ย้อนเวลามาเป็นสตรีแกร่งแห่งต้าจิ้น

                             แนะนำตัวละคร

                   ฮวาหลิวหลี (หมอขวัญข้าว)

หมอขวัญข้าวศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาล จู่ๆ เธอก็ถึงแก่ความตายกะทันหัน ทั้งที่อายุของเธอยังน้อย เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้ถึงแก่ความตายในทันที และเธอกลับรู้สึกเหมือนโดนเหวี่ยงแล้วตกลงมาสู่พื้นอย่างแรง แต่ทว่าทันทีที่เธอพื้นขึ้นมา เธอกลับต้องมาอยู่ในร่างของเด็กหญิงตัวน้อยที่อายุเวลานี้อายุของเธอห่างจากนางมากถึง10ปี นางมีนามว่าฮวาหลิวหลี นางเป็นบุตรีคนเล็กของตระกูลฮวา ตอนที่เธอเข้าร่างของนาง นางมีอายุเพียง13 ปี เหตุด้วยท่านพ่อของนางเป็นแม่ทัพแห่งแคว้นจิ้น นางและครอบครัวจึงจำเป็นต้องตามท่านพ่อมาอยู่ที่ชายแดน ความที่นางโดนพิษที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าพิษที่ว่ามันคือพิษอะไรกันแน่ แต่ด้วยภพชาติเดิมที่นางจากมา นางเป็นถึงหมอ นางจึงอาศัยได้แค่ปรุงยาเพื่อบรรเทาอาการเวลาพิษในตัวมันกำเริบขึ้น และบางครั้งหากมีชาวบ้านแถวๆ ชายแดนเจ็บป่วย ด้วยความที่ว่าชายแดนห่างไกลหมอ นางจึงอาสารักษาชาวบ้านจนหายจากอาการเจ็บป่วย จึงทำให้นางนั้นเป็นที่รักของชาวบ้านในหมู่บ้านที่อยู่แถวชายแดน และชาวบ้านยังเรียกขาลนางว่า ท่านหมอหญิงแห่งแคว้นจิ้น และตลอดหลายปีที่นางจากมา อีกด้านของเมืองหลวงได้มีผู้ที่รอคอยนางมาตลอดหลายปี เขาเพียรเขียนจดหมายหานางบ่อยๆ แต่ทว่านางกลับไม่เคยตอบกลับมาสักฉบับและเมื่อครั้งนางต้องกลับเมืองหลวงมาครานี้ เขาจึงคิดจะกลั่นแกล้งนางที่ลืมเขา ด้วยการผลักภาระอันใหญ่หลวงยิ่งนักมาให้นาง และนางยิ่งต้องคิดหนักเมื่อรู้ว่าอีกฝั่งที่นางต้องเจรจาสงบศึกครั้งนี้ เขาคือคนที่ทำร้ายนางจนถึงแก่ความตายมาเเล้วครั้งหนึ่ง

                              เฉินหลี่เช่อ

องค์ชายคนโตแห่งแคว้นจิ้น เขามีอายุ 26 ปี มีอารมณ์ร้าย เจ้าแผนการ แถมวรยุทธิ์ยังสูงส่ง และผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างเล่าลือกันว่าเขาโหดเหี้ยมอำมหิต ฆ่าคนไม่เลือกหน้า แต่เขาผู้นี้กลับฝังใจกับคำมั่นสัญญาของเด็กหญิงตัวน้อยที่เคยให้สัญญากับเขาอย่างไม่เสื่อมคลาย แต่เมื่อเวลาฝ่านพ้นไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนผ่านมาเป็นปี จนมันฝ่านมาหลายๆ ปี แต่นางก็ไม่ยอมหวนกลับมาดังคำที่นางบอก แม้จดหมายสักน้อยก็ไม่มี แต่ทว่าพอนางกลับมาครั้งนี้ เขาจึงไม่คิดที่จะจากนางไปไหนไกล ไม่ใช่อะไรหรอก เขาเพียงแค่อยากรู้ว่านายหายไปไหนมาเป็นสิบๆ ปี และคำมั่นสัญญาที่นางให้ไว้นางลืมมันได้อย่างนั้นจริงๆ หรือ

