ข้าชื่อ......ซากุราเอะ

ลำดับตอนที่ #3 : มิตรภาพใต้ต้นไม้

มิตรภาพใต้ต้นไม้



ตลอดช่วงเช้าผมนั่งเรียนอย่างมีความสุขจนกระทั่งเวลาไหลผ่านไปอย่างรวดเร็วแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว  ทันทีที่เสียงออดบอกเวลาพักดังขึ้น  พวกหมาป่า  เอ๊ย  พวกผู้ชายในห้องรวมไปถึงไอ้หน้าม่อนั่นด้วยก็รีบดิ่งมายืนมุงรอบโต๊ะผมราวกับผมเป็นศพที่ถูกรถชนอยู่กลางสี่แยกยังไงอย่างนั้น



“ ซา...กุ...ระ...จาง... จ้า “



“ อย่ามาเรียกฉันอย่างนี้นะ! “



“ ดุจัง  แล้วให้เรียกว่าอะไรดีล่ะ “



“ เรียกชื่อเดะว่ะ “



“ โห้  พูดจะไม่เพราะเลย “



“ เรื่องของฉันน่า “



ไอ้พวกนี้มันจะมากวนใจผมทำไม่นะ  ดูซิ  มายืนล้อมแบบนี้มองไม่นิดเลย



“ แล้วตกลงว่าเธอยังว่างรึเปล่า “



“ ว่าง? “



“ ฉันหมายถึงมีแฟนรึยัง “



“ ยัง “



มันจะถามไปทำไมว่ะ  ก็ผู้ชายด้วยกัน  จริงสิ  ผมลืมไปว่าไอ้พวกนี้มันคิดว่าผมเป็นผู้หญิง



“ โกหกน่า  ท่าทางออกจะเชี่ยวชาญขนาดนั้น “



ดูมันพูดเด๊ะ  วอนตายมัยนั่น  ผมเริ่มนับ 1 -10 อยู่ในใจ  เคยมีคนบอกว่าเวลาโกรธ  ถ้านับเลขในใจแล้วจะทำให้ใจเย็นลงและหายโกรธได้  ที่จริงผมก็ไม่เคยลองหรอกเลยไม่รู้ว่าจะได้ผลรึเปล่า  แต่งานนี้นับแค่สิบคงไม่อยู่  มันต้องถึงร้อย



“ ไม่มีแฟนจริง ๆ นะ “



“  เออ!”



โกหกมันไปทองก็ไม่งอกออกมาให้เก็บหรอก  แต่ถ้ามันเกิดงอกขึ้นมาจริง ๆ ค่อยว่ากันทีหลัง  ไอ้พวกนี้นี่น่ารำคาญจริง ๆ ถามเซ้าซี้หน้าแข้งผมเหลือเกิน  มันต้องโดนสักรอบถึงจะเลิกล่ะมั้ง



“ แล้วผู้ชายในสเป็คล่ะ “



ไอ้เคยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้  หน้ามันกับหน้าผมอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ  ขยะแขยงชะมัด  ถอยไปห่าง ๆ หน่อยไม่ได้รึไง



“ จะถามไปทำไม “



“ ก็มันอาจจะเป็นฉันคนนี้ไง “



“ เฮอะ!  หน้าอย่างนายใครเอาไปเป็นแฟนก็ค-ว-า-ยเต็มที่  จะบอกอะไรให้อย่าง  ฉันน่ะไม่ชอบผู้ชายหรอกนะ “



แน่หล่ะ  ก็ผมเป็นผู้ชายหนิ  ใครจะไปชอบผู้ชายด้วยกันลง  อ๋อ  ยกเว้นไว้พวกหนึ่ง  เกย์กับกระเทย  แต่ถึงผมจะว่ามันไปแบบนั้นแล้ว  แต่ดูสีหน้ามันแล้วไม่ได้สลดหรือได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจอะไรเลย  หน้ามันคงหนาน่าดูชม  ผมเผลอยืนชมในความหน้าหนาของมันจนไม่ทันสังเกตว่ามีมือยื่นเข้ามาใกล้ตัวผม  ไอ้เคนี่เอง  มันรวบผมเขาไปใกล้  แทบจะเรียกว่ากอดเลยก็ได้



