ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : การต้อนรับ?
การต้อนรับ?
“ใครเป็นคนสั่งให้พาเขามาที่นี่”
คุณนายชางถามเสียงเรียบ หลางก้าวเท้าออกยืนข้าง ๆ พร้อมกับก้มหัว
“ผมเองครับคุณนาย”
“ผมเป็นคนออกความคิดเองครับ”
ลูกน้องของชางเสนอหน้าตอบเพื่อเอาความดีความชอบ และมันก็ได้รับรางวัลเป็น...
ปัง! ปัง!
อ๊ะ อย่าตกใจ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอก ไม่ใช่เสียงปืนแน่นอน ถึงคุณป้าแกจะโหด แต่แกก็ไม่ร้ายพอจะจัดการพวกเดียวกันได้หรอก (แต่โหดพอจะสั่งให้คนอื่นจัดการเองแทนได้) มันเป็นเสียงเก้าอี้ที่ลอยเสยเอาทั้งหลางและเจ้าหมอนั้นลงไปนอนนับดาวกับพื้นก่อนจะลอยไปกระแทกกำแพงด้านหลัง ผมคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเก้าอี้มันลอยไปได้ไง
“มัวแต่ยืนบื้ออะไรอยู่ ทำไมไม่รีบไปแกะเชือกออก”
คุณนายชางหันไปตวาดกับลูกน้องคนอื่นที่ยืนตะลึงกับแรงช้างสาร เอ๊ย แรงอันมหาศาลของคุณนายแก
“เป็นไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนบ้าง”
คุณนายชางเดินเข้ามาลูบตัวผมเหมือนจะปลอบพลางสำรวจดูว่าตัวผมยังอยู่ครบรึเปล่า
“ไม่เป็นไรฮะ คุณปะ... แม่”
ผมรีบเปลี่ยนสรรพนามทันทีที่เห็นสายตาที่จ้องมายังผม คุณนายชางยิ้มอย่างพอใจที่ได้ยินผมเรียกแกว่าแม่ก่อนจะลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
“เจ็บมากมัยลูก วันนี้ลูกจะมาแม่เลยสั่งให้คุมเข้ม ตอนที่ได้ยินว่าจับผู้บุกรุกได้ก็ว่าจะมาจัดการเองซะหน่อย”
คุณนายชางทำหน้าโหดพลางเข่นเขี้ยวขึ้นมาจนผมต้องลอบกลืนน้ำลาย โชคดีไปที่ผมไม่ได้เป็นผู้บุกลุก
“แต่ไม่คิดว่าเจ้าพวกนี้มันจะงี่เง่าจับลูกมาซ้อม ดูสิ หน้าช้ำเป็นรอยหมดเลย เดี๋ยวต้องคิดบัญชีกับเจ้าวุธซะหน่อยแล้ว”
อ่ะ อ้าว ไหงไปลงกับวุธล่ะ
“เดี๋ยวครับแม่ วุธมันไปทำอะไรอีกเหรอครับ”
“ก็มันไม่ยอมบอกแม่น่ะสิว่าลูกมาแล้ว แล้วทำไมลูกถึงมีสภาพแบบนี้”
“นี้วุธยังไม่ได้บอกแม่เหรอครับ แล้วทำไมแม่ถึงรู้ล่ะว่าเป็นผม”
นั่นสินะ ทำไมคุณป้าถึงรู้ล่ะว่าเป็นผม ทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยตอนที่คุณป้าแกมา แถมหน้าตอนนี้กะหน้าของผมสมัยก่อนก็ต่างกันราวหนูในรูกะเหยี่ยวบนฟ้า ที่สำคัญที่สุดคือ คุณป้ายังไม่เคยเจอผมที่เป็นหน้าแบบนี้มาก่อน
“แม่ก็ต้องรู้อยู่แล้ว ก็ลูกเป็นลูกแม่นีหน่า”
เฮ้ยเดี๋ยว ไม่ใช่ ผมเป็นลูกเพื่อนตะหากล่ะป้า
“สัญชาตญาณความเป็นแม่มันบอก ว่าลูกคือลูกไงจ๊ะ”
เอากะป้าแกเขาหน่อยเถอะ
“อะ ครับ”
“นะ.. นี่ นี่คุณหนูจริง ๆ หรือครับ เป็นคุณหนูซาค่อนจริง ๆ หรือครับ”
