คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คืนที่ไม่คาดคิด
สัปดาห์แรกของการไปโรงเรียนใหม่แห่งนี้เยี่ยมมากสำหรับฉัน ฉันมีเพื่อนใหม่มากมาย และสนุกกับการเรียน ชมรมต่างๆ และก็ได้เจอกับคอลินบ่อยขึ้นทุกๆวันด้วย บางวันเราก็นั่งกินข้าวด้วยกันตามที่เขาเคยชวนและฉันได้สัญญาเขาไว้แล้ว, ที่ดีกว่านั้นคือ ฉันมีเพื่อนช่วยทำการบ้านทุกวันทางหน้าต่าง นั่นก็คือแบรนดอน ทาด้า! บางวันคอลินกับแม็ตก็มาที่บ้านฉันตอนเย็น พ่อกับแม่ฉันเลยชวนสองคนนั้นทานข้าวด้วยกัน, น่าสงสารสองคนนี้ แบรนดอนบอกฉันว่า พ่อกับแม่ของคอลินและแม็ตชอบทะเลาะกันบ่อยๆ แล้วก็ไม่ค่อยจะอยู่บ้านด้วย ครั้งล่าสุดที่สองคนนี้เจอพ่อแม่ตัวเองก็คงจะเป็นสองสัปดาห์ที่แล้วมั้ง เฮ้อ....
เย็นวันศุกร์, หลังเลิกเรียน
“เฮ้ยทันย่า” คอลินเรียกฉัน
“เฮ้ย” จิมมี่, เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเขาเดินมาด้วย จิมมี่ตาสีน้ำตาล ผมตั้งสีบลอนด์ เขาตลกที่สุดในกลุ่มนี้เลยล่ะ
“เสาร์นี้ไปปาร์ตี้วันเกิดผมมั้ย” จิมมี่ถามอย่างอารมณ์ดี, ฉันทำหน้าครุ่นคิด
“ไปเถอะนะๆ, เป็นปาร์ตี้ชายหาดเชียวนะ” คอลินกับจิมมี่ขอร้อง ซึ่งชายหาด! ชายหาด! ฉันรักชายหาด!
“ตกลง, ขอบใจที่ชวนนะ” เรายิ้ม, แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าต้องขอพ่อก่อน, ช่างเถอะ ต้องให้สิๆ
“ผมไปรับทุ่มนึงและกัน” คอลินบอก
“โอเค”
เรากลับบ้านด้วยกัน, โคลินคุยเก่งดีนะ เก่งกว่าฉันเยอะน่ะ, เขาชวนฉันคุยตลอดเลย ถ้าเขาไม่ชวน ฉันก็คงไม่ชวนเขาคุยเหมือนกัน
ในที่สุดพ่อก็อนุญาตให้ฉันไปปาร์ตี้ที่บ้านจิมมี่ เพราะพ่อกับแม่ไว้ใจคอลิน, ตอนเช้าวันเสาร์คอลินกับฉันก็ไปดูหนังและช๊อปปิ้งกัน ฮ่ะฮ่ะ ช๊อปปิ้ง! พูดเหมือนว่าคอลินเป็นผู้หญิงเลย ซื้อซีดีน่ะ แต่แนวเพลงของเขาไม่ใช่แนวฉันเท่าไหร่ เขาชอบแนวๆฮิพฮอพ แต่ฉันชอบ ร๊อคหรือป๊อปมากกว่า
เย็นแล้วฉันก็อาบน้ำแต่งตัวสำหรับปาร์ตี้ชายหาด, เสื้อผูกคอสีส้มกับกระโปรงยีนส์สั้นดูจะเหมาะ, ฉันเปิดม่าน มองออกไปที่ห้องแบรนดอน เขากำลังเลือกเสื้ออยู่ ระหว่างเสื้อเชิ้ตแถบตารางบางๆสีฟ้าอ่อน กับเสื้อยืดธรรมดาสีน้ำตาล
“สีฟ้า” นั่น! ฉันยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกแล้ว, ฉันบอกแบรนดอน
“ขอบใจนะ” แบรนดอนยิ้ม, ฉันหยิบเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาล แล้วลงไปข้างล่าง เดี่ยวคอลินก็คงมาแล้วล่ะ
“อ๊อด!” นั่นไงคอลิน
ฉันเดินไปเปิดประตู
“หวัดดี, คุณ ว้าว...”
