ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วุธ
วุธ
ทันทีที่เสียงออดบอกเวลาพักดังขึ้น ผมก็รีบชิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมฉุดแขนนิดให้ตามไปด้วย (หลังจากลืมมาหนหนึ่งแล้ว) โชคดีที่เคยังไม่ตื่น ผมนับถือในความใจกล้าหน้าด้านของมันมาก ขนาดนั่งอยู่แถวที่ 2 ใกล้โต๊ะครูมันยังกล้าหลับได้อย่างหน้าตาเฉย
“ซากุระจะรีบไปไหน”
“โทษที่ เรารีบมาก ๆ ๆ ถึงมากที่สุด”
“แล้วจะรีบไปไหนล่ะ”
“ไปไกล ๆ เอ๊ย ไม่ใช่ ไปหาที่เงียบ ๆ น่ะ”
“อ้าว มาเร็วจังแฮะ”
เสียงอันดังมาจากด้านหลังพวกเรา ท่าทางว่าสมองผมคงจะจดจำแล้งว่าที่ตรงนี้เป็นเขตปลอดภัย เพราะยังไม่ทันรู้ตัวผมก็พานิดเดินมาถึงฐานลับของนิดซะแล้ว
“ที่ห้องเขาพูดกันล่ะว่า เมื่อเช้านี้เคสารภาพรักกับซากุระจัง จริงเหรอ”
เฮ้ย ทำไมข่าวมันเร็วอย่างนี้ล่ะ
“ไม่ใช่นะโบว์ เข้าใจผิดแล้ว”
“ไม่ใช่อะไร ตะโกนกันเสียงออกดัง เมื่อเช้าเราเดินผ่านหน้าห้องยังได้ยินเลย”
“ไม่มาเล่าให้ฟังเลยนะอัน เก็บเงียบไว้คนเดียว ปล่อยให้เรารู้จากปากคนอื่น”
“ก็พูดแล้วไง”
อันพูดอย่างไม่สนใจอะไรแถมยังหันมาทำหน้าล้อผมอีกด้วย
“เขินเหรอไงซากุ เชื่อสิ เดี๋ยวต้องมีคนมารุมถามเธอเรื่องนี้เพียบแน่ ไม่ต้องรอวันอื่นเลยแค่เย็นนี้ก็มีแล้ว”
“ทำไม กะไอ้แค่เรื่องแค่นี้”
“ก็เคน่ะดังจะตาย”
“ใช่ ๆ หน้าตาก็ดี”
หน้าอย่างมันนี่นะ หน้าตาดี ผมว่าถ้าอย่างมันหน้าตาดี ในโลกนี้คงไม่มีใครขี้เหร่หรอก
“หัวก็ดี เรียนก็เก่ง ถึงจะไม่เคยได้ที่ 1 แต่ก็ไม่เคยได้เกินที่ 15”
เรื่องนี้ผมพอจะเชื่อได้ เพราะ 2 วันที่ผ่านมานี่ผมไม่เคยเห็นมันตั้งใจเรียนเลย มีแต่คุยกับนอน ไม่รู้มันจะมาโรงเรียนทำซากอะไร
“นั่นสิ ขนาดนิดยังชอบเคเลย กีฬาเขาก็เล่นเก่งด้วยนะ”
ห๊า นะ.. นะ...นิดชอบมัน ผมช๊อกจริง ๆ นะเนี่ย
“แต่นิดไม่ไปแย่งซากุระหรอกนะ”
“นั่นสิยัยนิดไม่ไปแย่งเธอหรอกน่ะ ทำเป็นหน้าซีดไปได้”
เดี๋ยว มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ
“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันตกใจที่นิดบอกว่าชอบไอ้หน้าม่อนั่นต่างหากล่ะ”
“ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า ไอ้หน้าม่อเรอะ ลองไปพูดอย่างนี้ให้พวกแฟนคลับฟังสิ มีหวังเธอโดนรุมตบแน่ แค่เคมาสารภาพรักกับเธอก็ไม่น่าจะรอดแล้ว ยังไปว่าเขาอย่างนี้อีก”
อันหัวเราะชอบอกชอบใจจนผมชักรู้สึกหมั่นไส้ แต่พอดูดีดี แม้แต่นิดกับโบว์ก็ยังหัวเราะกับเขาด้วย ให้มันได้อย่างนี้สิ จริงอย่างที่อันพูด ผมกับนิดกลับเข้าห้องก่อนออดจะดัง 10 นาที พอก้าวเท้าเข้าไปเท่านั้นและ ฝูงมนุษย์ผู้หญิงทั่งที่เคยเห็นและไม่เคยเห็นหน้าก็พุ่งเข้ามารุมผมทันที
“นี่เธอ ใช่คนที่เคขอคบด้วยใช่มัย”
“เอ่อ..”
“อย่าสำคัญตัวผิดไปนะยะ เคเขาแค่เล่น ๆ กับเธอหรอก เพราะเห็นว่าเป็นของแปลก”
โอ๊ย ยัยนี้ พูดวอนโดนบาทาลูบหน้า ถ้าผมแปลกแล้วพวกเธอไม่ยิ่งกว่าเรอะ
“บอกไว้ก่อนนะ เคนะเป็นของพวกเรา ถ้าจะยุ่งกับเขา ก็ต้องทำตามกฎ”
ยัยผู้หญิงพวกนี้พล่ามเป็นน้ำไหลไฟดับ ไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดเลย พอพูดจบพวกเธอก็จากไปราวกับไม่มีเรื่องเมื่อกี้เกิดขึ้น
“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย”
ผมบ่นอย่าอารมณ์เสีย น่าเสียดายที่ตัวการเรื่องทั้งหมดดันไม่อยู่ ไม่งั้นมันตาย!
