คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : My Vampire 26
ลีทึกมองดูเพื่อนๆที่เดินมานั่งล้อมวงกันบนพื้นอย่างว่าง่าย ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมานิดๆ ดีล่ะ!! ได้เริ่มแผนการกันซักที คิดได้ดังนั่นร่างบ้างก็ยิ้มออกมาอย่างมีชัย ก่อนที่เขาจะเดินไปปิดไฟจนมืด มีเพียงแต่แสงจากเทียนที่ตั้งไว้รอบๆเท่านั่นเอง
“เอาล่ะ นั่งเร็วๆสิ ใครจะเล่นก็นั่งล้อมวงมาเร็วๆ”ลีทึกบอกยิ้มๆ เขาเองนั่นเป็นเซียนเกมนี้สุดๆ รับรองไม่พลาดแน่
“เล่นอะไรหรือลีทึก”เสียงยุนโฮดังขึ้น แต่ก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี โดยที่ตอนนี้หลายๆคนมานั่งล้อมวงเล่น ยกเว้นแต่เด็กที่ชื่อซองมินกับฮยอกแจที่นั่งมองอยู่ตรงโซฟา ดีแล้วที่ไม่มาเล่น เดียวจะเกินฟลุกเพื่อได้ขึ้นมาอีก โฮ๊ะๆๆ (- -)
“นี่น่ะ!! เป็นเกมที่เพื่อนฉันสอนตอนอยู่ไฮสคูล เป็นเกมเล่นง่ายๆ คือ1.เราจะหมุนขวดเบียร์นี้ ปากขวดหยุดอยู่ที่ใครคนนั่นจะเป็นคิง 2.ให้คิงเนี่ย ระบุมาว่าจะให้อีก2คนทำอะไรแล้วเริ่มหมุนต่ออีก2ครั้ง 2คนที่โดนเลือกก็ต้องทำตามที่คิงคนนั่นบอกไว้”ลีทึกบอกพลางวางขวดเบียร์ปล่าวลงกลางวง
“เอ่ย สั่งอะไรก็ได้ใช่ป่ะพี่”ซีวอนว่า พลางทำตาลุกวาว
“อะไรก็ได้ ทุกอย่างเลย!!”ลีทึกบอก ก่อนจะยิ้มออกมา หึหึ เดิมทีแล้วเขาก็เก่งอยู่เหมือนกัน ตอนไฮสคุลเพื่อนๆก็ชอบให้เขาหมุดขวดให้ เพราะเขานะไม่เคยพลาดเลยซักครั้ง ทีนี้ให้ใครเป็นคิงดี จะให้ตัวเองเป็นคิงก็ดูจะไม่ดี ให้เป็นความบังเอิญดีกว่า ยุนโฮแล้วกัน!!
“ฉันเริ่มเลยน่ะคนที่จะเป็นคิง..”
(หมุนๆๆๆ)
“เอ่ยย ฉันได้ว่ะ!! คนเป็นคิงมีสิทธิเล่นเองได้ด้วยใช่ไหม”ยุนโฮพูดขึ้นมาเมื่อปากขวดชี้มาที่ตัวเอง
“อีก2คนเป็นใครไม่รู้ แต่หอมแก้มกันเลยแล้วกัน ฮ่าๆ”ยุนโฮบอกขำๆ
“หมุนเลยๆ”คิบอมว่า
(หมุนๆๆๆ)
“พี่ลีทึกได้ว่ะ!”ซีวอนพูดขึ้นมา ก่อนที่ทุกคนจะเฮ้กันยกใหญ่ ดีละ!! เหลือแค่ฮันกยอง ร่างบางเหลือบมองดูคนตัวสูงที่นั่งมองขวดเบียร์อย่างลุ้นระทึกอยู่ข้างๆซีวอน ได้แน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ซีวอนนนนนน!!!!!”
“ O___O !!!” ทีลึกแทบจะตาเหลือขึ้นมาทันทีเมื่อปากขวดเจ้ากำดันเอียงไปทางซีวอนห่างจากฮันกยองไปเพียงนิดเดียวเท่านั่น เดียวสิ!! ทำไมเป็นแบบนี้ละ ต้องเป็นฮันกยองสิๆๆๆๆๆๆ
“หอมเลยๆๆๆๆๆๆๆ !!! “แล้วเสียงเชียร์ก็ดังขึ้นมาอย่างสนุกสนาน พอๆกับที่ซีวอนลุกขึ้นมาหาเขาทันที
“ด.ด.ด.เดียวสิ คือ..”