                                คำโปรย

"ท่านพี่เฉินหลี่เช่อ น้องต้องไปแล้วน่ะเจ้าค่ะ" ว่าออกมาอย่างอาลัยอาวรณ์ที่นางต้องจากผูเป็นทั้งพี่ชาย ทั้งสหาย ทั้งเพื่อนเล่นคนสนิทผู้นี้ไปไกลแสนไกล

"เจ้าอย่าลืมกลับมาหาข้าบ้างน่ะฮวาหลิวหลี" พูดพลางจ้องหน้าคนตัวเล็กกว่าอย่างโหยหา เพราะนางต้องไปไกลถึงชายแดน เขาและนางคงไม่ได้พบเจอกันบ่อยนัก

"ข้าจะมาเที่ยวเล่นหาท่านพี่บ่อยๆ นะเจ้าค่ะ"

"ข้าจะรอเจ้าน่ะฮวาหลิวหลี อย่าลืมที่เจ้าสัญญากับข้าไว้ล่ะ" เฉินหลี่เช่อที่ตอนนี้เขาตะโกนออกไปสุดเสียง พร้อมกับมองรถม้าคันนั้นที่คนตัวเล็กนั่งอยู่ข้างในมันค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากประตูหน้าแคว้นไป เฉินหลี่เช่อทำได้เพียงยืนมองรถม้าแล่นจากไปช้าๆ อย่างน่าใจหายที่สหายต่างเพศ ที่ปกติเคยวิ่งเล่นด้วยกันบ่อยๆ วันนี้นางต้องจากเขาไปอยู่ที่อื่น แล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาและนางจะได้เจอกันอีก 

"องค์ชายตำหนักเถิด รถม้ามารอรับแล้วพ่ะย่ะค่ะ" หลังจากเฉินหลี่เช่อได้ยินขันทีผู้นั้นบอกเขาเช่นนั้น เขาจึงเดินไปขึ้นรถม้าที่จอดรอรับอยู่ไม่ไกล ทันทีที่เขาขึ้นไปนั่งเรียบร้อย รถม้าก็แล่นออกไปทันที ระหว่างทางที่กลับตำหนัก เขาเฝ้าแต่คิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เขาและฮวาหลิวหลีได้ร่วมกันทำมาตลอดด้วยความคิดถึง แล้วได้แต่ปลอบใจว่าตัวเองว่าเด็กสาวก็คงจะกลับมาเยี่ยมเยียนเขาบ่อยๆ แต่ทว่าหลายปีพ้นฝ่านนางกลับไม่เคยกลับมา จนเมื่อเขาได้ข่าวคราวว่านางจะกลับมาอีกครั้ง เขาอาสาไปรับนางถึงหน้าประตูแคว้นเพื่อรอเจอหน้าแม่นางคนไร้สัจจะว่านางจะทำหน้าเช่นไรเมื่อเจอะหน้าเขา นางจะดีใจหรือยินดีหรือไม่ แต่นางกลับแสดงท่าทางห่างเหิน แถมสรรพนามที่นางเรียกเขาเปลี่ยนไปจนหมดสิ้น เพราะเหตุอันใดกันทำให้นางเย็นชาได้ถึงเพียงนี้

☆☆☆ ย้ำนิยายเรื่องนี้แต่งขึ้น.ตามจินตนาการของผู้แต่ง สถานที่ ตัวละคร โรคภัย ชั้นยศ ไม่ได้อ้างอิงถึงประวัติศาสตร์ความเป็นจริงในยุคนั้นๆ อาจจะไม่สมเหตุสมผลไปบ้าง ต้องขออภัยมา ณ.ที่นี่ด้วยนะคะ 

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์  พ.ศ.๒๕๓๗ และฉบับเพิ่มเติม  ไม่อนุญาตให้ทำช้ำ ดัดแปลง คัดลอก แก้ไข หรือสแกนเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้   เว้นแต่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์แล้วเท่านั้น

           ด้วยรัก    ผู้แต่ง:รัตนาภรณ์