“เมื่อกี้นี้ได้ยินว่าพวกคลับมากวนใจเธอ”
ตายยากจริง ๆ พูดถึงก็โผล่หัวมาเลย เควิ่งหน้าตื่นเข้าห้องมา ท่าทางว่าจะวิ่งมาไกล เพราะหอบเหมือนกับหมายังไงอย่างนั้น
“เออ”
“ขอโทษนะ ไว้ฉันจะจัดการกับพวกนั้นให้”
“ทางที่ดี นายควรจะไปไกล ๆ เลยดีกว่า”
ออด~
เสียงออดดังขึ้นขัดจังหวะ (อีกแล้ว) เคทำท่าเหมือนไม่ได้ยินที่ผมพูดเมื่อกี้ เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ หูผมก่อนจะกระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่ 2 คน
“ค่อยคุยกันต่อ เย็นนี้รอด้วยนะ กลับบ้านพร้อมกัน”
พูดจบเคก็รีบกลับไปนั่งที่ ส่วนผมได้แต่นั่งอยู่เงียบ ๆ ไม่สามารถโต้ตอบมันได้เพราะอาจารย์เดินเข้ามาในห้องแล้ว บ้าชิบ ใครบอกว่าจะกลับบ้านพร้อมมันกันนะ
....................................................................................................................................................
ตกเย็นพอเลิกเรียนปุบเก็บของเสร็จปับผมก็คว้ามือนิดซิ่งออกจากห้องทันที (ถือโอกาสแต๊ะอั๋งไปในตัว) โชคดีที่เคมันยังนั่งหลับไม่ตื่น (ฟื้นไม่มีก็ดีสิ) เรื่องอะไรผมจะไปรอกลับพร้อมกับมันล่ะ
“วันนี้ซากุระรีบร้อนจังเลย”
“คือเราอยากกลับบ้านเร็ว ๆ น่ะ”
“อืม พ่อนิดยังไม่มาเลย สงสัยวันนี้รถติด”
“ให้เรารอเป็นเพื่อนมัย”
“ไม่ต้องหรอก ซากุระจะรีบกลับไม่ใช่เหรอ”
ฮึย ผมละอยากจะตบปากตัวเองจริง ๆ เลย เสียแผนหมด เอ๊ย ไม่ใช่
“อืม งั้นเราไปก่อนนะ”
ผมเดินออกจากโรงเรียนตรงไปยังป้ายรถเมล์เหมือนกับเมื่อวาน ยืนรอไปได้สัก 10 – 20 นาทีรถเมล์สาย 0.5 ที่กลายเป็นคนกระป๋องก็เล่นเข้ามาจอด เหมือนเดิม ผมรอให้รถจอดสนิทสุด ๆ ก็จะแทรกตัวเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อในกระป๋อง (แปลเป็นภาษามนุษย์ปกติได้ว่า เข้าไปเบียดกับชาวบ้าน)
แกร็บ~ แกร็บ~
“ขอค่าโยสารด้วยคร้าบ~”
เสียงกระเป๋ารถเมล์พร้อมซาวล์ประจำตัวดังมาจากส่วนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ มันดังมาจากในรถเนี่ยแหละ (มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว กระเป๋ารถเมล์จะให้ไปอยู่บนรถแท็กซี่หรือไง) ในที่สุดกระเป๋ารถเมล์สุดหล่อ (+โทรม) ก็แทรกตัวมาปรากฏกายให้เห็นอยู่ลิบ ๆ ในมือก็เขย่าอาวุธประจำกายไปพลางร้องขอเก็บเงิน
“ค่าโดยสารด้วยคร้าบเพ้”
ในที่สุดกระเป๋ารถก็มาถึงผมซะที (เผลอลุ้นให้กำลังใจพี่แกแทบแย่) แต่ก่อนที่ผมจะส่งเงินค่าโดยสารให้ก็มีมือยื่นออกมาจากด้านหลังของผม
“2 คน”
ผมหันขวับไปมองเจ้าของมือทันที อันที่จริงไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร เสียงหลอน ๆ แบบนี้ที่ผมรู้จักมีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น ไอ้เค
“บอกให้รอไง ทำไมไม่รอ”
เคพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะงอน ๆ .....ล่ะมั้ง
“ทำไมต้องรอ”
“อ้าว ก็เราจะกลับบ้านพร้อมกันไง”
“แล้วทำไมฉันต้องกลับบ้านพร้อมกับนายด้วยห๊ะ”
“ก็เราเป็นแฟนกันแล้ว ฉันก็ต้องเป็นคนไปส่งเธอที่บ้านไง”
ให้ตายสิ ผมไปตกลงเป็นแฟนมันตอนไหนเนี่ย
“มา ฉันถือให้”
เคคว้ากระเป๋านักเรียนของผมไปถือ ช่างเป็นเจเทิลแมนซะจริง เหอะ ‘มา ฉันถือให้’ อ้วก แต่เอาเถอะ ขี้เกียจถืออยู่เหมือนกัน
“จะลงแล้ว”
ผมพูดขึ้นมาเพื่อให้เคคืนกระเป๋าให้ผมหลังจากเห็นว่าใกล้จะถึงบ้านผมแล้ว แต่ดูมันจะฉลาดน้อยไปหน่อยเลยไม่เข้าใจที่ผมพูด
“จะลงแล้ว เอากระเป๋าคืนมา”
ผมกระชากกระเป๋ากลับมาถือเอง ก่อนจะลงไปจากรถทันทีที่รถจอด แต่พอเห็นว่าเคทำท่าจะเดินตามลงมาด้วยผมเลยหันกลับไปผลักมันให้กลับขึ้นไปบนรถทันที
“อ๊ะ ทำอะไรน่ะ”
“นายไม่ต้องตามมาเลย รีบ ๆ กลับไปได้แล้ว”
“แต่ยังไม่ถึงบ้านเธอเลยนะ”
เคทำท่าจะเดินลงมาอีก
“ถ้านายก้าวลงมาแม้แต่ก้าวเดียว...”
