ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : อีกหนึ่งวันกับเรื่องวุ่น
อีกหนึ่งวันกับเรื่องวุ่น
“เฮ้อ! ในที่สุดก็หมดไปอีกวัน”
“คิก คิก”
“หัวเราะอะไร?”
ผมหันไปถามนิดขณะที่เดินลงบันไดมาด้วยกันโดยมีเคเดินตามมาห่าง ๆ วันนี้ทั้งวันผมโดนเคเดินตามเป็นเงาตามตัวไปตลอด ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน เคก็จะเดินตามผมห่าง ๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มาเดินกวนใจอยู่ใกล้ ๆ แต่ไอ้การเดินตามอยู่ห่าง ๆ ตลอดทั้งวันอย่างนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกันสักเท่าไหร่
“ก็ซากุระน่ะสิ”
“หือ? ฉันทำไม?”
“บ่นเป็นคนแก่ไปได้”
“ก็คนมันแก่”
“โอ๋ ๆ อย่างอนนะ”
นิดหันมาแหย่ผมที่เริ่มทำหน้างอ ผมไม่ได้งอนอะไรหรอก แต่ที่ทำหน้างอเพราะเวลาที่เราได้สวีทกันแบบนี้ดันมีไอ้เคเดินมามาติด ๆ แถมยังจ้องเขม่งซะอีก สงสัยคงหึงนิด จะว่าไปแล้วผู้หญิงนี่สนิทกันได้เร็วจริง ๆ ถึงแม้ว่าผมจะพึ่งเข้ากลุ่มได้ไม่นาน แต่ไม่ว่าจะเป็นนิด โบว์หรืออัน กลับพูดคุยกับผมราวกับรู้จักกันมาเป็น 20 ปี (แกพึ่ง 15 เองไม่ใช่เรอะ) ถึงแม้ผมจะไม่ได้ทำตัวสนิทด้วยมากเท่าไหร่ก็เถอะ
“พ่อนิดยังไม่มานี่”
ผมหันไปบอกนิดเมื่อไม่เห็นพ่อของเธออย่างทุกที จริงสินะ ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าเคยเห็นพ่อของเธอที่ไหนมาก่อน แต่ก็ช่างเถอะ ผมอาจจะจำคนผิดก็ได้
“หือ? สงสัยจะมาช้า ซากุระกลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวนิดรอคนเดียวได้”
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งซากุระเอง”
เครีบเสนอหันและเสนอตัวเข้ามาทันที ผมทำหน้าเมื่อก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นใครบางคนในชุดนักเรียนแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีดำกับเนคไทสีเดียวกับกางเกงเดินเข้ามาในโรงเรียน
“วุธ!”
ผมตะโกนเรียกวุธพร้อมกับโบกมือเรียก วุธหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงมาที่พวกผม
“ไง”
“เดี๋ยวนะ วุธนี่นิด และวก็นั่งเค”
ถ้าตาผมไม่ได้ฝาดหรือรู้สึกไปเอง ผมว่าผมเห็นเจ้าวุธทำหน้าเหมือนจะหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินชื่อเคก่อนจะทำหน้าเป็นปกติได้อย่างแนบเนียน
“สวัสดีครับนิด นี่เหรอเค”
วุธทักนิดก่อนจะหันไปทางเคที่ทำท่าไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นผมคุยกับวุธอย่างสนิทสนม
“ซาระเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังเยอะเลย”
เออ เอาเข้าไป ไอ้คนพวกนี้นี่ชอบเปลี่ยนชื่อให้ชาวบ้านจริง ๆ เลย
“ขอบใจนะที่คอยเทคแคร์คู่หมั่นของฉันให้”
เฮ้ย คู่หมั่นอะไร ผมทำตาเหลือกหันไปมองวุธ เจ้าหมอนั้นแอบขยิบตาข้างหนึ่งเป็นสัญญาณให้ผมทำท่าเออออไปด้วย ผมหันไปมองหน้าเคที่ตอนนี้ทำหน้าช็อคสุด ๆ
“คะ.. คู่หมั่น!”