“ฮ่ะฮ่ะ” ฉันงงเขา, เขาชอบสีเขียวแหงเลย, เสื้อสีเขียวอีกแล้ว ดีที่ไม่ใช่ตัวเก่า, มันเป็นเสื้อเชิ้ตผ้าบางๆสีเขียว ซึ่งเขาใส่คลุมเสื้อกล้ามสีขาวข้างใน และใส่กางเกงขาสามส่วนสีเขียวอ่อน, แต่ยังไงเขาก็ดูเท่อยู่ดีน่ะแหละ
คอลินเข้ามาทักทายพ่อกับแม่ฉัน และอแมนด้าก่อน, คนดีนี่ หรือไม่ก็เรียกว่าขี้ประจบ
“ไปแล้วนะคะ”
“บาย”
“เที่ยวให้สนุกนะ, บายจ้ะ”
ฉันกำลังจะเดินออกจากบ้าน,
“เที่ยวให้สนุกนะ, ฮีอตเกิลร์” แม็ตหยอก, เขาขนวิดีโอเกมส์มากมายเข้าบ้านฉัน, สงสัยจะมีนัดเล่นวิดีโอเกมส์กับอแมนด้า
“แน่นอน” ฉันตอบ
เราออกจากบ้านและไปที่หาดกัน
ก่อนที่แบรนดอนจะออกจากบ้าน,
“แบรนดอน, วันนี้อย่าลืมพาน้องไปรับชุดที่จะใส่แสดงที่ร้านนะลูก” มิสสิสเคนไนสกี้, แม่ของแบรนดอนเตือน
“อ้าว, ผมบอกแม่แล้วนี่ครับ ว่าวันนี้ผมไปปาร์ตี้ที่บ้านจิมมี่” แบรนดอนเถียง
“อะไรกัน!” มิสสิสเคนไนสกี้โมโห
“นี่ผมต้องทำให้น้องทุกอย่างเลยรึไงเนี่ย!”
“ปั้ง!” แบรนดอนกระแทกประตู, เขาออกจากบ้าน ขับรถไปที่ชายหาดในอารมณ์ที่หงุดหงิด
ที่งานปาร์ตี้,
มันเป็นปาร์ตี้ชายหาดที่บ้านจิมมี่, ใช่แล้ว บ้านของเขาเป็นบ้านริมหาด เขารวยมากๆ
“เฮ้ยทันย่า, คอลิน!” จิมมี่ทักเรา
“เฮ้ยจิมมี่”
ฉันเจอมอลลี่ด้วย,
“เฮ้ยมอลลี่”
“เฮ้ยทันย่า”
“พ่อกับแม่ฉันเป็นเพื่อนกับพ่อแม่ของจิมมี่น่ะ” มอลลี่บอก
“ว้าว”
“เฮ้ยแบรนดอน, ทำไมนายเพิ่งจะมาถึงเนี่ย” คอลินถาม, แบรนดอนไม่ตอบ เขาทำหน้าเบื่อหน่ายล้อเลียน แล้วยิ้มตามปกติ, ว้าว เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าตัวนั้นตามที่ฉันแนะนำด้วย
ในงานปาร์ตี้ฉันกับพวกเพื่อนๆก็คุยกัน หาอะไรดื่ม เล่นเกม แล้วก็เต้นรำกัน มันสนุกจริงๆแหละ
ขณะนั้น มิสสิสเคนไนสกี้, แม่ของแบรนดอนจึงพาซิดนีย์ไปรับชุดสำหรับการแสดงงานโรงเรียนอาทิตย์หน้าที่ร้านแห่งหนึ่ง
เธอจอดรถไว้ตรงริมถนน
“รอแป็บนึงนะจ๊ะ, เดี่ยวแม่มา” เธอบอกซิดนีย์
“ค่ะ”
เธอปิดประตูและทิ้งซิดนีย์ไว้บนรถคนเดียว
มิสสิสเคนไนสกี้ข้ามถนนอย่างเร่งรีบ เพราะร้านนั้นกำลังจะปิดพอดี
ขณะนั้น ซิดนีย์ก็เฝ้ามองเธออยู่ในรถ
ทันใดนั้น “ปึ้ง!” รถยนต์คันหนึ่งขับมาชนเธอระหว่างที่กำลังข้ามถนนอย่างแรง!