ฟ๊อดดดดดดดดดดดด
“TTOTT”เขายืนตัวซีดลงไปทันทีเมื่อซีวอนดึงเขาไปหอมแก้มฟอดใหญ่ ไม่ใช่แบบแน๊!!!! ไม่ใช่ซีวอนสิ แง่งๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เล่นต่อโว้ยๆ!!”ซีวอนว่าอย่างมีความสุข ก่อนจะรีบเดินไปนั่งที่เดิม
...
..
ฮยอกแจถอนหายใจออกมาอีกรอบ พลางมองดูทั้งคนทั้งแวร์วูปนั่งเล่นเกมอะไรไร้สาระกันอย่างเมามันส์ โดยส่งเสียงเฮ้ กันดังออกมาเป็นระยะๆ แต่ที่เขาสนใจที่สุดเห็นจะเป็นความคิดของลีทึกที่ดังมาถึงนี่ จริงๆเขานั่งฟังความคิดของลีทึกมาซักพักแล้ว มัวแต่คิดอะไรก็ไม่รู้เต็มหัวไปหมด
“คุณฮยอกแจไม่ไปเล่นหรือครับ” เสียงซองมินดังขึ้นทำให้เขาเงยหน้ามอง คนที่ตอนนี้เดินเก็บของที่ว่างอยู่เต็มบ้าน ร่างเล็กมองดูคนตรงหน้าแล้วหันกลับมาเหมือนเดิม
“ฉันไม่ชอบอะไรแบบนั่น มันน่าเบื่อ”ร่างเล็กหรี่ตามองนิดๆ เมื่อตอนนี้เขาเห็นฮันกยองและดงเฮลึกขึ้นเต้นอะไรซักอย่างที่...ไม่ค่อยน่าอภิรมย์เท่าไร
“นานๆทีสนุกบ้านก็ได้นะครับ”ซองมินบอกยิ้มๆ ก่อนจะยกจานขนมไปไว้ที่เคาเตอร์ในครัว ร่างเล็กเบ้ปากนิดๆ เมื่อพบว่าตอนนี้ยุนโฮและซีวอนกำลังกอดกันตัวกลมท้ามกลางเสียงโฮ่อย่างชอบใจจากคนอื่นๆ นี้มันเล่นบ้าอะไรกันว่ะเนี่ย = = ร่างเล็กคิดเซงๆ ก่อนจะลุกออกไปนอกบ้านเพื่อเปลื่ยนบรรยากาศ
จะว่าไปแล้ว เขายังไม่ได้หารายระเอียดเรื่องกลับเป็นคนเลยนิน่า เห้อ...ยิ่งคิดก็ยิ่งเซง จะไปหาได้จากไหนละไอ้เรื่องแบบนั่น ใช่ว่าจะหาเจอง่ายๆซะเมื่อไรล่ะ บางทีมันอาจจะไม่เป็นจริงก็ได้ อาจเป็นเรื่องหลอกเด็กเหมือนเรื่องที่ว่า นางฟ้าตัวเล็กๆมีจริง...แต่แวมไพร์ยังมีจริงเลยนี่สิ ฮยอกแจถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลงช้าๆบนพื้นหน้าบ้าน
..
.
