คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โรงเรียนใหม่
เช้าวันรุ่งขึ้น, ฉันตื่นนอนแต่เช้าเลยล่ะ นาฬิกาปลุกนี่มันแสบแก้วหูจริงๆเลย วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องไปโรงเรียนใหม่นี้เป็นครั้งแรก ฉันค่อนข้างตื่นเต้น แล้วก็กังวลนิดหน่อย ฉันไม่รู้เลยว่าจะหาเพื่อนใหม่ได้มั้ย แล้วถ้าฉันหาได้ เขาจะเป็นยังไงล่ะ มันน่ากลัวจัง เฮ้อ, แล้วตอนนี้ฉันยังตัดสินใจไม่ได้เลยด้วยว่าจะเลือกชมรมอะไรดี, รู้สึกว่าจะให้เลือกสองอย่างด้วยล่ะสิ
ตอนนี้ก็ต้องพิธีพิธันเรื่องการแต่งตัวด้วย ฉันไม่อยากดูเฉิ่มในสายตาฝูงชน, ฉันตกลงใส่เสื้อสีชมพูอ่อนแขนเกือบกุดกับกางเกงยีนส์เดนิมสุดโปรดพร้อมเข็มขัด, ว้าว... ฉันใส่ตุ้มหูสีชมพูเล็กๆด้วยดีกว่า และแน่นอน ต้องไม่ลืมเป้สีชมพูใบโปรด
“รีบไปกันเถอะ” ฉันบอกอแมนด้า
“อื้มม”
“บายค่ะพ่อ, แม่” เราบอกลาพ่อกับแม่ และไปโรงเรียน พ่อกับแม่บอกว่าโรงเรียนอยู่ใกล้บ้านเราแค่ไม่กี่บล็อกเท่านั้นเอง เลยให้เดินไปโรงเรียน ไม่อยากให้เราปั่นจักรยานไปเพราะเป็นห่วงเรื่องอุบัติเหตุ
อ้าวนั่นแบรนดอนนี่, ท่าทางเขากำลังจะไปโรงเรียนพอดีเหมือนกัน เขาจูงมือซิดนีย์เดินออกจากบ้าน สงสัยจะไปส่งน้องก่อนแล้วค่อยไปโรงเรียนแน่เลย
“เฮ้ยแบรนดอน!” ฉันทักเขา
“เฮ้ย!” เขาทักตอบแล้วเดินไป, นี่เขารำคาญฉันหรืออะไรกันเนี่ย ช่างเถอะ
อแมนด้ากับฉันเดินไปเรื่อยๆ
“เฮ้ย!อแมนด้า” แม็ตวิ่งตามมา
“จักรยานเสียน่ะ เลยต้องเดินไปโรงเรียน” เขาบอก
“แล้วคอลินล่ะแม็ต” ฉันถาม
“นายนั่นสายตลอดกาลแหละ, เดี่ยวก็ขับรถไปเองล่ะครับ” เรายิ้ม
“อื้มม”
เราสามคนเดินไปโรงเรียนด้วยกัน, และเมื่อถึงโรงเรียน
“บายอแมนด้า, บายแม็ต”
“เจอกันตอนเย็นนะ, เดี่ยวโทรไปหา” ฉันกับอแมนด้าบอกลากัน
“บาย”
ฉันเริ่มมองไปรอบๆโรงเรียน .... มันแตกต่างจากโรงเรียนเก่าฉันมากเลยล่ะ และท่าทางว่าที่ดีจะดีกว่ามากด้วย โรงเรียนเก่าฉันเป็นโรงเรียนใหญ่ คนเยอะแยะไปหมด แถมยังมีแกงค์เถื่อนๆ น่ากลัวๆด้วย ฉันไม่ชอบเลย และที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือพวกมาเฟีย ชอบคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่น แล้วชอบแกล้งชอบล้อคนอื่นน่ะสิ ฉันก็ไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกหรอกนะ ทั้งจะในความจริงหรือในความทรงจำ ที่นี่ก็มีเด็กหลายกลุ่มมากมายในโรงเรียน ฉันจะหาเพื่อนใหม่ได้มั้ยเนี่ย อย่างน้อยฉันก็มีคอลินกับแบรนดอนเป็นเพื่อนและกัน
ฉันไปที่ล๊อกเกอร์ของตัวเอง เป็นล๊อคเกอร์ชั้นบน ฉันจัดข้าวของให้เรียบร้อย ปิดกุญแจ ล๊อคเรียบร้อย
