คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
*ยังไม่ตรวจคำผิดหรือคำตก*
...พินาร์กำลังนั่งเครียดกับบางสิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ข้างโต๊ะเขียนหนังสือในห้องนอนของเขา โอ้ และใช่เรื่องที่เขากำลังเครียดอยู่นี้คือความฝันและเรื่องแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน
และอีกไม่นานเมื่อฤดูกาลแปลงเปลี่ยนเหยียบย่างเข้าสู่ช่วงต้นของฤดูเหมันต์ พินาร์จะมีอายุครบ 18 ปีบริบูรณ์...เขาอายุมากกว่าคามิโลนั่นมันแน่อยู่แล้วแต่อีกฝ่ายนั้นก็เอาแต่เรียกเขาว่า พินาร์ อยู่ตลอดจนเคยชิน
ว่าแล้ว...นี่อาจเป็นของขวัญล่วงหน้าวันเกิดของเขาเอง? แต่การที่เดินได้เลยเช่นนี้ก็แลจะทำให้พินาร์ออกจะลำบากอยู่ไม่น้อย, รู้กันดีว่าคามิโลนั้นเป็นคนยังไง...และพินาร์ก็โดนเขาลากไปนู้นไปนี่ โดยมีเหตุผลที่เจ้าตัวกล่าวอ้างมาว่า “พินาร์เดินได้แล้ว! แม้ว่าจะเดินได้คล่องแต่นายก็ควรที่จะเดินบ่อยๆ เพื่อความเคยชิน!” พินาร์ออกจะรู้สึกเหนื่อยไม่น้อยกับการเดิน...
อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็รู้สึกอยากจะลิ้มรสชาติของสิ่งที่เขาไม่ค่อยจะชอบนัก ผลไม้สักผลที่ออกรสชาติเปรี้ยวที่ปลายลิ้น หรือแยมผลไม้ทำเองที่เมื่อรสเปรี้ยวจางหายไปก็ถูกแทนที่ด้วยรสหวานที่ปลายลิ้น...หรือไม่ก็มะนาวสักลูก อย่างไรมันก็ดีกว่าการยกมือขึ้นตบที่แก้มของตัวเองเป็นไหนๆ
นั่นออกจะรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ที่แก้มอยู่หน่อยๆ
ในตอนนี้เองพินาร์ก็ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตที่ถูกยืดยาวด้วยอาหารจากคุณนายมาดรีกัลคนนั้นจะจบลงก่อนที่เขาจะทันได้สัมผัสกับเลขอายุ 18 นี้, เขาไม่ได้รู้สึกว่าอีกไม่นานตัวเขาเองก็คงต้องจ่กไป ไม่ใช่เพราะการขาสองข้างนี้ได้สามารถขยับและเดินได้
แต่เพราะคล้ายมีบางสิ่งที่ถูกนำออกไปจากร่างกาย...พินาร์ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่บางที...มันอาจจะเป็นบางสิ่งที่รอคอยจะฆาตเอาชีวิตเขาไปเมื่อถึงเวลา และเวลานั้นก็ถูกช่วงชิงไปก่อนที่มันจะฆาตเอาชีวิตเขาเอง
ซึ่ง...นั่นมันก็ดีแล้วสำหรับพินาร์ แต่ที่แย่ก็คง...“พินาร์!!! มัวทำอะไรอยู่ไปกันได้แล้ว!” คามิโลแทบจะมาหาเขาทุกๆ ช่วงเวลาแม้ว่าโดยปกติก็แทบเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว...แต่นี่เขาสามารถเดินได้เองและทำอะไรได้อย่างคนปกติแล้ว
พินาร์เดินไปใกล้กับขอบหน้าต่าง ชะโงกหน้าออกมาผ่านกรอบของหน้าต่าง ที่ข้างล่างเป็นคามิโลที่เงยหน้าขึ้นพร้อมจะตะโกนเรียกเขาอีกครั้งถ้าหากเขายังไม่คิดที่จะตอบกลับหรือออกมาเสียที...อาจหนักกว่านั้นถ้าหากเจ้าตัวปีนเข้ามาทางหน้าต่างเพื่อมาหาเขา
และพินาร์เชื่อว่าคามิโลกล้าที่จะทำเช่นนั้นแน่นอนก็ในเมื่อเขาก็ทำมาโดยตลอดอยู่แล้ว...