ร่างสูงมองดูแผ่นหลังเล็กที่เดินออกไปนอกบ้านอย่างเป็นห่วง ก่อนที่เขาจะอาศัยช่วงที่เพื่อนๆไม่สังเกตลุกขึ้นไปบ้าง วันนี้เขาคิดว่าฮยอกแจดูจะไม่ค่อยสนุกเท่าไร ก็น่ะ...กินก็ไม่ได้ดื่มก็ไม่ได้ ก็คงไม่ค่อยสนุกเท่าไร เป็นแวมไพร์นี่ลำบากจริงๆน๊า...ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งเห็นใจร่างเล็ก เมื่อไรจะเจอวิธีทำให้กลับเป็นมนุษย์ซักที
“ฮยอกแจ...”ร่างสูงเรียกเบาๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆคนตัวเล็ก
“มีอะไร..แทนที่จะไปสนุกกับคนอื่นๆ”
“ก็เห็นนายเดินออกมา เป็นอะไรไปหรือ”ร่างสูงบอกก่อนจะหันไปมองคนข้างๆยิ้มๆ
“ไม่มีอะไรนิ อยู่ข้างในมันเบื่อ”ร่างเล็กบอก
“นายดื่มอะไรไม่ได้เลยจริงๆหรือ แบบน้ำเปล่าก็ไม่ได้งั้นหรือ?”ฮันกยองถามเบาๆ
“จู่ๆถามอะไรแบบนี่ละ”ฮยอกแจบอกขำๆ ก่อนที่เขาจะเงยหน้ามองดูท้องฟ้าสีดำข้างบนหัว
“ก็เห็นนายไม่ค่อยสนุกเลย ฉันเป็นห่วง”ฮันกยองว่า ทำให้ฮยอกแจหันมามองนิดๆ
“ดื่มได้...แต่เวลาย่อยมันใช้พลังงานเยอะ มันไม่ค่อยสะดวกน่ะสิ”ฮยอกแจบอก “แต่ถ้าอยากดื่มก็ดื่มผ่านอย่างอื่นได้น่ะ”ร่างเล็กแสร้งพูดเป็นนัย ทำให้ฮันกยอกระแอมออกมานิดๆ
“ฉันนะเป็นห่วงนายน่ะ ดูนายไม่ค่อยสนุกเอาซะเลย แบบ..ดูไม่เหมือนปกติ”ฮันกยองบอก
“ห่วงฉันด้วยหรือ? ก็เห็นเล่นสนุกกับเพื่อนๆตลอด” ฮยอกแจบอก “ไม่เห็นจะมีเวลามาคุยกับฉันด้วยซ้ำ”
ลีทึกเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะพบว่าฮันกยองนั่นหายไป ตอนไหนว่ะ? เขาคิดอย่างเคืองๆ แบบนี้ก็ไม่มีเหตุผลต้องเล่นแล้วอะสิ หน่อย...เปลื่ยนแผน
“เลิกๆๆ!!!”เขาเอื่อมมือไปคว้าขวดเบียร์ขึ้นมาอย่างเอาแต่ใจ ทำให้คนอื่นๆร้องขึ้นมาอย่างงงๆ
“พวกนายไปช่วยซองมินเก็บของได้แล้ว คิดจะอยู่นี่ไปถึงเมื่อไร กลับบ้านกันได้แล้วน๊า..ลีทึกบอกปัดๆพลางไล่คนอื่นๆให้แยกย้าย
“เป็นอะไรเนี่ยพี่”คิบอมถามขึ้นมางงๆ แต่ก็เดินไปช่วยซองมินเก็บของ
“บ่นมาก! ไปก็ไปสิ”เขาเองก็ได้แต่ถลึงตาใส่รุ่นน้องไปพลาง ก่อนจะเริ่มมองหาคนตัวสูง ในเมื่อทางอ้อมไม่สำเร็จ เอาทางตรงเนี่ยและ เขาจะไปบอกรักฮันกยอง คอยดูเถอะ!!
หลังจากเขาได้ฟังมาจากซองมินว่าทั้งคู่ออกไปนั่งนอกบ้าน เขาก็เลยรีบเดินไปบ้างทันที ถ้าได้อยู่กับฮันกยองละก็คงพูดได้อยู่แล้ว แค่บอกรักเอง เขาต้องทำได้....แล้วถ้าเจ้าเด็กนั่นอยู่ล่ะ! ใครสนกัน เขารู้จักฮันกยองมานานกว่า ร่างสูงต้องเลือกเขาอยู่แล้ว
“ฮันกยอ...”
