monster – assassination classroom fanfic

ลำดับตอนที่ #9 : chapter 7 : and there goes my worth.

  

⌜chapter 7⌟

 

               หน้าจอที่ยังสว่างอยู่ภายในห้องอันมืดมิดคือเรื่องปกติ...

               จะไม่ปกติก็ตรงข้อมูลใหม่ที่ได้รับมาในค่ำคืนนี้นี่แหละ— โดยปกติแล้ว มันจะเป็นข้อมูลยิบย่อยที่ได้มา ทว่าครั้งนี้กลับเป็นอะไรที่ทำให้ไม่อยากจะหลับเสียอย่างนั้น

               ใจหนึ่งที่ยโสนึกไม่อยากขอบคุณชิโระ ส่วนอีกใจกลับคิดว่าเป็นเรื่องดีที่เขาให้ข้อมูลคร่าวๆมาก่อน

             เธอจะได้ย้ำเตือนตนเองบ้าง

               ราวกับว่าโลกตั้งใจเหวี่ยงเรื่องที่มีอิทธิพลต่อตนเองเข้ามาในเวลาไล่เลี่ยกัน และสึมุกิ เลย์โกะที่ไร้ซึ่งเกราะอันแน่นหนาก็ได้รับผลกระทบอย่างจัง...

               “น่าสมเพชอีกแล้ว”

               คำกล่าวเดิมๆนั้นถูกเอ่ยซ้ำไปซ้ำมาเสียจนคล้ายกับถูกสลักไว้อ่านเองบนฝ่ามือเสียแล้ว— ถึงจะไม่ได้ต้องการเงินตอบแทนจากการลอบสังหารอาจารย์โคโระ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการสังเกตเห็นทักษะของตนเองที่น้อยกว่าหลายต่อหลายคนนั้นทำให้ไม่สบอารมณ์

             ยิ่งปัจจุบันดันมีนักฆ่าซึ่งเป็นหุ่นป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติเข้ามาอีก

               เหมือนกับว่าเห็นคุณค่าเล็กๆน้อยๆของตนเองค่อยๆสลายไปอีกรอบเลยแฮะ— สุดท้ายก็กลายเป็นองค์ประกอบที่จะมีหรือไม่มีก็ได้อยู่ดี

             ‘ถ้าทำได้ไม่ดีก็ไม่ควรจะทำหรอกนะ รู้อยู่แก่ใจใช่ไหมล่ะ?’

             เรื่องในอดีตกลายเป็นสิ่งที่ยอมแพ้ไปเสียแล้ว และเรื่องปัจจุบันก็คงจะจบลงคล้ายๆกัน... ความแตกต่างเดียวที่มีก็คงเป็นแค่ความพยายามที่ไม่มากเท่า และบทบาทที่ไม่ว่าอย่างไรก็น้อยกว่าคนอื่นอย่างเห็นได้ชัด

               ความจริงก็ไม่ได้คิดจะพยายามมากขนาดนั้นเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้

             พิลึก...

               ดวงตาสีอเมทิตส์เหลือบหน้าจอสมาร์ทโฟนของตนเองที่ยังคงเปิดค้างไว้ ของที่สั่งกำลังจะมาถึงในไม่ช้า

               มันคงจะกลายเป็นของไร้ค่าที่สิ้นเปลืองทรัพยากร เหมือนกับดาบคาตานะและกู่เจิงที่ไม่ถูกหยิบขึ้นมาอีกต่อไปแล้ว— ต้องขอบคุณจิตใจที่ไม่มั่นคงและแรงผลักเล็กๆน้อยๆที่ได้จากข้อมูลใหม่เกี่ยวกับนักฆ่าอีกคนที่รัฐบาลจะส่งมา

             ‘เหมือนเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เลยนะ คาโอรุน่ะ’

             น่ารำคาญเหลือเกิน— ตัวเธอที่มีความเห็นไม่มั่นคงและไขว้เขวได้ด้วยอิทธิพลของคนอื่นน่ะ

               ได้แต่หวังว่าพอเริ่มต้นใหม่ ก็จะเชื่อมั่นในตนเองมากกว่านี้...

             แต่อย่างไรเสีย ตัวตนเก่าจะกลายเป็นหนึ่งในสิ่งที่ไม่ถูกแตะร่วมกับของพวกนั้นอยู่ดี

             “บ้าเอ้ย”

               แม้ว่าเวลาจะค่อยๆล่วงเลยไป แต่ตากลับสว่างเสียจนมีความรู้สึกว่าเธอคงจะหลับตาไม่ลงไปถึงเช้าแน่— ดีหน่อยที่ป้องกันการฝันร้ายถึงเรื่องราวเก่าๆได้ ทว่าความอ่อนเพลียก็ทำให้มันเป็นเรื่องน่าหนักใจประมาณหนึ่ง

               “ทีนี้... ทำไงดีล่ะ?”

               จะให้นั่งอ่านอีเมลเดิมซ้ำไปซ้ำมาหรือไถไทม์ไลน์ในโซเชียลมีเดียไปเรื่อยๆก็คงจะไม่เป็นประโยชน์อะไรมาก อีกทั้งยังเปิดโอกาสให้ความฟุ้งซ่านครอบงำจิตใจได้อีกรอบ...

             ถ้าอย่างนั้นก็อ่านหนังสือ?

               เป็นข้อเสนอประหลาดๆให้หยิบยื่นให้กับตนเอง และการที่เธอตัดสินใจรับมันมาก็พิลึกเช่นเดียวกัน

________

               บางทีเลย์โกะก็คิดว่าตนเองมาโรงเรียนในสภาพดูดีแบบนับครั้งได้— ในหัวเธอ ณ ตอนนี้มีข้อมูลเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นและวิธีการแก้โจทย์คณิตศาสตร์ปะปนกันเต็มไปหมด ใบหน้าต้องพึ่งพาเครื่องสำอางในการปกปิดรอยหมองคล้ำให้ดูเหมือนตอนปกติ การตอบสนองของร่างกายช้าลงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

               และสิ่งที่ทำให้ดูแย่ลงไปกว่าเดิมก็...

               “ไหงทำหน้าแบบนั้นกันล่ะ?”

               “ไม่เคยคิดว่าป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติจะมีอวาตาร์เป็นสาวน้อยน่ารักที่ทำให้โอคาจิมะนึกว่าเป็นคนจริงๆน่ะสิ”

               เรื่องนั้นก็อย่างหนึ่ง— ชิโระไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับภาพลักษณ์ของ ‘เธอคนนั้น’ เลยแม้แต่น้อย อาจจะเพราะมันไม่สำคัญ แต่สุดท้ายมันก็ทำให้ตกใจประมาณหนึ่งอยู่ดี

               ไม่ได้อยากจะมองโลกในแง่ร้ายมากนัก ทว่าหากตนเองที่อ่อนเพลียเหลือเกินจะเห็นภาพซ้อนทับของอวาตาร์หญิงกับคนคนหนึ่งก็คงไม่แปลกใจนัก...

               จะว่าบุคลิกคล้ายกันก็ไม่เชิง— แต่หากเทียบกับนักฆ่าอีกหนึ่งคนก็เรียกได้ว่ามีส่วนที่เหมือนกันมากกว่า

             และรายนั้นก็สื่อสารกันรู้เรื่องกว่าด้วย

               “เห... ฉันนึกว่าเธอจะรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกเสียอีก”

               “ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังก็แล้วกัน” เธอแค่นหัวเราะ ก่อนจะเบนความสนใจไปยังอาจารย์โคโระที่อยู่หน้าห้องแทน

               สภาพที่อ่อนล้าทำให้จับใจความในสิ่งที่เขาสอนไม่ค่อยได้— เลย์โกะทำใจรับคำตักเตือนของอาจารย์ประจำชั้นที่มีแววว่าจะถูกเอ่ยขึ้นมาในอนาคตเรียบร้อย

               มันต้องเป็น ‘อย่าเพิ่งหลับสิครับคุณสึมุกิ!’ แน่นอน

             อ่า...

               แบบนี้แสดงว่าต้องดื่มกาแฟแล้วไหมนะ?

               ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำนองนั้นจะมีคาเฟอีนในระดับที่ร่างกายเธอรับได้หรือเปล่า ขืนใจสั่นหรืออาเจียนขึ้นมาก็คงเป็นประสบการณ์ที่ไม่น่าจดจำอย่างแน่นอน

             ภาพลักษณ์ที่มีอยู่ก็ใช่ว่าจะดีนัก

               ...หรือว่าต้องหาอะไรที่ทำให้ง่วงนอนไวๆแทน?