ผมไม่ได้พูดต่อเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ก็ผมไม่ได้เป็นอะไรกับมันนี่ แต่ดูเหมือนจะได้ผล เคกลับขึ้นไปยืนบนรถโดยไม่ต้องให้ผมเสียเวลาหาคำมาต่อให้จบประโยค
“เออดี เชื่องดีจริง ๆ “
ผมพูดพึมพำกับตัวเองขณะที่มองเคที่ยืนตาละห้อยอยู่บนรถที่กำลังแล่นออกไปไกลเรื่อย ๆ พอรถหายลับตาไปผมก็หันกลับไปเดินตรงกลับบ้านอย่างสบายใจ คฤหาสน์ขนาดใหญ่สีขาวเด่นตระหง่านอยู่กลางสนามสีเขียวสดที่ถูกล้อมด้วยรั้วเหล็กสีเงินอย่างดี ตรงรัวประตูผมเห็นรถสีขาวจอดขวางอยู่ ข้าง ๆ ตัวรถมีใครบางคนกำลังยืนคุยกับคนขับที่ยังนั่งอยู่ในรถ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่พยักหน้า 2 – 3 ทีก่อนที่รถจะแล่นจากไป
กิ้ง~ก่อง
ชายหนุ่มคนนั้นกดกริ่งที่ติดอยู่ตรงรั้วประตูทีหนึ่งก่อนจะมีร่างของหญิงสาววิ่งมาเปิดประตูเล็กให้เข้าไป
“เดี๋ยว อย่าพึ่งปิด”
ผมพูดขึ้นเบา ๆ ให้พอได้ยินแค่ 2 คนเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะล็อกประตูเมื่อเห็นว่าแขกเดินเข้ามาแล้ว
“กลับมาแล้วหรือคะคุณหนู”
“อืม”
ผมเดินเข้ามาในบ้าน ช่างเป็นแขกที่เดินเร็วและไม่สนใจใครจริง ๆ ชายหนุ่มคนนั้นนั่งหันหลังให้ผมอยู่บนโซฟาสีครีมที่ตั้งอยู่ในห้องรับแขก ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกถึงการมาของผม ชายหนุ่มคนนั้นลุกขึ้นพร้อมกับหันมาทางผมก่อนจะทำท่าเหมือนเห็นผี เอ๊ย ตกตะลึง
“เอ่อ คือ.. คือ.... ว่า...”
ดูเหมือนแขกคนนี้จะเกิดอาการติดอ่างขึ้นมากะทันหัน ผมยิ้มอย่างไม่ถือสาเพราะพอเดินเข้ามาใกล้ ๆ แบบนี้ทำให้ผมรู้ว่าแขกคนนี้เป็นใคร
“คือว่า.... ผมเป็นเพื่อนกับซากุราเอะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ”
“ไม่เจอหน้ากันปีเดียว ถึงกับจำเพื่อนไม่ได้เลยเหรอไง อย่างนี้มันไม่ใช่เพื่อนแท้นีหว่า ไอ้วุธ”
ผมพูดด้วยเสียงปกติที่ออกจะทุ้มต่ำอยู่นิด ๆ ขณะที่ในหน้าของอีกฝ่ายทำทำเหมือนเห็นผีมากกว่าเก่า
“นี่แกจริง ๆ เหรอวะซาค่อน นี่แกไม่ได้ล้อเล่นใช่มัยวะ”
“ก็จริงสิวะ ใครจะไปบ้าแต่งตัวอย่างนี้มาล้อเล่น”
ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่กระโปรงลายสก็อตที่ยาวเลยเข่ามานิดหน่อย
“เมื่อวานนี้ก็เล่าให้ฟังไปแล้วนี้”
“ก็คิดว่าแกล้อเล่น ไม่งั้นจะถ่อมาพิสูจน์ถึงนี้เรอะ”
“เหอะ ถ้าฉันล้อเล่นจริง คงเป็นเรื่องล้อเล่นที่สมจริงสมจังที่สุดในโลก ลงทุนไปผ่าตัดเปลี่ยนหน้าเพื่อมาล้อเล่นแกเนี่ย”
“แต่แกนี่ดูสวยน่ารักจริง ๆ นะเนี่ย”
ตอนแรกผมคิดว่ามันพูดเล่น แต่พอหันไปเห็นหน้าตาจริงจังของมัน ผมรู้ทันทีว่าผมคิดผิด
