ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กุญแจสู่มิติแห่งความฝัน
“เนธาน” ฉันพูดคนเดียวเบาๆ เขาคือเนธาน, เนธานกำลังจ้องมองฉัน มือเขาถือลูกบาส ท่าทางเขากำลังจะชู๊ตพอดีเลย ใช่แล้ว ฉันกำลังยืนอยู่ในสนามบาสเล็กๆของโรงแรม ที่เปิดไฟสว่างจ้ากับเนธาน
เรานิ่งไปซักพัก ท่าทางเขางงๆด้วย
“ริกกี้” แบรนดอนเรียกฉัน เขาวิ่งหอบโผล่ออกมาจากพุ่มไม้
“ผมตามหาคุณซะทั่วเลย” เขาบ่น
“ขอโทษทีที่ผมแกล้งคุณ”
“คุณทำฉันแทบบ้าไปเลยนะ” ฉันล้อ, เราหัวเราะ เนธานมองเราอย่างสุดงง แต่ฉันตื่นเต้นและเกรงจนไม่กล้ายิ้มให้เขาเลย
“ไม่ยักรู้เลยนะเนี่ยว่าที่นี่มีสนามบาสด้วย” แบรนดอนพูด
“น่าเล่นจัง” ฉันพูดเบาๆ, แบรนดอนยิ้ม
“หวัดดี” แบรนดอนทักเนธาน
“หวัดดี” เนธานทักตอบ เขายิ้มให้แบรนดอนกับฉัน เย้! เขายิ้ม! ฉันดีใจมากเลยที่เขายิ้ม ฉันมีความสุขจริงๆเวลาที่เห็นเขายิ้ม ที่สำคัญคือเขายิ้มเล็กๆให้ฉันด้วย ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยนะเนี่ย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย
เนธานชู๊ตบาสอย่างเงียบๆคนเดียวต่อไป แล้วแบรนดอนก็จูงมือฉัน เราเดินกลับไปที่สระว่ายน้ำ
“คุณรู้จักเขาด้วยหรอ” ฉันถามแบรนดอน
“เปล่าหรอก, แค่เห็นเขาอยู่คนเดียว ดูเหงาๆน่ะ ก็เลยทัก”
“คนดีนี่” ฉันล้อ
“ช่าย” แบรนดอนย้อน, เราหัวเราะ
“ฉันรู้จักเขานะ” ฉันบอกแบรนดอน
“เราอยู่โรงเรียนเดียวกันน่ะ” ฉันเสริมต่อ
“ว้าว, เขาชื่อไรล่ะ” แบรนดอนถาม
“เขาชื่อเนธาน, เป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียน เขาค่อนข้างดังน่ะ เก่งมากด้วย, ฉันไม่อยากเชื่อเลยนะเนี่ยว่าเขาจะมาเที่ยวที่นี่ด้วย” ฉันเล่าเหมือนอวดแทนเนธานเลย ดูชมจนออกนอกหน้าเลยด้วยล่ะ
“อื้มม” แบรนดอนยิ้ม, ฉันว่าเขาคงไม่อยากฟังฉันเล่าเกี่ยวกับเนธานแล้วล่ะ
ฉันคุยกับแบรนดอนต่อที่ริมสระว่ายน้ำ ซึ่งมันเป็นบทสนทนาที่ฉันไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่หรอกนะ ก็เนธานน่ะสิ เนธาน เนธานในหัวฉัน โอย ฉันสับสนจริงๆ
โอย สี่ทุ่มครึ่งแล้ว, มันดึกมากแล้วล่ะ ฉันบอกราตรีสวัสดิ์เขาและฌอน พวกเขาไปส่งฉันกับฮิลถึงที่ห้องเลยด้วย สุภาพบุรุษจริงๆ ฉันกับฮิลเข้านอน เราหลับฝันดี
เช้าวันรุ่งขึ้น,
เราตื่นแต่เช้า อาบน้ำแปรงฟันแต่งตัว แล้วลงไปรับประทานอาหารเช้าข้างล่างที่ร้านอาหารของโรงแรม
เยี่ยมเลย! ฉันเจอทั้งแบรนดอน ฌอน และเนธาน แต่... ฉันรู้สึกตื่นเต้นและเกร็งจัง
