คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมืองที่ใฝ่ฝัน
วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกดีมากๆเลย เพราะครอบครัวของเราเพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังใหม่ในเมืองเล็กๆแห่งหนึ่งชื่อ วาร์เดล, เป็นโชคดีของพ่อและแม่ฉันแหละ ทั้งสองคนได้งานใหม่ที่เมืองนี้ มันเป็นเมืองที่เยี่ยมมากเลยล่ะ เป็นเมืองที่ฉันใฝ่ฝันมานาน เพราะเป็นเมืองเล็กๆชายทะเล ซึ่งเราสามารถไปเล่นกระดานโต้คลื่น หรือไปทะเลบ่อยแค่ไหนก็ได้ตามที่เราพอใจ ฉันชอบทะเลมากเลยแหละ และกีฬาโต้คลื่นก็เป็นสิ่งที่ฉันสนใจสุดๆ การย้ายมาที่นี่เป็นสิ่งที่เยี่ยมที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉันก็ว่าได้ ทันทีที่ฉันก้าวลงจากรถของเรา
"ว้าว!" มันเป็นบ้านหลังเล็กๆ มีสวนเล็กข้างๆบ้าน มันเป็นบ้านที่น่ารัก ดูร่มรื่นน่าอยู่มากเลยทีเดียว ถึงจะมีบ้านทั้งสองหลังขนาบติดอยู่ด้านข้างก็ไม่เป็นปัญหาอะไรกับฉันเลยแหละ
"สวยมากเลย!" นั่นอแมนด้า, น้องสาวสุดรักของฉันพูดขึ้นเบาๆ, เธออายุสิบสองจะสิบสาม มีผมยาวสีน้ำตาลเข้ม ตาสีน้ำตาล และเธอก็ตัวสูงมากเลยทีเดียวล่ะ สำหรับเด็กอายุเท่านี้ อแมนด้าตัวสูงกว่าฉันอีก แต่ก็แค่ไม่กี่เซนเท่านั้นแหละ อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรด้วย
"ทันย่า! อแมนด้า!" แม่เรียกฉันกับอแมนด้า, ใช่แล้วฉันชื่อทันย่า, ทันย่า แซมเม็ท
ฉันกับอแมนด้ารีบตรงเด่ไปที่รถแล้วช่วยกันขนของเข้าบ้านหลังใหม่ ทุกคนในบ้านมีความสุขกับวิมานหลังใหม่นี้มากเลยทีเดียว เราทั้งสี่คนขึ้นไปดูชั้นบน แล้วก็เลือกห้องนอนของตนเอง และตอนนี้ฉันก็มีห้องนอนเป็นของตัวเองคนเดียว ไม่ต้องนอนห้องเดียวกับอแมนด้าเหมือนแต่ก่อนแล้ว เราแค่ใช้ห้องน้ำห้องเดียวกันเท่านั่นเอง เราสองคนเข้ากันได้ดีมากเลย แล้วก็ชอบอะไรคล้ายๆกันด้วย แต่มันคงดีกว่าถ้าได้ตกแต่งห้องนอนเป็นแบบที่ตัวเองชอบน่ะสิ นั่นคือสิ่งที่อแมนด้าต้องการมานานมากแล้วล่ะ ซึ่งแน่นอน ฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง
เราช่วยกันจัดบ้าน จัดห้องนอนของตนเอง, มันสนุกดีนะ แต่ฉันชักจะเริ่มเกิดอาการแพ้ฝุ่นเข้าแล้วล่ะ เอาเถอะน่าทนอีกหน่อย
ภายในวันเดียว เราก็ช่วยกันจัดบ้านเสร็จสมบูรณ์สวยงาม ฉันนั่งลงบนเตียงนอน แล้วนั่งนึกถึงโรงเรียนใหม่ อแมนด้ากำลังเปลี่ยนชุดว่ายน้ำไปร้องเพลงไป เพราะเรากำลังจะไปสำรวจชายหาดกัน ส่วนพ่อกับแม่ก็กำลังดูทีวีอยู่ข้างล่าง ตอนนี้ฉันก็อายุสิบห้าจะสิบหกแล้ว หวังว่าเรียนที่นี่คงเป็นการเริ่มต้นที่ดีของการเรียนม.ปลายนะ
"อแมนด้า! เสร็จยังเนี่ย!" ฉันรู้สึกว่ารอเปลี่ยนชุดนานมากแล้ว
"เสร็จแล้วๆ" เธอออกมาจากห้องน้ำพอดี เธอหยิบกระเป๋าเป้,
"ลงไปรอข้างล่างนะ" อแมนด้าบอกกับฉัน
"อือจ้ะ" ฉันตอบ, รีบเข้าไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำสีชมพูตัวใหม่แสนสวย เมื่อฉันออกมาจากห้องน้ำ,
"Let's get the party!!!! Let's get the party in here!!!" เสียงเพลงดังกระหึ่มมาจากบ้านข้างๆ ฉันก็ชอบเพลงนี้นะ แต่นี่มันดังมากเลยล่ะ, ฉันมองลอดหน้าต่างที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อยไปผ่านๆ ไม่เห็นอะไร เห็นแค่ห้องมืดๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ทันใดนั้นเสียงเพลงก็เงียบไป ฉันสวมเสื้อแขนกุดและกระโปรงยืนส์สั้นทับ…
"ปั้ง!"
