเธอเบาๆ
เธอก้มหน้างุด เงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเล่าเรื่องกลุ้มใจของเธอออกมา
“ ที่จริงแล้ว... ฉันหลงรักรุ่นพี่คนหนึ่งคะ ฉันชอบรุ่นพี่คนนั้นมาตลอด อยากเข้าใกล้เขามากๆ...
แต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้น่าสนใจอะไรมากมาย
ฉันพยายามที่จะทำดีกับเขามาตลอด ช่วยเหลือเขาเงียบๆ โดยไม่ปริปากพูดอะไร...... ”
น้ำเสียงท้ายประโยคฟังดูเบาลง เธอสะอึกพร้อมๆ กับหยาดน้ำใสๆ ที่ไหลรินออกจากดวงตา
ผมกับโฮยังได้แต่เงียบไม่พูดอะไร เรามองหน้ากันก่อนจะค่อยๆ แต่ไหล่เธอเบา
ให้เธอได้รู้สึกว่าเรายังอยู่ตรงนี้ ยังรับฟังเธออยู่
“ ...ฮึก! ...สุดท้ายแล้ว... รุ่นพี่คนนั้น... ก็ไม่เคยเหลียวมองฉันเลยซักครั้ง...
ฉันพยายาม พยายามจนรู้สึกท้อ... ฉันต้องทำยังไงดี... ฮึก! ”
ผมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่สายตาผมจะเอะเห็นของบางอย่างเข้า ผมฉวยมันมาจากมือโฮยังทันที
ผมยื่น Love Amulet ให้เธอ เธอเหมือนจะนิ่งมองมันสักพัก
“ รับไปเถอะ เผื่อมันจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง...
แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะช่วยได้เท่าไหร่ แต่ก็ยังอยากให้เธอพยายามต่อไป
ซักวันเขาต้องเห็นความดีเธอแน่ แต่ถ้าเธอเหนื่อยแล้วก็จงหยุดซะ
เพราะยังมีคนรอเธออีกเยอะ... เชื่อฉันสิ! ”
“ ขอบคุณคะ ”
เธอค่อยๆ รับ Love Amulet จากพบ เธอยิ้มอย่างดีใจพร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา
มือของโฮยังแตะเบาๆ ที่ไหล่ของผม ผมหันไปมองหน้าเขา
รอยยิ้มน้อยๆ ที่ยิ้มออกมาให้ดูอบอุ่นนัก
“ ขอบคุณอินกริซ ”
ดูเหมือนความทรงจำหลังจากนั้นไปจะไม่มี...
ผมจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากรอยยิ้มที่ได้จากเด็กสาวน่ารัก กับโฮยัง
แต่ในหัวใจของผมกลับรู้สึกอบอุ่นไปด้วยมิตรภาพที่แสนยิ่งใหญ่
- - - - - - -
ผมผวาตื่นขึ้น ตัวเองกลับมาอยู่ในห้องพยาบาลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
แต่เมื่อผมหันไปมองข้างๆ ดูเหมือนลูเบนจะทำหน้าตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆ ผมก็ลุกพรวดขึ้น
“ เกิดอะไรขึ้น? ” ผมถามเขาห้วนๆ
“ ...ฉันไปเจอนายสลบอยู่ที่อาคารเก่า... ”
“ ฉัน? ” ผมทวนคำพลางชี้ที่ตัวเอง
“ I told you not to go there anymore ” ลูเบนพูดขึ้นพลางขมุ่นคิ้วลง
ผมได้แต่เอียงคอมอง ดูเหมือนเขาจะไม่โกรธผมซักเท่าไหร่แฮะ
ผมเล่าเรื่องราวที่ยังจำความได้ให้ลูเบนฟังทั้งหมด
แต่แล้วเขาก็ตอกกลับมาว่า
“ What are you saying? Nobody is there ”
เท่านั้นแหล่ะที่ผมด๊องไปเลย!
แล้วเรื่องราวที่ผมเจอล่ะ มันคืออะไร!?
อาคารหลังเก่าของสาธิตจันทรายังคงตั้งตระหง่านอยู่ถึงสภาพจะโทรม
และไม้ผุผังไปตามอายุแล้วก็ตาม
สายลมพัดผ่านเบาๆ พร้อมๆ กับแสงแดดอ่อนๆ ที่ทักทอผ่านหน้าตาเข้ามาในอาคาร
เด็กสาวในชุดกระโปรงม่วงกำลังนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง
มือที่ขาวซีดกำ Love Amulet ไว้แนบอก
ใบหน้าขาวยิ้มน้อยๆ ให้กับสายลม
“ ขอบคุณ ”
ภายในห้องที่ระเนระนาดไปด้วยเก้าอี้กับโต๊ะผุๆ
เด็กชายในชุดนักเรียนสีดำกำลังตั้งหน้าตั้งตาดูสมุดในมือ
มือเรียวค่อยๆ ดันแว่นขึ้นให้อยู่ในระดับสายตา
เขาปิดหนังสือลงก่อนจะเหงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง
รอยยิ้มน้อยๆ ที่เผยขึ้นมาบนใบหน้าดูมีความสุข
“ ขอบคุณ ”
- - - - - -
เด็กหญิงฆ่าตัวตายเมื่อหลายปีที่แล้ว เพราะเธอไม่ได้สมหวังในความรัก
สถานที่ที่เธอเลือกขึ้นการกระโดดลงจากหน้าต่างอาคารเก่าซึ่งไม่มีใครแล้ว
โฮยัง เด็กหนุ่มที่เคยเป็นนักเรียนคนหนึ่งของโรงเรียนสาธิตจันทราเมื่อหลายๆ ปีที่แล้ว
ก่อนที่โรงเรียนสาธิตจันทราจะสร้างโรงเรียนขึ้นใหม่
ก่อนหน้านั้นเขาก็เสียชีวิตไปด้วยร่างกายที่อ่อนแอ เขาเป็นเด็กที่ตั้งตาตั้งตาเรียน
รักในการเรียนเอามาก แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังอยากที่จะได้เพื่อนซักคนที่สามารถพูดคุยกับเขาได้
ด้วยเหตุนี้ทั้งเขาและเธอยังคงอยู่ เพื่อรอคอยใครซักคน
และตอนนี้....
ร่างของเขาและเธอที่ดูเหมือนจะดูดกลืนไปกับแสงแดด ค่อยๆ จางหายไป
พร้อมๆ กับรอยยิ้มที่ให้มากกว่าคำ “ขอบคุณ”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โดยส่วนตัวแล้ว... ชอบตอนนี้ที่สุดเลยงับ
เอาล่ะ! ยังคงเก็บจิ้นของนู๋อินกริซ และลูเบนต่อไป (เหอๆ)
Ingriz ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านเสมอ...
มีอะไรติดต่อที่ Ray_goku@hotmail.com ได้นะงับ...^^...
ความคิดเห็น