[Fic Yogurting] ความรักของผมกับท่านลูเบน

ลำดับตอนที่ #1 : Taff : 1 ...การพบกันครั้งแรกของผมและใครคนหนึ่ง...

สวัสดีครับ...  ผม Ingriz อยู่โรงเรียน Estiva ครับ 
ตอนนี้ผมอยู่ปี 1 และกำลังอยู่ในช่วงที่พยายามเคลียร์เควส 
เพื่อให้ได้เลื่อนเป็นปี 2 ครับ! 
โรงเรียน estiva ของผมเป็นโรงเรียนที่น่าอยู่เอาการเลยทีเดียว 
มีต้นไม้ใบหญ้าที่เขียวชอุ่ม  ดูๆ แล้วทำให้ผมรู้สึกสดชื่นซะไม่มี 
ผมก็เคยได้ยินชื่ออีกโรงเรียนหนึ่งมาเหมือนกัน 
นั่นคือ โรงเรียน สาธิตจันทรา ครับ... 
เห็นว่าสาธิตจันทรานั่นมีความแตกต่างกับโรงเรียน estiva ของผมมาก 
ตรงที่ว่า สาธิตจันทรา จะดูลึกลับๆ ยังไงชอบกล นั่นแหล่ะครับ... 
 
คิดว่าหากผ่านเป็นปี 2 ได้   ผมจะลองไปที่สาธิตจันทราดูซักครั้งหนึ่ง 
แต่แล้ว...  มันก็มีเหตุให้ผมต้องไปที่โรงเรียนนั่นเร็วกว่าที่ตัวเองกำหนดเอาไว้ 
 
                   " เอานี่!  ไปหา Love Amulet มาให้ฉันหน่อยนะ  ฉันจะได้สมหวังกับโจนี่ซักที " 

ยัยเด็กแก่แดด เมย์ ที่อยู่ในสวนหลังโรงเรียนพูดขึ้นพลางลอยตาไปทางโจนี่ชายหนุ่มที่เธอชอบ 
ผมมองเธออย่างอึ้งๆ    ไม่นึกว่าเด็กอะไรจะแก่แดดแก่ลมได้ปานนี้ 
โจนี่ก็ไม่ใช่เล่นๆ แก่ซะขนาดนั้นยังกะชากใจเด็กตัวกะเปี๊ยกยังงี้ได้อีก 
เมื่อเจ้าหล่อนเห็นผมยังยืนชะงักอยู่อย่างนั้น   เธอจึงแว๊ดขึ้นทันที 
                    " ไปซะสิ  เธออยากทำให้ฉันไม่สมหวังรึไง!! ความรักของฉันมันยิ่งใหญ่มากนะ!! " 
                    " รู้แล้วๆ " 
ผมตอบส่งๆ ไป   รีบโกยอ้าวออกจากที่นั่นก่อนที่ยัยเด็กนั่นจะใส่ผมมากกว่านี้ 
ขอบอกเลยว่า  ยัยเด็กนี่แก่แดดจริงๆ! 
ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังประตูหน้าโรงเรียน   หัวสมองของผมมันก็แล่นไปเรื่อยๆ ตามความคิด 
                    ' สาธิตจันทราเหรอ...   กะว่าจะไปตอนที่เราจบปี 1 ซะหน่อย  ต้องไปตอนนี้ซะได้  เอาเถอะๆ!  ไปดูซะหน่อยก็ไม่ถือว่าเสียหาย   เราก็ยังไม่เคยก้าวออกจากโรงเรียนนี้เลยนี่นา...  จะน่ากลัวมั๊ยนะ? สาธิตจันทรา... " 
และแล้ว...  หัวสมองของผมมันก็พาให้คิดถึงโรงเรียนลึกลับๆ ที่ท้องฟ้ามืดครึ้มน่ากลัวขึ้นมาทันที 
                    " หว๋า~!! จะมีอะไรโผล่มาบ้างนะ!? ขออย่าให้เป็นผีเถอะ!! " 
ผมรีบวิ่งหนีทันทีที่รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาวูบๆ 
 