"โอ้ย!" เจ็บจัง, ลูกบอลที่ปาจากบ้านข้างๆตรงเข้ามาโดนแขนฉันอย่างจัง! โอ้ย!
ฉันเดินตรงไปที่หน้าต่างทันที แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะ แต่มันเจ็บมากเลยน่ะสิ , ฉันเปิดหน้าต่างขึ้น เขาก็เปิดหน้าต่างขึ้น
"คุณเป็นไรมั้ย, ผมขอโทษจริงๆ คือ.... ผมปาไม่ดี...... ลูกบอลมัน... ไปโดน" เขาตะโกนถามฉันข้ามหน้าต่าง ฉันว่าฉันเข้าใจที่เขาพูดนะ
"อ้อ, ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร" ฉันบอกเขา, เรายิ้ม
"เฮ้ยแบรนดอน!" เสียงคนหนึ่งเรียกเขาจากในห้องนอนของเขา เขาคงชื่อแบรนดอนสินะ
"เฮ้ยคอลิน!" แบรนดอนทักตอบ
"มีไรหรอ" เพื่อนของเขาถามพร้อมกับเดินมาที่หน้าต่าง
"ว้าว, คุณฮ๊อตจัง" เขาบอกฉัน, เขายิ้ม ใช่แหละ คุณก็ฮ๊อตเหมือนกัน , ฮ่ะ! เขาเพิ่งพูดว่า.... ฉันงงและขำเขา นี่เขาพูดอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนเลยรึเปล่าเนี่ย
"นี่ผมเพิ่งพูดว่าคุณฮ๊.."
"ช่าย, คุณเพิ่ง..." เขายิ้มเขินๆ แล้วแบรนดอนก็ขำเขาใหญ่เลย
"ผมคอลิน" เขาแนะนำตัว
"ผมแบรนดอน" แบรนดอนแนะนำตัวต่อ เขายื่นมือออกมาจากหน้าต่างเมือนว่าจะเช็คแฮนด์ด้วย, คอลินกับฉันก็ขำเขา เขารู้สึกตัวแล้วก็, ยิ้มอายๆ
"ฉันทันย่า" ฉันแนะนำตัวตอบ
"เฮ้ยทันย่า, คุณอยากไปเที่ยวหาดด้วยกันมั้ยล่ะ" คอลินถามฉัน
"ก็...น่าจะดี" ฉันตกลง, ตอนนี้แบรนดอนเดินหายเข้าไปในห้องแล้ว
"งั้น ....เจอกันข้างล่างและกันกันนะ"คอลินบอก
"โอเค" เรายิ้ม
ฉันปิดหน้าต่าง หยิบกระเป๋าเป้แล้วลงไปชั้นล่าง,
"ทำไมนานจังเลยล่ะ" อแมนด้าถามฉัน, ฉันยิ้ม
"เจอเพื่อนใหม่น่ะ" ฉันตอบ, อแมนด้าทำหน้างงๆ
"เเมนดี้กับหนูจะไปหาดกันนะค่ะแม่" ฉันบอกแม่ท่าทางกำลังสลึมสลือ ซึ่งพ่อก็หลับคาทีวีไปแล้ว