หลางลุกขึ้นมาพูดตะกุกตะกัก ขณะที่คนซวยอีกคนยังสลบ หลับไม่รู้เรื่อง
“อือ ใช่ ก็บอกไปแล้วไง ว่าชั้นคือซากุราเอะ”
“ขออภัยครับคุณหนู กระผมนี่มีตาหามีแววไม่ ทั้ง ๆ ที่คุณหนูก็บอกไปแล้ว แต่กระผมกลับไม่เชื่อในคำพูดของคุณหนู กระผมผิดไปแล้วครับ”
หลางพูดพลางเขาหัวโขกกับพื้นดังโป๊ก ๆ หน้าผากที่มีเลือดไหลซึมออกมานิดหน่อยจากแผลเล็ก ๆ เนื่องจากกระแทกกับเก้าอี้เต็ม ๆ กลายเลือดท่วมเพราะพี่แกเล่นไม่ผ่อนแรงตอนโขกลงไปเลย
“พะ.. พอแล้วครับคุณหลาง แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยเอง”
ใช่แล้ว แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยที่ทำให้ผมเจ็บตัวไม่นิดหน่อย หลางหยุดโขกพื้นพร้อมกับเงยหน้าที่ชุมไปด้วยเลือดขึ้นมามองหน้าผมอย่างซาบซึ้งในน้ำจิตน้ำใจ (ประมาณนั้น) และพี่แกคงจะเป็นพวกบ่อน้ำตาตื้นน่าดู หน้าแกนี่นอกจากจะนองไปด้วยเลือดแล้วยังมีน้ำตานองหน้าอีก (แถมน้ำมูกให้อีกนิดหน่อย) ผมรู้สึกเหมือนกับกำลังดูหนังจีนย้อนยุคประเภท บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ ยังไงก็ไม่รู้
“เป็นพระคุณอย่างยิ่งครับ แต่ความผิดนี้ผมไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้”
หลางพูดพลางหยิบเอาปืนสั้นขึ้นมาจ่อที่ขมับตัวเอง
“เฮ้ย! เดี๋ยว”
ปึก!
ผมถลาจะเข้าไปแย่งปืนกับหลางแต่ว่าเขาก็สลบไปซะก่อน แน่ล่ะ จะไม่ให้สลบได้ไง ก็ไอ้เสียงปึกเมื่อกี้นี้มันเป็นเสียงเก้าอี้ที่คุณป้ายกขึ้นมาฟาดหัวหลางน่ะสิ (ตัวเดิมนั่นแหละ)
“พาไปรักษาซะ แล้วเก็บปืนกับมีดให้ห่าง ๆ ตัวด้วย”
ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะงานนี้ แต่ถ้าเป็นผม ผมคงจะตายไปตั้งแต่รอบแรกแล้วล่ะ
“ผมว่ามัดไว้ดีกว่าครับ ขืนปล่อยไว้เดี๋ยวคุณหลางก็ลุกขึ้นมาทำอะไรบ้า ๆ ได้อีก”
“นั่นสินะ ขอบใจที่เตือนนะจ๊ะ เดี๋ยวแกเอาโซ่ไปมัดไว้กับเตียง แล้วก็เอาผ้ามัดปากไว้ด้วย จะได้ไม่กัดลิ้นตัวเอง”
อะไรจะรอบครอบขนาดนั้น
“แม่อยู่นี่เอง ผมตามซะทั่วบ้าน ที่แท้มาอยู่ห้องใต้ดินนี่เอง ซาค่อนมาแล้วนะครับ”
วุธเดินส่วนกับลูกน้องของคุณป้าที่ช่วยกันแบกคุณหลางกับลูกน้องอีกคนที่สลบอยู่ออกไปจากห้อง
“แล้วนี่มีเรื่องอะไรกันหรือครับ ได้ยินว่ามีคนแอบเข้ามา อ้าว ซาค่อน ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วนี่ตกบันไดหรือไง หน้าถึงไปเป็นแบบนั้น”
“เออ! ฉันยืนหัวโด่อยู่ตั้งนาน แกพึ่งจะเห็นหรือไง ทีหลังถ้าหน้าฉันเปลี่ยนยังไงแกบอกคนที่บ้านแกไว้ก่อนเลยนะ”
“อ๋อ คนที่แอบเข้ามาที่ว่าคือนายใช่มัย”
“เออสิ! ยังมีหน้าจะมาหัวเราะอีก”
โป๊ก!