“ฉันกำลังไป รออยู่ข้างล่างนั่นแหละ!!!” และก็เป็นพินาร์อีกเช่นเคยที่ต้องเป็นฝ่ายล่าถอยให้กับอีกคน ผ่านมากว่าสัปดาห์ที่พินาร์สามารถเดินและทำอะไรได้ปกติ คาดแล้ว…พินาร์ก็คิดว่าตัวเขาเองก็คงได้เดินตามคามิโลไปตามทางเดินของถนนเข้าออกร้านค้า ช่วงบ่ายแก่ๆ ก็แวะเวียนไปยังบ้านครอบครัวมาดรีกัล
…
ก็ดูปกติดีเหมือนทุกๆ วันแม้ว่าจะมีสิ่งเพิ่มเติมเข้ามาสักเล็กน้อยแต่ก็ถือปกติดีสำหรับพินาร์…ปกติ แน่นอนว่าเป็นปกติ “คามิโลเมื่อไหร่ลูกจะขอพินาร์สักที?” ถ้วยชาในมือชะงักค้างที่กลางอากาศ มิราเบลพ่นน้ำชาออกมาใส่อิซาเบลล่าที่นั่งอยู่ข้างกันและเธอก็สามารถผลิดอกไม้ออกมารับน้ำชาที่ถูกพ่นออกมานั้นได้ทันก่อนจะโดนเธอซะก่อน “มิราเบลเปื้อนหมดแล้วนะนั่น” เธอพูดขึ้นในขณะที่ยกผ้าขึ้นเช็ดที่ปาก
“นี่ก็นานมากแล้ว ฉันเองก็คิดว่าควรได้แล้วมั้ง?” พี่สาวของคามิโลเองก็พูดขึ้นเสริม เธอวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ พินาร์มุ่นคิ้วเข้าหากันเขาถอนสายตาออกจากสามสาวตรงหน้าแล้วหันไปสนใจคามิโลที่คล้ายจะเงียบกว่าปกติ “คามิโล—” ใบหน้าของอีกฝ่ายขึ้นสีแดงอย่างกับลูกมะเขือเทศสุกในสวนผักและผลไม้
ดวงตาสีลูกโอ๊คเบิกกว้างขึ้น เขายกมือขึ้นปัดป่ายไปมา “บะ แบบนั้นคือว่า—”
“ใช่แล้วพินาร์!! เราเล็งเธอมาไว้ตลอดและนี่ก็เป็นเวลาดีที่เธอจะได้หมั้นกับเขา!!” คุณนายมาดรีกัล อ่า คุณน้าเป๊ปป้าเธอพูดแทรกขึ้นมาและถูกเห็นด้วยโดยสามีของเธอ “คุณแม่นั่นมัน—” พินาร์ไม่ได้รับไม่ได้ เขาไม่ได้คิดที่จะปฏิเสธความรู้สึกเหล่านั้น แต่…
“ไม่ได้หรอกครับ…” พินาร์เงยหน้าขึ้นสบตากับครอบครับมาดรีกัลทุกคนที่รวมกันอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อไหร่เองก็ไม่ทราบ ไล่สายตาไปกระทั่งหยุดที่ดวงตาสีเฮเซลนัทหยุดอยู่ที่ใบหน้าของคามิโล อีกฝ่ายแสดงสีหน้าไม่สู้ดีและเอ่ยเสียงสั่นขึ้นถามเขา —พินาร์ไม่ชอบดวงตาที่สั่นไหวนั้นของคามิโล “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้วทั้งฉันและนายเป็นผู้ชายกันทั้งคู่…” เขาเว้นช่วงคำพูดในขณะที่ละสายตาออกจากคามิโล
“และต่อให้แต่งงานกันทั้งเขาและผมก็ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรให้กับพวกคุณได้…ผมเชื่อว่าผู้หญิงในเมืองยังมีความต้องการที่อยากจะแต่งงานกับเขาอยู่—”
“แล้วนั่นเกี่ยวตรงไหน? นายชอบเขาหรือเปล่า?” ไม่ใช่คำถามจากคามิโลไม่ใช่ทั้งจากคุณน้าเป๊ปป้า พินาร์หันใบหน้าไปหามิราเบล เธอยืนกอดอกขมวดคิ้วมองทางเขา พินาร์ขบริมฝีปากของเขาเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง อย่างน้อยนี่…เขาก็ไม่อยากที่จะตอบปฏิเสธออกไป “อ่า…ฉัน, ฉันชอบเขา…” พินาร์ก้มใบหน้าลงมองที่พื้น ในสถานกาณ์แบบนี้…การพูดออกไปว่าชอบกลับยากเย็นยิ่งกว่าอะไร
ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายกระหน่ำเต้นเสียยิ่งกว่ารัวกลองให้เกิดเสียงอึกทึกนั่น ปลายเท้าคู่หนึ่งเดินมาหยุดตรงหน้าเขา มือนั่นถูกยื่นมาประกบที่แก้มทั้งสองข้างของเขา “นายก็แค่บอกว่าชอบฉัน!! ไม่เห็นต้องคิดอะไรเลยนี่!!” คามิโลยกใบหน้าของเขาขึ้นให้สบตากับอีกฝ่าย พินาร์หลบสายตามองไปยังด้านข้าง “แต่…”
“เรื่องนั้นเรายอมรับแล้วล่ะจ้ะ พินาร์” เสียงนั่นเป็นของคุณน้าฮูเลียตต้า “คามิโลมีความสุขเมื่อได้อยู่กับเธอนะพินาร์” และเสียงนี้เป็นของคุณน้าเป๊ปป้า “พวกเรายอมรับนายนะ!!” และนี่ก็เป็นเสียงของพิราเบล มือของคามิโลผละออกจากใบหน้าของเขา แล้วเอื้อมมาจับที่มือของเขาเอาไว้ พินาร์มองสำรวจรอบข้างของตัวเอง ครอบครัวมาดรีกัลที่เขาเห็นต่างพยักหน้าให้กับเขาและเสียงการขยับกระเบื้องของกาซิต้าคล้ายเป็นการยินดี
“อ่า” พินาร์, เขายอมรับว่าตัวเขานั้นโชคดี ไม่ว่าด้วยอะไรก็ตาม พินาร์ผลุบสายตาลงมองที่พื้นอยู่พักหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มที่กว้างที่สุดมากกว่าครั้งไหนๆ ที่เขาเคยได้ยิ้ม ในอกนั้นยังคงกระหน่ำเต้นแต่แตกต่างออกไป…มันไม่ได้บีบรัดเท่าเมื่อครู่แต่ก็ไม่ได้จางหายไปจากอก ความโชคดีนี้จะอยู่คู่กับเขาไปได้นานขนาดไหนกัน?
…
นั่นก็ผ่านมาแล้วกว่าแค่วันสองวัน การจัดหาฤกษ์ในการหมั้นหมาย การจัดเตรียมสถานที่ การจัดเตรียมหาของและสิ่งจำเป็น พินาร์หัวหมุนกับการจัดเตรียมของเหล่านั้นกว่าครึ่งค่อมวัน และแล้วฤดูกาลก็เหยียบย่างเข้าสู่ช่วงที่ใบไม้บนต้นไม้ต่างผลัดสีและเริ่มที่จะร่วงลงสู่พื้น
พินาร์ไม่คิดว่าการร่วมใจกันนี้จะสามัคคีเกินกว่าที่คิดเอาไว้ แต่ โอ้ “พวกเรารอเวลานี้มานานแล้วรู้หรือเปล่า!” หญิงวัยกลางคนในเมืองที่เธอเปิดร้านขายผลไม้สดใหม่นั่นพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น ตามมาด้วยชายวัยชราที่เขามักเห็นว่าอีกฝ่ายยืนคิดเงินและแจกจ่ายถุงที่บรรจุเนื้อปลาสดเอาไว้ในนั้น “พวกเราในเมืองต่างก็เห็นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอนั้นมาตลอดและนั่นก็ควรแก่เวลาแล้ว!” พินาร์ไม่อยากคิดว่าไอ้การกระทำเหล่านั้นมันจะมากขนาดไหนกัน
เด็กๆ ในเมืองวิ่งแจ้นเข้ามาหาเขา เอ่ยอวยพรเรื่องขาและสุขภาพของเขา “พวกเราจะรอไปงานหมั้นและก็งานแต่งของพี่พินาร์กับพี่คามิโลค่ะ!!” พินาร์คล้ายรู้สึกจะลมจับล้มพับลงกับพื้นไปถ้าหากไม่ได้ฝ่ามือที่รองรับเขาเอาไว้จากคามิโล “ฮ่าๆ พวกเด็กๆ ถอยออกไปหน่อยถึงพินาร์จะแข็งแรงขึ้นแต่เขาก็ยังไม่ชินหรอกนะ” พินาร์ถูกประคองขึ้นให้ยืนได้สะดวกในขณะที่พวกเด็กๆ ต่างถอยห่างและยู่ปากลง
เด็กบางส่วนที่วิ่งออกไปหันกลับมาพร้อมเสียงตะโกน “พวกพี่ต้องแต่งกันเร็วๆ นี้แน่!” และพินาร์ก็อยากตะโกนกลับไปเสียเหลือเกิน “แต่นั่นคามิโลเพิ่งแค่ 15”
“เฮ้! แต่นั่นก็ไม่ใช่ว่าจะหมั้นไม่ได้นี่!”