“นี่ถ้าแกเป็นผู้หญิงจริง ๆ ล่ะก็นะ จีบไปแล้ว”
“นี่ถ้าไม่เห็นว่าแกเป็นเพื่อนล่ะก็นะ ฉันถีบแกไปแล้ว”
ผมพูดด้วยหน้าตาและน้ำเสียงจริงจัง คนกำลังกลุ้มอยู่ดันมาพูดเรื่องนี้อยู่ได้ ผมกับวุธรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ วุธเป็นลูกของเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของพ่อผม ครอบครัวของพวกเราเลยได้สานมิตรภาพแห่งเพื่อนพ้องสืบต่อมายังรุ่นลูกนั่นก็คือรุ่นผมเอง (น้ำเน่าชะมัด) ครั้งแรกที่เจอมัน ผมรู้สึกว่าเพื่อนของผมคนนี้จะเหม็นขี้หน้าผมเป็นพิเศษ แต่พอคบกันมาเรื่อย ๆ เราก็กลายเป็นเพื่อนสนิทที่ปรึกษากันได้ทุกเรื่องโดยที่ไม่ต้องกลัวความลับรั่วไหล
“น่า น่า อย่างอนไปหน่อยเลย ปกตินิสัยก็เหมือนผู้หญิงอยู่แล้ว พอหน้าเป็นแบบนี้แล้วยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ แกน่าจะเป็นผู้หญิงไปเลยนะเนี่ย”
“ไอ้วุธ แกอยากจะไปอยู่ในท้องของอเล็กใช่มัยห๊ะ”
อเล็กคือชื่อของหมาพันธุ์เซ็นต์เบอร์นาตที่แฟนของพี่สาวผมให้มา ขนาดของมันคงไม่ต้องพูดถึงเพราะเป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าหมาพันธุ์นี้น้อง ๆ ม้า
“พี่แกกลับมาแล้วเหรอ”
วุธทำท่าตื่น ๆ เหมือนพวกวงไพ่หนีตำรวจวิ่งไปแอบหลังโซฟาตัวที่อยู่ใกล้ ๆ เมื่อได้ยินชื่ออเล็ก ไอ้เพื่อนผมคนนี้มันกลัวพี่ผมกับอเล็กอย่างกับอะไรดี มันเลยจำฟังใจว่าที่ไหนมีพี่ต้องมีอเล็ก ที่ไหนมีอเล็กต้องมีพี่
“เปล่า ฉันล้อเล่น”
“ไอ้บ้า เล่นแบบนี้ได้ไง หัวใจแทบวาย”
“น่า น่า ถือว่าหายกัน”
“เออก็ได้วะ แกอย่าเผลอละกัน ฉันเอาตายแน่”
วุธขู่ผมแถมท้ายก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา ผมยักไหล่ไม่สนใจเพราะรู้ว่ามันพูดไปงั้นแหละ ไม่ได้คิดจะขู่จริง ๆ
“ว่าแต่แกมาเนี่ยคงไม่ได้มาแค่พิสูจน์เรื่องของฉันอย่างเดี๋ยวล่ะมั้ง”
บ้านของผมกับวุธไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย และผมก็ก็อีกว่ามันเป็นคนเมารถง่าย และหลีกเลี่ยงเรื่องที่ต้องทำให้มันนั่งรถอยู่เสมอ แต่น่าแปลกคือคนเมารถอย่างมันกลับนั่งรถสองแถวหรือรถเมล์ที่ไม่มีแอร์ได้อย่างหน้าตาเฉย ด้วยเหตุผลว่า ‘รถอย่างนี้อากาศถ่ายเทดีมั้ง เลยไม่เมา แต่ถ้านั่งเกินสิบกิโลก็ไม่ไหว อาการมันออก’
“จริงสิ แกก็ชวนนอกเรื่องไปเรื่อย เกือบลืมเรื่องสำคัญ เอ้า นี่”
วุธล้วงซองสีขาวสะอาดจากกระเป๋าเสื้อออกมายื่นให้ ผมรับมันมาพลิกดู ซองจดหมายสีขาวปิดสนิทและไม่มีร่องรอยว่าถูกคนส่งแอบแกะออกมาอ่านก่อนคนรับจะได้รับ
“ซองผ้าป่า?”