“ปั้ง!” ประตูตู้ล๊อคเกอร์ข้างๆชนหัวฉันเต็มๆเลย! โอ้ย!คราวนี้เจ็บมากๆยิ่งกว่าโดนลูกบอลปาใส่อีก! อย่าโมโหๆทันย่า, ฉันเอามือกุมหัวเพราะมันเจ็บมาก
“โอ้! ฉันขอโทษนะ, ขอโทษนะ, ขอโทษจริงๆ” เด็กผู้หญิงผมยาวสีบลอนด์ ตาสีน้ำตาล วัยเดียวกับฉันขอโทษ ท่าทางเธอรูสึกผิดมากเลย
“ไม่เป็นไรจ้ะ, ไม่เป็นไร” ฉันบอกเขา, ฉันเริ่มหายเจ็บแล้วล่ะ
“เอ่อ, ฉันชื่อมอลลี่น่ะ” เธอแนะนำตัว
“หวัดดี, ฉันทันย่า”
“ฉันเรียนภาษาอังกฤษวิชาแรก, แล้วเธอล่ะ” มอลลี่ถามฉันอย่างสุภาพ
“เหมือนกัน”
“เยี่ยมเลย” มอลลี่พูด
เราไปห้องน้ำก่อนเข้าเรียน เพราะฉันอยากจะดูให้แน่ใจว่าหัวฉันไม่แตกหรือโนเป็นแผลอะไร เราเข้าเรียนด้วยกัน, ในที่สุดฉันก็ได้เพื่อนใหม่แล้ว เย้ๆ มอลลี่นิสัยดีมากๆด้วย เธอพูดเก่งกว่าฉัน แต่เราชอบนักร้อง เพลง และดูรายการอะไรคล้ายๆกันด้วย มันดีมากเลยแหละ
ตอนพักเที่ยง, เราไปที่โรงอาหารกัน เรียกว่าโรงอาหารไม่ได้สิ น่าจะเรียกว่าร้านอาหารในโรงเรียนมากกว่า ไม่ใช่อะไรหรอก คือที่นั่งทานอาหารของโรงเรียนนี้เป็นแบบลาน แล้วก็มี โต๊ะนั่งตรงระเบียงที่สามารถชมวิวได้เหมือนตามร้านอาหารหรูๆน่ะสิ ฉันชอบมันจังเลย
นั่นกลุ่มของคอลินกับแบรนดอนนี่นา ฉันไม่กล้าเข้าไปทักเขาตอนนี้หรอกนะ เพื่อนเขาเยอะมากๆเลย เหมือนกับกลุ่มเพื่อนของฉันที่โรงเรียนเก่า ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย ว่าเขาอยู่ทีมฟุตบอลของโรงเรียน, ฉันเลิกสนใจและเดินไปต่อแถวรับอาหารกลางวันหลังมอลลี่
“เฮ้ยทันย่า” เสียงใครน่ะ คุ้นๆ, ฉันหันหลังไป
“เฮ้ยคอลิน” ฉันทักเขา
“อยากไปนั่งทานข้าวด้วยกันมั้ย” เขาชวน, ฉันมองไปที่กลุ่มของคอลิน ที่มีผู้ชายเต็มไปหมด, แน่สิ! ล้อเล่นนาๆ ฮ่ะฮ่ะ ฉันไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อย
“เอ่อ, ไม่ได้ไปนั่งกับพวกนั้นนะ, คือไปนั่งกันสองคนน่ะ” คอลินเสริม
“อ้อ” ค่อยยังชั่วหน่อย, ว่าแต่ มอลลี่ล่ะ
“เอ่อ, เอาไว้วันหลังและกันนะ พอดีวันนี้ฉันนัดเพื่อนเอาไว้แล้วน่ะ” ฉันบอกเขา
“โอเค, แล้วเจอกันนะ”
“บาย”
โคลินเดินกลับไปที่โต๊ะ, เพื่อนเขาหัวเราะเยาะใส่เขา
“เธอรู้จักคอลิน แบรนช์ ด้วยหรอทันย่า” มอลลี่หันมาถามอย่างตกใจ
“ใช่สิ, ถ้าเขานามสกุลแบรนช์นะ เพราะฉันไม่รู้นามสกุลเขาน่ะ, เขาอยู่บ้านตรงข้ามกับฉัน” ฉันตอบ
“ว้าว, เขาเป็นนักกีฬาที่เก่งมาก และดังระเบิดเลยล่ะ, แต่น่าแปลกที่ยังไม่เคยควงใครเลยด้วยซ้ำ”
“คงจะมัวแต่เล่นฟุตบอลน่ะ, เขาคงไม่ได้เป็นเกย์หรอกนะ”
“คงอย่างนั้น, ฮ่ะฮ่ะ”
พอตกบ่าย เราก็เข้าเรียน ทุกวิชาตลอดบ่าย ฉันเรียนห้องเดียวกับแบรนดอนและคอลิน สองคนนั้นก็ทักฉันตลอด ดีจัง ต้องหาเพื่อนเยอะๆเข้าไว้ ฉันได้รู้จักเพื่อนหลายๆคนของคอลินกับแบรนดอนด้วย พวกเขาตลกมากๆเลย
