อ้ายอยากเป็นลูกเขยลานมันเจ๊น้อย(mpreg)

                   เเนะนำเรื่อง

                         เบส

ชายหนุ่มอายุ25ปี ลูกชายคนโตของผู้ใหญ่ศักดิ์กับแม่ใหญ่อ๋อย ผู้ใหญ่ศักดิ์เป็นผู้ใหญ่บ้าน ม.8 แกเป็นผู้ใหญ่บ้านสบายชิตตี้มาแล้วหลายสมัย ส่วนเมียรักของแกเป็นอสม. ประจำคุ้ม ม.8 โดยแกมีลูกชายสองคน คนแรกเบส  เรียนจบเพียงแค่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 หัวสมองเบสดี แต่มันขี้เกียจเรียน โดยมันให้เหตุผลกับพ่อใหญ่ศักดิ์และยายอ๋อยว่า

"หากพวกข่อยเฮ็ดงานกันเบิด ไผจะกรีดยางให้เจ้าอี่พ่อ นาหลายๆ ของเจ้าอีกล่ะ เจ้าคึดว่าหมอคือบักบอลมันจะมาเฮ็ดยุติ งานการมันกะมี" (ถ้าพวกผมทำงานกันหมด ใครจะมากรีดยางให้พ่อ แล้วที่นาอีกหลายไร่อีก พ่อคิดว่าหมอเหมือนไอ้บอลมันจะมาทำอยู่เหรอ งานการมันก็มี) 

                          เต็งต่ำ

ลูกชายคนเดียวของเจ๊น้อยและเสี่ยยักษ์ (ฉายายักไฮโล) ผู้ทำธุระกิจลานมันแห่งหมู่บ้านสบายชิตตี้แห่งนี้ แกรับซื้ออุปกรณ์ทางการเกษตรทุกชนิด ไม่ว่าจะเป็นมันสำปะหลัง ปาร์มน้ำมัน ยางพารา  ที่ได้ชื่อว่าเต็งต่ำเพราะเสี่ยยักผู้เป็นพ่อแกชอบยักไฮโลจากคนที่แทงสูง หรือ11ไฮโลมาแทงลงต่ำจนหมด พอเจ๊น้อยตั้งท้อง แกเลยตั้งชื่อลูกว่าเต็งต่ำ เต็งต่ำและเบสเคยเป็นเพื่อนสมัยเรียนตั้งแต่สมัยเด็ก  แต่ต้องมาห่างกันก็ตอนที่เต็งต่ำไปเรียนกับอาปูที่กรุงเทพ แต่เต็งต่ำต้องกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิมเพราะเจ๊น้อยและเสี่ยยักให้กลับมา อีกทั้งเต็งต่ำยังอกหักเพราะแฟนที่คบกันมานานหลายปีแอบไปมีคนอื่น

                          คำโปรย

"กูแค่บ่คิดว่าบักขี้มูกเหล่มเหล่คือมึง บัดใหญ่ขึ้นมาแบบนี้แล้ว มันกะเป็นตาฮักคือกันเด่น้อ เต็งต่ำมึงฮู้บ่" (กูไม่คิดว่าคนที่เคยขี้มูกไหลยืดแบบมึง พอโตขึ้นมาจะมันจะน่ารักขนาดนี้ เต็งต่ำมึงรู้ตัวบ้างไหม)  เบสพูดล้อเลียนเพื่อนสมัยเรียนของเขา เพราะตอนเล็กๆ เวลาเป็นหวัดมันชอบยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำมูกจนป้ายติดแก้ม แถมตอนคนเผลอมันยังชอบแกะขี้มูกออกมากินอีกด้วย

"อย่าเว้าดุหลายมึงนั่น กูบอกมึงแล้วตั่ว ว่าอย่าให้กูใหญ่ขึ้นมา ขั่นกูงามขึ้นมามึงอย่ามาเสียดายกูทีหลัง กูเคยบอกมึงแล้วบ่แม่นติ" ( มึงนะอย่าพูดมาก กล้วยหอม ว่าอย่าให้กูโตขึ้นมานะ เพราะถ้ากูสวยขึ้นมาจริงๆ อย่ามาเสียดายทีหลัง) 

"หึย!! แต่แม่นมั่นใจกะของคัก คนงามไสสิถูกถิ่ม" ( หึ! มั่นใจในตัวเองเหลือเกินนะ คนสวยทำไมถึงโดนทิ้ง) ว่าออกมาอย่างล้อเลียน เพราะรู้มาว่าอีกคนพึ่งโดนทิ้งมาหมาดๆ แถมแผลมันยังสดๆ อยู่ ใจของเบสนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก ที่พูดก็เพราะคะนองปาก หากแต่สีหน้าอมชมพูของเต็งต่ำเวลานี้กลับสลดลงอย่างเห็นได้ในฉับพลัน แถมเบสยังเห็นอีกว่ายังมีเหมือนริ้วน้ำตาที่พร้อมจะหลั่งไหลออกจากดวงตาคู่หวานซึ้งของเพื่อนชายแต่ใจออกสาวผู้นี้ จนเขาต้องพูดขึ้นมาด้วยความไวว่า

"กูขอโทษเด้อหมอ กูบ่ได้ตั้งใจจะเว้าแบบนั้น โอ๋ๆ เซาๆ เดี๋ยวกูชื้อก้อยร้านภาให้กิน"( กูขอโทษมึงด้วยนะ กูไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเลย โอ๋ๆ หยุดๆ ร้อง เดี๋ยวกูจะชื้อก้อยร้านยายภาให้กิน) ยายภาที่ว่าก็คือเจ๊ภาขายลาบ ขายก้อยเจ้าประจำซอยหน้าโรงเรียน

"บักปอบกูบ่แม่นเด็กน้อยเด้อที่มึงสิเอาแนวกินมาล่อ กูเคียดให้มึงแล้ว บักเบสบักปากหมา"( ไอ้ปอบกูไม่ใช่เด็กแล้วนะมึง ที่จะเอาของกินมาล่อ  กูโกรธมึงจริงๆ ไอ้เบสไอ้ปากหมา) ว่าพร้อมรีบยัดถุงของใส่มือให้เบสแล้วรีบเดินเข้าบ้านหนีไปเลย 

สำคัญ นิยายเรื่องนี้ไรท์แต่งจากจินตนาการ อาจมีคำพูด การกระทำของตัวละครที่อาจจะไม่เหมาะสม  มีฝากร่วมเพศที่อาจมีบรรยายโจ่งแจ้งบ้าง นิยายเรื่องนี้เป็นภาษาอีสาน แต่จะเเปลให้เหมือนเดิมค่ะเป็นเรื่องแรกที่เป็นแนววาย หวังว่านักอาจจะอยู่ด้วยกันจนจบนะคะ

☆☆☆ ผู้แต่ง: รัตนาภรณ์