               ถึงจะไม่รู้ว่าได้ผลไหม แต่ก็คงมีโอกาสประสบความสำเร็จมากกว่าการเอาคาเฟอีนเข้าร่างกายที่นอนน้อยจนน่าเป็นห่วงแหละนะ

             แล้วทำไมชีวิตเธอถึงได้น่าสมเพชถึงขนาดที่ทุกอย่างสามารถกลายเป็นเรื่องตลกร้ายไปได้กัน?

               ตุบ..

               ความเจ็บปวดบริเวณหน้าผากหลังจากโดนโต๊ะเข้าอย่างจังนั้นไม่ได้ทำให้หลุดเสียงโอดโอยออกมา— เสียงการเตรียมพร้อมของป้อมปืนข้างๆก็เช่นกัน

               เลย์โกะเงียบสนิท

             คิดเรื่องตลกร้ายที่ไร้สาระพวกนั้นต่อไปก็ดีแล้ว...

               ใบหน้าเย้ยหยันที่ถูกบดบังด้วยท่อนแขนบ่งบอกถึงความรู้สึก ณ ปัจจุบันได้เป็นอย่างดี— ความเจียมตนระดับหนึ่งถูกแสดงออกชัดเจน เมื่อผู้ที่นึกถึงนั้นไม่ใช่คนที่สามารถปั่นหัวเล็กๆน้อยๆให้เป็นความบันเทิงชั่วคราวแก่ตนเองได้

               “ว่าแล้ว”

               “อย่างเท่!”

               ปัง!

               เสียงสาดกระสุนมากมายนั้นดังขึ้นในเวลาไม่นาน— มันหนวกหูและวุ่นวายเสียจนทำให้เกิดเสียงตื่นตระหนกตามมา

               “ช็อตกัน 4 กระบอก ปืนกล 2 กระบอก เป็นการโจมตีที่แน่นหนา แต่เป็นเรื่องที่นักเรียนของที่นี่ทำกันเป็นปกติครับ”

               แต่กระนั้นทักษะของอาจารย์โคโระก็คงทำให้เขารอดพ้นจากการโจมตีส่วนใหญ่ได้อยู่ดี— น้ำเสียงที่กล่าวระบุอุปกรณ์ของป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติอย่างสบายอารมณ์นั้นบ่งบอกความคิดตนเองอย่างชัดเจน

               “การยิงในระหว่างคาบเรียนเป็นเรื่องต้องห้ามนะครับ”

               “จะระวังค่ะ”

               และนั่นคือเสียงสุดท้าย ก่อนที่จะมือจะเอื้อมไปหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างของตนเอง

               “ต่อไปจะเข้าสู่การเตรียมการโจมตีค่ะ”

             จะเอาอะไรไปสู้กับป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติก่อนล่ะ?

               มากสุดก็แค่ฝึกการใช้อาวุธและการต่อสู้ให้เป็นทักษะติดตัวเท่านั้นแหละ...

               และต่อให้ทำได้ มันก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องน่าชื่นชมสักเท่าไหร่ในสายตาตนเองอยู่ดี

               เธอฝืนทำแบบนั้นไม่ลง— พอๆกับการทำตัวราวกับว่าไม่ได้ได้ยินเสียงกระสุนที่ยิงโดนหนวดของอาจารย์โคโระในเวลาต่อมา

               “ปลายหนวดซ้ายถูกทำลาย ยืนยันประสิทธิภาพปืนเสริม”

               ในเวลาเพียงเล็กน้อย ภาพซ้อนทับกับอดีตก็ปรากฏขึ้นในห้วงความคิด

             ‘คนเราควรทำงานให้เหมือนกับเครื่องจักรนะ— คงประสิทธิภาพเสมอต้นเสมอปลาย เป็นอันดับหนึ่งชั่วนิรันดร์ เป็นที่ต้องการของคนตลอดกาล’

               ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน พยายามข่มอารมณ์ของตนเองไว้ให้ได้มากที่สุด

             ไม่น่าเสียบหูฟังช้าเลย

               คราวนี้เธอไม่สามารถข่มตาหลับได้ไปพักหนึ่ง...

               และเด็กสาวก็คิดโทษตนเองที่น่าสมเพชสำหรับผลกระทบนั่น

________

               เป็นวันวันหนึ่งที่แทบนับครั้งการเอ่ยปากพูดได้ และเลย์โกะมั่นใจว่าเธอไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนั้น หากแต่ทุกประเด็นที่เคยกล่าวออกมาในแต่ละวันมันเลือนลางเหลือเกินในห้วงความคิด

               “ฉันทนไม่ไหวกับเรื่องนี้แล้วนะ!”

               และอีกอย่าง— คาบเรียนก็ถูกขัดโดยการโจมตีมาตลอดทั้งเช้าอีกด้วย ตอนบ่ายก็คงเป็นเช่นเดียวกัน จะให้พูดเรื่องที่เรียนมาหรือประเด็นใกล้เคียงก็คงไม่ได้หรอก

             เพราะฉะนั้นก็เงียบๆไปนี่แหละ

               “ใช่ไหมล่ะ? น่ารำคาญชะมัดยาด ไหนจะเรื่องที่ต้องมาเก็บกวาดให้อีก!”

               “ต้องทำอะไรสักอย่างกับมันแล้วล่ะมั้ง”

               ดวงตาสีอเมทิตส์คู่นั้นสบกับกลุ่มของเทราซากะหลังอาคารเรียน— การบังเอิญได้ยินบทสนทนาของพวกเขาระหว่างช่วงพักกลางวันพอดิบพอดีทำให้สองขาหยุดลงอัตโนมัติ

               เธอเริ่มร่างข้อสันนิษฐานในใจ...

               “เออดิ”

               พวกเขาคงกำลังจะวางแผนจัดการอะไรสักอย่างกับป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติที่สร้างความลำบากให้แก่ชีวิตประจำวันของตนเอง— ทุกวันนี้ใช่ว่าจะสบายขนาดนั้น การมีอุปสรรคเพิ่มมาอีกก็คงรับได้หรอก

               เธอเองก็รู้สึกคล้ายๆกัน...

             แต่ก็ไม่แน่ใจว่านั่นเป็นอคติขนาดย่อมที่ก่อตัวขึ้นหรือเปล่า

               เลย์โกะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือที่ถือกล่องข้าวอยู่นั้นสั่น— มันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าควรจะเมินเฉยบทสนทนาหลังจากนี้ไป และมุ่งหน้าไปยังจุดหมายของตนเองต่อ

               กะว่าจะเปลี่ยนบรรยากาศในตอนแรก ทว่าความร่มรื่นกลับจุดชนวนให้ฟุ้งซ่านยิ่งกว่าเดิม

               ไปๆมาๆ การที่ได้เห็นคนอื่นอยู่ในระยะสายตามันทำให้รู้สึกควบคุมตนเองได้มากกว่า— โป๊กเกอร์เฟซเธอมักจะพังลง ยามอยู่เพียงคนเดียวเงียบๆ

               ความคิดริษยาของคนเราก่อตัวได้ง่ายกว่าที่คิด...

               ยิ่งเมื่อมันข้องเกี่ยวกับสิ่งที่ชวนให้สมองตีความว่า ‘ไม่ปลอดภัย’

             แลดูน่าสมเพช

               การเชยชมคนที่เก่งกว่าตนด้วยความเคารพนับถืออาจจะเป็นเรื่องยาก พอๆกับการปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าไม่ได้มีเส้นกั้นระหว่างกันอยู่— หรือไม่ก็เป็นตัวเธอที่กำลังเหมารวมทุกอย่างไปอยู่หมวดหมู่เดียวกับประสบการณ์ในอดีต

               สองเท้าชะงักงัน ขณะที่ตระหนักสิ่งหนึ่งได้

               เสียงแค่นหัวเราะเบาๆเล็ดรอดออกมาจากริมฝีปาก ก่อนที่มันจะดังขึ้นทีละน้อย

               ‘อยากจะกระชากฉันลงมาจากจุดที่ยืนอยู่สินะ’

               ร่างบางของเด็กสาวที่อ่อนเพลียคนนั้นเซไปมา— เรี่ยวแรงที่พยุงตัวให้ยืนปกติขณะหัวเราะแทบไม่มี

               ตุบ...

               เลย์โกะเอนพิงผนังอาคาร สบถออกมาในใจให้กับสภาพอันน่าเวทนาที่เป็นอยู่

               “ก็เนอะ...”