“ ถ้าไม่ลองคบกันดูแล้วจะรู้เหรอว่าฉันเป็นไง “



“ ไม่โว้ย! ไปตายซะเถอะไป! “



ไม่นงไม่นับมันแล้ว 1 – 100 ผมจัดการชกหน้ามันไปทีหนึ่งก่อนจะแหวกฝูงคนที่มุงรอบโต๊ะผมออกจากห้องไป  ไอ้เคลุกขึ้นจากพื้นพร้อมกับยกมือขึ้นจับปากตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทั้ง ๆ ที่มีเลือดกลบปาก



“ เขาว่ากันว่า ผู้หญิงตบแปลว่าผู้หญิงรัก  แสดงว่ายัยนั่นก็รักข้า  แกเห็นมัยวะ “



“ แต่ข้าว่านั่นเขาเรียกว่าชกมากกว่าตบว่ะ”



....................................................................................................................................................



ผมเดินหงุดหงิดมาตามระเบียงตึก  คนเขาอุตส่าห์อารมณ์ดี  ไอ้บ้านั่นก็มากวนให้ขุ่นจนได้  ตายล่ะ!  ผมพึ่งนึกขึ้นได้  ผมลืมหัวใจ เอ๊ย ลืมนิดไว้ที่ห้อง จะกลับไปเอาตอนนี้ก็ติดไอ้พวกบ้านั่นอีก (พูดเหมือนเป็นสิ่งของเลยนะ) ระหว่างที่ผมคิดไปเดินไป  ผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังตามผมมา ระเบียงที่ผมกำลังเดินอยู่ตอนนี้รู้สึกจะเป็นทางไปห้องเย็น (ห้องฝ่ายปกครอง)  โดยปกติถ้าไม่มีเหตุจำเป็นไม่มีใครคิดจะเดินมาทางนี้กันหรอก  เพราะมันจะรู้สึกตามชื่อเรียกมันนั่นแหละ  ห้องเย็นสันหลังวาบ  แต่ผมว่าเรียกว่าห้องร้อนก็ได้มั้ง  ร้อนรุ่มในทรวง  อีกอย่างไม่มีการประกาศเรียกชื่อใครไปเพราะงั้นต้องไม่มีใครมาทางนี้แน่  หวังว่ามันคงไม่ใช่ผีนะ  แต่ผีมันไม่ออกมาตอนกลางวันนี่  ไม่ใช่ว่าผมกลัวผีหรอกนะ  แต่ผมเกรงใจมันก็เท่านั้น



ผมหยุดเดินเพื่อเมื่อได้ยินฝีเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ บรรยากาศและแรงกดดันจากห้องเย็นทำให้ผมขนลุกซู่  ทั่งที่ไม่เคยถูกเรียกแถมพึ่งเข้ามาใหม่  ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกสยองกับไอ้ห้องนี้มากนัก  เสียงฝีเท้าหยุดลงตรงด้านหลังผมพอดี  เสียงหอบใจดังขึ้นจากด้านหลัง  ผมรู้สึกถึงลมอุ่น ๆ ที่พบใส่หลังผม  มันทำให้ผมตัวแข็งทื่อไม่กล้าหันไปมอง



