พรหมลิขิตสะดุดรัก...

ในสถานที่แห่งหนึ่ง ณ. สนามบินที่มีแต่ผู้คนวกวนและวุ่นวายยังมีผู้หญิงคนนึงนั่งเหมอลอยโดยไม่มีเป้าหมายหยดน้ำเล็กๆเริ่มไหล่ผ่านม่านตาออกมาทีละหยดเธอยังนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนเวลาผ่านเลยไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ " ใยฟ้าเธอต้องเข้มแข็งซิ " หญิงสาวที่ยังนั่งอยู่เริ่มพูดกับตัวเองขึ้นมา " เธอต้องอยู่ได้แค่คนคนเดียวไม่ตายหรอก " ย้อนกลับไป ณ. จุดเกิดเหตุเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน " พี่เดย์ฟ้าไม่อยากให้พี่ไปเรียนต่อที่เมืองนอกจริงๆนะคะ ฟ้าไม่อยากเลิกกับพี่ " เสียงของหญิงสาวที่พูดขณะกอดชายหนุ่มตรงหน้าไว้ที่นามว่าเดย์ชายผู้เป็นที่รักของเธอ " ไม่เอาน่าฟ้าใสพี่ไม่ชอบ อย่าทำตัวน่าเบื่อได้มั้ยพี่บอกแล้วไงว่าเราเลิกกันเถอะรู้มั้ยฟ้าเป็นคนน่ารักนะไม่นานก็ลืมพี่ " ชายหนุ่มกอดไว้ " แต่ฟ้าไม่อยากเลิกนี่ค่ะพี่เดย์ อีกอย่างเราไม่จำเป็นต้องเลิกกันพี่แค่ไปเรียนที่เมืองนอกไม่นานก็กลับมา " หญิงสาวยังคงอ้อนต่อ " ฟ้าพี่ต้องไปแล้วเดียวจะตกเครื่อง เอาเป็นว่าเราเลิกกันนะครับคนดี " พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไปทันทีทิ้งให้หญิงสาวยืนอึ้งและทำอะไรไม่ถูกอยู่คนเดียว " ไอ้พี่เดย์ ไอ้คนเฮงซวย กล้ามากนะที่ทิ้งคนอย่างฟ้าใสได้ลงคอ คอยดูเถอะ คนอย่างฟ้าใสจะต้องอยู่ได้ฉันจะไม่ร้องไห้ ฉันเกลียดพี่ที่สุดเลย " หญิงสาวตะโกนออกมาพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาออก " ฉันจะทำให้พี่เสียดายและเสียใจคอยดู " หญิงสาวตะโกนด้วยความตั้งมั่น