ผมว่าจะเขกหัววุธฐานทำให้ผมเดือดร้อนซะหน่อย แต่คงจะไม่ต้องซะแล้วเพราะคุณนายชางแกสำเร็จโทษแทนผมไปเรียบร้อย
“ยังจะมาหัวเราะอีก ดูสิ ซาระจังของแม่ ชอกช้ำไปหมดเลย”
คุณนายชางหันมาลูปไล้ตรงรอยแดง ๆ ม่วง ๆ ที่เกิดฝ่ามือและฝ่าเท้าของหน่วยสอบสวนเฉพาะกิจ
“เออ..”
“มีอะไรเหรอจ๊ะ”
“คือว่า เราออกไปจากที่นี่ได้ยังฮะ”
แบบว่าผมไม่อยากอยู่นาน ๆ
“ตายจริง แม่ลืมไปเลย ไปกันเถอะลูก จะได้ไปใส่ยาให้ด้วย วุธ!”
“ครับ”
“เดี๋ยวไปเตรียมยาแล้วก็ทำแผลให้น้องที แม่มีธุระ เดี๋ยวกลับมานะลูก”
คุณนายชางหันมาหอมแก้มผมก่อนจะเดินออกไป อันที่จริงผมกะวุธเราอายุเท่ากันนั่นแหละ แค่ห่างกัน 6 – 7 เดือนเอง วุธเกิดต้นปี ผมเกิดปลายปี แต่คุณนายชางแกยกตำแหน่งให้ผมเป็นน้อง เพื่อที่วุธจะได้เป็นคนดูแล (หรือข้ารับใช้ในสายตาของวุธ)
“ไปเหอะ สภาพแกตอนนี้ดูไม่ได้เลยว่ะ”
“เดี๋ยว ผมฉันล่ะ”
“ค่อยว่ากันทีหลัง ทีแน่ ๆ ตอนนี้ ฉันต้องพาแกไปใส่ยาก่อนที่หน้ามันจะบวมปูดขึ้นมา อย่าลืมนะว่าคนที่ซวยไม่ได้มีแค่แกคนเดียว มันจะซวยต่อกันเป็นทอด ๆ”
“เออ ก่อนใส่ยาฉันขออาบน้ำก่อนได้ป่ะ โคตะระโสโครกเลยอ่ะ ตอนเนี้ย”
“เออ ๆ จะไปทำอะไรก็ทำ เร็ว ๆ หน่อยล่ะ จะได้รีบใส่ยา ไม่งั้นพรุ่งนี้หน้าแกคงดูไม่จืด”
ใช่แล้วหน้าผมมันดูไม่จืดเลย ไม่ต้องรอถึงวันพรุ่งนี้หรอก แค่ตอนนี้มันก็เริ่มปูดแล้ว ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้รู้สึกไปเองด้วยว่าปากของผมเจ่อนิดหน่อย และตรงท้องผมก็ช้ำเป็นรอยหน้าแข้ง บาทาเฮียแกหนักน่าดู มองดี ๆ จะเป็นเป็นรอยรองเท้าซ้อนกับรอยช้ำแถบยาวบนท้องผมเลย ถึงผมจะเป็นพวกที่ไม่สนใจกับรูปลักษณ์ตัวเองซะเท่าไหร่ (ไม่งั้นจะรับสภาพตัวเองได้เรอะ) แต่แบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน หลังจากสำรวจตัวเองพร้อมกับอาบน้ำไปด้วย ผมก็เดินไปหาหน่วยพยาบาลต่อ (ไอ้วุธน่ะแหละ มันเล่นถือกล่องพยาบาลยืนรอผมอยู่หน้าห้องน้ำเลย)
“อ๊าค!! โอ๊ย! อูย~ เบา เบาหน่อย”
“ก็อยู่เฉย ๆ สิฟ่ะ ดิ้นไปดิ้นมาอย่างนี้มันจะทาได้ไง”
“แกไม่มาโดนเองบ้างล่ะ กดลงมาได้ มันเจ็บนะโว้ย”
“เรื่องมากนัก เอาไปทาเองเลยไป”
ผมหยิบหลอดยาที่วุธยื่นมาบีบก่อนจะทาไปตรงรอยช้ำ อย่าว่าแหละนะ ช้ำ ๆ แบบนี้ ทำเองดีที่สุด