“ว้าว! ซากุระมีคู่หมั่นด้วย รู้จักกันตอนไหนเหรอค่ะ”
ง่ะ นิด อย่าทำท่าทางเหมือนเป็นเรื่องสนุกอย่างนั้นสิ
“เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วครับ”
วุธหันไปตอบเธอพร้อมกับเก็กหล่อจนผมต้องใช้ศอกกระทุ้งเข้าให้ก่อนจะหันไปกระซิบเบา ๆ
“อย่าเชียวนะ นี่ของฉัน”
“เออน่า รู้แล้ว แค่ล้อเล่น”
“ล้อได้ แต่อย่าให้มันบ่อย”
“ฉันไม่ยอม!”
อยู่ ๆ เคก็ตะโกนขึ้นมาเลยเอาผมกับวุธสะดุ้ง คงเป็นเพราะท่าทางสนิทสนมของเราที่เหมือกับคู่รักสวีทกันมันไปกระแทกหัวเคล่ะมั้งถึงได้เกิดคลั่งขึ้นมา
“ไม่ยอมอะไร?”
“ฉันไม่ยอมรับหรอก ฟังนะซากุระ ฉันรักเธอ ถึงเธอจะมีคู่หมั่นอยู่แล้ว ฉันก็จะทำให้เธอรักฉันและเป็นของฉันให้ได้ ส่วนนาย ระวังให้ดีเถอะ ฉันจะแย่งซากุระไปให้ได้”
เคประกาศเสียงกร้าวก่อนจะเดินจะไป ผม นิดแล้วก็วุธยืนตะลึงแข็งทื่อไป 21.34 วินาที
“หมอนั่นนี่บ้าดีจริง ๆ เชื่อเรื่องแบบนั้นได้ไง”
“อ้าวนี่ ตกลงที่บอกว่าเป็นคู่หมั่นกันนี่ล้อเล่นเหรอคะ”
“แน่อยู่แล้ว ก็เจ้านี่เป็นผู้. อุ๊บ”
ผมปิดปากได้ทันก่อนที่วุธจะพูดมากไปกว่านี้
“คือ เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก วุธน่ะไม่เคยเห็นว่าเราเป็นผู้หญิงหรอก ใช่มัย”
“อือ อือ อ๋อยอือ อายใออายออก เอว”
“แกพูดอะไร”
“อ๋อยอือ”
วุธเริ่มดิ้น มือทั้ง 2 ข้างที่พยายามง้างมือผมออกทำให้ผมรู้สึกตัวว่ามือของผมไม่ได้ปิดแค่ปากเท่านั้น มันปิดถูกจมูกของวุธไปด้วย
“เฮ้อ เกือบตาย แกจะฆ่าฉันหรือไง ห๊ะ”
“น่า น่า คนมันไม่ได้ตั้งใจ”
“คิก คิก 2 คนนี้สนิทกันจัง พ่อนิดมาแล้ว ไปก่อนนะ เสาร์นี้ ซากุระไม่ได้เรียนใช่มัย”
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้น เจอกันวันจันทร์นะ”
นิดโบกมือให้พวกผมก่อนจะวิ่งตรงไปที่รถที่จอดรอเธออยู่ ส่วนผมก็หันไปชวนวุธกลับบ้าน
“แกบอกแม่ฉันยัง”
ผมหันไปถามวุธหลังจากที่เรานั่งรถกันมาได้สักพัก วันนี้วุธไม่ได้ให้รถที่บ้านมารับ เราจึงต้องเรียกแท็กซี่กัน ผมสังเกตเห็นว่าคนขับแท็กซี่แอบมองผมผ่านกระจก แน่ล่ะ ผมรู้ว่าทำไม เพราะผมไม่ได้กระแดะ ดัดจริตทำเสียงแหลมสูงเหมือนตอนอยู่ที่โรงเรียน เพราะงั้นเสียงของผมตอนนี้ฟังยังไงมันก็เป็นเสียงผู้ชายชัด ๆ ซึ่งมันไม่ได้ไปกับหน้าผมเลย แต่ผมก็ไม่สนใจเขาหรอก
“แกบอกแม่ฉันยัง”
ผมถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นวุธไม่ตอบผม แต่เขาก็ยังเงียบ ผมหันไปมองวุธที่กำลังนั่งหน้าซีดตัวแข็ง เหงื่อแตกเต็มหน้า ลืมไปว่ามันเมารถ ผมสะกิดวุธอย่างเป็นห่วง
“หา? อ๋อ ยังไม่ได้บอก”
วุธตอบผมเสียงเรียบ ใครมาเห็นท่าทางมันตอนนี้คงคิดว่ามันกำลังโกรธใครอยู่แน่ ใบหน้าที่มันจะยิ้มแย้มอยู่ตลอดบูดบึ้ง คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน
“บอกเรื่องอะไร?”