               ดวงตาสีอเมทิตส์คู่นั้นหลุบลงมองมื้อกลางวันซึ่งยังไม่ได้ถูกแตะของตนเอง จ้องมันเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ แล้วเดินต่อไปยังห้องเรียนในท้ายที่สุด

               ในจุดๆนี้ สิ่งที่ควรจะให้ความสนใจเป็นพิเศษคือการที่ทุกการโจมตีแต่ละครั้งนั้นกระทบต่อการเรียนและสร้างความลำบากให้กับนักเรียนที่เป็นเวรประจำวัน

               เรื่องอื่นนั้นไม่เกี่ยว...

               ต่อให้เทราซากะวางแผนหยุดป้อมปืนนั่นอย่างไร ก็ไม่ใช่เพราะว่าตนเองกำลังจะถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่ดีกว่า— เขาอาจจะไม่ได้คิดไปถึงประเด็นนั้นเสียด้วยซ้ำ

               เธอเองก็ควรแยกแยะ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเละไปกว่านี้

               ย้ำเตือนตนเองอีกครั้ง ว่าต่อให้อยากได้ความสุขระยะสั้นมากเพียงใด ก็ไม่ควรจะลืมเป้าหมายตั้งแต่แรกของตนเอง

             มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาลูบแผลเย็บใต้หน้าม้าตนเอง ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปนวดขมับตนเองเบาๆ

             บางที... การที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็คงจะเป็นผลดีเรื่องสายสัมพันธ์ ณ ปัจจุบัน

               “ให้ตายเถอะ—”

               ครืน!

               และสุดท้ายก็หลุดออกจากห้วงความคิดด้วยเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นในระยะประชิด

               เลย์โกะสะดุ้ง แทบจะเผลอปล่อยกล่องข้าวตกพื้นไป หากไม่ได้รวบรวมสติไว้ทัน

               “อ้าว” นากามุระอุทาน

               “อยู่นี่นี่เองเลย์โกะจัง”

               “ฮะ—”

               “เรานัดกินข้าวกันไว้ไง ลืมแล้วเหรอ?”

               คิ้วเรียวเลิกขึ้น ก่อนจะขมวดเข้าหากันด้วยความสับสน

...

               ก็ใช่ว่าปกติจะใช้ช่วงเวลาพักกลางวันอยู่ตัวคนเดียวหรอก...

               มีโผล่ไปนั่นนี่บ้าง ล่องลอยไปมาตามประสาของคนที่ไม่ได้เกี่ยงเรื่องคนที่กินข้าวด้วย— อีกนิดเธอว่าเธอคงกลายเป็นบุคคลสาธารณะในแวดวงกลุ่มช่วงพักกลางวัน

               อย่างไรก็ตาม การที่นักเรียนหญิงทุกคนมาร่วมมื้อกลางวันด้วยกันก็เป็นเรื่องหายาก

               และเลย์โกะก็ชักจะไม่แน่ใจว่าตนเองไปตกลงกับนากามุระตอนไหน

               “เราควรมีแบบนี้บ่อยๆน้า— รอบหน้าชวนอาจารย์บิทช์ด้วยดีกว่า”

               หูข้างที่เสียบหูฟังอยู่นั้นพยายามจดจ่อกับเสียงอาหารจากสมาร์ทโฟนที่ได้ยิน ขณะคีบชิ้นหมูทงคัตสึเข้าปาก

               มันเป็นวิธีเพิ่มความอยากอาหารที่สันนิษฐานไว้ว่าคงได้ผลมากกว่าเดิม กระนั้นก็ยังพิสูจน์ไม่ได้จนกว่าจะหมดกล่อง

               “ติดใจตั้งแต่การคุยเรื่องสาวๆตอนทัศนศึกษาสินะ...” คาตาโอกะกล่าว

               “แหมๆ ก็เรายังคุยกันไม่ถึงไหนเลยนี่”

               เลย์โกะชำเลืองมองพวกหล่อนเล็กน้อย

               ความอยากรู้อยากเห็นกำลังส่งผลให้ทำ 2 อย่างในคราเดียวกัน— ฟังเงียบๆเหมือนกับทุกครั้งครา หากแต่ว่าในครั้งนี้นั้น สิทธิ์ที่จะเข้าร่วมบทสนทนามันดันชัดเจนกว่าทุกครั้ง

               ความรู้สึกแปลกๆที่ก่อตัวขึ้นอีกครา

               คงเพราะเพิ่งจะทบทวนตนเองว่า ‘ที่ไม่ว่าอย่างไรก็สู้ไปอยู่ในจุดเดียวกันไม่ได้’ ล่ะมั้ง ตอนนั้นก็แทบจะไม่เห็นใครอยู่ข้างกายเลยนี่

               อ่า— ไม่รู้สิ

               เด็กสาวรีบจัดการมื้อกลางวันส่วนที่เหลือของตนเอง แล้วจึงเอ่ยตอบคนอื่นๆเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจออกจากเรื่องไม่เป็นเรื่อง

               “นั่นน่ะสินะ—”

               “ไม่ต้องเลยเลย์โกะจัง คำตอบเรื่องสเปคนี่พวกฉันยังไม่ได้จากเธอเลยนะ” คายาโนะแย้ง

               เธอแค่นหัวเราะ ก่อนจะถอดหูฟังข้างนั้นออกก่อนจะถอดหูฟังข้างนั้นออก

               “นั่นไม่นับสักหน่อย”

               อยู่ดีๆก็โยงมาแบบมั่วๆไม่ใช่หรือไง?

             แล้วใครที่ไหนมันจะไปตอบคำถามที่ไม่เคยคิดแบบนั้นได้ก่อนล่ะ?

               คำตอบของประเด็นความรักก็ยังคงเป็นไปตามที่เคยพูดกับนากามุระไว้ และความรู้สึกว้าวุ่นใจเหล่านั้นคงทำให้เธอกระวนกระวายมากกว่าอารมณ์

               แต่ถ้านับตามประเภทโดยทั่วไปที่อยากเข้าหา (ในเชิงผลประโยชน์) ก็คงเป็น ‘คนที่คุยรู้เรื่อง’ ล่ะมั้ง...

             กว้างขวางสิ้นดี แถมยังดูเป็นคนละเรื่องกันด้วย

               เพราะฉะนั้นก็คงไม่พูดออกไป...

               ประสบการณ์ความรักของเธอก็น้อยพอๆกับเรื่องมิตรภาพ— ทางที่ดีก็ควรเป็นเช่นนั้นไปจนจบปีการศึกษา

             แล้วค่อยเริ่มคิดอีกทีตอนเริ่มทุกอย่างใหม่

               “คนที่ถูกถามจริงๆมันยูกิโกจจิต่างหาก”

               “แต่พวกฉันก็อยากรู้เรื่องสเปคเธอนะ” นากามุระโต้กลับ

               “ใช่ๆ” และคายาโนะก็เอ่ยสมทบต่อ

               เลย์โกะหรี่ตามองพวกหล่อนด้วยความเคลือบแคลงใจ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปม

             อยากรู้ขนาดนั้นเชียว?

             เธอชักจะไม่มั่นใจว่าเป็นเพราะประเด็นมันค่อนข้างน่าสนใจหรือพวกหล่อนแค่อยากได้ยินจากปากเธอที่ไม่ค่อยพูดเรื่องพวกนี้กันแน่...

             แต่อย่างหลังนี่ดูแปลกเกินไป

               “เดี๋ยวเถอะพวกเธอ—”

               “ช่างเถอะเมงุจจิ ฉันบอกก็ได้” กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบพลางเก็บกล่องข้าวตนเองให้เรียบร้อย

               มือประสานกันบนโต๊ะในเวลาต่อมา

               “ของแบบนั้นน่ะ...”

               ปรายตามองปฏิกิริยาของคนอื่นๆด้วยสีหน้าเรียบนิ่งครั้งหนึ่ง เลย์โกะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

               แล้วจึงเอ่ยออกมา

             “ไม่มีหรอก”

               . . .

               “ยัยนี่!”

               เธอกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่— แทบจะเซตกเก้าอี้ไป ในตอนที่เห็นปฏิกิริยาของนากามุระและคายาโนะที่เว่อร์วังกว่าของคนอื่นหลายเท่า

               ไม่คิดว่าจะผลมันจะออกมาน่าภูมิใจขนาดนี้

               “ถ้าไม่มีตั้งแต่แรก แล้วจะทำให้ลุ้นทำไมกันเล่า!?”

               “เนอะ—”

               “ไม่ต้องมา ‘เนอะ’ เลยยัยบ้า!”

               เธอยังคุมสติไม่ให้ไหลลงไปกับพื้นได้ อีกทั้งมือยังเกาะด้วยแรงที่มากที่สุด ณ ตอนนี้

               โอกาสที่ความซุ่มซ่ามแบบไม่ดูเวล่ำเวลาจะสร้างเรื่องให้ตนเองนั้นน้อยเสียยิ่งกว่าอะไร...