“วันนี้เขียวแบบนี้ พรุ่งนี้คงจะม่วง”
พอมือว่างปากก็เริ่มไม่อยู่สุข ไอ้วุธเริ่มที่จะทำนายอาการให้ผมซะแล้ว
“หลังจากนั้นก็จะเริ่มปวดระบม กดนิดจับหน่อยก็คงจะลงไปดิ้นพลานกับพื้นแบบเมื่อกี้นี้ กว่าจะหายคงจะเกือบเดือน ล่ะมั้ง นอกจากนายจะผิดปกติ หายไดในหนึ่งวัน”
“เงียบไปเลยน่ะ ไอ้เว่อร์ แล้วพรุ่งนี้ฉํนจะไปตัดผมยังไงล่ะเนี่ย”
แค่ขยับตัวตอนนี้ผมก็เจ็บไปหมด พรุ่งนี้คงไม่มีปัญญาออกไปแรด เอ๊ย ออกไปตัดผมแน่
“ก็เรียกช่างมาไง ง่ายดี คิดไรมาก”
ผมน่าจะคิดได้ว่ามันเป็นคนไม่เคยคิดอะไร แต่ก็ดี อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องขยับตัวไปไหนให้เจ็บตัวเปล่า ๆ แถมยังไม่ต้องออกไปผจญกรรมข้างนอกด้วย
“เอานี่”
ผมมองยาที่วุธยื่นมาตรงหน้า
“อะไร”
“ยา”
“อันนั้นน่ะรู้แล้ว แต่ที่ถามน่ะ หมายถึงว่ายาอะไร”
“ยาแก้อักเสบ กินดักไว้ก่อน เดี๋ยวคงต้องกินยาแก้ไข้ เพราะคืนนี้คงจะไข้ขึ้น”
“อือ ๆ “
ผมรับยามาใส่ปากเคี้ยวก่อนจะรับน้ำมาดื่ม
“ยาแก้อักเสบนะโว้ย ไม่ใช่ยาแก้โรคกระเพาะถึงต้องเคี้ยวก่อนกลืน”
“ก็คนมันกลืนเลยไม่ได้ถ้าไม่ได้เคี้ยวหนิ แกจะมาเอาอะไรนักหนาว่ะ กะอีแค่กินยา ไป ๆ ออกไป ฉันจะนอน เผื่อพรุ่งนี้ตื่นมาจะหาย”
“ทีงี้ล่ะ ไล่ ไปก็ได้ว่ะ”
“ปิดไฟให้ด้วย”
ผมสั่งส่งท้ายก่อนจะผล่อยหลับไปอย่างรวดเร็ว จะด้วยฤทธิ์ยาหรืออะไรก็ช่าง แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ผมขอนอนก่อนล่ะ สังหรณ์ตงิด ๆ ว่าพรุ่งนี้จะมีเรื่องเลยต้องรีบนอนเอาแรงไว้ก่อน ตื่นมาจะได้มีแรงลุกขึ้นมาผจญกรรม
ขอโทษฮะที่หายไปเสียนาน แต่เห็นแบบนี้ก็เหอะ ผมก็เป็นนักเรียนเตรียมสอบ (เข้ามหาลัย) เหมือนกันน้า ช่วงนี้อาจจะลงอืด ๆ เพราะต้องออนทัวหาที่สอบ (มีโปรแกรมว่า จะขึ้นเหนือเชียงราย เชียงใหม่ ลงอีสาน ของแก่น ตะวันออก ฉะเฉิงเทรา อันที่จริงว่าจะไปสงขลากะภูเก็ตด้วย แต่แม่ผมไม่ยอม เลยอด)
“ใครเป็นคนสั่งให้พาเขามาที่นี่”
คุณนายชางถามเสียงเรียบ หลางก้าวเท้าออกยืนข้าง ๆ พร้อมกับก้มหัว
“ผมเองครับคุณนาย”
“ผมเป็นคนออกความคิดเองครับ”
ลูกน้องของชางเสนอหน้าตอบเพื่อเอาความดีความชอบ และมันก็ได้รับรางวัลเป็น...