เออให้มันได้อย่างนี้สิ ตอบมาแต่ไม่รู้ว่าถามเรื่องอะไรเนี่ย
“เรื่องที่ฉันจะตัดผม”
“อ๋อ บอกแล้ว อันที่จริง แม่ฉันเป็นคนไปบอก วันนี้”
“นี่แกเล่าเรื่องฉันให้แม่นายฟังแล้วเหรอ”
“เปล่า ฉันแค่บอกว่าแกอยากจะตัดผมแต่แม่แกไม่ยอม ก็แค่นั้น ส่วนเรื่องแก ฉันคิดว่าแกน่าจะเป็นคนพูดเอง เพราะถึงฉันพูดไป แม่คงไม่เชื่อ เผลอ ๆ อัดฉันเละอีกที่ไปพูดจาใส่ความแก”
“เอาเถอะ “
“ถึงแล้ว”
วุธจ่ายเงินและลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว ผมรีบเดินตามวุธที่เดินโซเซเหมือนคนเมาเหล้าเข้าไปในบ้าน
“เดี๋ยวฉันจะไปบอกแม่นะว่านายมาแล้ว”
“อืม”
วุธเดินไปอีกทางหนึ่งส่วนผมก็เดินไปตรงห้องนั่งเล่น อย่างที่เคยบอกบ้านผมกับบ้านวุธสนิทกันมาก ก็มาค้างที่บ้านนี้บ่อยมากด้วย ทำให้ผมรู้จักบ้านหลังนี้เป็นอย่างดีเลยเดินได้เหมือนกับเป็นบ้านของตัวเอง
“เธอเป็นใคร”
เสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของผม ชายในชุดสูทสีดำสวมแว่นกันแดดท่าทางโหด ๆ เดินมาอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อ๊ะ คนคนนี้เป็นลูกน้องของคุณป้าหนิ (หรือพูดให้ถูกคือลูกน้องของคุณลุง) ผมรู้จักลูกน้องของคุณป้าเกือบทุกคน ถ้าผมจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะชื่อ หลาง อะไรเนี่ยแหละ
“ผมเอง ซากุราเอะไงคุณหลาง”
“คุณหนูซาค่อนเป็นผู้ชาย ถ้าแกคิดจะปลอมตัวก็หันศึกษาข้อมูลให้มันดีกว่านี้หน่อย”
หลางหยิบปืนพกสีดำออกมาจากเสื้อสูทเล็งมาที่ผมอย่างไม่ไว้ใจ
“เอาหล่ะ ใครส่งแกมา”
แล้วจะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะ สิ่งเดียวที่ผมคิดได้ในตอนนี้คือรีบเผ่นออกจาตรงนี้ให้เร็วที่สุด เพราะคนของคุณป้าเหมือนกันหมด เก็บก่อนค่อยถาม ปกติแล้วที่หลบภัย (คุณป้า) ของผมในบ้านนี้คือห้องของวุธ แต่งานนี้ผมคงต้องไปที่ห้องทำงานของคุณป้า หวังว่าป้าแกคงอยู่ในห้องนะ
“หยุดนะ”
เรื่องอะไรจะหยุดให้โง่ แต่พอผมหันกลับไปอีกทีไหงคนที่ไล่ผมอยู่มันเพิ่มขึ้นมาได้ล่ะ หรือว่าเฮียแกแบ่งตัวได้เหมือนเซลล์ในร่างกายมนุษย์
ปัง
“จ๊าค!!”