แบรนดอนกับฌอนเข้ามาทักฉันและฮิล เรานัดเจอกันที่สระว่ายน้ำหลังกินเข้าเสร็จ มีเพื่อนใหม่นี่ดีจังเลย, โอ้ เนธาน เขากำลังเดินมาที่ตักอาหาร เขายืนอยู่ข้างๆฉัน ฉันควรทำยังไงดีเนี่ย อย่าเดินหนีเอริก้า อย่าเดินหนี
“หวัดดี” ฉันทักเขาเบาๆ ฉันทักเขา เย้! ในที่สุดฉันก็กล้าทักเขาแล้ว
“หวัดดี” เขาทักตอบ เขายิ้มเล็กน้อย
“ขนมปังนั้นอร่อยมากเลยนะ” ฉันบอกเขาพร้อมกับชี้ไปที่ขนมปังลูกเกดที่ฉันโปรดปราน โอ้ย! ฉันนี่งี่เง่าจริงๆเลย
“อือ ขอบใจนะ” เขาพูดแล้วก็คีบขนมปังนั้นใส่จาน อย่างน้อยเขาก็เชื่อฉันและกัน
“อื้ม” ฉันพูด, ตอนนี้ฉันอายมากแล้วล่ะ ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วกินอาหารเช้าต่อ
กินอาหารเช้าเสร็จแล้ว เราก็ไปเปลี่ยนชุด, ตอนนี้ฉันกับฮิลก็กำลังรอแบรนดอนกับฌอนอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ
“ฮะ” ฉันเห็นแสงวาบจากตรงนั้นอีกแล้ว
“ฮิล, เดี่ยวพี่มานะ”
“อะฮ่ะ” “รอตรงนี้นะ”
“จ้ะ” ฉันเดินตรงไปที่ชายหาด เดินตรงไปที่แสงสว่างนั่น ตอนนี้แสงยังวาบไม่หยุดเลย
“เฮ้ย” บางคนเรียกฉัน, เนธาน
“หวัดดี, อีกครั้ง” ฉันทัก
“หวัดดี” เขาทักแล้วยิ้ม
“เธอเห็นแสงสว่างตรงนั้นมั้ย” เนธานถามฉัน
“เห็น, ฉันสงสัยมันมาตั้งนานแล้วล่ะ”
“ไปดูกันเถอะว่ามันคืออะไร” เขาชวน, เราเดินตามแสงนั้นไป เมื่อถึงที่พื้นทรายตรงนั้น มันช่าง…สวยงามมากเลย มันเป็นแสงส่องออกมาจากพื้นทราย ลำแสงนั้นสูง ส่องเป็นประกายขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ว้าว” ฉันเอ่ยขึ้น เราทั้งสองยิ้มที่ได้เห็นอะไรสวยงามเช่นนี้ แล้วแสงก็หายไป เนธานเริ่มขุดทรายด้วยมือ ฉันจึงช่วยด้วยอีกแรง ฉันว่ามันต้องมีอะไรอยู่ข้างใต้แน่เลย เราขุดและขุด
“ว้าว!” เราอุทานเบาๆ เราเจอไพลินเล็กๆรูปดาว มันเป็นสีฟ้าเข้มส่องประกายงดงามเกินบรรยาย ฮ่ะ! รูปดาวสีฟ้าเข้ม นี่มันเหมือนกับกระจกที่ฉันเพิ่งจะซื้อมานี่นา
“มันเหมือนกับ... โมเสกที่กระจกของฉันเลย” ฉันบอกเนธาน, เขาดูเครียดขึ้นมาทันทีเลย แต่หน้าเขาก็เหมือนว่าพร้อมจะหาเรื่องใครได้เสมอแหละ
“มันเหมือนกับโมเสกที่ล๊อกเก็ตของฉันด้วย” เขาบอก ฉันอึ้งเลยทีเดียว แล้วฉันก็เริ่มเครียดแล้วด้วย
“เฮ้ย พวกเธอมาทำอะไรแถวนี่เนี่ย” พนักงานโรงแรมชายอายุราวสิ่สิบกว่าถามเรา ทำเราซะตกใจน่ะ เนธานรีบเอาไพลินใส่กระเป๋ากางเกง
“แค่เล่นน่ะค่ะ” ฉันตอบได้ประหลาดจัง, ชายคนนั้นมองเราแปลกๆ เหมือนเขาโกรธมากที่เรามาที่นี่ เขาเดินจากไป เราลุกขึ้น ปัดทรายออกจากกางเกง
“น่ากลัวจัง” เนธานพูด เราขำ
“ตกใจหมดเลย” ฉันต่อ,