ปัง! ปัง!
อ๊ะ อย่าตกใจ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอก ไม่ใช่เสียงปืนแน่นอน ถึงคุณป้าแกจะโหด แต่แกก็ไม่ร้ายพอจะจัดการพวกเดียวกันได้หรอก (แต่โหดพอจะสั่งให้คนอื่นจัดการเองแทนได้) มันเป็นเสียงเก้าอี้ที่ลอยเสยเอาทั้งหลางและเจ้าหมอนั้นลงไปนอนนับดาวกับพื้นก่อนจะลอยไปกระแทกกำแพงด้านหลัง ผมคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเก้าอี้มันลอยไปได้ไง
“มัวแต่ยืนบื้ออะไรอยู่ ทำไมไม่รีบไปแกะเชือกออก”
คุณนายชางหันไปตวาดกับลูกน้องคนอื่นที่ยืนตะลึงกับแรงช้างสาร เอ๊ย แรงอันมหาศาลของคุณนายแก
“เป็นไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนบ้าง”
คุณนายชางเดินเข้ามาลูบตัวผมเหมือนจะปลอบพลางสำรวจดูว่าตัวผมยังอยู่ครบรึเปล่า
“ไม่เป็นไรฮะ คุณปะ... แม่”
ผมรีบเปลี่ยนสรรพนามทันทีที่เห็นสายตาที่จ้องมายังผม คุณนายชางยิ้มอย่างพอใจที่ได้ยินผมเรียกแกว่าแม่ก่อนจะลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
“เจ็บมากมัยลูก วันนี้ลูกจะมาแม่เลยสั่งให้คุมเข้ม ตอนที่ได้ยินว่าจับผู้บุกรุกได้ก็ว่าจะมาจัดการเองซะหน่อย”
คุณนายชางทำหน้าโหดพลางเข่นเขี้ยวขึ้นมาจนผมต้องลอบกลืนน้ำลาย โชคดีไปที่ผมไม่ได้เป็นผู้บุกลุก
“แต่ไม่คิดว่าเจ้าพวกนี้มันจะงี่เง่าจับลูกมาซ้อม ดูสิ หน้าช้ำเป็นรอยหมดเลย เดี๋ยวต้องคิดบัญชีกับเจ้าวุธซะหน่อยแล้ว”
อ่ะ อ้าว ไหงไปลงกับวุธล่ะ
“เดี๋ยวครับแม่ วุธมันไปทำอะไรอีกเหรอครับ”
“ก็มันไม่ยอมบอกแม่น่ะสิว่าลูกมาแล้ว แล้วทำไมลูกถึงมีสภาพแบบนี้”
“นี้วุธยังไม่ได้บอกแม่เหรอครับ แล้วทำไมแม่ถึงรู้ล่ะว่าเป็นผม”
นั่นสินะ ทำไมคุณป้าถึงรู้ล่ะว่าเป็นผม ทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยตอนที่คุณป้าแกมา แถมหน้าตอนนี้กะหน้าของผมสมัยก่อนก็ต่างกันราวหนูในรูกะเหยี่ยวบนฟ้า ที่สำคัญที่สุดคือ คุณป้ายังไม่เคยเจอผมที่เป็นหน้าแบบนี้มาก่อน
“แม่ก็ต้องรู้อยู่แล้ว ก็ลูกเป็นลูกแม่นีหน่า”
เฮ้ยเดี๋ยว ไม่ใช่ ผมเป็นลูกเพื่อนตะหากล่ะป้า
“สัญชาตญาณความเป็นแม่มันบอก ว่าลูกคือลูกไงจ๊ะ”
เอากะป้าแกเขาหน่อยเถอะ
“อะ ครับ”
“นะ.. นี่ นี่คุณหนูจริง ๆ หรือครับ เป็นคุณหนูซาค่อนจริง ๆ หรือครับ”
หลางลุกขึ้นมาพูดตะกุกตะกัก ขณะที่คนซวยอีกคนยังสลบ หลับไม่รู้เรื่อง
“อือ ใช่ ก็บอกไปแล้วไง ว่าชั้นคือซากุราเอะ”