ลูกตะกั่วสีเงินพุ่งเฉียดไหล่ผมไปนิดเดียว ถึงมันจะไม่ฝังหรือพุ่งทะลุตัวผมแต่มันก็ทำให้ไหล่ผมเป็นแผลถาก ๆ ผมวิ่งเลี้ยวเข้าห้องที่อยู่ตรงหน้า ห้องทำงานของคุณป้า ดูเหมือนผมจะโชคดีและโชคร้ายในคราวเดียวกัน โชคดีคือผมมาถึงที่หมายได้เกือบจะสวัสดิภาพ และโชคร้ายคือ คุณป้าแกไม่ได้อยู่ในห้อง!
“เอาหล่ะ เลิกเล่นไล่จับได้แล้ว บอกมาซะดี ๆ ว่าใครส่งแกมา แล้วเราจะทำศพให้ดูดีที่สุด”
“เดี๋ยวก่อน นี่ผมซากุราเอะ ตัวจริงและก็ไม่ได้ปลอมตัวมาด้วย”
“อย่ามาตอแหลซะให้ยาก บอกมาซะดี ๆ ว่าใครส่งแกมา”
“จับมันไปซ้อมดีกว่าครับคุณหลาง ทีนี้จะได้บอกสักทีว่าใครส่งมันมา”
ลูกน้องของหลางอีกทีเสนอความคิดออกมา หนอยแนะแก เสนอความคิดได้ดีนักนะ ถ้าฉันรอดไปได้ล่ะก็ ฉันจะฟ้องคุณป้า และแล้วผมก็ถูกมัดอยู่กับเก้าอี้แข็ง ๆ ในห้องโล่ง ๆ ห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยเครื่องทรมาณนานับประการ (มันเป็นห้องโล่ง ๆ ตรงไหนฟระ)
“บอกมาซะดี ๆ ว่าใครส่งแกมา”
“ก็บอกแล้วไงว่าผมน่ะคือซากุราเอะ”
“ยังจะมาปากแข็งอีก”
หลางจิกหัวผมขึ้นมาพร้อมกับชกเข้าที่ท้องผมซะหลายที เล่นเอาซะผมจุก ลูกน้องตัวดีของหลางเดินเข้ามากระซิบกระซาบกับอะไรซักอย่างกับหลาง เขาพยักหน้า 2 – 3 ทีก่อนจะหันมาทางผม
“แกนี่โชคดีจริง ๆ รู้มัย คุณนายจะมาสอบสวนแกด้วยตัวเองเลยนะ บอกไว้ก่อนว่าแกตายแน่ ๆ เพราะคุณนายแกใจดีกว่าฉันตั้งเยอะ เขาไม่ปล่อยให้แกทรมาณนานหรอก”
อันนั้นผมเชื่อ แต่ไม่ได้เชื่อว่าคุณนายชางแกใจดีหรอกนะ ผมเชื่อที่ว่าผมตายแน่ ๆ ร่างสง่างามของหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาในห้องโดยมีชายชุดดำอีก 2 คนเดินตามมาติด ๆ เธอคือ คุณนายชางนั้นเอง หลางวิ่งเข้าไปก้มหัวทำความเคารพเธอหนึ่งทีก่อนจะพูดอะไรบางอย่างให้เธอฟังแล้วค่อยพาเธอเดินมาหาผม
“ใครเป็นคนสั่งให้พาเขามาที่นี่!”