“ เดินเร็วจัง  นิดเดินตามเกือบไม่ทันแนะ “



“ นิดเองเหรอ  ตกใจหมด  นึกว่า... “



นึกว่าผีซะอีก  แต่คงพูดออกไปให้เธอได้ยินไม่ได้หรอก



“ ซากุระจะไปไหนเหรอ “



“ ไปหาที่เงียบ ๆ หน่ะ  รำคาญพวกผู้ชายในห้อง “



“ ไปกับนิดได้มั้ย “



“ ได้สิ “



เพื่อนิดแล้วต่อให้บุกน้ำลุยไฟผมก็ยอม



“ นิดจะพาผ.. เราไปไหนเหรอ “



ผมถามขณะที่เดินตามนิดมาได้สักพัก



“ นิดมีคนอยากจะแนะนำให้ซากุระรู้จักน่ะ “



ผมเดินตามนิดไปจนถึงสนามหญ้าเล็ก ๆ หลังตึก  บริเวณนี้แทบจะไม่มีคนเดินผ่านเลย  หรือพูดอีกมีมีใครอยู่แถวนี้เลยด้วยซ้ำ  ถ้าสังเกตให้ดีบริเวณนี้เรียกไปว่าเป็นมุมอับของโรงเรียนเลยก็ว่าได้  มองจากตรงนี้ไม่รู้ว่าตรงกับส่วนไหนของตึก  ที่แน่ ๆ คือมองจากข้างบนตึกลงมาไม่เห็นตรงนี้



“ ตรงนี้เป็นฐานลับของนิดล่ะ  ตอนที่เข้ามาโรงเรียนนี้ใหม่ ๆ นิดเดินหลงทางมาเจอที่นี่น่ะ “



นิดเล่าถึงที่มาของฐานลับของเธอให้ผมฟัง  ผมหันไปมองหน้าเธอพร้อมกับความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัว



‘ โรงเรียนแค่นี้ยังอุตส่าห์จะหลงทางได้อีกเหรอ ‘



“ นิดเป็นคนหลงทิศ  ถ้าเดินไปตามทางที่ตัวเองไม่เคยไปก็จะหลง “



ดูเหมือนเธอจะเดาความคิดจากสีหน้าของผมออก  ผมแกล้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปสะดุดที่ร่างของผู้หญิง 2 คนที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นเดียวในสนามนี้



“ มาช้าจังเลยนิด “



หนึ่งในสองสาวตะโกนออกมาเมื่อเห็นนิดเดินเข้าไปใกล้



“ นั่นใครอ่ะ “



ผู้หญิงอีกคนถามพร้อมกับชี้มาที่ตัวผม  เสียมารยาทจริง ๆ เลย  ไม่รู้หรือไงว่าเขาไม่ให้ชี้คนแบบนี้



“ นี่ซากุราเอะจ๊ะ  ซากุระเขาพึ่งย้ายมาวันนี้  เขานั่งอยู่ข้างนิด  นิดเลยพามาให้รู้จัก “



“ โอ้  ดี! “



ผู้หญิงคนนั้นผมยกมือข้างที่ชี้หน้าผมขึ้นมาทำท่าคลายวันทยาหัตด้วยท่าทีแก่น ๆ ท่าทางเธอจะเป็นพวกทอมบอย  เพราะดูจากท่าทางและผมสีดำที่ซอยสั้นคล้ายทรงผู้ชายที่บอกยี่ห้อนั่น  คิดว่าคงไม่ผิดหรอก  ผมว่าเธอคงจะมีเชื้อจีนอยู่ไม่น้อย  ก็ดูสิ  ตาเธอตี่ซะ  คนอื่นมองมาหาตาขาวไม่เจอ  อย่าว่าแต่ตาขาวเลย  ตาดำยังแทบมองไม่เห็น



“ สวัสดีซากุระจัง  เราชื่อศศิวรรณ  เรียกเราว่า โบว์ นะ  ส่วนนั่น อันญาดา  เรียกว่าอันก็ได้ “



เด็กสาวอีกคนแนะนำตัวกับผมด้วยท่าทีเรียบร้อยยิ่งกว่าปูด้วยซ้ำ  ผมดำยาวถูกถักเป็นเปียตรงปลายผูกด้วยโบว์สีขาวสะอาด  ดูจากขนาดแล้วตัวเธอไม่ต่างจากนิดเท่าไหร่คือสูงแค่ไหล่ผม  ส่วนอีกคน  ยายอันนั่นตัวเลยบ่าผมมาแต่ก็ยังเตี้ยกว่าผมอยู่ดี  สรุปคือผมสูงสุด