             จนกระทั่งนากามุระกระโจนเข้ามาหา

               “เดี๋ย—”

               แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าก็สลายไป

               ตุบ!

               “คุณสึมุกิ คุณนากามุระ!”

               น้ำหนักที่มากเกินไป ณ จุดจุดหนึ่งทำให้เกาอี้เสียสมดุลในท้ายที่สุด

               เลย์โกะไม่ทันได้อุทานออกมาเสียด้วยซ้ำ— ร่างกายดันกระแทกกับพื้นไปก่อนที่จะเอ่ยประโยคจบ และในตอนที่จะพูดอีกครั้งก็โดนจั๊กจี้เข้าที่เอวพอดิบพอดี

             ให้ตายเถอะ

               เธอหัวเราะเสียงดังลั่น กอบโกยอากาศเข้าปอดไม่ทันเสียจนส่งเสียงประหลาดออกมา

               ทุกความคิดเมื่อก่อนหน้าหยุดนิ่งและถูกแทนที่วิธีการรวบรวมสติในการหยุดนากามุระมากมาย

               ทว่ามันยากตรงที่เธอไม่ได้เป็นคนคุมสถานการณ์นี้ไว้นี่สิ...

               “ยอมรับบทลงโทษไปเสียดีๆ”

               หมับ!

               และเมื่อตระหนักได้เช่นนั้น จังหวะที่นากามุระหยุดจั๊กจี้เพียงชั่วครู่หนึ่งก็มาถึงพอดิบพอดี— ถือเป็นโชคของเธอ

               “โอเค...” เลย์โกะหอบหายใจ

               “พอได้แล้วริโอจจิ”

             คนเขาคงรู้กันหมดห้องแล้วว่าเธอมีจุดอ่อนตรงเอว

               “ก็ได้ๆ” อีกฝ่ายกลั้วหัวเราะ ก่อนจะลุกขึ้นและยื่นมือให้เธอ

               ดวงตาสีอเมทิตส์เหลือบมองใบหน้าของเพื่อนร่วมห้อง คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความฉงน

               ทว่าก็รับความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆจากหล่อนไว้โดยดี...

               ถ้าให้พูดตามตรง เธอก็ไม่ได้อารมณ์เสีย— การหัวเราะเมื่อครู่อาจจะเป็นวิธีระบายอารมณ์หรือวิธีคลายเครียดที่ได้ผลอย่างประหลาดล่ะมั้ง

               เลย์โกะแทบจะไม่ได้สนเรื่องที่มีใครสักคนในห้องพูดออกมาว่า ‘มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?’ เลยด้วยซ้ำ— เพียงแต่ลุกขึ้น ปัดยูนิฟอร์มตนเองเล็กน้อย และจัดวางเก้าอี้ตามเดิม

               ทว่าก็หลุดหัวเราะแห้งออกมา หลังจากที่เห็นสีหน้าของเพื่อนร่วมห้องหญิงคนอื่นๆ

               บางคนก็ดูเฮฮา บางคนก็ดูเป็นห่วง บางคนก็ดูเหนื่อยหน่ายใจ...

               “ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม?” คุราฮาชิเอ่ยถาม

               “อืม... คิดว่าไม่นะ” เธอตอบพลางนั่งลง

               แล้วมือก็เลื่อนไปกดปิดคลิปยังคงเล่นต่อจนใกล้จะจบในสมาร์ทโฟนตนเอง

               “ไม่ว่าอย่างไรก็ควรจะระวังอยู่ดีนะ คุณนากามุระก็ด้วย”

               “โทษทีๆ อารมณ์มันพาไปน่ะ”

               เธอมองหน้าจอที่ใกล้จะดับทีละนิด ปลายนิ้วค้างอยู่เหนือเครื่องมือสื่อสารนั่นเพียงเล็กน้อย

             จู่ๆก็รู้สึกลังเลขึ้นมาว่าควรจะหยิบมันขึ้นหรือปล่อยไว้เฉยๆ

               เดิมทีก็ใช่ว่าเธอจะเป็นคนเริ่มบทสนทนาใดๆอยู่แล้ว การจะนั่งเลื่อนดูนั่นนี่บนไทม์ไลน์ระหว่างฟังคนอื่นคุยก็ไม่ได้ดูผิดแปลก

               บางทีเธออาจจะหัวเราะมากเกินไป...

               คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เนื่องด้วยความสับสนที่มี

               “ประเด็นนี้มันอันตรายกว่าที่คิดแฮะ”

               ทว่าการที่ได้ยินฟุวะ ยูสึกิเอ่ยดังนั้นออกมาก็ทำให้ดึงตนเองออกมาจากห้วงความคิด แล้วอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครกล่าวอะไรต่อในการเริ่มบทสนทนาหัวข้อใหม่ทันที

             “จะว่าไป ฉันไปได้ยินมาว่า...”

             ช่างมัน

               ไหนๆก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้วนี่— แถมมันก็น่าจะช่วยคลายเครียดได้มากกว่าเดิมด้วย

               สมาร์ทโฟนถูกเก็บเข้ากระเป๋ากระโปรงไประหว่างนั้น

               ทว่าในขณะเดียวกันก็เหล่มองอาวุธจากนอร์เวย์ที่อยู่มุมห้องเป็นครั้งคราวไปโดยไม่รู้ตัว

________

               วันต่อมานั้นสงบลงกว่าเดิมเยอะ— ป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติถูกเทราซากะพันเทปรอบตัว จำนวนการพยายามลอบสังหารจากมันเลยเป็นศูนย์ไปแบบช่วยไม่ได้

               ไม่มีเสียงรบกวนใดๆระหว่างคาบเรียน ทว่าความสบายใจของเธอก็ยังไม่เต็มร้อย...

             และนั่นคงจะเป็นสัญชาตญาณที่รู้สึกได้ถึงเหตุการณ์ในอนาคต

               “อรุณสวัสดิ์ค่ะทุกคน”

               เลย์โกะแทบจะคุมสีหน้าตนเองไว้ไม่อยู่

               ตรงหน้าเธอคือป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติที่บัดนี้ได้มีรูปอวาตาร์เต็มตัวอย่างชัดเจนบนจอแล้ว— ‘หล่อน’ กำลังแย้มยิ้มหวานให้เธอและเพื่อนร่วมห้องที่มาโรงเรียนเช้า

               “วันนี้อากาศดีมากเลยนะคะ”

             ไม่นะ

               “จอภาพผลึกเหลวแบบเต็มตัว เพื่อดึงเอาความรู้สึกที่ใกล้ชิดออกมา กับซอฟต์แวร์โมเดลลิ่งร่างกายและเครื่องแบบ”

               เธอหันไปทางอาจารย์โคโระที่เดินเข้ามา

               ไม่มีคำพูดใดๆสามารถอธิบายความรู้สึก ณ ปัจจุบันได้เต็มร้อย มือนั้นกำสมาร์ทโฟนแน่นยิ่งกว่าเคย และอยู่ๆก็รู้สึกว่าตนเองหายใจได้ไม่เต็มอิ่มเท่าเดิม

               “ทำเองทั้งหมด หมดไป 6 แสน 6 หันเยน” เขากล่าวต่อ

               นั่นไม่ได้ทำให้เลย์โกะรู้สึกดีแต่อย่างใดเลย...

               อาจารย์ประจำชั้นเธอลงทุนปรับเปลี่ยนป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติให้ไม่ต่างอะไรกับนักเรียนในห้องคนหนึ่ง

               ถึงจะยังยืนยันไม่ได้ว่าประสิทธิภาพของการลอบสังหารจะมากเท่าเดิมหรือไม่ แต่ใจก็เผลอคิดในแง่ลบไปเรียบร้อย

               กรณีนี้มันต่างกับเรื่องที่เจอเมื่อตอนทัศนศึกษาพอประมาณ— อย่างน้อยก็ตรงที่เธอไม่พร้อมจะรับรู้กับคนที่เก่งกว่าแล้วหนึ่ง

               “ดีใจมากเลยที่ได้ใช้เวลาร่วมกับทุกคนในวันที่สดชื่นเช่นนี้ค่ะ”

               ยิ่งถ้าดูเป็นประเภทคงจะเป็นที่ชื่นชอบของหลายๆคนได้อย่างง่ายดายแล้วด้วย...