ครบซะที กว่าจะผ่านช่วงวันแม่ไปได้เล่นเอาผมกลับมาหลับทุกที (เปลี่ยนอาชีพจากนักเรียนไปเป็นกรรมกรได้เลย) ช่วงนี้ลงช้ามากฮะ เพราะผมจำเป็นอย่ายิ่งที่จะต้องหาที่เรียนต่อ (ยังไม่รู้เลยว่าจะเรียนต่อที่ไหนดี) แต่ของดีต้องรอช้า ๆ ตามสุภาษิตที่ว่า ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม (แต่อย่าเอามาจามหัวผมละกัน)
เงียบจังฮะ เรื่องนี้ขอนิสัยเสียหน่อย ไม่เมนท์ไม่อัพน้า
ทันทีที่เสียงออดบอกเวลาพักดังขึ้น ผมก็รีบชิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมฉุดแขนนิดให้ตามไปด้วย (หลังจากลืมมาหนหนึ่งแล้ว) โชคดีที่เคยังไม่ตื่น ผมนับถือในความใจกล้าหน้าด้านของมันมาก ขนาดนั่งอยู่แถวที่ 2 ใกล้โต๊ะครูมันยังกล้าหลับได้อย่างหน้าตาเฉย
“ซากุระจะรีบไปไหน”
“โทษที่ เรารีบมาก ๆ ๆ ถึงมากที่สุด”
“แล้วจะรีบไปไหนล่ะ”
“ไปไกล ๆ เอ๊ย ไม่ใช่ ไปหาที่เงียบ ๆ น่ะ”
“อ้าว มาเร็วจังแฮะ”
เสียงอันดังมาจากด้านหลังพวกเรา ท่าทางว่าสมองผมคงจะจดจำแล้งว่าที่ตรงนี้เป็นเขตปลอดภัย เพราะยังไม่ทันรู้ตัวผมก็พานิดเดินมาถึงฐานลับของนิดซะแล้ว
“ที่ห้องเขาพูดกันล่ะว่า เมื่อเช้านี้เคสารภาพรักกับซากุระจัง จริงเหรอ”
เฮ้ย ทำไมข่าวมันเร็วอย่างนี้ล่ะ
“ไม่ใช่นะโบว์ เข้าใจผิดแล้ว”
“ไม่ใช่อะไร ตะโกนกันเสียงออกดัง เมื่อเช้าเราเดินผ่านหน้าห้องยังได้ยินเลย”
“ไม่มาเล่าให้ฟังเลยนะอัน เก็บเงียบไว้คนเดียว ปล่อยให้เรารู้จากปากคนอื่น”
“ก็พูดแล้วไง”
อันพูดอย่างไม่สนใจอะไรแถมยังหันมาทำหน้าล้อผมอีกด้วย
“เขินเหรอไงซากุ เชื่อสิ เดี๋ยวต้องมีคนมารุมถามเธอเรื่องนี้เพียบแน่ ไม่ต้องรอวันอื่นเลยแค่เย็นนี้ก็มีแล้ว”
“ทำไม กะไอ้แค่เรื่องแค่นี้”
“ก็เคน่ะดังจะตาย”
“ใช่ ๆ หน้าตาก็ดี”
หน้าอย่างมันนี่นะ หน้าตาดี ผมว่าถ้าอย่างมันหน้าตาดี ในโลกนี้คงไม่มีใครขี้เหร่หรอก
“หัวก็ดี เรียนก็เก่ง ถึงจะไม่เคยได้ที่ 1 แต่ก็ไม่เคยได้เกินที่ 15”
เรื่องนี้ผมพอจะเชื่อได้ เพราะ 2 วันที่ผ่านมานี่ผมไม่เคยเห็นมันตั้งใจเรียนเลย มีแต่คุยกับนอน ไม่รู้มันจะมาโรงเรียนทำซากอะไร
“นั่นสิ ขนาดนิดยังชอบเคเลย กีฬาเขาก็เล่นเก่งด้วยนะ”
ห๊า นะ.. นะ...นิดชอบมัน ผมช๊อกจริง ๆ นะเนี่ย
“แต่นิดไม่ไปแย่งซากุระหรอกนะ”
“นั่นสิยัยนิดไม่ไปแย่งเธอหรอกน่ะ ทำเป็นหน้าซีดไปได้”
เดี๋ยว มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ
“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันตกใจที่นิดบอกว่าชอบไอ้หน้าม่อนั่นต่างหากล่ะ”
“ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า ไอ้หน้าม่อเรอะ ลองไปพูดอย่างนี้ให้พวกแฟนคลับฟังสิ มีหวังเธอโดนรุมตบแน่ แค่เคมาสารภาพรักกับเธอก็ไม่น่าจะรอดแล้ว ยังไปว่าเขาอย่างนี้อีก”
อันหัวเราะชอบอกชอบใจจนผมชักรู้สึกหมั่นไส้ แต่พอดูดีดี แม้แต่นิดกับโบว์ก็ยังหัวเราะกับเขาด้วย ให้มันได้อย่างนี้สิ จริงอย่างที่อันพูด ผมกับนิดกลับเข้าห้องก่อนออดจะดัง 10 นาที พอก้าวเท้าเข้าไปเท่านั้นและ ฝูงมนุษย์ผู้หญิงทั่งที่เคยเห็นและไม่เคยเห็นหน้าก็พุ่งเข้ามารุมผมทันที
“นี่เธอ ใช่คนที่เคขอคบด้วยใช่มัย”
“เอ่อ..”
“อย่าสำคัญตัวผิดไปนะยะ เคเขาแค่เล่น ๆ กับเธอหรอก เพราะเห็นว่าเป็นของแปลก”
โอ๊ย ยัยนี้ พูดวอนโดนบาทาลูบหน้า ถ้าผมแปลกแล้วพวกเธอไม่ยิ่งกว่าเรอะ
“บอกไว้ก่อนนะ เคนะเป็นของพวกเรา ถ้าจะยุ่งกับเขา ก็ต้องทำตามกฎ”
ยัยผู้หญิงพวกนี้พล่ามเป็นน้ำไหลไฟดับ ไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดเลย พอพูดจบพวกเธอก็จากไปราวกับไม่มีเรื่องเมื่อกี้เกิดขึ้น
“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย”
ผมบ่นอย่าอารมณ์เสีย น่าเสียดายที่ตัวการเรื่องทั้งหมดดันไม่อยู่ ไม่งั้นมันตาย!