“เฮ้อ! ในที่สุดก็หมดไปอีกวัน”
“คิก คิก”
“หัวเราะอะไร?”
ผมหันไปถามนิดขณะที่เดินลงบันไดมาด้วยกันโดยมีเคเดินตามมาห่าง ๆ วันนี้ทั้งวันผมโดนเคเดินตามเป็นเงาตามตัวไปตลอด ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน เคก็จะเดินตามผมห่าง ๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มาเดินกวนใจอยู่ใกล้ ๆ แต่ไอ้การเดินตามอยู่ห่าง ๆ ตลอดทั้งวันอย่างนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกันสักเท่าไหร่
“ก็ซากุระน่ะสิ”
“หือ? ฉันทำไม?”
“บ่นเป็นคนแก่ไปได้”
“ก็คนมันแก่”
“โอ๋ ๆ อย่างอนนะ”
นิดหันมาแหย่ผมที่เริ่มทำหน้างอ ผมไม่ได้งอนอะไรหรอก แต่ที่ทำหน้างอเพราะเวลาที่เราได้สวีทกันแบบนี้ดันมีไอ้เคเดินมามาติด ๆ แถมยังจ้องเขม่งซะอีก สงสัยคงหึงนิด จะว่าไปแล้วผู้หญิงนี่สนิทกันได้เร็วจริง ๆ ถึงแม้ว่าผมจะพึ่งเข้ากลุ่มได้ไม่นาน แต่ไม่ว่าจะเป็นนิด โบว์หรืออัน กลับพูดคุยกับผมราวกับรู้จักกันมาเป็น 20 ปี (แกพึ่ง 15 เองไม่ใช่เรอะ) ถึงแม้ผมจะไม่ได้ทำตัวสนิทด้วยมากเท่าไหร่ก็เถอะ
“พ่อนิดยังไม่มานี่”
ผมหันไปบอกนิดเมื่อไม่เห็นพ่อของเธออย่างทุกที จริงสินะ ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าเคยเห็นพ่อของเธอที่ไหนมาก่อน แต่ก็ช่างเถอะ ผมอาจจะจำคนผิดก็ได้
“หือ? สงสัยจะมาช้า ซากุระกลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวนิดรอคนเดียวได้”
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งซากุระเอง”
เครีบเสนอหันและเสนอตัวเข้ามาทันที ผมทำหน้าเมื่อก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นใครบางคนในชุดนักเรียนแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีดำกับเนคไทสีเดียวกับกางเกงเดินเข้ามาในโรงเรียน
“วุธ!”
ผมตะโกนเรียกวุธพร้อมกับโบกมือเรียก วุธหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงมาที่พวกผม
“ไง”
“เดี๋ยวนะ วุธนี่นิด และวก็นั่งเค”
ถ้าตาผมไม่ได้ฝาดหรือรู้สึกไปเอง ผมว่าผมเห็นเจ้าวุธทำหน้าเหมือนจะหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินชื่อเคก่อนจะทำหน้าเป็นปกติได้อย่างแนบเนียน
“สวัสดีครับนิด นี่เหรอเค”
วุธทักนิดก่อนจะหันไปทางเคที่ทำท่าไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นผมคุยกับวุธอย่างสนิทสนม
“ซาระเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังเยอะเลย”
เออ เอาเข้าไป ไอ้คนพวกนี้นี่ชอบเปลี่ยนชื่อให้ชาวบ้านจริง ๆ เลย
“ขอบใจนะที่คอยเทคแคร์คู่หมั่นของฉันให้”
เฮ้ย คู่หมั่นอะไร ผมทำตาเหลือกหันไปมองวุธ เจ้าหมอนั้นแอบขยิบตาข้างหนึ่งเป็นสัญญาณให้ผมทำท่าเออออไปด้วย ผมหันไปมองหน้าเคที่ตอนนี้ทำหน้าช็อคสุด ๆ
“คะ.. คู่หมั่น!”