“ขออภัยครับคุณหนู กระผมนี่มีตาหามีแววไม่ ทั้ง ๆ ที่คุณหนูก็บอกไปแล้ว แต่กระผมกลับไม่เชื่อในคำพูดของคุณหนู กระผมผิดไปแล้วครับ”
หลางพูดพลางเขาหัวโขกกับพื้นดังโป๊ก ๆ หน้าผากที่มีเลือดไหลซึมออกมานิดหน่อยจากแผลเล็ก ๆ เนื่องจากกระแทกกับเก้าอี้เต็ม ๆ กลายเลือดท่วมเพราะพี่แกเล่นไม่ผ่อนแรงตอนโขกลงไปเลย
“พะ.. พอแล้วครับคุณหลาง แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยเอง”
ใช่แล้ว แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยที่ทำให้ผมเจ็บตัวไม่นิดหน่อย หลางหยุดโขกพื้นพร้อมกับเงยหน้าที่ชุมไปด้วยเลือดขึ้นมามองหน้าผมอย่างซาบซึ้งในน้ำจิตน้ำใจ (ประมาณนั้น) และพี่แกคงจะเป็นพวกบ่อน้ำตาตื้นน่าดู หน้าแกนี่นอกจากจะนองไปด้วยเลือดแล้วยังมีน้ำตานองหน้าอีก (แถมน้ำมูกให้อีกนิดหน่อย) ผมรู้สึกเหมือนกับกำลังดูหนังจีนย้อนยุคประเภท บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ ยังไงก็ไม่รู้
“เป็นพระคุณอย่างยิ่งครับ แต่ความผิดนี้ผมไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้”
หลางพูดพลางหยิบเอาปืนสั้นขึ้นมาจ่อที่ขมับตัวเอง
“เฮ้ย! เดี๋ยว”
ปึก!
ผมถลาจะเข้าไปแย่งปืนกับหลางแต่ว่าเขาก็สลบไปซะก่อน แน่ล่ะ จะไม่ให้สลบได้ไง ก็ไอ้เสียงปึกเมื่อกี้นี้มันเป็นเสียงเก้าอี้ที่คุณป้ายกขึ้นมาฟาดหัวหลางน่ะสิ (ตัวเดิมนั่นแหละ)
“พาไปรักษาซะ แล้วเก็บปืนกับมีดให้ห่าง ๆ ตัวด้วย”
ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะงานนี้ แต่ถ้าเป็นผม ผมคงจะตายไปตั้งแต่รอบแรกแล้วล่ะ
“ผมว่ามัดไว้ดีกว่าครับ ขืนปล่อยไว้เดี๋ยวคุณหลางก็ลุกขึ้นมาทำอะไรบ้า ๆ ได้อีก”
“นั่นสินะ ขอบใจที่เตือนนะจ๊ะ เดี๋ยวแกเอาโซ่ไปมัดไว้กับเตียง แล้วก็เอาผ้ามัดปากไว้ด้วย จะได้ไม่กัดลิ้นตัวเอง”
อะไรจะรอบครอบขนาดนั้น
“แม่อยู่นี่เอง ผมตามซะทั่วบ้าน ที่แท้มาอยู่ห้องใต้ดินนี่เอง ซาค่อนมาแล้วนะครับ”
วุธเดินส่วนกับลูกน้องของคุณป้าที่ช่วยกันแบกคุณหลางกับลูกน้องอีกคนที่สลบอยู่ออกไปจากห้อง
“แล้วนี่มีเรื่องอะไรกันหรือครับ ได้ยินว่ามีคนแอบเข้ามา อ้าว ซาค่อน ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วนี่ตกบันไดหรือไง หน้าถึงไปเป็นแบบนั้น”
“เออ! ฉันยืนหัวโด่อยู่ตั้งนาน แกพึ่งจะเห็นหรือไง ทีหลังถ้าหน้าฉันเปลี่ยนยังไงแกบอกคนที่บ้านแกไว้ก่อนเลยนะ”
“อ๋อ คนที่แอบเข้ามาที่ว่าคือนายใช่มัย”
“เออสิ! ยังมีหน้าจะมาหัวเราะอีก”
โป๊ก!