“เมื่อกี้นี้ได้ยินว่าพวกคลับมากวนใจเธอ”
ตายยากจริง ๆ พูดถึงก็โผล่หัวมาเลย เควิ่งหน้าตื่นเข้าห้องมา ท่าทางว่าจะวิ่งมาไกล เพราะหอบเหมือนกับหมายังไงอย่างนั้น
“เออ”
“ขอโทษนะ ไว้ฉันจะจัดการกับพวกนั้นให้”
“ทางที่ดี นายควรจะไปไกล ๆ เลยดีกว่า”
ออด~
เสียงออดดังขึ้นขัดจังหวะ (อีกแล้ว) เคทำท่าเหมือนไม่ได้ยินที่ผมพูดเมื่อกี้ เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ หูผมก่อนจะกระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่ 2 คน
“ค่อยคุยกันต่อ เย็นนี้รอด้วยนะ กลับบ้านพร้อมกัน”
พูดจบเคก็รีบกลับไปนั่งที่ ส่วนผมได้แต่นั่งอยู่เงียบ ๆ ไม่สามารถโต้ตอบมันได้เพราะอาจารย์เดินเข้ามาในห้องแล้ว บ้าชิบ ใครบอกว่าจะกลับบ้านพร้อมมันกันนะ
....................................................................................................................................................
ตกเย็นพอเลิกเรียนปุบเก็บของเสร็จปับผมก็คว้ามือนิดซิ่งออกจากห้องทันที (ถือโอกาสแต๊ะอั๋งไปในตัว) โชคดีที่เคมันยังนั่งหลับไม่ตื่น (ฟื้นไม่มีก็ดีสิ) เรื่องอะไรผมจะไปรอกลับพร้อมกับมันล่ะ
“วันนี้ซากุระรีบร้อนจังเลย”
“คือเราอยากกลับบ้านเร็ว ๆ น่ะ”
“อืม พ่อนิดยังไม่มาเลย สงสัยวันนี้รถติด”
“ให้เรารอเป็นเพื่อนมัย”
“ไม่ต้องหรอก ซากุระจะรีบกลับไม่ใช่เหรอ”
ฮึย ผมละอยากจะตบปากตัวเองจริง ๆ เลย เสียแผนหมด เอ๊ย ไม่ใช่
“อืม งั้นเราไปก่อนนะ”
ผมเดินออกจากโรงเรียนตรงไปยังป้ายรถเมล์เหมือนกับเมื่อวาน ยืนรอไปได้สัก 10 – 20 นาทีรถเมล์สาย 0.5 ที่กลายเป็นคนกระป๋องก็เล่นเข้ามาจอด เหมือนเดิม ผมรอให้รถจอดสนิทสุด ๆ ก็จะแทรกตัวเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อในกระป๋อง (แปลเป็นภาษามนุษย์ปกติได้ว่า เข้าไปเบียดกับชาวบ้าน)
แกร็บ~ แกร็บ~
“ขอค่าโยสารด้วยคร้าบ~”
เสียงกระเป๋ารถเมล์พร้อมซาวล์ประจำตัวดังมาจากส่วนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ มันดังมาจากในรถเนี่ยแหละ (มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว กระเป๋ารถเมล์จะให้ไปอยู่บนรถแท็กซี่หรือไง) ในที่สุดกระเป๋ารถเมล์สุดหล่อ (+โทรม) ก็แทรกตัวมาปรากฏกายให้เห็นอยู่ลิบ ๆ ในมือก็เขย่าอาวุธประจำกายไปพลางร้องขอเก็บเงิน
“ค่าโดยสารด้วยคร้าบเพ้”
ในที่สุดกระเป๋ารถก็มาถึงผมซะที (เผลอลุ้นให้กำลังใจพี่แกแทบแย่) แต่ก่อนที่ผมจะส่งเงินค่าโดยสารให้ก็มีมือยื่นออกมาจากด้านหลังของผม
“2 คน”
ผมหันขวับไปมองเจ้าของมือทันที อันที่จริงไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร เสียงหลอน ๆ แบบนี้ที่ผมรู้จักมีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น ไอ้เค
“บอกให้รอไง ทำไมไม่รอ”
เคพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะงอน ๆ .....ล่ะมั้ง
“ทำไมต้องรอ”
“อ้าว ก็เราจะกลับบ้านพร้อมกันไง”
“แล้วทำไมฉันต้องกลับบ้านพร้อมกับนายด้วยห๊ะ”
“ก็เราเป็นแฟนกันแล้ว ฉันก็ต้องเป็นคนไปส่งเธอที่บ้านไง”
ให้ตายสิ ผมไปตกลงเป็นแฟนมันตอนไหนเนี่ย
“มา ฉันถือให้”
เคคว้ากระเป๋านักเรียนของผมไปถือ ช่างเป็นเจเทิลแมนซะจริง เหอะ ‘มา ฉันถือให้’ อ้วก แต่เอาเถอะ ขี้เกียจถืออยู่เหมือนกัน
“จะลงแล้ว”
ผมพูดขึ้นมาเพื่อให้เคคืนกระเป๋าให้ผมหลังจากเห็นว่าใกล้จะถึงบ้านผมแล้ว แต่ดูมันจะฉลาดน้อยไปหน่อยเลยไม่เข้าใจที่ผมพูด
“จะลงแล้ว เอากระเป๋าคืนมา”
ผมกระชากกระเป๋ากลับมาถือเอง ก่อนจะลงไปจากรถทันทีที่รถจอด แต่พอเห็นว่าเคทำท่าจะเดินตามลงมาด้วยผมเลยหันกลับไปผลักมันให้กลับขึ้นไปบนรถทันที
“อ๊ะ ทำอะไรน่ะ”
“นายไม่ต้องตามมาเลย รีบ ๆ กลับไปได้แล้ว”
“แต่ยังไม่ถึงบ้านเธอเลยนะ”
เคทำท่าจะเดินลงมาอีก
“ถ้านายก้าวลงมาแม้แต่ก้าวเดียว...”