“ว้าว! ซากุระมีคู่หมั่นด้วย รู้จักกันตอนไหนเหรอค่ะ”
ง่ะ นิด อย่าทำท่าทางเหมือนเป็นเรื่องสนุกอย่างนั้นสิ
“เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วครับ”
วุธหันไปตอบเธอพร้อมกับเก็กหล่อจนผมต้องใช้ศอกกระทุ้งเข้าให้ก่อนจะหันไปกระซิบเบา ๆ
“อย่าเชียวนะ นี่ของฉัน”
“เออน่า รู้แล้ว แค่ล้อเล่น”
“ล้อได้ แต่อย่าให้มันบ่อย”
“ฉันไม่ยอม!”
อยู่ ๆ เคก็ตะโกนขึ้นมาเลยเอาผมกับวุธสะดุ้ง คงเป็นเพราะท่าทางสนิทสนมของเราที่เหมือกับคู่รักสวีทกันมันไปกระแทกหัวเคล่ะมั้งถึงได้เกิดคลั่งขึ้นมา
“ไม่ยอมอะไร?”
“ฉันไม่ยอมรับหรอก ฟังนะซากุระ ฉันรักเธอ ถึงเธอจะมีคู่หมั่นอยู่แล้ว ฉันก็จะทำให้เธอรักฉันและเป็นของฉันให้ได้ ส่วนนาย ระวังให้ดีเถอะ ฉันจะแย่งซากุระไปให้ได้”
เคประกาศเสียงกร้าวก่อนจะเดินจะไป ผม นิดแล้วก็วุธยืนตะลึงแข็งทื่อไป 21.34 วินาที
“หมอนั่นนี่บ้าดีจริง ๆ เชื่อเรื่องแบบนั้นได้ไง”
“อ้าวนี่ ตกลงที่บอกว่าเป็นคู่หมั่นกันนี่ล้อเล่นเหรอคะ”
“แน่อยู่แล้ว ก็เจ้านี่เป็นผู้. อุ๊บ”
ผมปิดปากได้ทันก่อนที่วุธจะพูดมากไปกว่านี้
“คือ เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก วุธน่ะไม่เคยเห็นว่าเราเป็นผู้หญิงหรอก ใช่มัย”
“อือ อือ อ๋อยอือ อายใออายออก เอว”
“แกพูดอะไร”
“อ๋อยอือ”
วุธเริ่มดิ้น มือทั้ง 2 ข้างที่พยายามง้างมือผมออกทำให้ผมรู้สึกตัวว่ามือของผมไม่ได้ปิดแค่ปากเท่านั้น มันปิดถูกจมูกของวุธไปด้วย
“เฮ้อ เกือบตาย แกจะฆ่าฉันหรือไง ห๊ะ”
“น่า น่า คนมันไม่ได้ตั้งใจ”
“คิก คิก 2 คนนี้สนิทกันจัง พ่อนิดมาแล้ว ไปก่อนนะ เสาร์นี้ ซากุระไม่ได้เรียนใช่มัย”
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้น เจอกันวันจันทร์นะ”
นิดโบกมือให้พวกผมก่อนจะวิ่งตรงไปที่รถที่จอดรอเธออยู่ ส่วนผมก็หันไปชวนวุธกลับบ้าน
“แกบอกแม่ฉันยัง”
ผมหันไปถามวุธหลังจากที่เรานั่งรถกันมาได้สักพัก วันนี้วุธไม่ได้ให้รถที่บ้านมารับ เราจึงต้องเรียกแท็กซี่กัน ผมสังเกตเห็นว่าคนขับแท็กซี่แอบมองผมผ่านกระจก แน่ล่ะ ผมรู้ว่าทำไม เพราะผมไม่ได้กระแดะ ดัดจริตทำเสียงแหลมสูงเหมือนตอนอยู่ที่โรงเรียน เพราะงั้นเสียงของผมตอนนี้ฟังยังไงมันก็เป็นเสียงผู้ชายชัด ๆ ซึ่งมันไม่ได้ไปกับหน้าผมเลย แต่ผมก็ไม่สนใจเขาหรอก
“แกบอกแม่ฉันยัง”
ผมถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นวุธไม่ตอบผม แต่เขาก็ยังเงียบ ผมหันไปมองวุธที่กำลังนั่งหน้าซีดตัวแข็ง เหงื่อแตกเต็มหน้า ลืมไปว่ามันเมารถ ผมสะกิดวุธอย่างเป็นห่วง
“หา? อ๋อ ยังไม่ได้บอก”
วุธตอบผมเสียงเรียบ ใครมาเห็นท่าทางมันตอนนี้คงคิดว่ามันกำลังโกรธใครอยู่แน่ ใบหน้าที่มันจะยิ้มแย้มอยู่ตลอดบูดบึ้ง คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน
“บอกเรื่องอะไร?”