“....ฉันนะเป็นห่วงนายน่ะ ดูนายไม่ค่อยสนุกเอาซะเลย แบบ..ดูไม่เหมือนปกติ”
“ห่วงฉันด้วยหรือ? ก็เห็นเล่นสนุกกับเพื่อนๆตลอด” ฮยอกแจบอก “ไม่เห็นจะมีเวลามาคุยกับฉันด้วยซ้ำ”
“...”ลีทึกเงียบลงไปทันทีเมื่อได้ยินบทสนทนาดังขึ้นมา อยู่กับเด็กคนนั่นจริงๆด้วย ชิๆๆๆๆๆ
“...ห่วงสิ ฉันก็ค่อยดูนายตลอดนั่นและ”เสียงฮันกยองพูดขึ้นมา
“นายกับรุ่นพี่คนนั่นดูสนิทกันดี พี่ลีทึกน่ะ” พูดถึงเราด้วย?? คิดได้ดังนั่น เขาจึงแนบหูเข้ากับบานประดูเข้าไปใหญ่
“ก็สนิทสิ นั่นรุ่นพี่ที่ชมรมเชียวน่ะ”ร่างสูงบอกขำๆ
“เขาชอบนาย นี่นายไม่รู้ตัวหรือไง”ฮยอกแจบอกทำให้เขาอดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้ เจ้าเด็กนั่นรู้ด้วยหรือเนี่ย
“บ้า ไม่มีทางหรอก อย่างพี่ลีทึกเนี่ยนะจะชอบฉัน”ร่างสูงว่า >///< จริงน่ะ ฉันชอบนาย
“ถ้าสมมุติว่าจริงจะทำยังไง”ฮยอกแจถามขึ้นมาอีก ทำให้เขาเองก็เงียบฟังคำตอบ อยากจะรู้เหมือนกันว่าร่างสูงจะคิดยังไง บางที่อาจจะคบกับเขาก็ได้
“ก็...ฉันควรทำยังไงล่ะ ฉันคิดกับพี่เขาแค่รุ่นพี่คนหนึ่ง”
“...”
“แล้วกับฉันล่ะ...”ฮยอกแจว่าอีก
“กับนายมัน..”
ปัง !!!!!
“พี่..” เขาตัดสินใจเปิดประตูออกไปทันที ไม่เอา ไม่อยากฟังคำตอบอีกแล้ว.. ดวงตากลมตอนนี้คลอไปด้วยหยดน้ำตามองดุใบหน้าร่างสูงที่ดูจะตกใจอย่างมาก ผิดกับร่างเล็กที่แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย
“เกิดอะไรขึ้นครับพี่ ร้องไห้ทำไม???”ฮันกยองถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วงก่อนจะลุกขึ้นมาหารุ่นพี่ของเขา แต่ลีทึกก็ได้แต่ถอยหลังหนี
“พี่ทำแก้วแตก...บาดมือตัวเอง...แค่นั่น”ลีทึกว่า
“งั่นพี่รอผมแปปนึงน่ะ ผมทำแผลให้ ไม่เป็นอะไรมากนะครับ??”
“ไม่ต้อง!!! พี่...จะกลับแล้ว”ลีทึกมองคนตรงหน้า ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจริงๆ นี้ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม ไอ้งี่เง่า... T^T
“ไอ้ซื่อบื่อ...ไอ้งี่เง่าฮันกยองงง T_T”
“ครับ??? พี่ ผมขอโทษแต่พี่ควรจะทำแผล...”
“แง่งงงงงงงงงงงง” ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาทันทีกับความงี่เง่าของรุ่นน้องที่เขาชอบ อกหักมันเป็นแบบนี้สิน่ะ อกหักทั้งแต่ยังไม่ได้พูดเลย ไม่เอาแล้ว!!! กลับบ้าน!!! คิดได้ดังนั่นเขาก็วิ่งออกไปทันทีโดยไม่สนใจคำเรียกของร่างสูงที่ดังตามหลังมา
“พี่...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?????”ฮันกยองสบทออกมาอย่างเหว่อๆ พลางมองดูรุ่นพี่ที่วิ่งหนีไปแล้ว
“นายนี่มันบื่อหรือซื่อบื่อกันแน่”ร่างเล็กบ่นอุบพลางเหลือบตามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ฉันทำอะไร??ก็พี่เขาทำแก้วแตก???”
“เห้อ...”ฮยอกแจถอนหายใจออกมาเสียงดังแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างเซงๆ
******************
ติดเกม ...(ข้อหาเดิมตลอด 555+ - - โทษค่ะ ผิดไปแล้ว)
ความคิดเห็น