               “สีหน้าจัดเต็มกับทักษะการสนทนาที่สดใส ซอฟต์แวร์ขนาดใหญ่กับหน่วยความจำเสริมไว้ควบคุมเรื่องนั้น— เช่นเดียวกัน 1 ล้าน 1 แสน 3 พันเยน”

             ‘ถ้าต้องการก็พยายามต่อไปสิ’

               มันน่าสบอารมณ์ที่เป็นเช่นนี้— น่าสบอารมณ์ที่แทบจะพยายามหาจุดเชื่อมต่อระหว่างเรื่องราวในอดีตกับปัจจุบันแบบต่อเนื่อง

             วิถีคนขี้แพ้ชัดๆ

               ปลายกระโปรงถูกมืออีกข้างกำแน่นจนยับยูยี่

             “ยอดคงเหลือในกระเป๋าเงินของอาจารย์... 5 เยน!”

               ให้ตาย— เธออยากจะหัวเราะสมเพชตนเองเสียดังลั่น

             สุดท้ายก็เละเทะอยู่ดี ต่อให้พยายามจัดการอารมณ์ของตนเองแล้ว...

               แม้แต่เรื่องเล็กน้อยขนาดนี้ก็ยังไม่คุ้มค่าที่จะลงทุนทำอะไรสักนิดเลยเหรอ?

               หรือเธอกำลังถูกลงโทษเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้กัน?

               “ถ้าอย่างนั้น...”

               เลย์โกะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนสลัดความคิดเหล่านั้นออกไปชั่วคราว ขณะที่สองขาก้าวเดินเข้าไปใกล้ฟืนกลอัจฉริยะรูปแบบใหม่

               ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มหวาน

               “เธอพอจะให้ข้อมูลและประสิทธิภาพของตนเองในเวอร์ชั่นที่ผ่านการดัดแปลงแล้วได้หรือเปล่า?”

               แต่สุดท้ายข้อมูลก็คือข้อมูล— ไม่ว่าจะอยากรับรู้มากน้อยเพียงใด การที่ไม่ทราบก็ถือว่าเป็นข้อเสียเปรียบต่อผลประโยชน์ในอนาคตอยู่ดี

               พอเรียบเรียงแบบนั้นแล้ว ก็รู้สึกดีกว่าเดิมขึ้นมาเล็กน้อย

               เลย์โกะหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะกดเข้าแอพพลิเคชั่นอัดเสียง

               ชักจะเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้แล้วนะ...

               “ถ้าไม่เป็นการรบกวนน่ะนะ”

               ทว่าเดี๋ยวมันก็คงจะจบด้วยการที่เธอกลับไปทำเช่นเดิมเพื่อป้องกันไม่ให้อารมณ์ของตนเองมีอิทธิพลต่อการงานอื่นอีกล่ะมั้ง

               มันก็วนๆอยู่เช่นนี้ตลอดนี่... ทุกๆเรื่องน่ะ

             อย่างไรก็หนีความต้องการต่อความสุขทุกรูปแบบไม่ได้

               “เอ่อ— คุณสึมุกิไม่คิดจะถามอาจารย์ตรงๆเหรอครับ?”

               เธอเงียบไปครู่หนึ่ง

               “ก็... อาจารย์กำลังไว้อาลัยเงินที่เสียไปอยู่นี่คะ”

...

               ข้อมูลคงเป็นสิ่งเดียวที่จะได้รับในสถานการณ์ทั้งหมดนี้

               และเพราะแบบนั้นถึงได้โดดเรียนตั้งแต่คาบแรก— ปล่อยให้ตำแหน่งหนึ่งในห้องเรียนว่างไปชั่วคราว

               “อาจารย์โคโระเพิ่มนั่นนี่ไปตั้งหลายอย่างเลยแฮะ”

               เสียงอันสดใสของป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติที่อัดไว้นั้นถูกฟังเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้— ที่แน่ๆคือเธอแลดูจะไม่มีอารมณ์พิมพ์มันลงในไฟล์เอกสารเสียที

               แล็ปท็อปก็อยู่ในกระเป๋าที่โต๊ะเรียนด้วย...

               ตุบ!

               เด็กสาวทิ้งตัวลงนอนราบไปกับพื้นที่ไม่เรียบนักเต็มแรง กล่าวสบถในเวลาต่อมาให้กับอาการปวดหลังที่มาจากเรื่องเมื่อวานซืน— รอยฟกช้ำปรากฏขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน และคงใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะหาย

               ป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติมีทักษะการปั้นพลาสติกชนิดพิเศษในตัวได้อย่างอิสระ... อีกทั้งยังสามารถเข้าถึงข้อมูลจากหลากหลายแห่งได้ด้วย

               นอกจากทักษะการลอบสังหารแล้ว ก็ยังจะโดนเรื่องที่คิดว่าเป็นเพียงข้อได้เปรียบเดียวของตนเองอีกสินะ

               ถึงจะไม่ได้เหมือนกันเต็มร้อย แต่ความคล้ายก็สูงเสียจนประโยชน์ที่เธอสามารถทำได้ดูเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย

             ทีนี้คงเปรียบเทียบได้ว่าคล้ายกับกรณีในอดีตสุดๆแล้วแหละ

               เลย์โกะตะแคงตัว แทบไม่สนความสะอาดของยูนิฟอร์ม ณ ปัจจุบัน

               ไม่อยากจะนึกว่าเมื่อถึงคราวของโฮริเบะ อิโตนะ เธอจะเจอมรสุมอารมณ์ของตนเองในรูปแบบไหน

               ณ ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามกล่อมตนเองซ้ำๆว่า ‘ทุกอย่างจะดีขึ้นเองในท้ายที่สุด’ และ ‘หลังจากนั้น มันจะไม่สำคัญอีกต่อไป’ แม้จะรู้อยู่แก่ใจถึงความต้องการของการอยากให้เรื่องทั้งหมดจบลงในเร็ววันมากกว่าการเฝ้ารอไปเรื่อยๆ

             ให้ตายเถอะ

               เธอเบื่อเรื่องซ้ำซากเช่นนี้เหลือเกิน...

               “เฮ้ นอนตรงนั้นมันสกปรกนะยะ”

               พรวด!

               เผลอยันตัวขึ้นมานั่งเหมือนเดิมทันทีที่สบตากับอีรีน่าด้วยท่าทีตกใจ

               ดวงตาเบิกกว้าง ทว่าก็ปรับสีหน้าให้กลับไปเป็นเช่นเดิมได้ในเวลาไม่ช้า

               สมาร์ทโฟนในมือถูกใช้งานอีกครา— คราวนี้เธอกดหยุดเล่นเสียงที่อัดไว้ แล้วเข้าไปดูเมลเก่าของตนเองเสียแทน

               พยายามเปลี่ยนกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ด้วยความเป็นธรรมชาติมากที่สุด แม้ว่าในใจจะแย้งตลอดว่า ‘คงมีแต่เด็กอนุบาลใสซื่อที่เชื่อ’ ก็ตาม

               “จะโดดทั้งทีก็ช่วยเลือกที่ที่มันเหมาะสมหน่อยสิ” หล่อนว่า ขณะปรายตามองบริเวณประจำของเธอ

               “พูดอย่างกับว่าแถวนี้มันมีที่ที่เหมาะจริงๆ”

               เลย์โกะมั่นใจว่าได้ยินเสียงพึมพำในเชิงเออออกับถ้อยคำของเธออย่างแผ่วเบา

               แต่ก็ไม่คิดจะทักหรอก— ปล่อยเบลอไปเหมือนกับเรื่องอื่นๆนั่นแหละ

               “งั้นก็อย่านอนลงไปแบบนั้นสิ”

               เธอไหวไหล่ตอบกลับไป สายตายังคงจับจ้องไปยังเนื้อความที่ถูกส่งมาเมื่อ 2 วันก่อน— ไล่อ่านข้อมูลพื้นฐานของป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติที่ชิโระรวบรวมมาให้ ก่อนจะหยุดลงที่หน้าสุดท้ายของไฟล์

               เหมือนเธอจะไม่ทันได้อ่านส่วนนี้แบบละเอียด...

             ข้อมูลส่วนหนึ่งของอิโตนะที่ชิโระใส่มาให้เธอน่ะ

               “คาบต่อไปเป็นของฉันนะ”

               “อืม”

               “รู้ใช่ไหมว่าจะโดดทั้งวันไม่ได้น่ะ?”

               ดวงตาสีอเมทิตส์เบนกลับไปมองใบหน้าของนักฆ่าสาวตรงๆ แววตาที่เสมือนกับว่าเป็นห่วงและเหนื่อยหน่ายใจในคราวเดียวกันนั้นทำให้รู้สึกสมเพชตนเองยิ่งกว่าเดิม

               เลย์โกะเอ่ยสบถในใจ

               “ค่อยเข้า 2 คาบสุดท้ายก่อนเลิกเรียน”

               “โอ๊ย! ให้มันได้อย่างนี้สิ!”