ถึงเวลาเลือกชมรม, ฉันยังนึกไม่ออกเลยนี่นา ว่าจะอยู่ชมรมอะไรดี, มอลลี่บอกว่าเธอจะเลือกชมรมเชียร์ลีดเดอร์กับชมรมอ่านข่าว, ฉันก็ว่าจะเลือกชมรมเชียร์ลีดเดอร์เหมือนกันนะ, น่าสนใจดี แล้วฉันก็ยังชอบเต้นมากๆด้วย แต่อีกชมรมน่ะสิ, นึกออกแล้ว! ชมรมถ่ายภาพเยี่ยมที่สุด! ฉันชอบถ่ายภาพเป็นชีวิตจิตใจเลย
ฉันได้เข้าชมรมทั้งสองอย่างง่ายดาย, ซึ่งมันง่ายกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยแหละ หวังว่าฉันคงไม่ได้ฝันไปหรอกนะ อย่ามาไล่ฉันออกทีหลังเลยด้วย
โรงเรียนเลิกแล้ว,
“วันนี้ฉันต้องไปรับพี่ชายที่สนามบินน่ะ, ฉันกลับก่อนนะ” มอลลี่บอกฉันอย่างเร่งรีบ
“จ้ะ, แล้วเจอกัน”
“บาย”
ฉันโทรหาอแมนด้า, เราไปกินไอติมแถวๆหาดด้วยกัน แล้วเราก็กลับบ้าน
ตอนกลางคืนหลังอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันเปิดซีดีฟังตามเคย และนั่งทำการบ้านที่โต๊ะ ฉันมองออกนอกหน้าต่างไปที่ห้องแบรนดอน ฉันมองเห็นเขาได้ชัดเจนเลยแหละ เพราะโต๊ะทำการบ้านฉันตั้งอยู่ติดกับหน้าต่าง มองตรงออกไปก็เห็นแบรนดอนพอดี โต๊ะของเขาก็จัดแบบเดียวกับฉันเลย ดูเหมือนว่าแบรนดอนกำลังจะทำการบ้านอยู่เหมือนกัน ฉันไม่ได้สอดรู้สอดเห็นหรอกนะ, แบรนดอนใส่เสือยืดแขนสั้นสีเทากับกางเกงขาสั้นเป็นชุดนอน วู้ๆ เอาเถอะนาๆ อย่างน้อยฉันก็สอดรู้สอดเห็นแค่ตอนนี้แหละ พอแล้วๆ
“เฮ้ยทันย่า!” แบรนดอนเปิดหน้าต่างขึ้น, เขาตะโกนเรียกฉัน
แบรนดอนทักฉัน, เย้ๆ เขาไม่ได้เกลียดฉัน แบรนดอนไม่ได้เกลียดฉัน! ว่าแต่ เขาคงไม่ได้ทักฉันเพราะว่าจะด่าฉันหรอกนะ, มันโง่มากเลย
“เฮ้ย, มีไรหรอ” ฉันเปิดหน้าต่างขึ้น
“ข้อห้าตอบอะไรหรอ, เจ็ดสิบเจ็ด.... รึเปล่าเอ่ย” เขายกหนังสือคณิตศาสตร์เล่มที่ฉันกำลังทำอยู่ขึ้นมา, เขายิ้มด้วย น่ารักดีๆ
ข้อห้า, ฉันทำแล้วๆ
“ข้อห้า, ช่ายๆ ตอบเจ็ดสิบเจ็ด”
“ขอบใจนะ”
“ไม่มีปัญหา” ฉันตอบพร้อมทำท่าตะเบ้ะ, เอ้ย! ฉันทำเข้าไปได้ยังเนี่ย น่าอายจริงๆ, แบรนดอนยิ้ม เขาคงไม่หัวเราะเยาะฉันหรอกนะ
“คุณชอบ switchfoot หรอ” เขาถาม อาจเป็นเพราะฉันเปิดเพลงดังเกินไป ได้ยินไปถึงบ้านเขาเลย
“ใช่, ฟังไม่เบื่อ” ฉันตอบ โอ้ ฉันรักเพลงเขาเลยด้วยซ้ำ!
“ช่าย” ท่าทางฉันจะเปิดเสียงดังมากจริงๆล่ะ ติดนิสัยนี่มาตั้งนานแล้ว, ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหรี่เสียง
“เปิดดังๆดีแล้วล่ะ, ผมยังไม่ได้ซื้ออัลบั้มใหม่นี้เลย, ฮ่ะฮ่ะ”
“ฮ่ะฮ่ะ” ฉันเพิ่มเสียงให้เท่าเดิม, เราคุยไปทำการบ้านไปกันต่อ จนทำการบ้านเสร็จเราก็บอกฝันดีและเข้านอน
ความคิดเห็น