ผมว่าจะเขกหัววุธฐานทำให้ผมเดือดร้อนซะหน่อย แต่คงจะไม่ต้องซะแล้วเพราะคุณนายชางแกสำเร็จโทษแทนผมไปเรียบร้อย
“ยังจะมาหัวเราะอีก ดูสิ ซาระจังของแม่ ชอกช้ำไปหมดเลย”
คุณนายชางหันมาลูปไล้ตรงรอยแดง ๆ ม่วง ๆ ที่เกิดฝ่ามือและฝ่าเท้าของหน่วยสอบสวนเฉพาะกิจ
“เออ..”
“มีอะไรเหรอจ๊ะ”
“คือว่า เราออกไปจากที่นี่ได้ยังฮะ”
แบบว่าผมไม่อยากอยู่นาน ๆ
“ตายจริง แม่ลืมไปเลย ไปกันเถอะลูก จะได้ไปใส่ยาให้ด้วย วุธ!”
“ครับ”
“เดี๋ยวไปเตรียมยาแล้วก็ทำแผลให้น้องที แม่มีธุระ เดี๋ยวกลับมานะลูก”
คุณนายชางหันมาหอมแก้มผมก่อนจะเดินออกไป อันที่จริงผมกะวุธเราอายุเท่ากันนั่นแหละ แค่ห่างกัน 6 – 7 เดือนเอง วุธเกิดต้นปี ผมเกิดปลายปี แต่คุณนายชางแกยกตำแหน่งให้ผมเป็นน้อง เพื่อที่วุธจะได้เป็นคนดูแล (หรือข้ารับใช้ในสายตาของวุธ)
“ไปเหอะ สภาพแกตอนนี้ดูไม่ได้เลยว่ะ”
“เดี๋ยว ผมฉันล่ะ”
“ค่อยว่ากันทีหลัง ทีแน่ ๆ ตอนนี้ ฉันต้องพาแกไปใส่ยาก่อนที่หน้ามันจะบวมปูดขึ้นมา อย่าลืมนะว่าคนที่ซวยไม่ได้มีแค่แกคนเดียว มันจะซวยต่อกันเป็นทอด ๆ”
“เออ ก่อนใส่ยาฉันขออาบน้ำก่อนได้ป่ะ โคตะระโสโครกเลยอ่ะ ตอนเนี้ย”
“เออ ๆ จะไปทำอะไรก็ทำ เร็ว ๆ หน่อยล่ะ จะได้รีบใส่ยา ไม่งั้นพรุ่งนี้หน้าแกคงดูไม่จืด”
ใช่แล้วหน้าผมมันดูไม่จืดเลย ไม่ต้องรอถึงวันพรุ่งนี้หรอก แค่ตอนนี้มันก็เริ่มปูดแล้ว ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้รู้สึกไปเองด้วยว่าปากของผมเจ่อนิดหน่อย และตรงท้องผมก็ช้ำเป็นรอยหน้าแข้ง บาทาเฮียแกหนักน่าดู มองดี ๆ จะเป็นเป็นรอยรองเท้าซ้อนกับรอยช้ำแถบยาวบนท้องผมเลย ถึงผมจะเป็นพวกที่ไม่สนใจกับรูปลักษณ์ตัวเองซะเท่าไหร่ (ไม่งั้นจะรับสภาพตัวเองได้เรอะ) แต่แบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน หลังจากสำรวจตัวเองพร้อมกับอาบน้ำไปด้วย ผมก็เดินไปหาหน่วยพยาบาลต่อ (ไอ้วุธน่ะแหละ มันเล่นถือกล่องพยาบาลยืนรอผมอยู่หน้าห้องน้ำเลย)
“อ๊าค!! โอ๊ย! อูย~ เบา เบาหน่อย”
“ก็อยู่เฉย ๆ สิฟ่ะ ดิ้นไปดิ้นมาอย่างนี้มันจะทาได้ไง”
“แกไม่มาโดนเองบ้างล่ะ กดลงมาได้ มันเจ็บนะโว้ย”