เออให้มันได้อย่างนี้สิ ตอบมาแต่ไม่รู้ว่าถามเรื่องอะไรเนี่ย
“เรื่องที่ฉันจะตัดผม”
“อ๋อ บอกแล้ว อันที่จริง แม่ฉันเป็นคนไปบอก วันนี้”
“นี่แกเล่าเรื่องฉันให้แม่นายฟังแล้วเหรอ”
“เปล่า ฉันแค่บอกว่าแกอยากจะตัดผมแต่แม่แกไม่ยอม ก็แค่นั้น ส่วนเรื่องแก ฉันคิดว่าแกน่าจะเป็นคนพูดเอง เพราะถึงฉันพูดไป แม่คงไม่เชื่อ เผลอ ๆ อัดฉันเละอีกที่ไปพูดจาใส่ความแก”
“เอาเถอะ “
“ถึงแล้ว”
วุธจ่ายเงินและลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว ผมรีบเดินตามวุธที่เดินโซเซเหมือนคนเมาเหล้าเข้าไปในบ้าน
“เดี๋ยวฉันจะไปบอกแม่นะว่านายมาแล้ว”
“อืม”
วุธเดินไปอีกทางหนึ่งส่วนผมก็เดินไปตรงห้องนั่งเล่น อย่างที่เคยบอกบ้านผมกับบ้านวุธสนิทกันมาก ก็มาค้างที่บ้านนี้บ่อยมากด้วย ทำให้ผมรู้จักบ้านหลังนี้เป็นอย่างดีเลยเดินได้เหมือนกับเป็นบ้านของตัวเอง
“เธอเป็นใคร”
เสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของผม ชายในชุดสูทสีดำสวมแว่นกันแดดท่าทางโหด ๆ เดินมาอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อ๊ะ คนคนนี้เป็นลูกน้องของคุณป้าหนิ (หรือพูดให้ถูกคือลูกน้องของคุณลุง) ผมรู้จักลูกน้องของคุณป้าเกือบทุกคน ถ้าผมจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะชื่อ หลาง อะไรเนี่ยแหละ
“ผมเอง ซากุราเอะไงคุณหลาง”
“คุณหนูซาค่อนเป็นผู้ชาย ถ้าแกคิดจะปลอมตัวก็หันศึกษาข้อมูลให้มันดีกว่านี้หน่อย”
หลางหยิบปืนพกสีดำออกมาจากเสื้อสูทเล็งมาที่ผมอย่างไม่ไว้ใจ
“เอาหล่ะ ใครส่งแกมา”
แล้วจะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะ สิ่งเดียวที่ผมคิดได้ในตอนนี้คือรีบเผ่นออกจาตรงนี้ให้เร็วที่สุด เพราะคนของคุณป้าเหมือนกันหมด เก็บก่อนค่อยถาม ปกติแล้วที่หลบภัย (คุณป้า) ของผมในบ้านนี้คือห้องของวุธ แต่งานนี้ผมคงต้องไปที่ห้องทำงานของคุณป้า หวังว่าป้าแกคงอยู่ในห้องนะ
“หยุดนะ”
เรื่องอะไรจะหยุดให้โง่ แต่พอผมหันกลับไปอีกทีไหงคนที่ไล่ผมอยู่มันเพิ่มขึ้นมาได้ล่ะ หรือว่าเฮียแกแบ่งตัวได้เหมือนเซลล์ในร่างกายมนุษย์
ปัง
“จ๊าค!!”