             เออ จริงๆก็ไม่ได้อยากนักอยากหนาหรอก

               แล้วจึงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

             อย่างน้อยก็คิดว่าควรจะจัดการความรู้สึกตนเองให้เข้าที่กว่านี้สักหน่อย— ถึงจะไม่ได้มีจุดมุ่งหมายว่าจะต้องเป็นที่รักหรืออะไรทำนองนั้นก็ตามเถอะ

               แต่สุดท้ายแล้ว มันก็ไม่ใช่ความผิดของป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติที่ถูกสร้างขึ้นและดัดแปลงให้มีประสิทธิภาพสูงแบบนั้นนี่

               การแยกแยะอดีตและเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกันไม่ใช่เรื่องถนัดของเธอเลย— ยิ่งเกิดขึ้นติดต่อกันมากกว่าหนึ่งครั้งก็ยิ่งแล้วใหญ่

               ครืน...

               บรรยากาศเงียบลงอีกครั้งหนึ่ง ในยามที่อีรีน่าเลือกจะไม่พูดอะไรต่อ

               และเสียงสมาร์ทโฟนที่สั่นอยู่นั้นไม่สามารถเรียกร้องความสนใจทั้งหมดของเลย์โกะได้— เธอเพียงแต่ชำเลืองมองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะปัดแจ้งเตือนออก แล้วเปลี่ยนจ้องต้นหญ้าเล็กๆบนพื้นดินแทน

               เหยียบครั้งเดียวก็อาจจะตายได้เลยล่ะมั้ง...

               ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะย้ายที่ไปไหม หากเลือกได้น่ะ

             แล้วถ้ายังคิดอยู่ที่เดิม... จะทนความหวาดกลัวของการโดนเหยียบได้สักกี่น้ำกัน?

               เจ้าของสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักจิ๊ปากเป็นการระบายอารมณ์

               พรวด!

               แล้วจึงยันตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

               “หือ?”

               เด็กสาวเพียงแต่ปัดกระโปรงที่เลอะเล็กน้อยให้สะอาดกว่าเดิม แล้วจึงใส่โทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า— ละมือออกจากมันในท้ายที่สุด

               อีรีน่า เจลาวิชไม่ได้คำตอบของข้อสงสัยที่แสดงออกผ่านสีหน้าตนเอง

               ภาพที่สะท้อนผ่านดวงตาสีฟ้าอ่อนอันงดงามของนักฆ่าสาวชาวเซอร์เบียคือรอยยิ้มแค่นๆและการกลอกตาคราหนึ่งเท่านั้น...

               เลย์โกะไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะตีความภาษากายเธอแบบไหน กระนั้นก็รู้สึกว่าไม่ควรจะใส่ใจประเด็นดังกล่าวมากสักเท่าไหร่

               “เจ๊เองก็อย่าโดดสอนนะ” เธอกล่าวออกไปโดยไม่สนบริบท

             แล้วจึงเดินกลับไปยังอาคารเรียน

               “อ-อ้าว...”

               สองเท้าก้าวเดินอย่างสม่ำเสมอ— เธอย่ำเป็นจังหวะราวกับกำลังแสดงออกถึงอารมณ์ปรีดีจริงๆ แม้ว่าสีหน้าจะไม่ได้แสดงออกเช่นเดียวกัน

               หากมองในแง่ดี อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่ได้เจอการตอกย้ำเรื่องความย้อนแย้งจากอีรีน่า

               อย่างสุดท้ายที่เธอต้องการคือคำพูดซ้ำเติมในสิ่งที่ตระหนักได้เองแล้ว...

               แต่มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าได้ทบทวนตนเองเงียบๆ— โป๊กเกอร์เฟซมักจะทำงานในทุกช่วงที่อยู่ใกล้คนเสมอ

               บางทีก็ได้ผล บางทีก็ไม่ได้ผล... ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจในช่วงเวลานั้น

             และครั้งนี้ก็คงจะค่อนไปทางฝั่งอย่างหลังมากกว่า

               ตึก!

               “กึ—”

               สองขาชะงักงัน ทุกความคิดถูกสลัดออกไปทันทีทันใด

               รอยยิ้มเหยเกปรากฏขึ้นบนใบหน้าในคราวที่รู้สึกตัวว่ายังคงลงน้ำหนักที่เท้ามากกว่าปกติ ทั้งๆที่ตนเองเข้ามาในตัวอาคารแล้ว

               เผลอหันซ้ายหันขวาด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อย— เธอยังไม่ต้องการความสนใจในตอนที่อยู่ในสภาพนี้...

             แถมเมื่อครู่ก็เผลอส่งเสียงแปลกๆออกมาด้วย

               “...”

               และเมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรโต้ตอบกลับมา ความกังวลก็สลายไปประมาณหนึ่ง

               จะติ๊ต่างไปว่าเสียงมันไม่ได้ดังขนาดนั้นก็แล้วกัน...

               “เอาล่ะ”

               เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินต่อไปยังห้องเรียนด้วยฝีเท้าที่เบากว่าปกติ

               ก็แค่ต้องเข้าไปด้วยสีหน้าที่ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้... คุยกับคนอื่นด้วยน้ำเสียงทั่วไป แล้วก็ตั้งใจเรียนในคาบที่กำลังจะมาถึง

             แค่นั้นเอง

               เธอเลื่อนเปิดบานประตูอย่างระมัดระวัง— ไม่ใช้แรงมากเกินไปจนก่อให้เกิดเสียงดังเหมือนกับคราวก่อนๆ

               ครืน...

               มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาทัดปอยผม สองขาก้าวไปยังตำแหน่งโต๊ะนักเรียนของตนเอง แย้มยิ้มบางๆให้กับอวาตาร์ของป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติที่ยังคงสีหน้าสดใสไว้อยู่

               “ไง หลับสบายไหม?” คารุมะเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มยียวน

               “สบายสุดๆ เหมือนได้จำศึลเลยล่ะนะ”

             และเสียงหวานๆก็เป็นสิ่งที่เขาได้รับกลับไป

               “ยินดีด้วยก็แล้วกัน— ส่วนนั่นก็ ‘ริทสึ’ ” เขาบุ้ยหน้าไปยังสิ่งที่เธอเพิ่งจะยิ้มทักทายไป

               “ค่ะ! ริทสึค่ะ!”

               ช่วงเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็เกิดอะไรหลายๆอย่สงขึ้นได้สินะ...

               อย่างไรก็ตาม คนคิดชื่อนี่ก็ค่อนข้างสิ้นคิดอยู่เหมือนกัน— ดีหน่อยที่เจ้าหล่อนไม่ได้ดูชิงชังนามดังกล่าวนั้น แลดูชอบเสียด้วย

               อาจารย์โคโระโปรแกรมความสดใสได้ออกมาดีจริงๆแหละนะ...

               คงเป็นสีสันที่ดีสำหรับห้อง 3-E

               “อ๋อ...”

               เลย์โกะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ของตนเอง หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาวางราบกับโต๊ะ ก่อนหันไปทักทายเพื่อนร่วมห้องใหม่อีกครั้งหนึ่งด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าเคย

               “งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักแบบเป็นทางการจริงๆนะริจจี้”

               “ริจจี้... เหรอคะ?”

               “ใช่ๆ เป็นชื่อเล่นไง” เธอกลั้วหัวเราะ

               ‘คาโอจจิงั้นเหรอ?’

             “ฉันชอบมันนะคะ ขอบคุณสำหรับชื่อเล่นค่ะ!”

             ‘น่ารักดีนะ— เรียกฉันแบบนั้นถาวรเลย โอเคไหม?’

________

               “อรุณสวัสดิ์ค่ะทุกคน”

               ความจริงเธอก็ไม่ได้แปลกใจสักเท่าไหร่กับการหายตัวไปของ ‘ริจจี้’ ในวันต่อมา— จะติดก็ตรงที่ช่วงสองสามวันนี้ดันรู้สึกหายใจไปทั่วท้องในทุกครั้งคราหันไปมองทางฝั่งซ้ายของตนเองตลอด

               กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว...

             ไม่รู้เลยว่าควรจะรู้สึกอย่างไร

               “สัญญาที่ห้ามทำร้ายนักเรียน... มีการฝากมาบอกว่า ‘จากนี้ไป การดัดแปลงก็ถือว่าเป็นการทำร้ายด้วย’ ” คาราสึมะเอ่ยขึ้น สีหน้าเขายังคงเรียบนิ่งเหมือนทุกครั้งครา

               กระนั้นมันก็ยังจะพอเดาอารมณ์ของเขา ณ ปัจจุบันได้แหละนะ...