ผมไม่ได้พูดต่อเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ก็ผมไม่ได้เป็นอะไรกับมันนี่ แต่ดูเหมือนจะได้ผล เคกลับขึ้นไปยืนบนรถโดยไม่ต้องให้ผมเสียเวลาหาคำมาต่อให้จบประโยค
“เออดี เชื่องดีจริง ๆ “
ผมพูดพึมพำกับตัวเองขณะที่มองเคที่ยืนตาละห้อยอยู่บนรถที่กำลังแล่นออกไปไกลเรื่อย ๆ พอรถหายลับตาไปผมก็หันกลับไปเดินตรงกลับบ้านอย่างสบายใจ คฤหาสน์ขนาดใหญ่สีขาวเด่นตระหง่านอยู่กลางสนามสีเขียวสดที่ถูกล้อมด้วยรั้วเหล็กสีเงินอย่างดี ตรงรัวประตูผมเห็นรถสีขาวจอดขวางอยู่ ข้าง ๆ ตัวรถมีใครบางคนกำลังยืนคุยกับคนขับที่ยังนั่งอยู่ในรถ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่พยักหน้า 2 – 3 ทีก่อนที่รถจะแล่นจากไป
กิ้ง~ก่อง
ชายหนุ่มคนนั้นกดกริ่งที่ติดอยู่ตรงรั้วประตูทีหนึ่งก่อนจะมีร่างของหญิงสาววิ่งมาเปิดประตูเล็กให้เข้าไป
“เดี๋ยว อย่าพึ่งปิด”
ผมพูดขึ้นเบา ๆ ให้พอได้ยินแค่ 2 คนเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะล็อกประตูเมื่อเห็นว่าแขกเดินเข้ามาแล้ว
“กลับมาแล้วหรือคะคุณหนู”
“อืม”
ผมเดินเข้ามาในบ้าน ช่างเป็นแขกที่เดินเร็วและไม่สนใจใครจริง ๆ ชายหนุ่มคนนั้นนั่งหันหลังให้ผมอยู่บนโซฟาสีครีมที่ตั้งอยู่ในห้องรับแขก ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกถึงการมาของผม ชายหนุ่มคนนั้นลุกขึ้นพร้อมกับหันมาทางผมก่อนจะทำท่าเหมือนเห็นผี เอ๊ย ตกตะลึง
“เอ่อ คือ.. คือ.... ว่า...”
ดูเหมือนแขกคนนี้จะเกิดอาการติดอ่างขึ้นมากะทันหัน ผมยิ้มอย่างไม่ถือสาเพราะพอเดินเข้ามาใกล้ ๆ แบบนี้ทำให้ผมรู้ว่าแขกคนนี้เป็นใคร
“คือว่า.... ผมเป็นเพื่อนกับซากุราเอะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ”
“ไม่เจอหน้ากันปีเดียว ถึงกับจำเพื่อนไม่ได้เลยเหรอไง อย่างนี้มันไม่ใช่เพื่อนแท้นีหว่า ไอ้วุธ”
ผมพูดด้วยเสียงปกติที่ออกจะทุ้มต่ำอยู่นิด ๆ ขณะที่ในหน้าของอีกฝ่ายทำทำเหมือนเห็นผีมากกว่าเก่า
“นี่แกจริง ๆ เหรอวะซาค่อน นี่แกไม่ได้ล้อเล่นใช่มัยวะ”
“ก็จริงสิวะ ใครจะไปบ้าแต่งตัวอย่างนี้มาล้อเล่น”
ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่กระโปรงลายสก็อตที่ยาวเลยเข่ามานิดหน่อย
“เมื่อวานนี้ก็เล่าให้ฟังไปแล้วนี้”
“ก็คิดว่าแกล้อเล่น ไม่งั้นจะถ่อมาพิสูจน์ถึงนี้เรอะ”
“เหอะ ถ้าฉันล้อเล่นจริง คงเป็นเรื่องล้อเล่นที่สมจริงสมจังที่สุดในโลก ลงทุนไปผ่าตัดเปลี่ยนหน้าเพื่อมาล้อเล่นแกเนี่ย”
“แต่แกนี่ดูสวยน่ารักจริง ๆ นะเนี่ย”
ตอนแรกผมคิดว่ามันพูดเล่น แต่พอหันไปเห็นหน้าตาจริงจังของมัน ผมรู้ทันทีว่าผมคิดผิด
“นี่ถ้าแกเป็นผู้หญิงจริง ๆ ล่ะก็นะ จีบไปแล้ว”
“นี่ถ้าไม่เห็นว่าแกเป็นเพื่อนล่ะก็นะ ฉันถีบแกไปแล้ว”