"เดินระวังด้วยล่ะลูก, อย่ากลับเย็นนักล่ะ เพราะเย็นนี้บ้านข้างๆเขาเชิญเราไปทานอาหารด้วย" พ่อบอก, ตื่นขึ้นมาพอดี
"ค่ะ" ฉันกับอแมนด้าตอบ
"ดีจังเลย" อแมนด้าพูด, เรายิ้ม
"ฮ่ะฮ่ะ, ดูพ่อสิ ขนาดหลับอยู่ยังตอบได้เลย" แม่แซวพ่อเล่นด้วยความเอ็นดู
"ฮ่ะฮ่ะ" อแมนด้ากับฉันขำ
"ไปแล้วนะค่ะ"
"จ้ะ"
อแมนด้ากับฉันออกหน้าบ้าน, ตอนแรกเรากะว่าจะเดินไปกัน แต่เห็นทีว่าจะไม่ต้องแล้วล่ะ
"เฮ้ย" คอลินทักฉัน,
"เฮ้ย" ฉันทักตอบ,
"นั่นคอลิน" ฉันบอกอแมนด้า
"รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" อแมนด้าพูด, เรายิ้มแล้วคอลินก็เดินมา เขาสูงและหุ่นดีมากๆเลย ตอนนี้ฉันเห็นเขาชัดขึ้นกว่าตอนอยู่ตรงหน้าต่าง เขามีผมหยักโสกออกจะหยิกสีบลอนด์ ตาสีเขียวเข้ม เข้ากับเสื้อคอปกสีเขียวน้ำทะเลและกางเกงชายหาดของเขา เขาเท่มากๆเลย
"นี่อแมนด้า,น้องสาวฉันเอง" ฉันแนะนำอแมนด้าให้คอลินรู้จัก
"หวัดดี, ฉันคอลิน"
"หวัดดีค่ะ" ทั้งสองทักทายกัน
"เอ่อคอลิน, จะเป็นไรมั้ยถ้าฉันพาน้องไปด้วยคนน่ะ" ฉันถามอย่างเกรงใจ
"สบายมาก" เขาตอบ
"เอ่อ, นั่นรถผมเอง" เขาบอกพร้อมกับชี้ไปที่รถเปิดประทุนคันเล็กสุดเฉียบสีเหลือง, ว้าว! มันเป็นรถที่สวยมากๆเลยแหละ ฉันอยากให้มันเป็นรถฉันมากกว่านะ, เราสามคนเดินตรงไปที่รถซึ่งจอดอยู่หน้าบ้านแบรนดอน,
"เชิญเจ้าหญิงครับ" เขาเปิดประตูให้เราสองคนขึ้นรถ,
"ขอบคุณค่ะ" ฉันนั่งข้างหน้ากับคอลิน, และในขณะที่รถกำลังจะออก
"เอี้ยด!, ปืช์....." เสียงจักรยานเบรกอย่างเท่ๆข้างๆรถของคอลิน หนุ่มน้อยผมบลอนด์ ตาสีฮาเซลสุดเก๋าคนนี้เป็นใครกันเนี่ย
"โอ้! นายเกือบชนรถฉันแน่ะ!" คอลินหงุดหงิดเด็กคนนั้น
"นี่ไอ้ตัวกวน, น้องชายผมเอง" เขาแนะนำ, ฮ่ะฮ่ะ ไอ้ตัวกวน!