“เรื่องมากนัก เอาไปทาเองเลยไป”
ผมหยิบหลอดยาที่วุธยื่นมาบีบก่อนจะทาไปตรงรอยช้ำ อย่าว่าแหละนะ ช้ำ ๆ แบบนี้ ทำเองดีที่สุด
“วันนี้เขียวแบบนี้ พรุ่งนี้คงจะม่วง”
พอมือว่างปากก็เริ่มไม่อยู่สุข ไอ้วุธเริ่มที่จะทำนายอาการให้ผมซะแล้ว
“หลังจากนั้นก็จะเริ่มปวดระบม กดนิดจับหน่อยก็คงจะลงไปดิ้นพลานกับพื้นแบบเมื่อกี้นี้ กว่าจะหายคงจะเกือบเดือน ล่ะมั้ง นอกจากนายจะผิดปกติ หายไดในหนึ่งวัน”
“เงียบไปเลยน่ะ ไอ้เว่อร์ แล้วพรุ่งนี้ฉํนจะไปตัดผมยังไงล่ะเนี่ย”
แค่ขยับตัวตอนนี้ผมก็เจ็บไปหมด พรุ่งนี้คงไม่มีปัญญาออกไปแรด เอ๊ย ออกไปตัดผมแน่
“ก็เรียกช่างมาไง ง่ายดี คิดไรมาก”
ผมน่าจะคิดได้ว่ามันเป็นคนไม่เคยคิดอะไร แต่ก็ดี อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องขยับตัวไปไหนให้เจ็บตัวเปล่า ๆ แถมยังไม่ต้องออกไปผจญกรรมข้างนอกด้วย
“เอานี่”
ผมมองยาที่วุธยื่นมาตรงหน้า
“อะไร”
“ยา”
“อันนั้นน่ะรู้แล้ว แต่ที่ถามน่ะ หมายถึงว่ายาอะไร”
“ยาแก้อักเสบ กินดักไว้ก่อน เดี๋ยวคงต้องกินยาแก้ไข้ เพราะคืนนี้คงจะไข้ขึ้น”
“อือ ๆ “
ผมรับยามาใส่ปากเคี้ยวก่อนจะรับน้ำมาดื่ม
“ยาแก้อักเสบนะโว้ย ไม่ใช่ยาแก้โรคกระเพาะถึงต้องเคี้ยวก่อนกลืน”
“ก็คนมันกลืนเลยไม่ได้ถ้าไม่ได้เคี้ยวหนิ แกจะมาเอาอะไรนักหนาว่ะ กะอีแค่กินยา ไป ๆ ออกไป ฉันจะนอน เผื่อพรุ่งนี้ตื่นมาจะหาย”
“ทีงี้ล่ะ ไล่ ไปก็ได้ว่ะ”
“ปิดไฟให้ด้วย”
ผมสั่งส่งท้ายก่อนจะผล่อยหลับไปอย่างรวดเร็ว จะด้วยฤทธิ์ยาหรืออะไรก็ช่าง แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ผมขอนอนก่อนล่ะ สังหรณ์ตงิด ๆ ว่าพรุ่งนี้จะมีเรื่องเลยต้องรีบนอนเอาแรงไว้ก่อน ตื่นมาจะได้มีแรงลุกขึ้นมาผจญกรรม
ขอโทษฮะที่หายไปเสียนาน แต่เห็นแบบนี้ก็เหอะ ผมก็เป็นนักเรียนเตรียมสอบ (เข้ามหาลัย) เหมือนกันน้า ช่วงนี้อาจจะลงอืด ๆ เพราะต้องออนทัวหาที่สอบ (มีโปรแกรมว่า จะขึ้นเหนือเชียงราย เชียงใหม่ ลงอีสาน ของแก่น ตะวันออก ฉะเฉิงเทรา อันที่จริงว่าจะไปสงขลากะภูเก็ตด้วย แต่แม่ผมไม่ยอม เลยอด)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น