“อย่างน้อยนายไม่รอให้ตัวเองอายุสัก 18 สักหน่อยล่ะ?” พินาร์เลิกคิ้วขึ้นดูท่าแล้วเจ้าเด็กตรงหน้าก็อยากรีบร้อนเสียเหลือเกินในการแต่งงาน พินาร์รู้เสียด้วยซ้ำว่าจริงๆ แล้วเจ้าตัวคงคิดข้ามขั้นการหมั้นไปไกลเป็นโยชน์เชียว “นั่นก็ตอนแต่งไง!” คามิโลยังคงไม่ยอมล่าถอยในขณะที่พินาร์ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย “รู้แล้วๆ คุณน้าเป๊ปป้าว่าไงฉันก็ว่าอย่างงั้น”
“เรียกเธอว่าแม่สิ” พินาร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาหันหลังก่อนจะออกเดินไปตามทางถนนที่ยังคงมั่งคั่งด้วยผู้คนจากเมืองเอนคันโต “ถ้าอยู่กับเธอแล้วฉันจะเรียกละกัน…ไปกินช็อกโกแลตกันดีไหม? ฉันคงกินได้แล้วนะ”
“ตราบใดที่นายไม่เป็นอะไรแล้ว”
—สุดท้ายแล้ว, พินาร์ก็กลัวเสียเหลือเกินว่าความโชคดีของเขาจะหมดลง และความสุขที่ก่อตัวอยู่นี้จะหายไป
Talk to the writer :
ใกล้จบจริงๆ แล้วล่ะค่ะ!! ฮา นี่ผ่านมาแค่ไม่กี่วันเองก็ใกล้ซะล่ะ นี่ว่าเราก็ดำเนินเรื่องมาเร็วพอสมควรเลยล่ะค่ะ และก็ยังขอบคุณทุกคนที่กดติดตามเรื่องนี้และคอมเมนต์กันด้วยนะคะ ขอบคุณที่เอ็นดูน้องพินาร์ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ด้วยล่ะค่ะ
ส่วนตัวแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบมากในบรรดาที่เคยพิมพ์มาเพราะเป็นบรรยายล้วนที่แพชชั่นยังไม่หมดไปกลางทางซะก่อนแม้ว่าในตอนจะไม่ยาวมากเท่าที่เราหวังแต่ก็มากพอให้เรารู้สึกดีแล้วล่ะค่ะ!! ถ้าเรื่องนี้จบก็อาจเป็นเรื่องแรกที่เราพิมพ์จบโดยที่เป็นบรรยายล้วนแบบนี้เลยล่ะค่ะ แหะ
สุดท้ายนี้เราคิดว่าอาจมีตอนพิเศษมาด้วยหรือไม่ก็คงต้องรอลุ้นกันซะแล้ว แต่ในใจแอบเสียดายนิดหน่อยเพราะที่เคยคิดในหัวก็วางเอาไว้ให้น้องเดี้ยงไปแล้วล่ะค่ะ ฮ่า
ความคิดเห็น