"หวัดดี, ผมแม็ต"
"หวัดดีแม็ต, ฉันทันย่า, นี่น้องสาวฉัน"
"หวัดดี, ฉันอแมนด้า" เราทักกัน
"ไปไม่ชวนเลยนะ" แม็ตบ่นคอลิน
"ขึ้นมาสิ" คอลินบอกแม็ต, เขาจูงจักรยานไปไว้ในบ้านแบรนดอน แล้วกระโดดขึ้นรถ, เราก็ตรงไปหาดมาร์โดลกันทันที
ระหว่างทางไปหาดนั้น ก็ถือได้ว่าเป็นการชมเมืองไปด้วยในตัว เมืองนี้เป็นเมืองที่มีสีสัน และเป็นเมืองที่น่ารักมากจริงๆเลย ในเมืองมีคนมากมายใช้จักรยานไปไหนมาไหน แล้วอากาศก็เย็นสบายเพราะมีลมทะเลพัดอยู่เสมอๆด้วย พ่อกับแม่ฉันต้องชอบมากๆแน่เลย ยิ่งเวลานั่งรถแบบนี่เนี่ย เย็นสบายสุดๆเลย
ถึงชายหาดแล้ว, เราเดินเล่น คอลินสอนฉันเล่นกระดานโต้คลื่น ซึ่งเขาเล่นได้เก่ง และมันสนุกมากๆเลย ตอนนี้อแมนด้ากับแม็ตก็ไปหาอะไรกินกัน น้องฉันชอบกินตลอดแหละ แล้วก็ไม่อ้วนด้วย อีกอย่าง, ตอนประถมเธอยังเป็นคนดังของโรงเรียนด้วยซ้ำ ฮ่ะฮ่ะ
"คุณเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่หรอ" คอลินถามฉัน, เรานั่งคุยกัน
"ใช่, ฉันมาจากฟิงส์ตันน่ะ" ฉันบอกเขา
"ว้าว, เมืองหลวง"
"พ่อกับแม่ฉันได้งานใหม่ที่นี่น่ะ, ฉันว่าที่นี่ดีกว่าเยอะเลย"
"ช่าย, คุณจะชอบมันมากขึ้นเรื่อยๆ"
"ฮ่ะฮ่ะ"
"คุณเป็นเพื่อนสนิทกับแบรนดอนหรอ" ฉันถามคอลิน
"ช่าย, เราสนิทกันตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ, ตั้งแต่เกิดเลยด้วยซ้ำ ผมแก่กว่าเขาแค่ห้าวันเอง, ที่จริงแล้วบ้านผมอยู่ตรงข้ามกับบ้านคุณน่ะ, ฮ่ะฮ่ะ"
"ว้าว, ไม่นึกเลย, ฮ่ะฮ่ะ"
เย็นแล้ว, เราเลยกลับบ้านกัน คอลินมาส่งเราที่บ้าน
"บาย"
"บาย, ผมจะโทรหาคุณนะ"
"เจ๋ง" ฉันพูดเบาๆ, แล้วแม็ตกับอแมนด้าก็ขำเหมือนมันตลกอะไรนักหนา
"สนุกมั้ยลูก" แม่ถามอแมนด้ากับฉัน
"สนุกมากเลยค่ะ, เจอเพื่อนใหม่ด้วย อยู่บ้านตรงข้ามนี่เอง" อแมนด้าบอก, พ่อกับแม่ก็ยิ้ม
"หาดสวยมากเลย" ฉันเสริม
"รีบไปอาบน้ำเร็ว, เดี่ยวไปช้า เขาจะว่า" พ่อบอก, มองดูนาฬิกาตรงผนังที่เร็วไปสิบนาที
"ค่ะ"
อแมนด้ากับฉันรีบไปอาบน้ำแต่งตัว, ฉันใส่ชุดสีขาวเรียบๆยาวถึงเข่ากับเสื้อคลุมเล็กๆแขนยาวถึงศอกทับ อุปส์, ลืมที่คาดผมไปเลย ต้องเป็นที่คาดผมอันเล็กสีขาวนี้
"ว้าว, พี่ดูเรียบร้อยจัง น่ารักดี" อแมนด้าชม, ฉันยิ้ม เพราะฉันเขินเกินกว่าจะตอบขอบคุณเกือบทุกครั้งที่มีคนชมฉัน ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่สนิทสุดๆก็เถอะ
"เธอก็เก๋ไม่เบานะ" ฉันชมอแมนด้าในเสื้อแขนกุดสีดำกับกระโปรงสั้นประมาณหัวเข่า
"ใจจ้ะ"
เราเดินออกจากบ้าน และเลี้ยวขวา, อ้าว นี่บ้านแบรนดอนนี่นา, ดีเลย
"อ๊อด!"