- - - - - - 
 
ผมล้วงกระเป๋าอันแบนๆ ของผมออกมาจากกางเกง 
เปิดดูเงินอันน้อยนิดที่แทบจะไม่มีให้ติดกระเป๋าเลย 
                    " เร็วๆ จะขึ้นรึยัง " 
คุณป้าเพนกวินหน้าโหล่ที่เจอได้ทั่วมุมโรงเรียนถามขึ้นอย่างอารมณ์ดุ 
ผมไม่รู้หรอกว่า คุณป้าเพนกวินหน้าโหล่คนนี้นัมเบอร์ที่เท่าไหร่ 
เพราะผมก็ไม่เคยจำอะไรซักที... 
ผมคว่ำกระเป๋าตังค์ลง   มีเพียงเศษเหรียญแค่ taff เดียวตกลงมา 
ผมหน้าซีดไปถนัดก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองคุณป้าด้วยหน้าตาแบบขอความเห็นอกเห็นใจ 
                    " ...คือ... ไม่มีเงินน่ะครับ... "   ผมอึกอักพูดขึ้น 
                    " ฉันไม่ได้จะเอาเงิน  ฉันขอแค่ตั๋วขึ้นรถบัส " 
                    " ตั๋ว? "   ผมทวนคำหน้าฉงน 
                    " ใช่ตั๋ว... "  ป้าเพนกวินตอบกลับพลางถอนหายใจ   " ซื้อที่ร้านขายของ " 
โธ่ถัง!! ตังค์ก็ไม่มีแล้วจะให้ไปซื้อยังไงเนี่ย... เวงกรำของตูแท้ๆ  เฮ้อ~ 
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่   หน้าสลดลงไปถนัดตา 
คุณป้าเขาคงสังเกตุเห็นเข้าเขาเลยชี้ๆ ไปยังอีกทิศหนึ่งซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่จอดรถบัส 
                    " เจ้าเด็กตังค์แฟบ  เห็นฝาท่อระบายน้ำนั่นมั๊ย? " 
                    " ...เอ่อ...ครับ " 
ผมพยักหน้าพลางมองฝาท่อระบายน้ำที่ยังอยู่สงบนิ่ง 
จะให้ตูทำอะไรกับฝาท่อเหรอป้า?   ผมตั้งคำถามขึ้น  แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป 
                    " ทางท่อระบายน้ำสามารถเชื่อมต่อกับสาธิตจันทราได้  ท่าไม่มีเงินก็ไปทางนั้นซะ!  โชคดีละกัน! " 
คุณป้าเพนกวินโบกมือก่อนจะขึ้นรถบัสไปเพื่อส่งพวกมีตังค์ลงสาธิตจันทรา 
เมื่อรถบัสลาลับสายตาไป   ผมรีบก้าวเดินไปยังฝาท่อระบายน้ำนั่นทันที 
พยาบาลเคทยิ้มกริ่มให้ผม 
                    " โชคดีนะจ๊ะหนุ่มน้อย...  ขอให้เธอไม่ตายซะก่อนนะ " 
                    " ........... " 
นี่เป็นคำอวยพรเหรอ? 
ผมยิ้มแหย่ๆ ก่อนจะค่อยๆ เปิดฝาท่อระบายน้ำแล้วมุดตัวลงไป 
น้ำเปี๊ยกแฉะขังทางเดินไปหมด   ผมเดินเตร็ดเตร่พลางผิวปากอย่างสบายอารมณ์ 
 " โธ่เอ๋ย~  มาทางท่อระบายน้ำก็ดีไม่ต้องเสียเงิน  เพียงแค่เสียเวลาเดินนิดหน่อยบนน้ำแฉะๆ เท่านั้นเอง   ดีแฮะ! " 
 
จ๋อม! 
 
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างตกลงน้ำดังขึ้น 
มันไม่ใช่ขาผมที่เหยียบลงน้ำแน่ๆ   และมันก็ดังมาจากข้างทางด้วย 
ผมเหลียวมองข้างหลังช้าๆ เพราะรู้สึกได้ถึงจิตที่ไม่ดีนัก 
หน้าผมซีดสลดไปทันทีเมื่อสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ เจ้าหนูตัวบึ้ม Large Lance กับเจ้าตะปุมตะปั่มกลมๆ ที่ผมจำชื่อมันไม่ได้   กำลังส่งสายตาอาฆาตมาที่ผม 
                    " จ๊ากกกกกกกกกกก------------------------!!!!! " 
 
- - - - - - 
 
ผมทุ่มแรงวิ่งหนีมันสุดชีวิต   บางทีก็ต้องจำยอมเผชิญหน้ากับมันเมื่อมันมาดักอยู่ตรงหน้าผมพอดี 
วิ่งซิกแซกซ้าย-ขวาแล้วมันก็ยังตามมาทันอยู่ดี 
สติผมค่อยๆ เลือนลางลง   ตาของผมเริ่มรู้สึกหนักอึ้งจนลืมขึ้นมาไม่ไหว 
ผมผ่อนกายลงหลบอยู่หลงโขดหินใหญ่   บาดแผลเต็มไปทั้งตัว  เลือดออกจนเปรอะเสื้อไปหมด 
                    ' รู้งี้ไล่ยืมตังค์ชาวบ้านเขามาขึ้นรถบัสก็ดี '   ผมคิด 
ก่อนที่สติของผมจะดับวูบลง   ผมก็ได้ยินเสียงทุ้มๆ ของคนๆ หนึ่งดังขึ้น 
                    " นี่เธอ! What's the matter? Hey! เฮ้! " 
                    " ............ " 
ใครกันนะ...  ผมสีเงินสวยอย่างนั้น....  
 
-------------------------------------------------------