               มือนั้นเท้าคางบนโต๊ะ ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังเจ้าหน้าที่กระทรวงกลาโหมคนนั้นและอาจารย์ประจำชั้นของตนเอง

               “พวกเธอก็ด้วย ดูเหมือนว่าถ้ามัดหรือทำเจ้าหล่อนพัง จะเรียกเก็บค่าเสียหาย”

               เทราซากะจิ๊ปากตามหลังคำชี้แจงนั่น

               ปรายตามองบรรยากาศรอบห้องที่ไม่ได้ดูดีนัก— ทุกคนคงต้องทำใจยอมรับการลอบสังหารทุกชั่วโมงเรียนที่ทั้งรบกวนและลำบากต่อการเก็บกวาด

             อีกทั้งก็เหมือนจะเสียเพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งจะได้รู้จักกันจริงๆไปแค่ 1 วันอีกด้วย

               ส่วนตัวเธอก็อุตส่าห์คิดเผื่อไว้ว่าจะพยายามลดความอคติ และอาจจะขอยืมศักยภาพของริทสึในการช่วยหาข้อมูลแล้วแท้ๆ...

               ก็คือดันเสียเวลาคืนหนึ่งไปกับการนั่งคิดทบทวนเรื่องที่ลึกๆในใจนั้นรู้ว่าคงเกิดขึ้นได้น้อยสินะ

               “เป็นความต้องการของเจ้าของ มีแต่ต้องทำตามเท่านั้น”

             บ้าชะมัด

               “ทางเจ้าของมาสร้างเรื่องยุ่งยากให้อีกแล้วสินะ” อาจารย์โคโระเอ่ยพลางใช้หนวดลูบหน้าตนเอง

               “แต่อยากให้ความสำคัญต่อความรู้สึกของนักเรียนมากกว่าพ่อแม่นะครับ”

               ความจริงแล้ว เธอเองก็ไม่ได้คุยกับริทสึมากหรอก— โดดเรียนตั้งหลายคาบ อีกทั้งช่วงพักกลางวันก็เข้ามาแค่ครู่เดียว ช่วงเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงคงไม่สามารถยัดบทสนทนาล้านแปดเข้าไปได้ ยิ่งเมื่อเธอไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรแล้วด้วย

               แต่จากที่สังเกตมา... ก็ใช่ว่าจะเป็นอะไรที่เลวร้าย

               แถมด้วยความถูกโปรแกรมมา จึงทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างกันอยู่เหนือมาตรฐานปกติ— เลย์โกะคงไม่เขม่นใส่ AI ที่ไม่รู้ลึกถึงบาดแผลของตัวเธอและค่อนข้างซื่อในด้านของความคิดกับค่าเรื่องละเอียดอ่อนของมนุษย์หรอก

             ก็จัดการความรู้สึกตนเองมาแล้วนี่...

               ดวงตาสีอเมทิตส์คู่นั้นเหล่มองป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติครู่หนึ่ง— หรี่ลงเมื่อกำลังพิจารณาสีหน้าของอวาตาร์เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน

               “ไม่ทราบว่ามีข้อสงสัยอะไรหรือเปล่าคะ?” หล่อนเอ่ย

               “เปล่า”

               แล้วเธอก็เบนความสนใจไปยังสิ่งอื่นแทน...

               “รับทราบค่ะ”

               เด็กสาวประจำตำแหน่งโต๊ะหลังห้องนั้นฟุบลงอีกครา ลอบไถสมาร์ทโฟนหาคนที่สามารถติดต่อได้เบื้องหลังท่อนแขนที่บดบังใบหน้าตนเอง

             มันมีทางต่อรองกับทางฝ่ายคนสร้างหรือเปล่านะ?

...

               คาบเรียนแรกมาถึงอย่างรวดเร็ว

               และทุกคนก็ดูจะเตรียมพร้อมรับมือการลอบสังหารของป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติกันหมด...

               เลย์โกะหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบเปล่าๆ หวังว่ามันจะช่วยกันเสียงรบกวนไปได้ ไม่มากก็น้อย— ระหว่างนั้นก็ทำไม้ทำมือขออนุญาตอาจารย์โคโระที่ต้องโอนอ่อนให้ชั่วคราว

               เธอยิ้มขอบคุณเขา

             ทว่าในใจไม่ได้รู้สึกปรีดีสักเท่าไหร่กับการที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้

               เด็กสาวชำเลืองมองทางด้านฝั่งซ้านของตนเองอีกคราหนึ่ง ภาพของหน้าจอสีดำสนิทซึ่งเริ่มแปรเปลี่ยนไปนั้นทำให้มือกดหูฟังให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

               เธอไม่อยากจะได้ยินเสียงรบกวนยาวนานหลายนาทีเป็นคราที่สอง แต่มันก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้

               ตึง...

               ตึง!

               ปัง!

             —อย่างน้อยก็เคยคิดเช่นนั้น

               ดวงตาสีอเมทิตส์คู่นั้นเบิกกว้าง

             กลีบดอกไม้ที่ปลิวว่อนไปทั่วห้องทำให้เผลอขมวดคิ้วในเวลาต่อมา สายตาความสนใจจากเบื้องหน้าตนเองเบนไปยังป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติที่ได้แทนที่อาวุธทั้งหมดของตนเองด้วยช่อดอกไม้นานาชนิด— ความสับสนก่อตัวขึ้น

               ...อะไร?

               “ทำดอกไม้ให้ตามสัญญาแล้วค่ะ” เสียงราบเรียบของหล่อนเอ่ย

               “อาจารย์โคโระทำการดัดแปลงตัวร่างของฉันไปทั้งหมด 985 แห่ง แล้วส่วนใหญ่ก็ถูกตัดสินโดยมาสเตอร์ว่าไม่จำเป็นต่อการลอบสังหาร— ทำการลบ ถอดถอน และได้ทำการเปลี่ยนให้เป็นค่าเริ่มต้นค่ะ”

               เลย์โกะรู้ว่าการที่พวกเขาจะเปลี่ยนการโปรแกรมของริทสึอีกรอบโดยฉับพลันนั้นไม่สมเหตุสมผลยิ่งกว่าสิ่งใด

               และการที่อาจารย์โคโระผู้ซึ่งจำยอมกับกฎเกณฑ์ใหม่จะทำการดัดแปลงอีกครั้งหนึ่งก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ ต่อให้มีศักยภาพและความเร็วมากเพียงพอก็ตาม

               มันมีอยู่เพียงข้อสันนิษฐานเดียวที่เธอสามารถคิดได้ในตอนนี้...

               “แต่จากสถานการณ์ในห้อง E ที่ได้เรียนรู้ สำหรับตัวฉันเอง ได้ตัดสินใจว่าความสามารถในการร่วมมือคือสิ่งจำเป็นที่ขาดไม่ได้ในการลอบสังหาร”

             ให้ตายเถอะ—

               “ก่อนหน้าที่จะถูกกำจัดไป ก็เลยซ่อนซอฟต์แวร์ที่เกี่ยวข้องไว้ที่มุมหน่วยความจำค่ะ”

               ริมฝีปากเผลอแย้มยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

               “ยอดเยี่ยมมากครับ!” อาจารย์โคโระเอ่ยชม

               “หรือก็คือคุณริทสึ—”

               หน้าจอของป้อมปืนประมวลผลอัตโนมัติปรากฏขึ้นเป็นภาพของอวาตาร์ที่คุ้นเคยอีกครั้งหนึ่ง

               “ค่ะ! ฉันขัดขืนมาสเตอร์ด้วยความตั้งใจของตนเอง”

               อ่า...

             อะไรที่น่าประทับใจแบบนี้ก็เกิดขึ้นได้ด้วยแฮะ

               เธอหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ความรู้สึกชอบใจปรากฏชัดอยู่บนใบหน้า ขณะปลายนิ้วถูกลีบดอกไม้ซึ่งอยู่บนโต๊ะเล่นๆ

               “อาจารย์โคโระ การกระทำแบบนี้เรียกว่าช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อใช่ไหมคะ? ริทสึเป็นเด็กไม่ดีหรือเปล่า?”

               “ไม่หรอกครับ เป็นผลลัพธ์อันยิ่งใหญ่ที่สมกับเป็นนักเรียน ม.3 เลยครับ!”

               สุดท้ายแล้ว ทุกอย่างก็จบลงด้วยดี... สินะ

               “แต่ว่านะริจจี้ ถ้าอยากเปลี่ยนบรรยากาศมาเป็นเด็กไม่ดีล่ะก็ แถวท้ายสุดของห้องก็ยินดีต้อนรับเสมอ—”

               “นี่แกจะล่อลวง AI เหรอวะสึมุกิ!?”