ผมพูดด้วยหน้าตาและน้ำเสียงจริงจัง คนกำลังกลุ้มอยู่ดันมาพูดเรื่องนี้อยู่ได้ ผมกับวุธรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ วุธเป็นลูกของเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของพ่อผม ครอบครัวของพวกเราเลยได้สานมิตรภาพแห่งเพื่อนพ้องสืบต่อมายังรุ่นลูกนั่นก็คือรุ่นผมเอง (น้ำเน่าชะมัด) ครั้งแรกที่เจอมัน ผมรู้สึกว่าเพื่อนของผมคนนี้จะเหม็นขี้หน้าผมเป็นพิเศษ แต่พอคบกันมาเรื่อย ๆ เราก็กลายเป็นเพื่อนสนิทที่ปรึกษากันได้ทุกเรื่องโดยที่ไม่ต้องกลัวความลับรั่วไหล
“น่า น่า อย่างอนไปหน่อยเลย ปกตินิสัยก็เหมือนผู้หญิงอยู่แล้ว พอหน้าเป็นแบบนี้แล้วยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ แกน่าจะเป็นผู้หญิงไปเลยนะเนี่ย”
“ไอ้วุธ แกอยากจะไปอยู่ในท้องของอเล็กใช่มัยห๊ะ”
อเล็กคือชื่อของหมาพันธุ์เซ็นต์เบอร์นาตที่แฟนของพี่สาวผมให้มา ขนาดของมันคงไม่ต้องพูดถึงเพราะเป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าหมาพันธุ์นี้น้อง ๆ ม้า
“พี่แกกลับมาแล้วเหรอ”
วุธทำท่าตื่น ๆ เหมือนพวกวงไพ่หนีตำรวจวิ่งไปแอบหลังโซฟาตัวที่อยู่ใกล้ ๆ เมื่อได้ยินชื่ออเล็ก ไอ้เพื่อนผมคนนี้มันกลัวพี่ผมกับอเล็กอย่างกับอะไรดี มันเลยจำฟังใจว่าที่ไหนมีพี่ต้องมีอเล็ก ที่ไหนมีอเล็กต้องมีพี่
“เปล่า ฉันล้อเล่น”
“ไอ้บ้า เล่นแบบนี้ได้ไง หัวใจแทบวาย”
“น่า น่า ถือว่าหายกัน”
“เออก็ได้วะ แกอย่าเผลอละกัน ฉันเอาตายแน่”
วุธขู่ผมแถมท้ายก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา ผมยักไหล่ไม่สนใจเพราะรู้ว่ามันพูดไปงั้นแหละ ไม่ได้คิดจะขู่จริง ๆ
“ว่าแต่แกมาเนี่ยคงไม่ได้มาแค่พิสูจน์เรื่องของฉันอย่างเดี๋ยวล่ะมั้ง”
บ้านของผมกับวุธไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย และผมก็ก็อีกว่ามันเป็นคนเมารถง่าย และหลีกเลี่ยงเรื่องที่ต้องทำให้มันนั่งรถอยู่เสมอ แต่น่าแปลกคือคนเมารถอย่างมันกลับนั่งรถสองแถวหรือรถเมล์ที่ไม่มีแอร์ได้อย่างหน้าตาเฉย ด้วยเหตุผลว่า ‘รถอย่างนี้อากาศถ่ายเทดีมั้ง เลยไม่เมา แต่ถ้านั่งเกินสิบกิโลก็ไม่ไหว อาการมันออก’
“จริงสิ แกก็ชวนนอกเรื่องไปเรื่อย เกือบลืมเรื่องสำคัญ เอ้า นี่”
วุธล้วงซองสีขาวสะอาดจากกระเป๋าเสื้อออกมายื่นให้ ผมรับมันมาพลิกดู ซองจดหมายสีขาวปิดสนิทและไม่มีร่องรอยว่าถูกคนส่งแอบแกะออกมาอ่านก่อนคนรับจะได้รับ
“ซองผ้าป่า?”
ครบซะที กว่าจะผ่านช่วงวันแม่ไปได้เล่นเอาผมกลับมาหลับทุกที (เปลี่ยนอาชีพจากนักเรียนไปเป็นกรรมกรได้เลย) ช่วงนี้ลงช้ามากฮะ เพราะผมจำเป็นอย่ายิ่งที่จะต้องหาที่เรียนต่อ (ยังไม่รู้เลยว่าจะเรียนต่อที่ไหนดี) แต่ของดีต้องรอช้า ๆ ตามสุภาษิตที่ว่า ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม (แต่อย่าเอามาจามหัวผมละกัน)
เงียบจังฮะ เรื่องนี้ขอนิสัยเสียหน่อย ไม่เมนท์ไม่อัพน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น