โอย ฉันลืมสามคนนั้นไปเลย ไม่รู้จะโกรธฉันรึเปล่า ฉันจึงชวนเนธานไปอยู่กับแบรนดอน ฌอน และฮิลด้วยกัน มันต้องสนุกแน่เลย เนธานจะได้มีเพื่อนด้วย ฉันเดินกลับไปที่สระว่ายน้ำกับเนธาน ทุกคนทำความรู้จักกัน แล้วเราก็ว่ายน้ำเล่นอย่างสนุกสนาน ดีจริงๆที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่สระว่ายน้ำเลย นอกจากพวกเรา แต่ก็แปลกๆอยู่เหมือนกันนะ
เนธานทำไพลินนั้นตกลงในสระน้ำโดยที่เขาไม่รู้ตัว
“เฮ้ย, นายทำของตกน่ะ” แบรนดอนหยิบขึ้นมาให้เนธาน
“อ้าวขอบใจ”
“มันเหมือนกับโมเสกที่กล่องเหล็กของฉันเลย” แบรนดอนบอก เนธานทำหน้างงทันที เขาท่าทางเครียดน่าดูเลย
ระหว่างนั้น ที่ฉันกำลังดำน้ำเล่นอยู่ ที่พื้นของสระน้ำ ฉันเห็นที่พื้นตรงกลางของสระน้ำมีรอย เป็นเหมือนช่องรูปดาวเล็กๆ มันขนาดเท่ากับไพลินรูปดาวนั้นที่ฉันเจอที่ชายหาดเลย
“เนธาน! แบรนดอน! มาดูนี่สิ” ฉันเรียกเนธานกับแบรนดอน แล้วทั้งสองก็กระโดดลงสระ พวกเขารีบว่ายน้ำมาทันที เราดำน้ำลงไปดูรอยนั้น
ฉันชี้รอยนั้นให้ทั้งสองดู เราเริ่มเครียด และสงสัย, ฮิลกับฌอนก็ดำน้ำลงมาดูด้วย เนธานนำไพลินรูปดาวที่เจอที่ชายหาดนั้น มาใส่ลงไปในล๊อกตรงพื้นสระ ทันใดนั้น ก็มีแสงสว่างสีฟ้าจ้าส่องออกมาจากไพลิน และมีแสงรัศมีกว้างรูปดาวที่พื้นสระน้ำ
“ฮะ!” “อะแคก อะแคก” ฉันโผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำเพื่อหายใจ ฉันรู้สึกเหมือนว่าเกือบสำลักน้ำตายน่ะ
“ฮะ!” ฉันหายใจหอบๆ ตอนนี้ฉันอยู่ท่ามกลางทะเลแห่งหนึ่ง มันมืดมากๆเลย น่ากลัวมากๆด้วย
“ริกกี้!” นั่นเสียงแบรนดอน เขากำลังว่ายน้ำมาหาฉัน
“แบรนดอน!” ฉันตะโกนเรียกเขา พร้อมกับว่ายน้ำไปหา
“ฮะ!” เนธานโผล่ขึ้นมาข้างๆเรา
“เนธาน” ฉันเรียก
“เฮ้ย” เขาเอ่ยขึ้น
“อ้าย! ริกกี้! ช่วยฉันด้วย!” เสียงฮิลตะโกนเรียกฉัน, เราจึงรีบว่ายน้ำไปหาฮิลทันที แล้ว
“เฮ่อ!”
“อ้าย!” เราต่างกรี๊ดเมื่อเห็นชอนโผล่ขึ้นมาจากน้ำพร้อมส่งเสียงดัง
“โอ้ฌอน!” ฉันอุทาน
“ตกใจหมดเลย” ฮิลเอ่ย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย” เนธานเอ่ยขึ้น
“พวกเรามาที่นี่ได้ไงเนี่ย” ฮิลถาม แล้วเราทุกคนก็มองหน้ากัน โดยที่ไม่มีเสียงตอบ, เพราะไม่มีใครรู้นี่นา
เราหันหลังไปอีกด้านหนึ่ง ที่ซึ่งแสงสว่างปรากฏอยู่อย่างสว่างไสว
“แล้วที่นี่ที่ไหนล่ะเนี่ย” ฮิลถาม ซึ่งก็เป็นคำตอบที่พวกเราไม่รู้เหมือนกัน แต่ ว้-า-ว มัน...สวย... มากเลย
“เกาะแห่งความฝันของฉัน, เกาะสวรรค์” ฉันพึมพำเบาๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น