               “เงียบน่าเทราซากะ ฉันกำลังร่างข้อเสนอปากเปล่าอยู่”

             และดูเหมือนว่ามันจะแตกต่างกับเรื่องราวในอดีตเสียด้วย

             “อีกอย่างนะ 2 ใน 3 ของพวกเราก็เป็นแค่ ‘เจ้ากล้ามยักษ์ขี้โมโหที่คงโดนคนหลอกใช้ง่าย’ กับ ‘ยัยคนติดโทรศัพท์ผู้ครอบครองลิสต์คนที่ตนเองใช้งานได้’ เอง” คารุมะเอ่ยเสริม

               “และฉันจะใช้ใครสักคนในจำนวนนั้นมาซัดนายสักวันนี่แหละ”

               “น่ากลัวจัง”

               เธอกลอกตาใส่เขาไปคราหนึ่ง แล้วจึงหันกลับมาทางริทสึ— แย้มยิ้มอีกครั้ง

               “อย่างไรก็ตามเถอะ ฉันว่าถ้าเราสองคนร่วมงานกัน ก็น่าจะได้พวกข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อการลอบสังหารเยอะอยู่”

               “นั่นสินะคะ”

               “ใช่ไหมล่—”

               “อาจารย์โคโระก็เคยบอกว่าคุณเลย์โกะค่อนข้างเลื่องชื่อเรื่องการหาพวกข้อมูลหลักฐานผ่านเส้นสายน่ะค่ะ”

               เธอชะงัก กะพริบตาปริบๆขณะมองริทสึด้วยความงวยงงอยู่ครู่หนึ่ง

             เขาโปรแกรมให้ริทสึเรียกชื่อต้นเธอเหรอ?

               “อืม— ความจริงก็ใช้ตอนอยู่ห้องนี้ไม่กี่ครั้งนะ”

               “แต่ก็ยังน่าประทับใจอยู่ดีค่ะ”

               “อ่า... ขอบคุณ”

             เอาเสียเกือบทำตัวไม่ถูกเลย

               เลย์โกะหัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อนความรู้สึกอันไม่ชินชาซึ่งก่อตัวขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

               จะว่าอบอุ่นก็ไม่เชิง— ที่ชมเธอก็ไม่ใช่มนุษย์สักหน่อยนี่ มันอาจจะเป็นฝีมือของอาจารย์โคโระก็เป็นได้ ในเมื่อเขาเป็นคนโปรแกรมหล่อน

               แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ...

               มันจะถือว่าดีหรือไม่ดีกันล่ะ?

               เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยสรุปข้อตกลงระหว่างกันและกัน

               “งั้นดีลนะ?”

               “ค่ะ!” ริทสึตอบรับ

               “อ่าฮะ..."

               แล้วสมาร์ทโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นถูกหยิบขึ้นมา เลย์โกะกดปิดทุกไฟล์รายชื่อที่เปิดค้างไว้เมื่อก่อนหน้า

               แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีเมลหนึ่งจากชิโระที่ยังไม่ได้เช็ค เพียงแต่ปัดแจ้งเตือนป๊อปอัพออกไป— หัวข้อนั้นไม่ได้ถูกระบุ เธอจึงไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากมายในตอนนั้น

               เลย์โกะกดเข้าไปอ่านมัน

               ‘เป็นไง?’

               เนื้อความทั้งหมดมีเพียงถ้อยคำห้วนสั้นไร้ซึ่งบริบทที่ทำให้รู้สึกเคลือบแคลงใจในคราแรกที่อ่าน

               และ ‘โล่งใจอย่างน่าประหลาด’ ก็คือคำตอบ... ที่ซึ่งคนรู้นั้นมีเพียงตัวเธอคนเดียว

             เรื่องอะไรจะตอบกลับไปกันเล่า?

_ _ _ _

หายไปนานพอสมควรเลยค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ;;

ตอนแรกกะจะมาต่อตอนเดือนพฤษภาแล้วค่ะ แต่ติดตรงที่สุขภาพจิตค่อนข้างหนักหน่วงอยู่ พอแต่งๆแล้วก็รู้สึกว่าต้องเซฟตัวเองก่อน

แต่ว่าตอนที่กลับมาแต่งต่อก็คือไม่ได้คิดเลยค่ะ ว่าเนื้อหาจะเยอะขนาดนี้ คือดันบรีฟซีนไว้อีกสักสองสามซีนด้วย

ต้องตัดกับจัดไทม์ไลน์ใหม่เล็กน้อย บทเดบิวต์แบบออฟฟิเชียลของตลคซับคาร์อีกคนก็ถูกเลื่อนไปก่อน--

เอาจริงๆก็คิดว่าถ้าไม่เลื่อนนี่ต้องมากกว่าสามหมื่นอักขระแน่ๆค่ะ คือขนาดตัดยังเยอะมากๆเลยเนี่ย

การบรรยายอาจจะต่างกว่าเดิมเล็กน้อยด้วยค่ะ เหตุผลก็เพราะไม่ได้แตะมานาน ไม่รู้ว่าตรงที่ควรเน้นนี่เหมือนเดิมมั้ย ;;

สไตล์การแต่งแต่ละเรื่องก็มีรายละเอียดนิดหน่อยที่ต่างกันน่ะค่ะ พอเครสสลับแต่งไปมาเลยจูนสมองจนมึน

(เคยเบลอแต่งเรื่องนึงด้วยสไตล์อีกเรื่องด้วยแหละค่ะ ตอนตรวจคือแก้ยับเลย55555555)

ไม่ค่อยมั่นใจกับตอนนี้สักเท่าไหร่ แต่คิดว่าพอเริ่มกลับมาแอคทีฟกับเรื่องนี้มากขึ้นก็น่าจะดีขึ้นแหละค่ะ

ยังไงก็ตาม ถ้ามีตรงไหนติดขัดก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ;;

ในตอนนี้ก็คือมีลงลึกถึงอีกส่วนนึงของแบคสตอรี่ยัยค่ะ เชื่อมกับคอนเวอที่เคยใส่ไว้ในบทนำนิดๆ

ตัวละครสำคัญอีกตัวที่ไม่รู้ว่าจะมีบทบาทยังไงในอนาคต (เพราะยังไม่เฉลย-- แค่ก)

แต่ที่แน่ๆคืออยากเขียน relationship development ของเค้ากับเลย์โกะแล้วค่ะ สนุกแน่555555555

ส่วนรายละเอียดที่ว่าทำไมเลย์โกะไม่เมนชั่นเรื่องที่ตัวเองเทียบคนกับป้อมปืนหรือเอะใจความคิดตัวเองเหมือนกับเรื่องอื่นๆ

นี่เป็นการปูสำหรับอนาคตนะคะ แง้มไว้สักนิด-- ความจริงก็มีใบ้นั่นนี่ผ่าน interaction กับริทสึเยอะอยู่เหมือนกันค่ะ

เป็นส่วนเล็กๆน้อยๆที่เก็บรายละเอียดกับเดาทางเรื่องไปก่อนได้นะคะ

จริงๆเรื่องนี้ก็รีไรท์มาหลายรอบ กว่าจะมาเป็นเวอร์ชั่นนี้ก็คือผ่านมาหลายปีมาก แถมปัจจุบันก็ยังอัปเดทช้าด้วย

ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆคนที่ยังติดตามอยู่นะคะ เครสจะพยายามเข็นให้จบแน่นอนค่ะ ;;

ยังมีอีกหลายซีนเลยที่อยากเขียน ที่มากสุดก็พวกซีนอารมณ์กับโมเม้นต์หวาน ช่วงตอนแรกๆนี่คือยิ่งแต่งยิ่งอยากพาลูกสาวไปหาหมอเร็วๆ ฮือ

สโคปปมกว้างจนแต่งไปมึนไป ตรวจทีก็นานมาก เพราะต้องดูรายละเอียดตอนอื่น แต่ก็ถือว่าคุ้มในแง่ของสตอรี่นะคะ

เครสชอบอะไรที่มันขม/หวานปนขมมากๆเลยล่ะค่ะ--

สุดท้ายนี้ขอจบด้วยรูปยัยน้องที่ไปสั่งคอมมิชชั่นกับคุณ @hikritos_ss ในทวิตเตอร์มานะคะ

อยากให้ทุกคนได้เห็นมากๆเลยค่ะ ตกหลุมรักงานของคุณค้าอย่างจังเลย ;;;

(เป็นลุคโรงเรียนผิดระเบียบที่ยังดูเป็นยูนิฟอร์มอยู่--)

Chess Theme