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ"
ครอบครัวเคนไนสกี้ของแบรนดอนกับครอบครัวของฉันทำความรู้จักกัน, ว้าว! ไม่ยักรู้ว่าเขามีน้องสาวตัวเล็กคนหนึ่ง อายุหกขวบ เธอชื่อซิดนีย์ เธอผมสีน้ำตาล ตาสีฮาเซล เธอน่ารักมากๆเลย, ส่วนพ่อกับแม่ของเเบรนดอนก็ท่าทางใจดี และเป็นมิตรมากด้วย
"คุณเล่นอเมริกันฟุตบอลด้วยหรอ" ฉันถามเขาเมื่อเห็นรูปตั้งโชว์อยู่
"ใช่, ผมคลั่งมันมากเลยล่ะ" เขาตอบ
"มีคอลินด้วยนี่" ฉันชี้ไปที่ภาพทีม
"ช่าย" เขายิ้ม
"อื้มม"
ระหว่างที่เรารอรับประทานอาหาร พวกผู้ใหญ่ก็นั่งคุยกัน
"อ๊อด!" เสียงกริ่งดัง
"เดี่ยวผมเปิดเองครับ" แบรนดอนบอกพ่อกับแม่เขาอย่างสุภาพ ตรงไปที่ประตู
"เฮ้ย, ว่าแล้วต้องเป็นนายสองคน"
"แหงล่ะ" ทั้งสองล้อกันเล่น
อ้าว! นั่นคอลินกับแม็ตนี่นา
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีจ้ะ"
"สวัสดี" คอลินกับแม็ตทักทายพ่อกับแม่ฉันและแบรนดอน
"นี่คอลินกับแม็ต, อยู่บ้านฝั่งตรงข้ามนะคะ เราทานอาหารเย็นด้วยกันเกือบทุกวัน" แม่แบรนดอนอธิบายพ่อกับแม่ฉัน
เรารับประทานอาหารร่วมกัน หลังจากนั้นพ่อแม่ของเราก็คุยกันเรื่องต่างๆมากมาย, อแมนด้า แม็ต แบรนดอน คอลิน ซิดนีย์ และฉันก็นั่งดูทีวีกัน, อแมนด้ากับแม็ตคุยกันตลอดเลย ท่าทางสองคนนั้นจะเข้ากันได้ดีด้วย ฉันกับคอลินก็พอจะคุยกับสองคนนั้นบ้างนะ แต่แบรนดอนน่ะสิ แทบจะไม่พูดเลย เขาขี้อายมากเลย ถามคำตอบคำ ก็น่ารักดีนะ แบรนดอนตาสีน้ำตาล ผมตั้งๆสีน้ำตาล เวลาเขายิ้มน่ะสิ เขาจะเขินๆและน่ารักสุดๆ แต่แบรนดอน คอลิน และฉันก็เอาแต่ล่นกับน้องซิดนีย์ตลอดเลย, ค่ำแล้วเราก็กลับบ้านกัน คอลินบอกฉันว่าเจอกันที่หน้าต่าง ฮ่ะฮ่ะ มันฮาจริงๆ
"ขอบคุณมากนะครับ,ค่ะ"
"ด้วยความยินดีครับ, ค่ะ แล้วเจอกันนะครับ,คะ"
ฉันอาบน้ำและกำลังจะเข้านอน,
"ป๊อก!" เสียงหินกระแทกหน้าต่าง, ฉันมองออกไป นั่นคอลินในห้องนอนแบรนดอน
"แบรนดอนไล่ผมแล้ว, ฝันดีนะ" เขาตะโกน
"ฮ่ะฮ่ะ, คุณก็เช่นกัน" ฉันตะโกนกลับ, เรายิ้ม ฉันโบกมือบ๊ายบายเขา แล้วปิดไฟเข้านอน แล้วก็มองไปเห็นลูกบอลลูกหนึ่ง เป็นลูกบอลของแบรนดอน เดี่ยวพรุ่งนี้เช้าฉันค่อยเอาไปคืนเขาและกัน
ความคิดเห็น