“ กินข้าวกันเถอะหิวแล้ว “



ยัยตาตี่พูดพร้อมกับล้วงกระเป๋าหยิบเอาขนมปังขึ้นมาแกะ



“ จริงสิ  ซากุระไม่ได้ซื้ออะไรมากินนี่  นิดลืมไปเลย  มัวแต่รีบพามาแนะนำ “



“ แบ่งของเราไปก็ได้ “



โบว์ยื่นข้าวกล่องมาให้ผม



“ ไม่ล่ะ  เราไม่กินข้าวเที่ยง “



ผมปฏิเสธเธอไป  ใครจะไปกล้าแย่งข้าวผู้หญิงกินล่ะ  อีกอย่างผมก็ไม่กินข้าวเที่ยงอยู่แล้วด้วย  เพราะผมไม่ชอบข้าวโรงเรียน  แต่จะให้แบกปิ่นโตจากบ้านมามันก็ดูกระไรอยู่



“ ไม่ได้น่ะซากุ  ข้าวเที่ยงเป็นมื้อที่สำคัญรองจากข้าวเช้า  เอาขนมปังเราไปกินก็ได้ “



ยัยอันเปลี่ยนชื่อผมเฉยเลย  ผมรับขนมปังที่เธอโยนมาให้  คงต้องมองเธอในแง่ใหม่หน่อยว่าคนฮ้าว ๆ ก็มีน้ำใจ  นี่ถ้าทำตัวให้ดูน่ารักแบบนิดหรือโบว์สักหน่อยคงมีคนมาชอบตรึม  เพราะหน้าตาเธอนั้นเรียกว่าสวยเข้าขั้นเลยล่ะ



“ ขนมปัง 4 สหาย? “



ผมก้มลงอ่านตัวหนังสือที่ซองขนมปังขณะแกะห่อ



“ ไม่เคยกินเหรอ “



ผมพยักหน้ารับ  เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินเนี่ยแหละไอ้ขนมปัง 4 สหายเนี่ย



“ ข้างในมันมีไส้อะไรบ้าง “



“ ก็มีลูกเกด..”



อืม  ลูกเกด  โอเค  ไม่ชอบแต่พอกินได้



“ ...หมูหยอง..”



อืม  มีหมูหยองกับลูกเกด



“...แล้วก็สังขยากับไส้กรอก “



อืม  หมูหยอง ลูกเกด สังขยา กับไส้กรอก  เฮ้ย  เดี๋ยว  สังขยากับไส้กรอกเรอะ  มันเข้าไปรวมกับหมูหยองกับลูกเกดด้วยเนี่ยนะ



“ อ๋อใช่  มีมายองเนสกับซอสมะเขือเทศอยู่ข้างในนั้นด้วย “



จะกินได้มัยนั่น  ดูไส้มันซิ  โคตะระจะเข้ากันได้



“ ที่เธอกินอยู่นั่นมันขนมปังอะไร “



“ เหมือนกัน “



นั่นแปลว่ากินได้  ต้องจำไว้ว่ายัยนี่ขอบของแปลก  วันหลังเวลาส่งของกินมาให้จะได้ไม่รับ  ผมแกะขนนมปัง 4 สหายนั่นออกมาลองกินดู  อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เลวร้ายกว่าที่คิด  รสชาติจะเรียกว่าใช้ได้หรือไม่ได้ดีก็ไม่รู้  เพราะมันปนกันมั่วไปหมดจนไม่รู้ว่ารสอะไรเป็นอะไร  หลังมื้ออาหารสุดพิสดารผ่านพ้นไปการสนทนาตามภาษาผู้หญิง?ก็เริ่มขึ้น





พึ่งสังเกตว่าลงชื่อตอนผิด  - - \' ก็ว่าทำไม่ชื่อตอนกับเนื้อเรื่องมันดูแปลก ๆ



ฝากอีกเรื่องที่ผมแต่งด้วยครับ

http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=49097

E.S.บันทึกลับสัมผัสที่6

ชะตากรรมที่ต้องเผชิญ เรื่องราวในอดีตที่ผูกเข้ากับปัจจุบัน การต่อสู้ครั้งใหม่ที่โหดร้ายยิ่งกว่าเก่ากำลังจะเริ่มต้นขึ้นบทสรุปและคำพิพากษาใครกันที่เป็นผู้ตัดสิน