ลูกตะกั่วสีเงินพุ่งเฉียดไหล่ผมไปนิดเดียว ถึงมันจะไม่ฝังหรือพุ่งทะลุตัวผมแต่มันก็ทำให้ไหล่ผมเป็นแผลถาก ๆ ผมวิ่งเลี้ยวเข้าห้องที่อยู่ตรงหน้า ห้องทำงานของคุณป้า ดูเหมือนผมจะโชคดีและโชคร้ายในคราวเดียวกัน โชคดีคือผมมาถึงที่หมายได้เกือบจะสวัสดิภาพ และโชคร้ายคือ คุณป้าแกไม่ได้อยู่ในห้อง!
“เอาหล่ะ เลิกเล่นไล่จับได้แล้ว บอกมาซะดี ๆ ว่าใครส่งแกมา แล้วเราจะทำศพให้ดูดีที่สุด”
“เดี๋ยวก่อน นี่ผมซากุราเอะ ตัวจริงและก็ไม่ได้ปลอมตัวมาด้วย”
“อย่ามาตอแหลซะให้ยาก บอกมาซะดี ๆ ว่าใครส่งแกมา”
“จับมันไปซ้อมดีกว่าครับคุณหลาง ทีนี้จะได้บอกสักทีว่าใครส่งมันมา”
ลูกน้องของหลางอีกทีเสนอความคิดออกมา หนอยแนะแก เสนอความคิดได้ดีนักนะ ถ้าฉันรอดไปได้ล่ะก็ ฉันจะฟ้องคุณป้า และแล้วผมก็ถูกมัดอยู่กับเก้าอี้แข็ง ๆ ในห้องโล่ง ๆ ห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยเครื่องทรมาณนานับประการ (มันเป็นห้องโล่ง ๆ ตรงไหนฟระ)
“บอกมาซะดี ๆ ว่าใครส่งแกมา”
“ก็บอกแล้วไงว่าผมน่ะคือซากุราเอะ”
“ยังจะมาปากแข็งอีก”
หลางจิกหัวผมขึ้นมาพร้อมกับชกเข้าที่ท้องผมซะหลายที เล่นเอาซะผมจุก ลูกน้องตัวดีของหลางเดินเข้ามากระซิบกระซาบกับอะไรซักอย่างกับหลาง เขาพยักหน้า 2 – 3 ทีก่อนจะหันมาทางผม
“แกนี่โชคดีจริง ๆ รู้มัย คุณนายจะมาสอบสวนแกด้วยตัวเองเลยนะ บอกไว้ก่อนว่าแกตายแน่ ๆ เพราะคุณนายแกใจดีกว่าฉันตั้งเยอะ เขาไม่ปล่อยให้แกทรมาณนานหรอก”
อันนั้นผมเชื่อ แต่ไม่ได้เชื่อว่าคุณนายชางแกใจดีหรอกนะ ผมเชื่อที่ว่าผมตายแน่ ๆ ร่างสง่างามของหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาในห้องโดยมีชายชุดดำอีก 2 คนเดินตามมาติด ๆ เธอคือ คุณนายชางนั้นเอง หลางวิ่งเข้าไปก้มหัวทำความเคารพเธอหนึ่งทีก่อนจะพูดอะไรบางอย่างให้เธอฟังแล้วค่อยพาเธอเดินมาหาผม
“ใครเป็นคนสั่งให้พาเขามาที่นี่!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น