“แม่! แม่ขา! แม่!!!!” ซิดนีย์กรีดร้อง, เธอร้องเรียกแม่ของเธอ เธอตกใจสุดขีดที่ได้เห็นภาพนั้น, มิสสิสเคนไนสกี้นอนสลบอยู่กับพื้น, ซิดนีย์ร้องไห้ เธอร้องไห้ และกรีดร้องเรียกแม่ของเธอจนเสียงแทบแฮบ, แม่ของเธอไม่ได้ยินหรือตอบอะไรเธอ
ผู้คนมากมายมุงดู และพลเมืองดีก็พามิสสิสเคนไนสกี้ไปโรงพยาบาล
ไม่นานนัก, ที่งานปาร์ตี้ในขณะที่เรากำลังเล่นเกมกันอยู่ในกลุ่มเพื่อน
“ฮัลโหล” แบรนดอนรับโทรศัพท์, สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที กลายเป็นสีหน้าตกใจอย่างหนัก, เขารีบลุกจากเก้าอี้โดยที่ไม่บอกอะไรกับใคร แล้วตรงไปที่รถ
“มีอะไรหรอ” คอลินวิ่งตามไป
“แม่ฉันถูกรถชน” แบรนดอนตอบอย่างเร่งรีบ, ฉันไม่เคยเห็นเขาฉุนเฉียวขนาดนี้มาก่อน, ทันใดนั้นดวงตาอันสดใสของเขาก็กลายเป็นดวงตาสีน้ำตาลแสนเศร้า
แบรนดอนขับรถออกไป
“แม่แบรนดอนถูกรถชนน่ะ” คอลินวิ่งมาบอกฉัน, ฉันตกใจสุดขีด
เรารีบขับรถไปที่โรงพยาบาลทันที
เมื่อแบรนดอนไปถึงที่โรงพยาบาล,
“พ่อ!” แบรนดอนวิ่งเข้าไปหาพ่อเขา, ทั้งคู่กอดกัน และร่ำให้, ซิดนีย์นั่งอยู่ข้างๆ
“แม่เป็นยังไงบ้างแล้วครับ” แบรนดอนถามอย่างเร่งรีบ
“โคม่าน่ะ” มิสเตอร์เคนไนสกี้ตอบ น้ำเสียงของเขาสั่นระเรื่อ
“ความผิดผมแท้ๆเลย” แบรนดอนร้องไห้หนักกว่าก่า
หมอเดินออกมาจากห้อง เขาเดินตรงมาที่มิสเตอร์เคนไนสกี้,
“ทางเราเสียใจด้วยนะครับ” หมอเอ่ยขึ้นเบาๆ, มิสเตอร์เคนไนสกี้เสียใจมากจนอ่อนแรงจนคุกเข่าลงกับพื้นร่ำไห้ แบรนดอนก็ร้องไห้เช่นกัน ในขณะเดียวกันเขาก็พยายามปลอบพ่อของเขา
คุณคงเข้าใจแล้วล่ะนะ ว่าหมอหมายถึงอะไร แบรนดอนและพ่อของเขาไม่สามารถทำอะไรได้ในขณะนั้นนอกจากร้องไห้เพราะความเสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
“แม่อยู่ไหนหรอคะ” ซิดนีย์ถาม บางทีเธอยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
แต่คำตอบที่เธอได้รับมีเพียงน้ำตาของพ่อและพี่ชาย
“เราเสียใจด้วยนะ” ฉันกับคอลินมาถึง คอยปลอบเขา
เรากลับถึงบ้าน,
“คืนนี้นายอยากให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ยล่ะ” คอลินถามเพื่อนรักอย่างเป็นห่วง
“ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวน่ะ, ขอบใจนะ”
“อย่าคิดมากนะเพื่อน” คอลินย้ำ
“อืม” แบรนดอนยังคงเศร้า
ในคืนนั้น, ฉันก็มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างทุกๆคืน แต่ภาพที่ฉันได้เห็นมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เด็กหนุ่มที่มีรอยยิ้มสดใสไม่ได้อยู่ในห้องๆนั้นอีกต่อไปแล้ว ไม่มีเขาอีกต่อไปแล้ว
ความคิดเห็น